Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018

Κονδύλης εναντίον Τσίπρα



Πόσο προφητικός ο Κονδύλης! Όσο υποχωρείς τόσο ο εχθρός επωφελείται. Ο μοιραίος Αλέξης σε ρόλο Τσάμπερλαιν. Επειδή χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει ούτε ιδεολογία, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη, ούτε ταξική συνείδηση. Το επαναλαμβάνω : Όσο υποχωρείς με ηττοπάθεια τόσο ο εχθρός επωφελείται με ιταμότητα...
Τα ήδη τετελεσμένα στα λην της Κύπρου. Εμείς πάντα τα καταφέρνουμε να είμαστε τύποις νικητές αλλά ουσιαστικά ηττημένοι. Η Αριστερά φέρει μιαν συγκεκριμένη ιστορική ευθύνη επ' αυτού. Αν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του όπως λεγόταν κάποτε από χαριτωμένους αριστεριστές εν είδει λεκτικού παιχνιδιού τότε το μέλλον μας κρύβει πολύ ακόμα δάκρυ...Δάκρυ αλμυρό. Εδώ πληρώνονται όλα. Και μεταφορικά και
- κυρίως - ρεαλιστικά. Όποιοι διακηρύσσουν διεθνισμό σε άκρως εθνικιστικά περιβάλλοντα, χάνουν σε όλα. Και μεταφορικά και ρεαλιστικά.
Οι Τούρκοι δεν έχουν συμμετάσχει στους δύο παγκόσμιους πολέμους παρότι ανήκαν στο μπλοκ των ηττημένων ενώ στα σύνορα Ιράκ και Συρίας βομβαρδίζουν θέσεις Κούρδων εκ του ασφαλούς. Μόνο πρόσφατα είδαν σορούς στρατιωτών τους. Άλλο λεονταρισμοί κι άλλο πόλεμος. Στη Κύπρο νίκησαν λόγω της εθνικής προδοσίας η οποία ευρύτερα ανέτρεψε τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Την νύχτα των Ιμίων βολεύει όλη την ελληνική ηγεσία να την ξεχάσουμε. Όμως δεν την ξεχνούν οι απέναντι. Κάθε υποχώρηση μας είναι μια δική τους νίκη. Για να παραφράσω τον Λένον : Ιστορία είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς καταπιανόμαστε με κάτι άλλο. Και τώρα δυστυχώς "συμβαίνει ιστορία".
ΥΓ. 1 Όπως έχω δηλώσει δεν πήγα στο Συλλαλητήριο και δεν πιστεύω ότι τέτοια θέματα λύνονται στο διαδίκτυο. Όμως από τις συζητήσεις κάτι βγαίνει για όλους. Αρκεί να μην προσερχόμαστε σε αυτές με προκάτ απαντήσεις. Ούτως ή άλλως ευχαριστώ για τον διάλογο.
ΥΓ 2. Προσέξτε το βλέμμα των Αξιωματικών στην γνωστή, προπαγανδιστική φωτογραφία με τον Τσίπρα, την επαύριο του "ατυχήματος". Μιλάει εκκωφαντικά το χαμηλωμένο βλέμμα τους τόσο κόντρα στα πρωθυπουργικά γελάκια. Ξέρουν πως ηττήθηκαν χωρίς να τους επιτραπεί να πολεμήσουν. Τα χειρότερα έπονται. ( Εκτός κι αν ήταν στρατόκαυλος ο Κονδύλης. Οι απέναντι δρουν μεθοδικά και βάσει σχεδίου. Τίποτε δεν είναι τυχαίο ή "κακή στιγμή". Εμείς;)

Ιμια είναι η ντροπή της σύγχρονης Ελλάδας. Οι Τούρκοι δεν έχουν πολεμήσει πουθενά έναν αιώνα τώρα π

Φίλα με! (Μονόπρακτο)


Είπε εκείνη :Τι ωραία που με φιλάς στο λαιμό. Φίλα με κι άλλο.
Είπε εκείνος :Τι ωραία που ο λαιμός σου με μαθαίνει πως να τον φιλάω.
Εκείνη :Φίλα με λοιπόν κι άλλο.
Εκείνος :Μάθε με κι άλλο το πως.
Εκείνη : Μα τα ξέρεις ήδη όλα.
Εκείνος : Ναι, αλλά μόνο εάν δεν έχεις εσύ κάτι άλλο να μου μάθεις.
Εκείνη ...
Εκείνος ...

Αποτέλεσμα : Τα δυνατά φιλιά, επειδή καίγονται από την δύναμη τους, προοικονομούν μοιραία το τέλος και του πιο δυνατού πάθους.
Δίδαγμα : Μη βιάζεστε φιλώντας, κι όταν δεν γίνεται αλλιώς, φιλήστε αργά, φιλήστε τρυφερά. Όπως αγγίζει το κύμα του καλοκαιριού την άμμο. Φιλήστε σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που τα χείλη σας αγγίζουν άλλα χείλη. Φιλήστε σαν να φιλάτε ένα σύννεφο. Προσέχοντας μην εξατμιστεί. Ή ένα λουλούδι. Προσέχοντας μη μαραθεί. Φιλήστε σαν να είναι η τελευταία σας ανάμνηση από τον κόσμο...
( χρόνια πολλά οι εορτάζοντες )
* Ο ομόθεμος πίνακας φιλοτεχνήθηκε από τον Ρομαντικό φιλέλληνα Χαγιέκ.

Φελλόποδες






Αν δεν σας αρέσουν οι αρχές μου, έχω άλλες. 
Γκάουτσο Μαρξ

Κατάθλιψη. Πώς καταπολεμάται; Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον κ.λπ. Τι φταίει; Τις πταίει; Τι συνέβη και δεν μπορούμε ν' ανεχτούμε ο ένας τον άλλον; Σε τι οφείλεται η φοβερή καχυποψία που εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο άδολες, τις πιο απλές σχέσεις; Αυτές τις ώρες καλύτερα να είναι κανείς μόνος του. Να μη γίνεται βάρος στους άλλους έτσι όπως νιώθει ο ίδιος άχθος αρούρης. Ζηλεύω όσους μπορούν να είναι επαγγελματικά ευτυχείς. Ανέφελα κοιτώντας τον καθρέφτη τους. Ικανοποιημένοι. Ασχολούμενοι με τη διακίνηση του εγώ τους· με ίντριγκες και έργα «κοινωνικής ευθύνης». Αποκλειστικά. Ζηλεύω, επίσης, όσους πιστεύουν στη σωτηρία, τη μετά θάνατον ζωή· και όσους δηλώνουν «σωτήρες», «ήρωες», «ηγέτες» κ.ο.κ. Εγώ πάλι είμαι ο βασιλιάς της κατάθλιψής μου, ο βασιλιάς της παλίρροιας. Αποκλειστικά. Κοιτάω τον μοναδικό μου υπήκοο στον καθρέφτη και τον οικτίρω.

Γιατί να το κρύψω; Δεν συμπαθώ τους φουσκωμένους ιδιοκτήτες της μιας και μοναδικής αλήθειας. Δεν γουστάρω τους φανατικούς. Είμαι φανατικά αντίθετός τους.

Συμφωνώ με τον Μπουνιουέλ όταν λέει πως «την αλήθεια οφείλει κανείς να την εγκαταλείπει πάραυτα, όταν νομίζει ότι τη βρήκε». Και συμπληρώνω πως αλήθεια είναι εκείνη η έννοια που πάντα θα χρειάζεται μετατροπές, βελτιώσεις, επαυξήσεις μέχρι της οριστικής ανατροπής της. Και που η παροδικότης της θεραπεύεται με παροδικότητα. Αντί της αλήθειας, πάλι, προτιμώ τα ζωτικά για μένα και τη μελαγχολία μου ψεύδη της τέχνης· αυτού του αινίγματος που κάθε στιγμή ψάχνει τον ορισμό του. Του οντολογικού παράδοξου που δηλώνει συνείδηση μέσα σε μια κατασκευή. Αφού σε ό,τι φτιάχνουμε τεχνηέντως, εγκαθίσταται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Σε βαθμό ώστε να απογοητεύεται, σχεδόν πάντα, όποιος συναναστρέφεται δημιουργούς και δεν αρκείται στα δημιουργήματά τους. Ανασφαλείς, ανταγωνιστικοί, νάρκισσοι, φιλοτομαριστές, αδιάφοροι για οτιδήποτε δεν υπηρετεί το μύθο τους, συναισθηματικά ακρωτηριασμένοι για λόγους «επιβίωσης», δεν αποτελούν και την καλύτερη παρέα. Πιστέψτε με.

Εκτός κι αν είσαι ο Caravaggio. Κι απέναντί σου βρίσκεται, δηλώνοντας ομότεχνος, αυτός ο γλίτσης Giovanni Baglione. Να χλευάζεις την έλλειψη ταλέντου του κι αυτός να σε μηνύει για δυσφήμιση. Τόσο κατάλαβε!

Να συλλαμβάνεσαι, να φυλακίζεσαι, να φυγοδικείς, να φυλλορροείς από πάθος ύπαρξης και τελικά να τιμωρείσαι απ' τους μέτριους που δεν αντέχουν την υπεροχή σου. Να ζωγραφίζεις το σκοτάδι σε βαθμό που να κολάζεται ο ίδιος ο εωσφόρος· και το φως έτσι ώστε να καταυγάζει μόνον το έρεβος. Στις 18 Ιουλίου του 1610 ο θάνατός σου· Πόρτο Έρκολε· 28 Ιουλίου ανακοινώνεται στη Ρώμη. Ειρωνεία, ο Baglione θα εκφωνήσει με φωνή κόρακα τον επικήδειο· θα καταστεί κι ο βιογράφος σου. Τίποτε δεν μπορεί να σε προφυλάξει απ' το ασήμαντο. Όπως πάντα.

Κατάθλιψη. Από τη χειροπιαστή γύρω μου αγένεια, την επιθετικότητα ακόμη και των παιδιών, το γλοιώδες των ενηλίκων. Τόσοι πεθαμένοι κυκλοφορούν αμέριμνοι με τα καλά τους χωρίς να γνωρίζουν πόσο νεκροί είναι. Πόζες, φιλιά, φιλάκια «να 'στε καλά», χαιρετίσματα, χειραψίες, δέρμα ψαριού στην αφή, λίγδα στο βλέμμα, όνειρα για το καλύτερο, παχυσαρκία, άποψη, ενοχλητικός, ο, όποιος, διπλανός, ξέχειλο το ξύγκι, απελπισία. Ο κοιμισμένος μπάτσος ξυπνάει αιφνιδίως μέσα τους κι αναλαμβάνει δράση. Καρφώματα, επιτήρηση, χαφιεδισμός με προοδευτικό πρόσημο, πείνα, ζήλια, βαθύτατο αίσθημα κατωτερότητας που εκρήγνυται πολλαπλασιαστικά. Ο μικροαστός (θέλει να) τα 'χει όλα. Ο ποιητής έχει τίποτε. Βρίσκει όμως το δρόμο προς το εκστατικό. Έξω κι απ' τη γλώσσα την ίδια! «Δεν εκτίμησα ποτέ την ιερόδουλη γραμματική. Δεν θα πληρώσω εγώ τα νοσήλια της σύνταξης» (Καρούζος).

«Αληθής ιστορία» του Λουκιανού. Άνθρωποι με φελλούς στα πόδια που μπορούσαν να περπατούν επί της θαλάσσης, πού τέτοια τώρα. Ο φελλός μετέστη αλλού. Ανέβηκε πιο πάνω. Κάποιοι, τέλος, πιστεύουν ότι ο Βαν Γκογκ αυτοκτόνησε για να γράψουν οι ίδιοι λυμφατικά διδακτορικά και να διδάξουν τέχνη με τον μόνο τρόπο που μπορούν: τη γραφειοκρατία. Καταιονισμός θλίψης...

ΥΓ.1: Να σταματούσε η βροχή τουλάχιστον. Να μην πηγαίνει κάθε τόσο ο Θεός προς νερού του.

ΥΓ.2: 1947, πριν 71 χρόνια. Ο Σκαλκώτας γράφει το υπέρκομψο κοντσερτίνο του: Νεοκλασικισμός και τάξη σε μιαν καθ' όλα άτακτη εποχή. Όπως και τώρα! Μόνο που τώρα δεν παράγεται τίποτε από κανένα.

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΉ ΜΑΣ




Δεν θα πάω αύριο στο Συλλαλητήριο. Όχι ότι ενδιαφέρει κανένα αλλά το καταθέτω για την οικονομία της συζήτησης. Επειδή ο  διανοούμενος είναι επιτυχημένος μόνο όταν γίνεται δυσάρεστος. Contra omnes. Δεν θα πάω γιατί δεν ωφέλησε κανένα από τα πρόσφατα συλλαλητήρια την εθνική υπόθεση αλλά αντίθετα μάς δυσφημούν σε όσους έχουν συμφέροντα από την διαρκή δυσφήμιση μας. Κι επειδή είναι στημένα εξ αρχής σε λάθος σύνθημα που μοιάζει αλυτρωτικό και διεκδικητικό. Δεν είναι η Μακεδονία, ως γεωγραφική περιοχή, ελληνική. Η Ελλάς βάσει συνθηκών κατέχει περίπου το 50% της Μακεδονίας. Είναι το όνομα που είναι ΕΛΛΗΝΙΚΌ. Έχει τεράστια διαφορά και δημιουργεί παρεξηγήσεις. Όπως και η άγνοια της Ιστορίας. Την Ελλάδα δεν απειλούν τα Σκόπια αλλά η Τουρκία. Η οποία είναι έτοιμη να απορροφήσει το κρατίδιο των βορείων συνόρων μας και οικονομικά και πολιτικά. Όπως διείσδυσε ήδη στην Αλβανία περικυκλώνοντας μας. Η αρνητική, ελληνική στάση πάλι δημιουργεί εξ αντανακλάσεως ενιαία εθνική συνείδηση στους πολυφυλετικούς γείτονες μας. Αυτοί δηλώνουν Μακεδόνες, εμείς τους κάνουμε de facto. Αν οι ίδιοι θέλουν να αισθάνονται απόγονοι του Μεγαλέξαντρου, το πράγμα δεν είναι σοβαρό αλλά αστείο. Λαοί με αυτοπεποίθηση και γνώση δεν τσιμπάνε με τέτοια. Ας τους αφομοιώσουμε, αν μπορούμε ειρηνικά, σαν αδέλφια. Το ΚΚΕ και η πρώην ΕΣΣΔ έχουν ήδη προλειάνει το έδαφος μέσα από ιδεολογικές τυφλώσεις και γεωπολιτικά παίγνια . Αλλά και οι μετακατοχικές κυβερνήσεις κατάπιαν χωρίς εξαίρεση αμάσητη την Macedonjia  ώστε σήμερα τα γενόμενα να μην απογίγνονται. 
Δεν θα πάω στο Συλλαλητήριο επίσης γιατί δεν με πείθουν οι διοργανωτές του,  γιατί με ενοχλεί και αισθητικά και ουσιαστικά η ανάμειξη της επίσημης εκκλησίας που αντί αγάπης διδάσκει σωβινιστικό μίσος κάνοντας μικροπολιτική. Ο Δωρόθεος Σύρου ας βάλει τάξη στα δυσώδη του οίκου του εν Τήνω και μετά να υποδυθεί τον μακαριστό Χριστόδουλο,  ως υποψήφιος Αρχιεπίσκοπος. Δεν θα πάω γιατί δεν επιθυμώ να χρησιμοποιηθώ ως επιχείρημα από τους επαγγελματίες πατριώτες και τους καθ ' έξιν κεκράχτες ενός λόγου μονοδιάστατου και διχαστικού. Δεν θέλω να γίνω απρόσωπη εικόνα σε ένα μακρινό πλάνο γνωστού όντος ότι αντιστέκομαι στον λαϊκισμό από τα πρώτα κιόλας κείμενα μου. Δεν θα πάω παρότι αναγνωρίζω τους λόγους για τους οποίους θα πάει η πλειονότητα του κόσμου. Ενός κόσμου που έχει υποστεί ταπεινώσεις και απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας. Γιαυτό όμως δεν φταίνε οι Σκοπιανοί αλλά οι πολιτικές μας ηγεσίες και όσοι τις ψήφισαν. 
Περισσότερο λοιπόν από συλλαλητήρια έχουμε ανάγκη από αναστοχασμό και δουλειά, ατομική και συλλογική. Κι όχι εύκολα συνθήματα και ακόμη πιο εύκολη εκτόνωση. Ούτε βέβαια χαρίζω τις λαοθάλασσες στους φασίστες και τους νεοναζί. Η παρουσία του Μίκη αύριο σαφώς με ανακουφίζει παρότι το επιζητούμενο, αντιστασιακό φρόνημα είναι μάλλον ντεμέκ και καθορίζεται μάλλον από την ισχύ των μηντιακών εικόνων. Μαζική, τηλεδημοκρατία δηλαδή κι όχι φωνή λαού. 
Τέλος δεν πηγαίνω επειδή ουδείς μου διασφαλίζει ότι δεν θα ξανακαεί η Αθήνα. Αντιθέτως. Αφού ήδη από σήμερα τα κράτη των Εξαρχείων και της Χ. Α ετοιμάζουν τα πυρομαχικά τους. Τα συνήθη έκτροπα θα κάνουν, ως συνήθως, το γύρο του κόσμου βλάπτοντας τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις αλλά και δημιουργώντας νέες, πολιτικές καριέρες. Την ίδια στιγμή ο εξ ανατολών κίνδυνος θα εγκατασταθεί για τα καλά στα βόρεια σύνορα μας αν δεν λήξει άμεσα η χρόνια εκκρεμότητα μας με τα Σκόπια. Ο χρόνος δουλεύει εις βάρος μας. Από την άλλη την ώρα που τα κανάλια θα δείχνουν Μακεδονομάχους, άλογα και τον Ψωμιάδη ζορό, τρία (3) υπερσύγχρονα τουρκικά βυθομετρικά σκάφη θα κάνουν έρευνες στην κυπριακή και την ελληνική ΑΟΖ καταλύοντας εν τοις πράγμασιν τα θαλάσσια σύνορα μας. Όπως τότε στα Ίμια. Αν θυμάστε... 
ΥΓ. Αύριο διαδηλώνουμε όπως είναι το αναφαίρετο μας δικαίωμα εναντίον των Σκοπίων ή του Τσίπρα; Ας το σκεφτούμε καλά.

Επί προσωπικού ή το κακό θέατρο




Ειλικρινά αυτό με ξεπερνάει. Χτες συνάδελφοι συζήτησαν την "υπόθεση"  μου σε συνεδρία του τμήματος ενώ απουσίαζα!  Υπακούοντας σε πιέσεις ανωτέρων (;). Και αναπαράγοντας χυδαία κουτσομπολιά και υπονοούμενα. Προσποιούμενοι άγνοια των όσων συμβαίνουν. Ακόμα και οι φίλοι μου ήσαν σιωπηλοί, μαθαίνω από τρίτους. Αντί συγχαρητηρίων και υποστήριξης εισπράττω από τους συναδέλφους μου μομφές και λάσπη. Αγνός, ηθικός κόσμος ακαδημαϊκά πλασμένος! Ή μάλλον υποκριτικά φοβισμένος. Και να σκεφτεί κανείς ότι πίστευα πως είμαστε μια οικογένεια. Ακόμη και τον σεβασμό και την αγάπη των παιδιών σχολίασαν κριτικά. Προφανώς τους καλύπτουν οι άδειες αίθουσες. Θέατρο, όνομα και πράγμα! 
Και πέραν πάντως των αλλεπάλληλων κρουσμάτων βίας που όμως αρμοδίως θεωρούνται "μεμονωμένα", θα έπρεπε οι συνάδελφοι να αντιδράσουν για την κατασκότεινη Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, η οποία ΔΕΝ είναι μητροπολιτικό πάρκο αλλά περιουσία του Ιδρύματος μας. Επίσης κατήγγειλα και τον προσωπικό προπηλακισμό που υπέστην την περασμένη Πέμπτη με μάρτυρες τους υπαλλήλους του πανεπιστημιακού γυμναστηρίου... Και επ' αυτού σιωπή των αμνών. Ούτε ένα τηλεφώνημα ενδιαφέροντος από πουθενά. Ούτε καν από συναδέλφους! Μόνο από δύο αστυνομικούς διευθυντές. Επειδή επιθυμώ την παραπομπή σε δίκη των υβριστών μου. Αυτό τουλάχιστον. 
Ήδη παραιτήθηκα στην πρόεδρο του τμήματος από υποψήφιος διευθυντής του μεταπτυχιακού μας. Αφού μάλλον εγώ φταίω για την κακοδαιμονία των πανεπιστημίων, τη βία, τα υποβαθμισμένα πτυχία, την βιομηχανία των διδακτορικών κλπ. Mea culpa!
Προφανώς το θέμα δεν θα μείνει εδώ. Θα ζητήσω τα πρακτικά της συνεδρίασης, έστω τις μαρτυρίες και θα υποβάλω μηνύσεις στους συκοφάντες και τους διαδοσίες.
Ακόμα και τα κείμενα μου στο φ. μπ. ή η αισθητική των φωτογραφιών μου τούς ενοχλούν, τα οποία πάντως διαβάζουν. Μακάρι να διάβαζαν και τα βιβλία μου...Πάντως σε αυτό που συνυπογράφω με την Κική Δημουλά θα βρουν πλούσιο, ενοχοποιητικό υλικό. Σιγά μην συζητήσουμε για αισθητική τώρα! 
Επιστρέφω προσωπικά στα γραψίματα και τα μαθήματα μου, τις αγάπες ή τα όνειρα που δικαιούμαι ακόμη. Είναι κρίμα όμως για την μιαν ακόμη χαμένη ευκαιρία. 

ΥΓ. À propos την Δευτέρα 5/2 , στις 7- 8 μ. μ δίνω στο Μέγαρο Μουσικής την πρώτη από τις τρεις διαλέξεις μου με θέμα "Ιδιοφυΐα και Τρέλα, Βαν Γκογκ - Χαλεπάς". Με ελεύθερη είσοδο. Κρατήσεις θέσεων στην ΛΆΒΡΥΣ, τηλέφωνο 210 7258510

Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018

Της Πανσελήνου

 

-Τί άλλο περίμενες μικρή μου αυθάδικη σελήνη, 

αλαζονική μου αγάπη, με τόσο φως, 

τί άλλο από το να κάψεις τον κόσμο; 
-Πώς ξέχασες τόσο γρήγορα όσα σου έμαθα 
ότι δηλαδή τα ψέματα στον έρωτα 
είναι πιο αληθινά από την όποια αλήθεια 
και πως δεν χωράει καμιά αποταμίευση 
στα αισθήματα, κανείς μικροϋπολογισμός, 
καμία ασφάλεια ζωής αλλά μόνο θανάτου;
Επειδή κάθε χωρισμός είναι θάνατος μικρός 
και κάθε έρωτας καίγεται στην φωτιά του
κι ούτε ισχύουν το δίκιο σου ή το δίκιο μου, 
το φταίω ή το φταις, οι ανόητες υπεκφυγές. 
Αφού έχεις φύγει. Αφού έχω φύγει... Αφού 
ήρθαμε για να φύγουμε. Και το ξέραμε. 
Όλα τα άλλα, οι εξηγήσεις κι οι δικαιολογίες 
τα με πόνεσες, σε πλήγωσα, με πρόδοσες, 
είναι φτηνά προκαλύμματα μικρή μου σελήνη 
και δεν μάς αξίζουν. Αλίμονο αν οι έρωτες 
κατέληγαν σε μικροαστικές ευτυχίες ή χαρές. 
Πόλεμος είναι η αγάπη, αγαπημένη, και σφαγή 
και σπάραγμα και δόσιμο και παρανάλωμα. 
Σαν μια Πανσέληνος που δύει ηρωικά, ενώ 
εμείς απελπισμένοι λάμπουμε στη πτώση μας!


Φωτογραφία : Λαμπρινή Μποβιάτσου


Ασημένιο Πύον, Τρόμος της Ηδονής

Τόσο κοντά μας απόψε το πρησμένο φεγγάρι που έτσι να απλώσεις το χέρι σου, μπορείς να χαϊδέψεις το αργυρό του κεφάλι. 
Η Πανσέληνος πάνω από την κατασκότεινη πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Το παμφανόεν όμμα της νυκτός φωτίζει εδώ όσα δεν πρέπει να συσκοτίζονται περισσότερο. Βλέπει τα πάντα με ψυχρό, απόμακρο χαμόγελο. Παρατηρεί τους θλιμμένους ίσκιους ερώτων που δεν άντεξαν, τους σκελετούς των πνιγμένων στους βυθούς της αγάπης, τα μικρά δράματα των τρωκτικών στα νύχια εκείνου του σαρκοβόρου που έχει το όνομα σου , εσένα την ίδια που είπες ένα βράδυ τη μεγάλη λέξη και το επόμενο την ξέχασες. 
Το μεγάλο της μάτι τα είδε όλα. Κυρίως είδε αυτά που θα γίνουν, τα όσα μας περιμένουν, εκεί μακριά, στο βάθος του δρόμου. Τόσος τρόμος για τους τρυφερούς που είναι αναγκασμένοι να σώσουν πάλι τον κόσμο.

Η πολύτιμη έκδοση από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας του "Hommage à la Grèce"



Στις 9 Ιανουαρίου 2012 εκλάπη ο πίνακας που ο Πικάσο δώρισε μέσω του Ροζέ Μιλλιέξ στον ανθιστάμενο, ελληνικό λαό...
Μαζί με άλλα 43 έργα των Matisse, Bonnard, Picabia, Duffy, Marquet, Bourdelle, Braque, Laurens, Gimond, Masson, Prassinos, Γαλάνη κλπ. αλλά και κείμενα των Aragon, Tzara, Camus, Eluard, Char, Le Corbusier, Sartre κλπ. 
Θυμάμαι τα έργα αυτά αναρτημένα σε ειδική αίθουσα της Εθνικής Πινακοθήκης την δεκαετία του '80 επί του αειμνήστου Δ. Παπαστάμου. Έπειτα τα έργα αυτά θάφτηκαν στα υπόγεια ως την μοιραία ανάδυση, πριν εφτά χρόνια, μόνο του Πικάσο με τα γνωστά αποτελέσματα.
Από την πρώτη στιγμή φωνάζω για την ερασιτεχνική παρουσίαση του πίνακα που "διευκόλυνε" τους κλέφτες. Όμως το σύστημα των μετρίων είναι παντοδύναμο με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα η τόσο σημαντική και από συμβολικής και από αισθητικής πλευράς προσφορά των Γάλλων καλλιτεχνών να παραμένει αφανής! Μακριά από τον ελληνικό λαό στον οποίο αφιερώθηκε. Τουλάχιστον ας μεταφερθεί στο ΕΜΣΤ ώστε να αποτελέσει έτσι έναν πυρήνα διαλόγου ανάμεσα στους Γάλλους μαιτρ αλλά και τον Τσαρούχη, τον Διαμαντόπουλο, τον Σπυρόπουλο, τον Γαΐτη, τον Κανιάρη, τον Κεσσανλή, τον Μποστ - δίπλα στις γελοιογραφίες του Jean Effel (!) - τον Τάκι κλπ.
Αλλά και τον Χαλεπά και τον Σκλάβο δηλαδή το πιο βαθύ, ευρωπαϊκό μας πρόσωπο. Ειδικά μάλιστα αυτή την στιγμή που η Ελλάδα δοκιμάζεται και απαξιώνεται έμμεσα ή άμεσα. 





Αυτό το όνειρο εξέθεσα χτες στον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Βίτσα ο οποίος πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση μιας ιστορικής αδικίας σε μιαν συγκινητική τελετή που λάμπρυνε ο Μανόλης Γλέζος. Το Υπουργείο του εξέδωσε μεταφρασμένο το περίφημο Hommage à la Grèce του Milliex με όλα τα κείμενα των Γάλλων διανοουμένων που υμνούν την Αντίσταση των Ελλήνων και τα έργα των καλλιτεχνών. Πρόκειται για μιαν υποδειγματική εργασία που προσφέρεται δωρεάν! 
Η χθεσινή εκδήλωση μού επέτρεψε και να νιώσω υπερήφανος και να ονειρευτώ ένα μουσείο που θα συνεκθέτει ισότιμα τους Έλληνες πρωτοπόρους και τους λοιπούς Ευρωπαίους με συνείδηση Ιστορίας και αισθητική επάρκεια. Όσο για την Γυναίκα του Πικάσο, έργο του 1939, ανήκει στην σειρά των "τεράτων" της Guernica, μοντέλο του είναι η Dora Maar, μια γυναίκα δηλαδή που αντιστάθηκε στον μισογυνισμό του ζωγράφου πάρα τον έρωτα της προς αυτόν. Περισσότερο όμως από μια "εκδίκηση" εδώ έχουμε μια δυσοίωνη προφητεία για τα όσα μέλλεται να συμβούν στον κόσμο λίγο μετά. Η εξπρεσιονιστικά παραμορφωμένη φιγούρα προοικονομεί την τερατογονία του Ολοκαυτώματος. Εδώ η τέχνη προλαβαίνει την Ιστορία και νικάει την πολιτική. Το μεγάλο έργο τέχνης πρωτίστως προκαλεί δέος και δευτερευόντως ευχαρίστηση. Όπως και οι διανοούμενοι : Είναι ωφέλιμοι μόνο όταν γίνονται δυσάρεστοι.