Πάμε παραλία;

Βλέποντας τον Καραμανλή με μπανιερό στη Ραφήνα θυμήθηκα την παράσταση των Bob Wilson και Philip Glass «Ο Αϊνστάιν στην παραλία»! Επειδή βεβαίως δεν υπάρχει καμία σχέση. Τελικά, από τη συμμορία της ΝΔ, ο τιμιότερος ήταν ο Ζαχόπουλος. Αυτός τουλάχιστον βούτηξε. Και δεν τα βούτηξε! Και ο ικανότερος αναμφισβήτητα ο Ρουσόπουλος ασχέτως με όσα του καταμαρτυρούν τώρα. Το μόνο λάθος του Θοδωρή ήταν πως (υπερ)εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά την (ψευτο)θρησκευτικότητα του Κωστάκη ανακατεύοντας Άγιον Όρος , Παναγιά της Τήνου κλπ. σε σημείο βρασμού. Απ’ την άλλη κράτησε την απολύτως παρωχημένη Δεξιά 5 χρόνια στην εξουσία. Δεν είναι και λίγο. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς τι καταστροφές επέφερε ο πολύς Πάκης, ο … πανεπιστημιακός, τότε θ’ αντιληφθεί το μέγεθος του συζύγου της Μάρως. Ο έτερος ακαδημαϊκός, ο Βαγγέλας, ο παρά λίγο αρχηγός, τάχει κάνει επίσης μπάχαλο στο Πεντάγωνο φερόμενος προσβλητικά σε ανώτατους αξιωματικούς σε τρόπον ώστε να παραιτούνται ομαδικά αφήνοντας τα γαλόνια τους στις τράπεζες συσκέψεων (sic). Αν συνυπολογίσει κανείς την ανυπαρξία ηγεσίας στο ΥΠΕξ και την άκρως παραγωγική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, μπορεί να προεικάζει το μέλλον των εθνικών μας θεμάτων. Και μόνο ο τρόπος αντίδρασης του Ερντογάν στην ιταμή ισραηλινή τρομοκρατία εναντίον των ακτιβιστών για τη Γάζα, δείχνει το μέγεθος του πρωθυπουργού της γείτονος αλλά και την μετριότητα των δικών μας ταγών. Σ’ όλα τα επίπεδα, της πνευματικής ηγεσίας συμπεριλαμβανομένης. Δείτε τι συμβαίνει στα ΑΕΙ. Δεν υπάρχει εργολαβία που να μην είναι τετράκις υπερτιμολογημένη. Στο Καποδιστριακό πάλι, έχουν μπερδέψει τα … αρχεία τους με το πρωτοφανές κάζο της αναβολής των πρυτανικών εκλογών. Όπου ως υποψήφιοι πρυτάνεις φιγουράρουν μεγαλογιατροί, οι οποίοι αφού βύθισαν τη δημόσια υγεία και τα νοσοκομεία στα χρέη και τη χλεύη, θέλουν να σώσουν και τα πανεπιστήμια. Παιδιά το life style μας τελείωσε και τα χυδαία πρότυπα του Κωστοπουλισμού, αγλαά τέκνα του πρώτου ΠΑΣΟΚ και του Λαλιώτη. Ομοίως μας τελείωσαν οι επαγγελματίες αριστεροί τύπου Αλαβάνου που διέλυσαν ό, τι είχε απομείνει από το παλιό Εσωτερικό (η απώλεια του Παπαγιαννάκη αποδεικνύεται μοιραία) αλλά και οι επιχειρηματίες τύπου Βγενόπουλου ή Δασκαλόπουλου με τις ποζάτες δηλώσεις, τα προσωπικά παιχνίδια και την παντελή έλλειψη ουσίας. Για να μην μιλήσουμε τώρα για το συνδικάτο των (μεγάλο)δημοσιογράφων και την ομερτά που το συνδέει με τις σκοτεινές πτυχές της εξουσίας. Μικρό παράδειγμα τα τεράστια χρέη των καναλιών και η απροθυμία των κυβερνήσεων να τα κλείσουν. Ο τόπος είναι σε πολύχρονη, παρατεταμένη κρίση και γι’ αυτό έχουμε όλοι ευθύνες. Μόνο που οι ευθύνες της όποιας ηγεσίας είναι τραγικά περισσότερες. Αντιστρόφως ανάλογη πάλι είναι η ικανότητα της να εμπνεύσει και καθοδηγήσει έναν ζαλισμένο κακομαθημένο και απαίδευτο λαό σε κάποιο διέξοδο. Εθισμένοι οι πάντες να προτάσσουν το ατομικό του συλλογικού συμφέροντος είναι υποχρεωμένοι τώρα να υποστούν ως το τέλος τις συνέπειες της αφροσύνης τους. Και τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμα…