Γάτα και ποντίκι

Μπορώ να αντέξω την ωμή βία, αλλά η ωμή πραγματικότητα μου είναι ανυπόφορη. Εγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ στο «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι».

Για το Ελληνικό Φεστιβάλ και την Επίδαυρο ο λόγος. Εφόσον, πια, έχουμε μορφώσει κάποια γνώμη. Αλλά και για τον Στέφανο Λαζαρίδη και την αχαρακτήριστη αποπομπή του υπέρ του Οδυσσεβάχ και του Φώτη. (Οχι του Σεργουλόπουλου, του άλλου). Του διαπρέψαντος στα πολιτιστικά του Δήμου Αθηναίων. (Λέμε, τώρα). Ο οποίος Δήμος, τοις εκείνου βήμασι επειγόμενος, έβαλε τον Γιώργο Κατσαρό επικεφαλής της ορχήστρας πνευστών. Θα μου πείτε, ποιον ήθελες να βάλει; Τη Λίνα Νικολακοπούλου; Αυτή την απασχολεί ο κ. Λούκος. Ο οποίος δεν έχει δα τη σοβαρή μουσική και στο φόρτε του. Ούτε και το αρχαίο δράμα. Το οποίο, πάντως, το Φεστιβάλ έπρεπε και για λόγους πολιτικής αλλά και marketing να το διατηρεί σε πρώτη προτεραιότητα. (Νατο! Το κόλλησα κι εγώ. Αυτό, το «πρώτη προτεραιότητα»). Και μάλιστα να διαφημίζει urbi et orbi την εξειδίκευσή μας σχετικά. Με πατενταρισμένη διεθνώς την αποκλειστικότητά μας. Σαν τη φέτα. Και με το θέατρο της Επιδαύρου προνομιακό του λίκνο. Για κλασικά ανεβάσματα αλλά και με μέτρο πειραματισμούς. Κι όχι με το μέτρο. Η Επίδαυρος έχει συγκεκριμένες δυνατότητες. Ακουστικώς αλλά και παραστασιολογίας. Δεν προσφέρεται λ.χ. για έργα ή μουσική δωματίου. Συγχρόνως αποτελεί διαχρονικό τουριστικό μαγνήτη των θεατροφίλων απανταχού της Γης. Οι οποίοι βεβαίως δεν προσεγγίζουν το ιερό κοίλον για να δούνε τη Γουίνι. Και καλά φέτος. Ο γέγονε, γέγονε. Για του χρόνου εκτός από την επανάληψη της «Αντιγόνης» τι άλλο θα δούμε; (Σέβομαι τον Βογιατζή όταν μεταμορφώνει οραματικά τους κλειστοφοβικούς χώρους του. Στην Επίδαυρο, πιστεύω πως απέτυχε).

Απ' την άλλη το Φεστιβάλ έχει επιτυχίες στην Αθήνα. Και στους εναλλακτικούς χώρους που το ίδιο εγκαινίασε. Ομως μεγάλες ορχήστρες δεν είδαμε. Προφανώς τις φυλάμε το χειμώνα για το Μέγαρο. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο μείον της οργάνωσης. Η οποία μετακαλεί πολύ σημαντικές παραστάσεις, χοροθεατρικής υφής ως επί το πλείστον, λόγω της ειδικότητας του κ. Λούκου. Ο οποίος είναι διευθυντής του μπαλέτου στην όπερα της Λιόν και διευθυντής του Φεστιβάλ χορού των Κανών. Και βέβαια «βασιλεύς» στο Ε.Φ. Φαντάζομαι δεν θα 'χε χρόνο ούτε για... να διαβάσει τις αυστηρές κριτικές που άρχισαν να του γίνονται. Τι λέει όμως σχετικά ο αντιπρόεδρος του Φεστιβάλ, Αγγελος Δεληβορριάς; Μήπως ήρθε η ώρα το Ε.Φ. εκτός μετακλήσεων -που σημαίνουν κυρίως πολύ καλές δημόσιες σχέσεις με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι σήμερα- να προχωρήσει και σε παραγωγές που να είναι εμπορεύσιμες διεθνώς; Να στέλνουμε δηλαδή κι εμείς παραστάσεις αντί να φιλοξενούμε μόνο; Εν προκειμένω η πείρα, οι γνωριμίες, αλλά και το κύρος του Κ. Λούκου μπορούν να σταθούν πολύτιμο διαβατήριο.

Επιπλέον τα εικαστικά. Περιμέναμε περισσότερα. Και μάλιστα σ' ένα πνεύμα εκτός μουσείων, αγοράς και λογικής γκαλερί. Σε μια ώσμωση των επιμέρους εκφράσεων. Κάτι που έκανε ο Γιαν Φαμπρ στην Αβινιόν. Ο διαπρεπέστερος σήμερα εικαστικός δημιουργός -συν πολλά άλλα- στη Γηραιά Ηπειρο. Φανταστείτε το Ε.Φ. να συνεργαστεί με τον Κουνέλλη, τον Σαμαρά αλλά και τους νεότερους της διασποράς σαν τον Νάκη Παναγιωτίδη ή τον Μίλτο Μανέτα (για τον οποίο γράφει εγκωμιαστικά ο Nicolas Bourriand, στο τελευταίο βιβλίο του Esthetique relationelle, 1998, μεταφρασμένο στ' αγγλικά το 2002). Ή με τον L. Gillick, τον Boltanski, τον Ph. Parreno ή τον χαριτωμένο κλόουν Μ. Cattelan. Οι πάντες εμπλέκονται ήδη σε μιαν δημιουργία που υπερβαίνει τα τυπικά, εικαστικά κλισέ και ενσωματώνει τόσο μορφές performance όσο και τελετές «μύησης». Στο άγνωστο που αιφνιδίως καθίσταται ενδόμυχα γνωστό.

Υπήρξε, αναμφίβολα, πολύ επιτυχημένη η «Μήδεια» των Κόκου-Λούκου-Αντονιάτσι-Καρυτινού καθώς υπογράμμισε εμπνευσμένα τη βαγκνερική άποψη περί σχέσης του αρχαίου δράματος και της όπερας. Χάρηκα τρεις ώρες ένα υπερθέαμα και ένα υπερακρόαμα. Το οποίο στο μέλλον μπορεί να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο. Γιατί είναι σφάλμα και έλλειμμα να υπάρχουν Σαββατοκύριακα χωρίς παραστάσεις. Οπως είναι έγκλημα να βρίσκουν κλειδωμένη την Ακρόπολη οι προσκυνητές της που έρχονται απ' όλα τα μέρη της Γης. Αυτό κι αν είναι πρώτο θαύμα από την ανάποδη, κ. Βουλγαράκη μου. Που σας καμάρωσα στο κοίλο καθώς σπεύσατε, ως νεότερος, να χαιρετήσετε τον κ. Λαμπράκη. Την Κική Μορφονιού μάλλον δεν την ξέρατε. Σας πληροφορώ λοιπόν πως ήταν αυτή που συνόδευσε την Κάλλας στη παράσταση του '61. Απ' την άλλη ενώ το κοινό δεν χειροκρότησε την είσοδό σας, τρελάθηκε στα παλαμάκια μόλις είδε ένα γατί στη θυμέλη. Αχάριστος κόσμος! Να είσαι γάτα της πολιτικής και να σε αντιμετωπίζουν σαν ποντίκι...
7 - 29/07/2007