Αποτροπιασμός!

Η χαριστική βολή στη δημόσια γλυπτική. Οι ήρωες και οι άγιοι του νεότερου Ελληνισμού στην πυρά από τα χέρια των νεοβαρβάρων!

Αποτροπιασμός! Έκλεψαν οι γνωστοί άγνωστοι, δηλαδή αδίστακτες σπείρες αθίγγανων που δρουν ανενόχλητοι ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, ΚΑΙ την προτομή του Καρόλου Κουν από την είσοδο του Θεάτρου Τέχνης, έργο του μεγάλου μας Χρήστου Καπράλου. Όπως συνέβη πριν μήνες και με την προτομή του Δημήτρη Μητρόπουλου έξω από το Ωδείο, έργο του επίσης μεγάλου Θανάση Απάρτη. Γεγονός που ακόμη αποκρύπτει ο Δήμος Αθηναίων!

Οι κλοπές χάλκινων γλυπτών έχουν καταστεί πλέον αληθινή μάστιγα. Εδώ και χρόνια έχουν κλαπεί δεκάδες δεκάδων γλυπτά - κυρίως προτομές - τόσο στην Αττική όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. 

Προσωπικά έχω φωτογραφίσει πάμπολλες άδειες βάσεις προτομών στο κέντρο της Αθήνας, το Πνευματικό Κέντρο, στον Άλιμο, στο Περιστέρι, στην Κηφισιά, στην Ν. Ερυθραία, στον Πειραιά κλπ. 

Δημοσιεύω εδώ την πολύ καλή προτομή του Χριστόφορου Νέζερ, έργο της Λουκίας Γεωργαντή που βρίσκεται στο Πάρκο της Μιχαλακοπούλου. Εμπρός στην γκαλερί Σιαντή. Και κάνω έκκληση. Ας το διαφυλάξουμε! Θα είναι το επόμενο! Προσέξτε ακόμη τον Σικελιανό πίσω απ' τα Ανάκτορα. Διπλά στο Αστυνομικό Τμήμα. Η αστυνομία κοιμάται. Ή, καλύτερα, έχει άλλες δουλειές τη νύχτα...

Επίσης οι υπεύθυνοι ας ψάξουν τα κλοπιμαία στα χυτήρια της ευρύτερης περιοχής του Ελαιώνα. Εκεί που πηγαίνουν τα μεταλλεύματα προς πώληση οι ποικίλοι περιθωριακοί. Πόσα, εξάλλου, είναι τα χυτήρια στην Ελλάδα; Επίσημα και ανεπίσημα; Πού "λυώνουν" οι γύφτοι; Τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί; ( Να ένα άλλο υπέροχο θέμα για βίντεο αρτ και αποστολή στη Biennale). Είναι ντροπή αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια στη χώρα χωρίς δυστυχώς να ιδρώνει το αυτί κανενός και βέβαια είναι η χαριστική βολή στην ελληνική γλυπτική αλλά και τα δημόσια μνημεία.

Η βάση της κλεμμένης προτομής του Νικηφόρου Βρεττάκου στον Πειραιά. Ντροπή! 

ΥΓ. Η λύση που προκρίνεται πλέον είναι η αντικατάσταση των χάλκινων προτομών με πατιναρισμένο τσιμέντο. Αυτό έκανε ο έμπειρος γλύπτης Μεμάς Καλογηράτος στην κλεμμένη προτομή του καπετάνιου του ΔΣΕ Αστραπόγιαννου στο χωριό Ζερβάτα της Κεφαλονιάς το περασμένο καλοκαίρι. 

Θοδωρής Χρυσικός

Rise  into ruin

Αύριο, Σάββατο, στις 1 το μεσημέρι ξενάγηση. Γκαλερί Art Appel, Νεοφύτου Βάμβα 5, στο Κολωνάκι 

Οί κατά Βούς Υπερίονος Ηελίοιο ήσθιον...
( α της Οδύσσειας)

Ό τι διαθέτουμε είναι τελικά τα ερείπια ενός κοινού στην φρίκη του, μέλλοντος. Μόνο. Ο Θοδωρής Χρυσικός είναι ένας από τους ελάχιστους δημιουργούς που γνωρίζω στην Ελλάδα ο οποίος κατά την έρευνα της καλλιτεχνικής εργασίας του επιμένει με πάθος σ' ένα τόσο σαφές, ιδεολογικό σημείο αναφοράς. Που προτάσσει το θεωρητικό περιεχόμενο και βάσει αυτού διατυπώνει την αισθητική του πρόταση. Η φόρμα ως ανάγκη κι όχι σαν επίδειξη και η τέχνη ως πολιτική εφαρμογή κι όχι σαν διακόσμηση της ιδεολογίας. Ίσως γι' αυτό και το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο πειστικό και καλλιτεχνικά και εννοιολογικά.
Έχοντας ο ίδιος συνείδηση της περιρρέουσας παρακμής - αλλά και της ιδιότυπης, νοσηρής γοητείας της - και αξιοποιώντας τις σκιές του λυκόφωτος των θεών προτείνει έργα - προϊόντα ζωγραφικής και γλυπτικής ώσμωσης με έντονα ρομαντικό χαρακτήρα (το πάθος που προαναφέραμε). Καταγράφει λοιπόν τη φθορά μεν με όρους όμως επικούς κι απαριθμεί εικαστικά εκείνα τα άστρα που λάμπουν στην πτώση τους.
Κεντρικό θέμα της παρούσας έκθεσης είναι ο περίφημος Άγγελος του Κλέε εμπρός σε έργα τέχνης - μήτρες του κενού όπως τον παρουσίαζει ο Μπένγιαμιν στις θέσεις του για την φιλοσοφία της ιστορίας, το ωριμότερο και το πιο κρυπτικό έργο του. Μια αρχαιολογία του σήμερα εκείνων των προϊόντων που καταναλώνονται φεύγοντας δραματικά και μένουν οι μήτρες τους να διαιωνίζουν το κενό. Ιδού το σχετικό απόσπασμα από την XI θέση:
"Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα..."

Ο "Άγγελος"  πάλι του Χρυσικού  με τα φτερά της νυχτερίδας κατοπτεύει ένα Inferno φτιαγμένο από ίνες υγροποιημένου τσιμέντου με πατίνα που ανακαλεί τον χαλκό και γράσα αυτοκινήτων. Πρόκειται για μια σειρά μορφοπλαστικών προβληματισμών που υλοποιήθηκαν σε τρία γλυπτικά περιβάλλοντα την τελευταία, τόσο σημαδιακή, δεκαετία. Πρόκειται κατ' ουσίαν για έναν τεχνοκρατικό ερειπιώνα με άθλια ξεφλουδισμένες τις διαφημιστικές αφίσες του που επιπλέει σε μια λίμνη βιομηχανικών αποβλήτων. Μια μελλοντολογική εικόνα αλά Mad Max ή Ίταλο Καλβίνο και η δυσοίωνη καταγραφή της παγκόσμιας εντροπίας αφού δεν υπάρχει μνημείο πολιτισμού στον πλανήτη που να μην αποτελεί συγχρόνως και μνημείο βαρβαρότητας. Ένα παιχνίδι που καταλήγει σταθερά σε εφιάλτη κι ένα καρτεσιανό γινόμενο που δεν παράγει νόημα. Συνεχίζει ο Μπένγιαμιν: "Σε κάθε εποχή επιδιώκεται η εκ νέου απόσταση της παράδοσης από εκείνο τον κονφορμισμό που είναι έτοιμος να την καταδυναστεύσει. Γιατί ο Μεσίας δεν έρχεται μόνο σαν λυτρωτής, αλλά και σαν νικητής του Αντίχριστου. Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόνο ο ιστορικός, που έχει την πεποίθηση, ότι και οι νεκροί ακόμα δεν θα είναι ασφαλείς από τον εχθρό, στην περίπτωση που θα νικήσει. Και δεν έχει πάψει αυτός ο εχθρός να νικά".

Εν προκειμένω ο ανατρεπτικός στοχαστής, παράλληλα με την σχολή της Φρανκφούρτης, ασκεί έντονη κριτική στο νεωτερικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης κατηγορώντας το ότι μεταμορφώνει τις ανθρώπινες σχέσεις σε μιαν ακόμη εκδοχή των εμπράγματων, εμπορικών σχέσεων. Σαν μια Κίρκη που κάνει τους συντρόφους μας γουρούνια. Τα σχετικά περιβάλλοντα πλαισιώνουν πίνακες μιας άψογης, εικαστικά, γραφής που συνενώνουν την υπόκωφη, δραματική ειρωνεία του θέματος με το πιο διαυγές, πολιτικό σχόλιο. Αρκεί να θέλει κανείς να δει πίσω από την προφάνεια των πραγμάτων. Πρόκειται για τα καλούπια ηλεκτρονικών γκάτζετ που βρίσκει κανείς έξω από τα μεγάλα σούπερ μάρκετ ή τα mall και στους κάδους απορριμμάτων προς ανακύκλωση όλων εκείνων των υλικών που έγιναν για να βελτιώσουν τη ζωή μας αλλά που εν τέλει πνίγουν σαν βρόγχος τον πλανήτη. Μια βιοχημεία και μια νανογενετική της απώλειας με συμβολικούς πρωταγωνιστές την υδροδεξαμενή της Δραπετσώνας και τον γλυπτικό Άγγελο της Πράγας... Σκέφτομαι πως στους πρώτους πίνακες των ιμπρεσιονιστών έλαμπαν μεν φωτεινά τα πράσινα χωράφια με τις κόκκινες παπαρούνες κι οι γαλάζιοι ουρανοί αλλά κάπου στο βάθος ξεπρόβαλε δυσοίωνη η καπνοδόχος ενός εργοστασίου σαν μελλοντική απειλή του ισχύοντος ακόμη, προβιομηχανικού παραδείσου. Φερ' ειπείν στους Κολυμβητές της Asnières του Seurat. Σήμερα που το κακό έχει πια συντελεστεί, που έχουμε σφάξει και καταβροχθίσει τα ιερά βόδια του Ήλιου, το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε, είναι η αισθητική διευθέτηση της επελαύνουσας κόλασης. Απλώς...

Χριστούγεννα '22,  Μάνος Στεφανίδης  

Κάτω στον Πειραιά, στα Ταμπούρια...

Κάτω στον Πειραιά, στα Ταμπούρια...

Στο πλαίσιο των υποχρεώσεων μου ως μέλλοντος υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων αλλά και ως τέως Μέγας Δούκας Ταμπουρίων και Δραπετσώνος επιθεώρησα σήμερα την Αγία Τριάδα Πειραιά, τον καθεδρικό ναό της γενέθλιας πόλης μου. Εκεί απόλαυσα τις εξαιρετικές τοιχογραφίες ενός ιστορικού προσώπου της ζωγραφικής μας, του Στέφανου Αλμαλιώτη (1910 - 1987), γνωστού αγιογράφου από την Πόλη που μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη και φωτογράφισα την κομψή υπογραφή και την μονογραφή του σε δύο φορητές εικόνες του ναού.

 Ο Στέφανος Αλμαλιώτης υπήρξε μαθητής του Νικηφόρου Λύτρα στο Σχολείον των Τεχνών αλλά και πατέρας της ελληνικής γιγαντοαφίσας, δάσκαλος του Γιώργου Βακιρτζή κ.α. Αγιογράφησε την Αγία Τριάδα Πειραιά την δεκαετία του '70 όταν δήμαρχος της χούντας ήταν ο Αριστείδης Σκυλίτσης και μητροπολίτης ο αείμνηστος Χρυσόστομος Β, κατά κόσμον Εμμανουήλ Ταβλαδωράκης. Την προτομή του έξω από το ναό φιλοτέχνησε ο Τήνιος Στρατής Φιλιππότης το 2009. Μετά τον θάνατο του Αλμαλιώτη την αγιογράφηση της Αγίας Τριάδας συνέχισε ο μαθητής του Ανάργυρος Λιάκος (όπως και το μαρμαρόγλυπτο τέμπλο).

Λίγα λόγια τώρα για το ναό: Η πρώτη Αγία Τριάδα ολοκληρώθηκε ταχύτατα, μόλις το 1844, δείγμα της ραγδαίας ανάπτυξη του Πειραιά μετά την Επανάσταση, ανακαινίστηκε δύο φορές έκτοτε έως τον βομβαρδισμό της από τους Άγγλους το 1944. Επί Δημάρχου Πέτρου Ομηρίδου - Σκυλίτση. Ο αρχικός ναός έφερε ένα κεντρικό κωδωνοστάσιο ενώ κατά την ανακατασκευή των αρχών του 20ου αιώνα χτίστηκαν δύο συμμετρικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις φωτογραφίες, λίγο μετά τον βομβαρδισμό, στις οποίες διακρίνεται το Ρολόι του Πειραιά άθικτο, από την Αγία Τριάδα μόνο η πρόσοψη της στέκεται όρθια με τα δύο καμπαναριά. Η φήμη θέλει να εμπλέκεται στον σχεδιασμό του δεύτερου ναού ο πολύς Ερνέστος Τσίλλερ. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το Δημοτικό Θέατρο, η ίδια φήμη αλλά και το διπλανό, νεοκλασικό κτίριο του Οίκου Ναύτου το γνωστό ΝΑΤ. Όμως δεν είναι αλήθεια. Απλώς τα κτίσματα αυτά τα σχεδιάζουν και τα χτίζουν αρχιτέκτονες που βρίσκονται κάτω από την έντονη επιρροή του μεγάλου Γερμανού. Την Τρίτη και τελευταία εκδοχή της Αγίας Τριάδας υπογράφει ο πολύ γνωστός ναοδόμος Γεώργιος Νομικός.

ΥΓ. Εκτός του τεράστιου τρούλλου του ναού δεσπόζει στο κτίριο, προσέξτε την παλιά αφίσα για μία ταινία του 1951, με υπογραφή του Γιώργου Τζαβέλλα και πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη.  Διακρίνεται κάτω χαμηλά η υπογραφή του Αλμαλιώτη. Ματωμένα Χριστούγεννα! Κατοχή...

Ο Κώστας Σπυριούνης στην γκαλερί Σκουφά

Μια θάλασσα για το χειμώνα

Οι πίνακες του Κώστα Σπυριούνη, πάντα μακρόστενοι και μινιμαλιστικοί, επιμένουν σ' έναν μακρινό ορίζοντα και σε ένα τοπίο γυμνό, απέριττο στο οποίο κυριαρχούν οι κάθετοι στύλοι της ΔΕΗ σαν σύμβολα μιας επικοινωνίας που δεν ευοδώθηκε. 

Χτες στην γκαλερί Σκουφά είδαμε την καλύτερη ως τώρα έκθεση του, τους "Λουόμενους", την οποία οργάνωσε το ίδρυμα - μουσείο του Γιάννη Τσαρούχη σαν ένα τιμητικό αφιέρωμα τόσο στη μνήμη του μεγάλου δασκάλου όσο και στο έργο του αγαπημένου μαθητή. 

Γενικά στην ζωγραφική του Σπυριούνη κυριαρχούν τα ψυχρά χρώματα, τα γκριζοπράσινα, τα φαιά, οι σουρντίνες, μπλε κηλίδες θάλασσας πλάι σε εξουδετερωμένες ώχρες σαν ανθρώπινα ίχνη πάνω στο χιόνι. Πάνω στο χιόνι! Δεν ξέρω αλλά όλα τα έργα αυτό του ζωγράφου με το τόσο διακριτό ύφος, με παραπέμπουν στο χειμώνα.. Αυτό προκύπτει από την πολύ συγκεκριμένη παλέτα την οποία επιλέγει και από αυτήν την εμμονή στην οριζοντιότητα, στη σιωπή ενός τοπίου στο οποίο δεν συμβαίνει τίποτα. Ποτέ. Στην επικράτεια του λευκού που σπάνια κηλιδώνεται και του ελάχιστου που αποκτά συμβολικά φορτισμένο όγκο. Τον όγκο ενός ολιγόλογου χαϊκού. 

Τώρα όμως οι λουόμενοι, τα μικρά παιδιά που πλατσουρίζουν στην παραλία, οι ενήλικες που χαλαρώνουν αμέριμνοι κοιτώντας το βάθος του ορίζοντα που δεν τελειώνει, είναι προφανές πως αναφέρονται στο καλοκαίρι. Σε ζέστη και σε σώματα πυρακτωμένα. Από έναν ήλιο όμως του μεσονυκτίου! Απόμακρος σουρεαλισμός στο ελληνικό καλοκαίρι; Προσέξτε και κάτι ακόμα: Κατ' ουσίαν έχουμε ένα θαλασσινό τοπίο χωρίς όμως θάλασσα! 

Όμως εμένα με κατατρύχει κι εδώ το ίδιο, αυτό σύνδρομο της παγωνιάς που προανέφερα. Γιατί άραγε; Κυρίως γιατί ζωγράφος πάντα αναφέρεται στο παρελθόν, προσπαθεί να οπτικοποιήσει, να χρωματίσει τις ξεθωριασμένες εικόνες μιας μνήμης πολύ μακρινής, εικόνες που έχουν παγώσει. Ίσως για αυτό οι ζωγραφικές του μοιάζουν με παλιές, κιτρινισμένες φωτογραφίες που έχουν πάρει φως. Για αυτό και είναι τόσο τρυφερά μελαγχολικό το αποτέλεσμα. Θέλω τέλος να υπογραμμίσω την βιρτουοζιτέ τους που όμως ποτέ δεν καταλήγει στην επίδειξη. Ιδιαίτερα οι φιγούρες των λουομένων έχουν αποδοθεί με αληθινά υπαινικτική μαεστρία. Και μου θυμίζουν τις ανάλογες ακουαρέλες των γυμνών ανδρών που κοιτάνε τη θάλασσα σαν τον Οδυσσέα, του Γιάννη Τσαρούχη. Με τα μάτια τυφλωμένα από το φως.

 Επειδή η καλή ζωγραφική φτιάχνεται μεν με ελάχιστα μέσα αλλά και πλούσιο, εσωτερικό βίωμα. Και είναι τότε που μπορεί να αφορά στους περισσότερους. Αφού πρόκειται για τη ζωή που ζήσαμε κάποτε και τώρα κρέμεται εκεί, παγωμένη αλλά όχι νεκρή, στον απέναντι τοίχο...

• Το να δίνεις μορφή στο αόρατο. Αυτό κι αν αποτελεί συνθήκη αθανασίας. Κι αν η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, ίσως και να μην το θέλει, κάνει όμως το θαύμα της αλλιώς. Καθιστά τα υποκείμενά της πιο συνειδητοποιημένα, πιο γενναία στην απελπισία τους. Και τι είναι τέλος πάντων τέχνη; Ο ανθρώπινος δρόμος και ο ανθρώπινος τρόπος προς μιαν ιδιοτελή αθανασία. Ένα αστείο που μπορεί να οργανώσει το χάος, το έπαθλο της μελαγχολίας. Η ζωγραφική του Κώστα Σπυριούνη, έχοντας εντυπωσιακά ωριμάσει την τελευταία δεκαετία, ξέρει να χειρίζεται με ευαισθησία και γνώση θέματα δύσκολα, όπως είναι η μοναξιά των τόπων και των ανθρώπων, το ταξίδι, η λαχτάρα για το άγνωστο, ο φόβος για αυτό που μας ξεπερνάει, η αγάπη για τα άψυχα και τα έμψυχα. Γιατί αυτό σημαίνει ζωγραφική: το να εμψυχώνεις αυτό που για τους πολλούς δεν υπάρχει.

ΥΓ. Το θέμα των λουομένων υπήρξε δημοφιλέστατο από τις απαρχές του μοντερνισμού και τον Σεζάν ως τους δικούς μας βιρτουόζους του μεσοπολέμου και τον Νικόλαο Λύτρα. Νομίζω πως ξέρω το λόγο. Διερωτώμαι, εσείς τί φαντάζεστε;

Συναισθηματικός Πανικός και ΕΜΣΤ

Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού κι ένα σκάνδαλο!

Πριν από ένα χρόνο περίπου ήμουν ο επιμελητής της πρωτότυπης, και θεωρητικά και τεχνικά, έκθεσης του σκηνοθέτη και ζωγράφου Αγγέλου Σπάρταλη CARRÉ-CARRÉ: (Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού). Η έκθεση του Άγγελου Σπάρταλη φιλοξενήθηκε στην Sianti Gallery από τις 15 Οκτωβρίου έως τις 6 Νοεμβρίου 2021 και πλαισιώθηκε από μία στρογγυλή τράπεζα για τη σχέση σινεμά και ζωγραφικής στην οποία συμμετείχε ο αείμνηστος Χάρης Καμπουρίδης και μία περφόρμανς για τη σχέση ζωγραφικής και θεάτρου στην οποία έλαμψε ο πολυδιάστατος Άγγελος Παπαδημητρίου.

 Όπως σημείωνα τότε ενδεικτικά για τον Άγγελο Σπάρταλη: "...Η ενότητα των νέων έργων του με τον γενικό τίτλο CARRÉ-CARRÉ αποτελεί μία καλλιτεχνική αντίδραση στην “ποινικοποίηση” της χειραψίας, της αγκαλιάς, του φιλιού, της ανθρώπινης επαφής γενικά, σε καιρούς επιδημιών, όπως αυτή η επιδημία του θανατηφόρου κορονοϊού που ζούμε τώρα.

Η ενότητα περιλαμβάνει κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους ζωγραφισμένες στο χέρι και προσχέδια ταινιών.

Νεαρά, ερωτευμένα ζευγάρια που αγκαλιάζονται και φιλιούνται με πάθος παρά τον διάχυτο φόβο και την απαγόρευση της επαφής, ένα καναρίνι που κελαηδάει μοναχό στο κλουβί του, ένα παιδί που χαϊδεύει και φιλά τα παιχνίδια του, είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται ο Σπάρταλης στις ταινίες αυτές, στις οποίες το κάθε ένα καρέ είναι ζωγραφισμένο στο χέρι.

Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα, αλλά, απομονωμένοι όπως είμαστε, εγκλωβισμένοι στο σπίτι-φωλιά-σπηλιά μας, μέσα στον επιβεβλημένο “κανιβαλισμό” του εγκλεισμού, υπήρξε ξαφνικά πολύς χρόνος. Δραματικά πολύς και δημιουργικός. Η ενότητα αυτή που άρχισε να φιλοτεχνείται πριν την επιδημία, απέκτησε ξαφνικά και επικαιρότητα αλλά και μιαν έντονη πολιτική διάσταση, ώστε το φιλί και η αγκαλιά να θεωρηθούν σαν πράξη επαναστατική..."

Και ο ίδιος ο καλλιτέχνης: "Φανταστείτε έναν ζωγράφο μέσα σε ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, να ζωγραφίζει με ανατριχιαστική ηρεμία, προσήλωση και μαστοριά την ίδια στιγμή που άλλοι ένοικοι του σφραγισμένου από τις στρατιωτικές υγειονομικές υπηρεσίες κτιρίου ξεσκίζουν τις σάρκες τους απολαυστικά αργά, με σύντομες ταπεινωτικές λέξεις και χορογραφημένες πράξεις βίας".

 Το κάθε καρέ των ταινιών του Άγγελου Σπάρταλη είναι ένα αυτόνομο και μοναδικό έργο τέχνης, ενώ παράλληλα συμβάλλει στην πραγμάτωση του μεγάλου σχεδίου, της ταινίας -δηλαδή- στην οποία μετέχει.

Στην ενότητα περιλαμβάνονται καρέ από 12 (!) ταινίες μικρού μήκους μεταξύ των οποίων «Το πρώτο φιλί», «Καναρίνι στο ανθρακωρυχείο», «Κοιμήσου αγγελούδι μου», «Κόκκινη αγκαλιά» και «Το δεύτερο φιλί (Το δάσος)».

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την έκπληξη μου όταν είδα ότι το ΕΜΣΤ εγκαινίασε πρόσφατα μία μεγάλη, ομαδική έκθεση με τίτλο "Η Αγάπη στα χρόνια της συναισθηματικής ψυχρότητας" και μάλιστα την διαφήμισε με την εικόνα ενός αγκαλιασμένου ζευγαριού φωτογραφημένου από τα νώτα. Όπως ακριβώς ήταν το βασικό θέμα, το βασικό έργο και η διαφημιστική αφίσα της έκθεσης του Σπάρταλη. Και ως εδώ καλά.

 Δεν είναι η πρώτη φορά που ιδέες μου, κείμενα μου ολόκληρα ή μότο μου έχουν αξιοποιηθεί από νεότερους συνάδελφους χωρίς την στοιχειώδη αναφορά του πόθεν έσχες. Ειλικρινά με χαροποιεί κάτι τέτοιο και δεν με ενοχλεί καθόλου. Είμαι δάσκαλος κι όχι ο Κούγιας. Όμως το θεωρώ ανάξιο ενός κρατικού Μουσείου να μην συμμετέχει - τουλάχιστον - ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης σε μία έκθεση στην ιδέα της οποίας υπήρξε, τουλάχιστον, ο πρόδρομος. Να μην υπάρχει, έστω, ένας πίνακας, μία από τις ταινίες του με τις αγκαλιές, μία σκαλέτα από τα εκατοντάδες σκίτσα που φιλοτέχνησε για τις ανάγκες του "Συναισθηματικού Πανικού" στην πολυέκθεση του Εθνικού Μουσείου - λέμε τώρα - Σύγχρονης Τέχνης.

Ακόμη και ο επεξηγηματικός μου τίτλος στην έκθεση του Σπάρταλη "Καρέ-Καρέ, Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού" θεωρώ ότι είναι πιο επιτυχημένος από εκείνο του ΕΜΣΤ. Ξέρω, τέλος, κι αυτό θα είναι το πιο θλιβερό ότι οι υπεύθυνοι θα ισχυριστούν - και μάλλον θα είναι αλήθεια - πώς αγνοούν και τον Άγγελο Σπάρταλη και την έκθεση του και την γκαλερί Σιαντή. (Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι αγνοούν και εμένα... παρότι θα το ήθελαν πολύ).

 Επειδή έτσι γίνονται τα πράγματα συνήθως στον εικαστικό χώρο. Υπάρχουν κάποιοι που είναι a priori εκλεκτοί και κάποιοι άλλοι που είναι, εξίσου a priori, αποκλεισμένοι. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι όλες, κατηγορηματικά όλες, οι διευθύντριες του ΕΜΣΤ αγνοούν π.χ την gallery Σιαντή, το Αγκάθι, την γκαλερί 7 όπως εξάλλου αγνοούσαν συστηματικά και μεθοδικά την γκαλερί Τιτάνιουμ και δεν την είχαν επισκεφθεί ποτέ! 

Το ίδιο συμβαίνει εξ άλλου με τους περισσότερους υπεύθυνους της Εθνικής Πινακοθήκης, μπράβο τους υπουργούς και τους υφυπουργούς πολιτισμού κλπ. Και καινούργιους και παλιότερους.Τέτοια αντικειμενική ενημέρωση, τόσο ενδιαφέρον! Αυτό το ιδιότυπο γκέτο ισχύει για χρόνια και ουδείς διαμαρτύρεται επειδή θεωρείται σχεδόν αυτονόητο ένας κρατικός λειτουργός να σνομπάρει αυτό που δεν είναι συμβατό με το δικό του προσωπικό γούστο. Όσο για την ιστορία και την καταγραφή της αφήστε τα καλύτερα... Στα καθ' ημάς κυριαρχεί αποκλειστικά ό, τι γυαλίζει... ακόμα και ο τενεκές.