Όχι δάκρυα για τον Ξυδάκη*

Ο Τσίπρας δεν εμπιστεύεται άλλους εκτός από τη στενή κομματική του παρέα, ούτε ανοίγεται ευρύτερα στις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας για να βρει συμμάχους. Από ανασφάλεια ή σκέτη αλαζονεία. Ξέρει δα πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός και μόνο αυτός. Ευτυχώς όμως που η Αριστερά δεν εξαντλείται στο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και όλοι οι άλλοι, όσοι διαθέτουν κύρος, εξειδίκευση ή ιδέες αλλά βρίσκονται εκτός “αυλής”, δεν εμπιστεύονται ούτε τον Τσίπρα, ούτε την ήδη αποτυχημένη, κατά την πρώτη της θητεία, κυβερνητική του ομάδα.

Απ' την άλλη, για μερικούς ανθρώπους η φάτσα τους είναι η τιμωρία τους. Εννοώ το Ν. Ξυδάκη. Δεν είμαι ρατσιστής, ελπίζω. Είμαι φυσιογνωμιστής. Τον βομβάρδισα με προτάσεις και αυτόν και τον πρωθυπουργό του, ούτε καν μου απάντησαν. Τους έστειλα προτάσεις πολιτισμού που δεν στοιχίζουν τίποτε αλλά μπορούν να απογειώσουν την εικόνα της χώρας διεθνώς. Αλλά δεν πιστεύουν ούτε στον πολιτισμό, ούτε στην παιδαγωγική δυνατότητα, αλλά και ούτε στους εκπροσώπους του, βέβαια. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός το απέδειξε περίτρανα. Δεν είναι μόνο γραφειοκράτες, είναι και ατάλαντοι. Και βέβαια δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό, ούτε καν με τη διαχείρισή του. Για αυτούς, ο πολιτισμός, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε, είναι αναβαθμοί για τη κατάκτηση, τη χρήση αλλά και τη κατάχρηση της εξουσίας.

Και όμως, σήμερα που η Ελλάδα είναι, καλώς ή κακώς, στο ειδησεογραφικό επίκεντρο της υφηλίου, χάνουμε μοναδική ευκαιρία που δεν τρελαίνουμε την υφήλιο με γεγονότα υψηλής επικοινωνιακής δύναμης, δηλαδή με πολιτισμό. Θα μπορούσαν τα μουσεία μας, οι ορχήστρες μας, οι ταινίες μας, τόσα ταλέντα που παραμένουν άγνωστα και ανεκμετάλλευτα να πυροδοτήσουν μέσα στη παρακμή μια μικρή, καλλιτεχνική αναγέννηση. Τους οργάνωσα έκθεση σύγχρονης ελληνικής τέχνης μέσα στο σημαντικότερο γερμανικό ίδρυμα, το Altes Museum του Βερολίνου. Τους πρότεινα το παλιό μουσείο της Ακρόπολης, στον Ιερό Βράχο, που η Μενδόνη το ήθελε αποθήκη (sic) να καταστεί υποδειγματικό μουσειακό Ιερό στο οποίο κάθε δυο χρόνια θα εκτείθενται συμβολικά δυο τρία αριστουργήματα (πχ. ένας κούρος, μια φιγούρα του Giacometti και ένα τόρσο του Rodin), συμβολικό αφιέρωμα στους πολιτισμούς του κόσμου και προσκύνημα για όλη την ανθρωπότητα. Τους πρότεινα ένα όραμα και εισέπραξα παγερή αδιαφορία.

Ο Ξυδάκης υπήρξε έμμεσα μαθητής μου (όπως εξ άλλου και η Ζαχαροπούλου) όταν εκείνος έκανε ρεπορτάζ κι εγώ έγραφα επιφυλλίδες στη Καθημερινή μετά από πρόσκληση του Αντώνη Καρκαγιάννη. Μετά, ως τεχνοκριτικός κατ' αποκοπήν, έγινε ανταγωνιστής μου φτάνοντας στο σημείο, ο ζηλιαρούλης, να με διαγράψει από την AICA (Εταιρεία Ελλήνων Τεχνοκριτών) ως αντιπρόεδρός της. Προς τιμήν του τώρα με αποκαθιστά ο νέος της πρόεδρος, καθηγητής Εμμανουήλ Μαυρομμάτης. Ο Ξυδάκης, αν και εραστής της δραχμής, δεν πήγε με τον Λαφαζάνη γιατί βέβαια ξέρει το συμφέρον του. Η συνεχής τηλεοπτική του έκθεση όμως έπληξε ανεπανόρθωτα το όνομα που είχε κάνει ως επιφυλλιδογράφος της Καθημερινής. Ήταν τότε που τον ενέπνεε η στήλη μου "Το Γυάλινο Μάτι" στην Ελευθεροτυπία. Μόνο που αυτός περιοριζόταν σε λυρικές γενικότητες αναφερόμενος στον πολιτισμό και την πολιτική του, χωρίς ποτέ να θίγει την εξουσία και τους εκπροσώπους της. Όμως η κριτική πρέπει πάντοτε να γίνεται ad hominem. Αλλιώς καταντάει ευχολόγιο και κήρυγμα. Θα μου πείτε βέβαια πως μόνο όταν γράφεις έτσι, γίνεσαι υπουργός. Και θα σας απαντήσω πως πολύ γρήγορα έτσι και ξεγίνεσαι. Επειδή αυτό που τελικά μένει είναι κάποια κείμενα και συγκεκριμένες στάσεις. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις και μήντια-σαγανάκι.

ΥΓ 1. Το λέμε εδώ και 25 χρόνια :Δεν βιώνουμε κρίση αλλά κάτι πολύ δυσμενέστερο .Βιώνουμε παρακμή .Κρίση και μάλιστα ανθρωπιστική ζουν στη Συρία, το Αφγανιστάν, κλπ.

Και κάποια ερωτήματα: Τελικά πήρε το πτυχίο του ο υπουργός Παιδείας Φίλης; Μιλάει καμία ξένη γλώσσα ο ίδιος ή ο υπουργός Εξωτερικών Ξυδάκης; Η ικανότητα του Αλέξη να επιλέγει τους πιο κατάλληλους είναι μοναδική. Η νέα -λέμε τώρα- κυβέρνηση αποτελείται από δημοσιογραφικούς και από γραφικούς τύπους, αποκλειστικά. Ακόμη και Τέρενς έχει στους κόλπους της πλην Φίλη και Ξυδάκη του αξιοδάκρυτου. Άλλα κόλπα! Ο επικοινωνιακός Αλέξης φαίνεται να έχει μεγάλη εκτίμηση στα γιουσουφάκια της επικοινωνίας. Στο Παιδείας πάντως έχουμε τον απόλυτο συμβολισμό και συγχρόνως την τέλεια ερμηνεία για την χρόνια κατάντια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: Έναν αιώνιο φοιτητή σε ρόλο υπουργού Παιδείας με υφυπουργό - υφιστάμενο έναν πρώην Πρύτανη- εκπρόσωπο εκείνου του ακαδημαϊκού κατεστημένου που συναλλάσσεται με τις κομματικές νεολαίες και τους φοιτητοπατέρες .Έξοχο! Ρε Αλέξη έχεις μεγάλα κέφια - παρά τη κούραση της 17ωρης διαπραγμάτευσης.

ΥΓ 2. Δύση ...Κάπως έτσι τελειώνει η Αριστερά που πίστεψα 40 χρόνια τώρα. Με τον Αλέξη σε προγραμματική συμφωνία με τους καμμένους και σε πλήρη ανατροπή των διαφορών ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά. Με τον Αλέξη υποστηρικτή μιας καινούριας αναξιοκρατίας-μετριοκρατίας και προτεζέ των Αμερικανών. Με τον Αλέξη σε ρόλο αριστερού ψάλτη σε δεξιό σαρανταλείτουργο. Χτες έζησα τη τελευταία ήττα του ΕΑΜ.Την τελική ήττα της γενιάς μου απο μια νεότερη γενιά απαράτσνικων και γραφειοκρατών τρελαμένων για εξουσία. Ποιοι ξεπουλάνε πιο εύκολα; Οι έμπειροι ή οι άπειροι; Ο Αλέξης πασοκοποίησε μεθοδικά τον ΣΥΡΙΖΑ με κατρούγκαλους και ξυδάκι για να νοστιμήσει η σαλάτα.

Ακούω μετά απο πάρα πολύ καιρό τη "Ρωμιοσύνη" με την ξύλινη φωνή του Γρηγόρη θυμάμαι τα 20 μου χρόνια και κλαίω βουβά .Για τα λάθη μου, για τα λάθη μας,για το άγος των εργολάβων που υποδύονται τους αριστερούς .Καιρός ήταν...

Να μην κλαίω μόνο για γυναίκες. Να μη πενθώ μόνο έρωτες ...

*Η εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” έγραψε πως ο Ν. Ξυδάκης έκλαψε όταν ο Τσίπρας τον απομάκρυνε από τον ΥΠΠΟ και έτσι εξασφάλισε διακοσμητική καρέκλα στο ΥΠΕΞ.

ΥΓ. Για του λόγου το αληθές, ιδού η επιστολή-πρόταση με την οποία συμφώνησαν Γερμανοί για μια ελληνική έκθεση σύγχρονης τέχνης στο Βερολίνο:

Altes Museum - Rotunda

Athen, den 10.06.2015

Sehr geehrter Herr Prof. Scholl,

Ich wende mich an Sie, um Ihnen einige Gedanken und eine Idee für eine Ausstellung mitzuteilen, die ich bereits mit unserem Freund und Kollegen Angelo Delivorrias besprochen habe.

Mein Name ist Manos Stefanidis, ich bin Archäologe und Kunsthistoriker, Professor an der Fakultät für Theaterwissenschaften an der Athener Universität und ehemaliger Kurator der Nationalgalerie Athen. Letzten Monat unterrichtete ich sechs Wochen an der Freien Universität Berlin als Gastprofessor ein Blockseminar mit dem Thema Klassizismus-Modernismus (Europa-Griechenland). Beispielhaft wurde dafür Bildmaterial von Greco bis Picasso zur Veranschaulichung herangezogen.

Wie wir alle wissen, befindet sich Griechenland momentan im unvorteilhaften Licht der Öffentlichkeit. Dies ignoriert die Tatsache das Griechenland weiterhin für Geschichte, Kunsttradition und Zivilisation steht. Das moderne Griechenland ist des Weiteren eine Erfindung der europäischen Romantik, genauer gesagt der deutschen Romantik. Politische Rivalitäten zwischen Deutschland und Griechenland betreffen nicht nur die Herren Schäuble und Varoufakis, sondern vielmehr Winkelmann, Schinkel, Klenze, Peter von Hess und die griechischen DAAD Stipendiaten Berlins. Es hat mit unserer gemeinsamen Kultur zu tun. Deshalb wende ich mich an Sie mit der Bitte, dem Ganzen eine geistige Reaktion gegenüber zu stellen.

Konkret gesagt, können wir uns die Verwirklichung einer empfindsamen, diskreten Intervention im Inneren des wunderbaren Schinkelbaus des Alten Museums in Form einer Ausstellung mit zehn modernen griechischen Künstlern vorstellen. Eine symbolische Auseinandersetzung aber auch eine Fragestellung, da das moderne Griechenland sich stets auf die Antike bezieht ohne diese wirklich zu verstehen. Denken wir an Kavafis oder Seferis, um nur beim Beispiel der Literatur zu bleiben. Solche Ausstellungen, bei denen man die etablierte Sammlung mit neuen Elementen mischt, sind inzwischen gängig in den heutigen Museen. Beispielhaft hierfür möchte ich die Ausstellung von J. Fabre im Louvre in Paris und noch früher E. Paolozzi in der Münchener Glyptothek nennen. Erst vor kurzem habe ich drei solcher Ausstellungen kuratiert. Zwei im Benaki Museum und eine im Nationalen Archäologischen Museum in Athen, mit, wenn Sie mir erlauben, beachtlichem Erfolg.

Gegenwärtig hätte eine Ausstellung nach diesem Konzept im Alten Museum in Berlin eine große Bedeutung sowohl für das Publikum als auch für die internationalen Medien. Aus politischer und künstlerischer Sicht. Im Tempel des Klassizismus das andere Griechenland! Mit dem möglichen Titel «Ηχώ και Νάρκισσος» also „Echo und Narziss“, das bedeutet der Ausklang der idealen Vergangenheit in einer problematischen, in der narzisstischen Gegenwart. Ich schlage konkret folgende Künstler vor: V. Caniaris, G. Kounellis, L. Samaras, N. Baikas, Diochanti, A. Papadimitriou, Thrafia, G. Lappas, D. Alitheinos u. a. Stellen Sie sich die Figur eines Gastarbeiters von Caniaris vor dem Kanon vor, oder eine Metall- und Kohlekonstruktion mit dem Titel „Germania“ von Kounellis im Zentrum der Rotonda.

 

Bevor Sie dieser Vorschlag aus dem Büro des Präsidenten erreicht, würde ich mich freuen, Ihre Meinung dazu zu hören und Sie möglicherweise bis Ende des Monats persönlich auf ein kurzes Gespräch zu treffen.

Mit kollegialen Grüßen,

Manos Stefanidis

P. S. Selbstverständlich gibt es bereits eine Finanzierungsquelle für das Projekt.