Το κάτι της αγάπης

Dante Gabriel Rossetti, The Beloved ('The Bride'), 1865-6

Dance me to the end of love.
Leonard Cohen

    Σ’ αγαπάω. Σ’ αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Ήταν τότε που ξανάρχισε για μένα ο χρόνος. Υπερβολή; Μα τι άλλο είναι ο έρωτας παρά η απόλυτη υπερβολή; Τότε που η ψυχή κρέμεται από το σώμα σαν σημαία σε βαρκάκι και όχι το αντίθετο; Τι ωραίο λάθος, αγαπημένο μου λάθος, ακριβά πληρωμένο και βέβαια δεν ξέρω το γιατί. Ούτε θέλω να το μάθω. Δε φταις εσύ, κανείς δε φταίει, γιατί εξάλλου θα ‘πρεπε; Ίσως φταίει ο τρόπος που κοίταξες κάτι κάποτε. Που ύστερα με κοίταξες και με έκανε αυτός ο τρόπος να δω όσα άλλοτε δεν έβλεπα. Όσα υπήρχαν και δεν το ήξερα γαζωμένα σφιχτά στη φόδρα του χρόνου. Στην μέσα τσέπη του Θεού. Όσα υπήρχαν και δεν το ήξερα. Σ' αγαπάω χωρίς θαυμαστικά, χωρίς πλέον άλλα ερωτηματικά, με τον πιο απλό, τον πιο αυτονόητο τρόπο και με μόνο φόβο τον φόβο του χρόνου. Σκέφτομαι, σ' αγαπούσα πριν σε γνωρίσω. Ζούσα απλώς σπαταλώντας το δυναμικό της αγάπης μου σε γύρευα χωρίς να το ξέρω.
    Σ’ αγαπώ βαθιά ή μάλλον αυτή η αγάπη μού έμαθε τι μπορεί να σημαίνει αληθινό βάθος στο ντομίνιο των συναισθημάτων. Ποτέ δεν κατάλαβες πόσο. Καλύτερα. Έτσι μου είχες πει άλλωστε όταν σου ζήτησα και λίγη πικρή αλήθεια μες στο τόσο ολόγλυκο ψέμα. Η αγάπη όμως ό,τι κι αν λένε, δεν μοιράζεται. Χαρίζεται. Σπαταλιέται. Καίγεται. Γυρίζει μετά από καιρό σαν τρένο χωρίς επιβάτες που σφυρίζει στους σταθμούς τη μοναξιά του. Κανείς δεν περιμένει κανέναν στην αποβάθρα. Τώρα, μέσα από ‘κείνη τη μοναξιά, τη γεμάτη σοφία, σ’ αγαπάω. Δε λέω σ’ αγαπώ, είναι πολύ λεπτεπίλεπτη φράση γι’ αυτά που νιώθω. Λέω σ’ αγαπάω μ’ όλο το μίσος του καταληκτικού Ω πριν απ’ το Α. Σαν αντίλαλος στην πιο βαθιά χαράδρα , σαν το μίσος εκείνο που δεν μπορεί να κατέχει αυτό που θέλει. Μια ζωή ολόκληρη σε ένα θέλω που δεν πραγματοποιείται. Με την απελπισία του ναυαγού που δεν φτάνει το σωσίβιο, που δεν θέλει κατά βάθος να το φτάσει. Αφού ο σωσμός δεν είναι σωτηρία. Με το παράπονο του μεθυσμένου που βλέπει άδειο το ποτήρι, που το μεθύσι δεν ωφελεί πια αφού αυτός δεν μπορεί να ξεχάσει. Είναι καλύτερα που είσαι Κριός με ωροσκόπο στο Κριό, ή μήπως θα έπρεπε να είσαι Σκορπιός με ωροσκόπο στον Λέοντα, μια που είμαι Λέων με ωροσκόπο στο Καρκίνο; Ίσως αν ήσουν Τοξότης με ωροσκόπο στον Υδροχόο να πονούσα πολύ λιγότερο αλλά ποιος τα έβγαλε ποτέ πέρα με τις εξισώσεις του ουρανού; Μου φτάνει που είσαι εσύ όταν έχει Πανσέληνο, ακόμη κι αν βρίσκεσαι πολύ μακριά, ακόμη και αν αισθάνομαι πολύ μόνος. 
    Έξω ο κόσμος αδιάφορος χορεύει στους ρυθμούς του, οι έρωτες αρχίζουν και τελειώνουν όπως συνέβαινε πάντα. Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί, ούτε εξάλλου κανείς ποτέ κατάλαβε οτιδήποτε. Βαδίζουνε στο κενό και στο σκοτάδι και αυτό είναι το δικό μας φως! Τα σώματα μόνο καταλαβαίνουν γι αυτό και παραμένουν σιωπηλά. Όπως κι εσύ, εξάλλου, έρωτά μου δεν κατάλαβες. Κι εγώ τώρα σ' ευχαριστώ για ό, τι με έκανες να ζήσω, να αισθανθώ. Η τιμωρία σου ας είναι όσα δεν κατάλαβες και δεν ένιωσες. Το δικό μου πένθος έγινε δημιουργία. Ο δικός σου πόνος απελπισία. Σ’ αγαπώ. Όχι. Σ' αγαπάω. Το ξέρεις. Τι σημασία έχει; Τι σημασία είχε ανέκαθεν; Ξέρεις να μου πεις; Σε ρωτάω. Ρωτάω την Πανσέληνο του κάθε μήνα. Μάλλον δεν ξέρει ούτε κι αυτή. Μάλλον δεν ξέρεις ούτε κι εσύ. Ούτε κι εγώ άλλωστε.
    Και το «σ’ αγαπώ», ακόμα, μαθαίνω τώρα πώς να το συλλαβίζω. Τώρα, που η απουσία σου το κάνει, για πρώτη φορά, αληθινό. Μήπως το κατάλαβες; Αγάπη είναι ο έρωτας που ξεντύθηκε τον εγωισμό του και ξεκίνησε μόνος του το ταξίδι στον κόσμο...