Η Δημοκρατία του φραπέ και άλλες ιστορίες

 

Γιάννης Φωκάς, χωρίς τίτλο, μικτή τεχνική, 2009.
Εγκαινιάστηκε χτες στη γκαλερί ARTFORUM της Θεσσαλονίκης η έκθεση ζωγραφικής του καθηγητή Γιάννη Φωκά με τίτλο Patchwork με έργα των τελευταίων τριών χρόνων. Εικονολάτρης, ο Φωκάς προτείνει ένα εκρηκτικό μιξάζ εικόνων, χειρονομιών και ελεύθερων οπτικών συνειρμών. Λόγου χάρη μπορείτε ν' αναγνωρίζετε το λειωμένο ρολόι του Νταλί σε αυτό τον πίνακα;

• Καταπληκτικός ο Βενιζέλος! Τα κατάφερε έτσι ώστε και όταν ακόμη λέει κάτι σωστό, να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Και να τον χλευάζει κι από πάνω η χρυσαυγίτικη γλίτσα. Ασφαλώς επειδή όσοι χρόνια τώρα ράβουν και κόβουν το Σύνταγμα στα μέτρα τους σαν να ήταν κουρελόχαρτο, δεν έχουν πια κανένα κύρος ώστε να παρουσιάζονται ως σωτήρες των θεσμών και της Δημοκρατίας. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαφημίζουν έτι περαιτέρω στα μάτια ενός κανιβαλικού συρφετού τον εγχώριο φασισμό. Οι σοβαροφανείς πόζες του προέδρου ενός καταμαδημένου Πασόκ μόνο θυμηδία, πλέον, προκαλούν. Το 'χουμε ξαναπεί: Μπορεί κάποιοι να μην έχουν συνείδηση Ιστορίας αλλά η Ιστορία δεν ξεχνάει ποτέ τα υποκείμενα της όσο ασυνείδητα κι αν είναι, τα τελευταία...
• Αυτόν τον τρόμο Ιστορίας οφείλει να επιδείξει σήμερα η Αριστερά και να μην εξαντλεί την δυναμική της σε τακτικισμούς και λαϊκιστικές εξαπλουστεύσεις. Η πολιτική της είναι δύσκολη, επώδυνη αλλά ορθή. Αυτή τη πολιτική οφείλει να μεταλαμπαδεύσει μεθοδικά και πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της. Σ' ένα κοινό κατά βάθος συντηρητικό που την υποστηρίζει σήμερα περιστασιακά, κακομαθημένο από την πελατειακή νοοτροπία που καλλιεργούσε ξεδιάντροπα και επί δεκαετίες ο δικομματισμός. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα: Εφόσον δεν έγιναν αιφνιδίως όλοι σοσιαλιστές! Ιδού λοιπόν το πρόβλημα: Αριστερά σημαίνει ανατροπή κι ευαισθησία κι όχι διατήρηση των συμφερόντων ορισμένων συντεχνιών. Και κυρίως δεν σημαίνει κολακεία όλων εκείνων που έμαθαν να είναι αντιπαραγωγικοί, βολεμένοι, θεσιθήρες, αργόμισθοι, εραστές της ήσσονος προσπάθειας, “ιδεολόγοι” της καρέκλας και της ευκολίας. Δημοκράτες του φραπέ...
• Ξέρετε, εννοώ όλους εκείνους που κυκλοφορούν μέρα-νύχτα στους δρόμους, στα γραφεία, στο ασανσέρ, στο τραμ, στα λεωφορεία μ' ένα κύπελλο φραπέ στο χέρι. Στο μετρό πάλι, όχι επειδή απαγορεύεται. Μοιάζει σχεδόν μεταφυσικό. Οι απαγορεύσεις του μετρό είναι ο μόνος θεσμός στον οποίον οι Έλληνες υπακούουν αδιαμαρτύρητα. Πρόκειται απλώς για τον εθνικό μας χατζηαβατισμό, το σύμπλεγμα της κότας που μας κατατρύχει ή το μετρό στο συλλογικό υποσυνείδητο αντιπροσωπεύει την ύψιστη τελειότητα, την άψογη χρήση, το ίδιο το πρόταγμα της νεοτερικής ουτοπίας ενσαρκωμένο; Αλλά για να δούμε τι σημαίνει “καφές” σημειολογικά (για να θυμηθούμε και τον Χικμέτ); Διάλειμμα, ξεκούραση, διακοπές, ανάπαυλα. Άρα όλοι αυτοί με τον φραπέ στο χέρι επί ώρες, ακόμα τα περίπολα της ΕΛΑΣ, είναι σαν να λένε: “Εμείς εργαζόμαστε μεν αλλά κάνουμε και διάλειμμα. Ή, καλύτερα, επιμηκύνουμε το χρόνο διακοπών εντός της εργασίας μας. Είμαστε εδώ και αλλού. Επεκτείνοντας την ιδεολογία και τη μεταφυσική της “διασκέδασης”, παντού...
• Τουλάχιστον οι δημοκράτες του φραπέ είναι επιτηδευμένα χαρούμενοι. Ενώ όλοι οι άλλοι της καθημερινότητας μας είναι μουτρωμένοι, κατηφείς, επιθετικοί, αγενείς. Κι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι προϊόν της κρίσης. Αντιθέτως, προέρχεται από την εποχή της ατομιστικής ευμάρειας. Τότε που εκδηλωνόταν ο χειρότερος ρατσισμός των Ελλήνων: Εναντίον σε Έλληνες. Το “εγώ” μας über alles!
• Επειδή λέγαμε τις προάλλες για το ΒΗΜΑ FM. Μπορεί ρε ΔΟΛιοι να γίνει φιλανθρωπία με το kitsch; Μ' άλλα λόγια μπορεί τα καρεκλάδικο σουξέ της Βανδή να φτιάξει χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα; Δεν καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια διαφήμιση, κατά κόρον μάλιστα επαναλαμβανόμενη, δημιουργεί απωθητικά συναισθήματα; Δεν έχετε αντιληφθεί πως η χρόνια και καθ΄ υπερβολήν χυδαιότητα της διαφήμισης και ορισμένων διαφημιστών έχει βάλει κι αυτή το χεράκι της στη σοβούσα κρίση διδάσκοντας μεθοδικά κακό γούστο;
• Αυτή τη περίοδο χρειαζόμαστε αποτοξίνωση στερεοτύπων, αποτοξίνωση ιδεών, αποτοξίνωση προσώπων: Δεν θέλουμε ν' ακούμε άλλο για την Άννα Νταλάρα και το σύζυγο της, την κ. Άσπα και τον δικό της, την κ. Άντα και τον Forrest ΓΑΠ της. Ούτε και για τους φίλους κάποτε των Παπανδρέου, τον Θέμη και την Δέσποινα, αν ενθυμήσθε. Πρώτου ακόμη ο Νιάρχος τους γνωρίσει την Κική (ε, όχι και ποιάν Κική!). Το δε άλλο πρωθυπουργικό ζευγάρι έκανε τότε παρέα με Βούλγαρη-Καρυστιάνη. Μεγαλεία! Ο Σημίτης πάλι είχε απεξαπανέκαθεν σχέσεις αποκλειστικά με Πατρίκιους της ποίησης και Τσουκαλάδες της κοινωνιολογίας. Τα λέω όλα αυτά επειδή και αυτή η όσμωση της “κουλτούρας” με την πολιτική νομενκλατούρα μας έφερε ως εδώ αλλά κι επειδή αυτά τα πρόσωπα θέλουν πάλι ρόλο στη νέα αφήγηση της Αριστεράς. Βλέπετε, ορισμένοι “προοδευτικοί” ήσαν από πάντα κυβερνητικοί. Ο Άγγελος Ελεφάντης τους αποκαλούσε προφητικά, ήδη από το 1983, “καρεκλορήτορες του λαϊκού κινήματος”. Αν προσθέσετε στην ίππευση της καρέκλας και τον φραπέ που λέγαμε, έχετε πλήρης εικόνα της διαμορφούμενης πραγματικότητας.
• Το λέω εξ αρχής: Σέβομαι τον Φώτη Κουβέλη και για την ιστορία του και για το κοινοβουλευτικό του έργο και γιατί παίζει το κεφάλι του κορώνα-γράμματα με τη συγκυβέρνηση. Η συμμετοχή του στην οποία ωφέλησε όσο δεν παίρνει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του δίνοντας τους ένα μπούσουλα σχετικά με το τι δεν πρέπει να κάνουν πολιτικά: Να μην συμπλεύσουν με τους αυτογελοιοποιημένους πασόκους, να μην συμβιβαστούν ως προς τα μνημόνια, να μην σεβαστούν το ευρωπαϊκό status quo επειδή είναι πολύ πιο ρευστό απ' ό, τι φαίνεται. Απ' την άλλη, η μοιραία επιλογή του Φώτη απέδειξε το πόσο έχει ανατραπεί τι “όραμα” του Κύρκου. Δεν πήγε η Αριστερά στο Πασόκ αλλά το αντίθετο! Τα ύστερα του κόσμου!

Ανδρέας Αγγελιδάκης, Blue Ruin, 2012, digital print σε καμβά, έκδοση των 10.
Εορταστική πρόταση. Δείτε στη Γκαλερί Breeder μια εξαιρετική έκθεση πολλαπλών στην οποίαν συμμετέχουν μεταξύ των άλλων ο καλλιτέχνης-πολύμπριζο Άγγελος Παπαδημητρίου, ο Βυζαντινό-επικός αναρχοπολιτικός Στέλιος Φαϊτάκης, ο αρχιτέκτονας της ουτοπίας  Ανδρέας Αγγελιδάκης, και άλλοι. Τίτλος της ομαδικής: The Breeder Series. Διάρκεια έως 29 Δεκεμβρίου.

Μπουκίτσες πολιτιστικής αφασίας

• Βλέπω στο “Φίλιον” τον Παν Παν παρέα με τον Λαλιώτη -ο Κωστόπουλος λείπει, πάει Antenna- και μου γυρίζουν τ' άντερα. Όμοια όπως όταν ακούω τον Ψαριανό-στοχαστή από τηλοψίας. Η κοινοτοπία και το δήθεν ως εναλλακτικός λόγος! (Αλέξη, ας πρόσεχες!)
• Τέλος, Νίκος Μπίστης... Τι μέγεθος! Η αποθέωση της αριστερής κωλοτούμπας η οποία διαθέτει πάντως επιχειρήματα. Τα οποία και εξέθεσε -χωρίς όμως αυτοκριτική- και σ' ένα πολύπλαγκτο βιβλίο απομνημονευμάτων. Σαν τον Τσόρτσιλ μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή, σαν αυτό που θα γράψει κάποτε η κ. Δαμανάκη. Πιθανός τίτλος: “Το Πολυτεχνείο ζει, κι εμείς καλύτερα (στις Βρυξέλλες)”.
• Διερωτώμαι τώρα που εξέλειπαν οι πολιτικοί ογκόλιθοι Σκανδαλίδης, Βενιζέλος και Λαλιώτης, πως θα συντηρεί το ιδιωτικό του μουσείο ο ιδιοκτήτης του; Θα πουλάει πορτραίτα!
• “Στις αγάπες ισχύει ό, τι και στις διαθήκες. Η τελευταία ακυρώνει όλες τις προηγούμενες”. (Pitigrilli)
• “Η πίστη σε φαντασιώσεις υπονομεύει κάθε αυθεντική, πολιτική συμπεριφορά... ιδίως εκείνη που καλείται να συλλάβει τις σύγχρονες πραγματικότητες του κοινωνικού...” (Άγγελος Ελεφάντης)
• Δείτε τον τελευταίο ΜΠΡΑΦ στο Youtube όπου εξοντώνει Παντελίδη, Πουλάκι Τσίου και Κασιδιάρη. Εκτόνωση!
• Πρέπει να πούμε την αλήθεια: Η γραφειοκρατία δεν μειώθηκε, η φοροδιαφυγή δεν πατάχτηκε, η αξιολόγηση υπονομεύθηκε υπέρ των οριζόντιων μέτρων, τα προνόμια των ΔΕΚΟ συνεχίζονται ενώ ο ιδιωτικός τομέας λιμοκτονεί.
• Το άκρον άωτον της υποκρισίας: Κόντεψε να πέσει η κυβέρνηση για να μην απολυθούν 2000 συμβασιούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης ενώ δεν έχει ανοίξει ρουθούνι με το 1,8 εκατομμύριο ανέργων εκτός δημοσίου. Τρία χρόνια ύφεση και το πολιτικό δυναμικό περί άλλα τυρβάζει. Και πάνω στη σύγχυση ξαναπεργούν οι δικαστικοί κατά παράβαση Συντάγματος.
• Φανταστείτε, τώρα που επιστρέφει Μπερλουσκόνι, να ζηλέψει και ο Γιωργάκης!