Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Επανίδρυση του (παρα)κράτους

Ίσως να μην έγινε αντιληπτό το νόημα παλαιότερου άρθρου με τίτλο «Καραμανλής ή πανκ». Νομίζω πάντως πως όσο περνάει ο καιρός η θέση αυτή δικαιώνεται. Ο τόπος γίνεται όλο και περισσότερο πανκ και ο Καραμανλής όλο και λιγότερο θυμίζει τον άνθρωπο που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας πριν από πέντε χρόνια. Τον άνθρωπο που εμπιστεύτηκα επειδή υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και φυγή από το πασοκικό άγος. Αντίθετα, η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ, δηλαδή λογική της αρπαχτής και εξυπνακισμός με δήθεν αναφορές στην έρμη την πατρίδα, ουδέποτε εγκατέλειψε την πατρίδα του Μακρυγιάννη (και του Σάκη). Την πατρίδα μας. Από την άλλη, μια σειρά γεγονότων πείθουν πως μπορεί μεν το κράτος να μην επανιδρύθηκε, το παρακράτος όμως ζει και βασιλεύει. Αφού είναι το μόνο που δουλεύει μεθοδικά στον τόπο. Εχει πρόγραμμα, στόχους και πάνω απ’ όλα προοπτική. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως ο Παλαιοκώστας είναι σήμερα από τους πιο δημοφιλείς Ελληνες όχι γιατί μας αρέσει η παρανομία –που συμβαίνει κι αυτό ενίοτε– αλλά γιατί η νέα απόδρασή του επιβεβαίωσε περίτρανα πως τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε ραγδαία αποσύνθεση. Με αποτέλεσμα το οργανωμένο έγκλημα να υποκαθιστά λειτουργίες ολόκληρες του κράτους –τα περίφημα «σκάνδαλα»– και το πολιτικό παρακράτος να ευτελίζει θεσμούς και δημόσια πρόσωπα καταστρέφοντας μέρα μεσημέρι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, εθνικά κειμήλια, έργα τέχνης ιστορικής σημασίας και στέλνοντας –προειδοποιητικά;– ένα διακεκριμένο ακαδημαϊκό δάσκαλο στο νοσοκομείο. Ο οποίος, κατά σύμπτωση (;), στις πρόσφατες εκλογές για την υπερνομαρχία της Αθήνας ήταν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή λοιπόν ξέρουμε και πώς αποδίδεται η δικαιοσύνη στην Ελλάδα και ποιοι την εκπροσωπούν, αλλά και επειδή οι πάντες έχουμε συνείδηση της θεσμικής πλέον α-νομίας, που εκκινεί από πολύ ψηλά για να ακουμπήσει και τον ύστατο πολίτη, απολαμβάνουμε πλέον την απόδραση Παλαιοκώστα σαν ένα έργο τέχνης που φτιάχτηκε από καλλιτέχνη όχι της σχολής αλλά της ζωής. Τι τα θέλετε… Στην Ελλάδα, αντίθετα από την Αμερική, ήρωας είναι ο κλέφτης, ο φυγόδικος και όχι ο ζαπτιές, ο αστυνόμος. Μια παράδοση που έρχεται από την τουρκοκρατία. Αφού το κράτος, τότε και τώρα, αντί για εμπιστοσύνη ή σεβασμό, εμπνέει μάλλον απέχθεια ή και ντροπή.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Ο ποιητής είναι τρόπος, δεν είναι δήλωση



«Σκέφτομαι με το μυαλό μου και όχι με των άλλων»


ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ


Ποιητής - Καθηγητής

Ο Νάσος Βαγενάς, ο βραβευμένος ποιητής, κριτικός και θεωρητικός, πάντα τροφοδοτούμενος από την καθημερινότητα και κοινωνικά ευαίσθητος, μας μίλησε παρατηρώντας τα συνθήματα των τοίχων και αφουγκραζόμενος την κοινωνική αναταραχή και την πολιτική αδυναμία από τα έδρανα του ελληνικού πανεπιστημίου και από τους δρόμους της ποιητικής δημιουργίας. Σαν τον Πάτροκλο Γιατρά, αποδεικνύει ότι «η ποίηση προχωρεί και τίποτε δεν μπορεί να τη σταματήσει».


Στην πρόσφατη εξέγερση γράφτηκαν στους τοίχους σλόγκαν υπό τη μορφή μονόστιχης ποίησης, όπως το «Μια τράπεζα καίγεται, ένα λουλούδι ανθίζει».


Και εγώ είδα το εξής: «Πας μη Ελλην άνθρωπος»...


Μια τέτοια τρυφερή λεκτική «βία» για μένα είναι αποδεκτή και ευτυχώς που υπάρχει.


Δεν βρίσκω ούτε πρωτοτυπία ούτε δροσιά σε αυτήν τη λεκτική «βία». Πιστεύω ότι είναι στερεότυπα τα σλόγκαν που βλέπω στους τοίχους.
Είναι δύο άνθρωποι που τα γράφουν και το καταλαβαίνει κανείς από το γραφικό τους χαρακτήρα αλλά και από τα ορθογραφικά τους λάθη. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις ανατρεπτική πολιτική των τοίχων με σλόγκαν ευφυολογικά...


Ζεις στα Εξάρχεια και έχεις αμεσότερη σχέση με τα πράγματα.


Ζω στα Εξάρχεια περίπου 50 χρόνια. Δεν θα συμφωνούσα καθόλου με την άποψη που διατυπώνεται ότι τα Εξάρχεια αστυνομοκρατούνται. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει Αστυνομία στα Εξάρχεια και γι’ αυτόν το λόγο αναρχικοκρατούνται. Καθένας μπορεί να κάνει ό, τι θέλει, η πλατεία δεν ανήκει στους κατοίκους της, είναι σε μια άθλια κατάσταση, κυρίως τα τελευταία 3 χρόνια.


Το άλλοτε Καρτιέ Λατέν… Από τη Ζωοδόχου Πηγής έως το λόφο του Στρέφη. Η Καλλιδρομίου με τον κόσμο και τα στέκια της, όπως ο «Ένοικος». Είναι μια πολύ γραφική συνοικία.


Μπορεί να είναι μια καλή συνοικία σε κάποια σημεία της, αλλά συνολικά είναι μια υποβαθμισμένη περιοχή. Δεν είναι αρκετές οι παρουσίες για να εξανθρωπίσουν αυτόν το χώρο. Λυπάμαι που τα λέω αυτά τα πράγματα, αλλά σκέφτομαι με το μυαλό μου και όχι και το μυαλό των άλλων.


Κατάγεσαι από μια αρισερή οικογένεια.


Έχω αριστερό παρελθόν και παρόν. Και αναγκάζομαι να το πω αυτό γιατί το θίγεις εσύ. Θεωρώ εντελώς αντιαισθητικό πράγμα να λέει κάποιος «είμαι αριστερός». Η αριστερότητα κρίνεται περισσότερο από τις πράξεις των ανθρώπων και όχι από τις δηλούμενες αντιλήψεις.


Πώς βλέπεις σήμερα την Αριστερά;


Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι ο βαθμός της βλακείας στην Αριστερά είναι ο ίδιος ποσοτικά με το βαθμό της βλακείας στη Δεξιά. Και ως εκ τούτου, αναλογικά είναι μεγαλύτερος, αν σκεφτεί κανείς ότι η αριστερή σκέψη είναι μια σκέψη προοδευτική, που βλέπει την πραγματικότητα καθαρότερα και χωρίς ιδεολογήματα, υποτίθεται.


Είσαι ακαδημαϊκός δάσκαλος και είσαι και γνωστός και βραβευμένος ποιητής. Ποια ιδιότητά σου υπερισχύει;


Δεν αυτοπροσδιορίζομαι. Είμαι αυτά που πράττω και από αυτά που πράττω ο καθένας μπορεί να σχηματίσει την εικόνα του προσώπου μου. Έχω όμως μεγάλο σεβασμό για την ποίηση και δεν μου αρέσουν οι δηλώσεις των ανθρώπων «ο τάδε είναι ποιητής». Ο ποιητής είναι τρόπος, δεν είναι δήλωση.


Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, πώς βλέπεις το ελληνικό πανεπιστήμιο;


Η κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου είναι η χειρότερη που έχω γνωρίσει στα περίπου 30 χρόνια της πανεπιστημιακής μου θητείας. Φοιτητές αλλά και πανεπιστημιακοί παίζουν, ανεπιγνώστως, το παιχνίδι που θέλει να υποβαθμίσει τη δημόσια ανώτατη παιδεία. Και το ακαδημαϊκό επίπεδο στη χώρα μας; Μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών είναι άξιο του ονόματός του. Αλλά, από την άλλη πλευρά, η ποιότητα των εκπαιδευτικών μιας χώρας εξαρτάται και από τις υλικές προϋποθέσεις υπό τις οποίες ο εκπαιδευτικός ασκεί το επάγγελμά του. Δεν μπορείς να έχεις εκπαιδευτικούς υψηλού επιπέδου με τους μισθούς που δίνονται σε αυτούς.


Αγαπημένος σου ποιητής ξένος και αγαπημένος Έλληνας;


Ο Έλιοτ είναι ένας ποιητής που μου αρέσει πολύ. Επίσης ο Οντεν και ο Philip Arthur Larkin. Μου αρέσουν και ποιητές που δεν είναι ευρέως γνωστοί, ο Carl Sandburg, ο Gavin Ewart. Ποιήματα σπουδαία ελληνικά με γοητεύουν. Σίγουρα ο Καβάφης και ο Σεφέρης είναι από τους ποιητές που μου αρέσουν πολύ. Και ο Σικελιανός είναι μεγάλος ποιητής.


Έχεις μιαν εκλεκτική συγγένεια με τον Τζιόζουε Καρντούτσι...


Ναι, υπάρχουν αρκετοί ποιητές με τους οποίους συνδιαλέγομαι ποιητικά. Ορισμένα από τα ποιήματα που έχω γράψει, όχι λίγα, συνοδεύονται απ’ τον υπότιτλο «πάνω σε ένα ποίημα του...». Συνήθως αυτό συμβαίνει όταν προσπαθώ να μεταφράσω και δεν μου βγαίνει. Τότε παίρνω πρωτοβουλία. Το αποτέλεσμα είναι ένα ποίημα το οποίο έχει τη δική του αυτονομία.


Στην εποχή της διάρροιας της εικόνας, είναι η ποίηση η τελευταία μας ελπίδα;

Της «εικονοάρροιας»! Δεν είναι η τελευταία μας ελπίδα, είναι μια ελπίδα. Για πολλούς ανθρώπους, που έχουν την καλλιέργεια να την προσεγγίσουν, ίσως είναι η σημαντικότερη.


Από την ποιητική σου συλλογή «Στέφανος», όπου υπάρχει η περσόνα σου η ποιητική, ο Πάτροκλος Γιατράς, θα ήθελα ένα τετράστιχο που σε εκπροσωπεί...


Μπαίνοντας στον Αχέροντα
βράχηκαν τα χειρόγραφα.
Μου πήραν την περούκα τα νερά.
Έμεινα δίχως λύρα.

Tου kitsch η χώρα κάθεται

Ξέρω ανθρώπους που συντηρούν τους μετανάστες των φαναριών. Που αθόρυβα τους δίνουν όσα περισσότερα μπορούν κάθε φορά που περνάνε από το συγκεκριμένο σημείο. Αυτό για μένα είναι αριστερή συμπεριφορά. Κάτι δηλαδή που θα ενέκριναν και ο Χριστός και ο Μαρξ. Εστω και αν αντιδρούν οι εκπρόσωποί τους σήμερα. Οι επαγγελματίες δηλαδή της θρησκείας και της ιδεολογίας. Οι οποίοι στη θέση της αυθόρμητης προσφοράς θα ήθελαν την οργανωμένη φιλανθρωπία ή τον κοινωνικό ακτιβισμό. Ο Θουκυδίδης έλεγε πως δεν μπορεί ο ένας να είναι αληθινά ευτυχισμένος όταν οι γύρω δυστυχούν. Αυτό είναι μια παμπάλαιη αλήθεια της πολιτικής οικονομίας. Την οποία οφείλουμε ταχύτατα να ενστερνιστούμε όλοι μας για να αντιμετωπίσουμε την πολυδιάστατη κρίση που έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα μας. Και που η οικονομική της διάσταση είναι η πιο ανώδυνη συνέπεια. Ξέρω τι λέω. Ο τόπος αυτός έχει περάσει εμφυλίους, καταστροφές, εισβολές, γενοκτονίες, ώστε μια οικονομική ύφεση να μην είναι δα το τέλος του κόσμου. Το έθνος θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο για την παρατεινόμενη εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου. Και το χειρότερο είναι ότι η πλειονότητα έχει αποδεχτεί αυτή την κατάσταση. Σε βαθμό ώστε πολλοί Ελληνοκύπριοι να πηγαίνουν στην Κερύνεια για ψάρι. Επειδή, βλέπετε, η ύφεση θέλει καλοπέραση. Κι επειδή ο καπιταλισμός και το κυρίαρχο lifestyle επιτάσσουν διασκέδαση μέχρις εσχάτων. Χωρίς την ελάχιστη παραχώρηση σε τρόπους ζωής πιο λιτούς και πιο συλλογικούς. Χωρίς τη δεσποτεία του Ι.Χ., των εορτοδανείων και της ακριβής κατανάλωσης. Το ξόδεμα μιας ζωής, με άλλα λόγια, που δεν έχει αναρωτηθεί για ποιο λόγο υπάρχει. Κατά τα άλλα, τη «φτωχή» Ελλάδα πνίγουν ακόμη οι τζιπούρες και οι «μπεμπέδες» και στο τερατώδες κράτος των Αθηνών ξεχειλίζουν τα Ι.Χ. που στοιβάζονται στα πεζοδρόμια και τις πλατείες δημιουργώντας ασφυξία. Ενα σύστημα ζωής που εμείς το επιλέξαμε και κατέληξε τύραννός μας. Οδηγώ στη Συγγρού, μετράω δεκάδες τα στριπτιζάδικα και τα διαφημιστικά πανό των μπουζουκομάγαζων και των λαϊκοεντέχνων σταρ. Οπτική αηδία και πνιγμονή στη λεωφόρο του Αυνάνα. Αυτή η χώρα του kitsch είναι η πατρίδα μας;

Εδώδιμα – Εποχιακά

Τα μπλόκα των αγροτών θα ξανάρθουν. Σαν τα πεπόνια.Oταν έρθει, δηλαδή, η εποχή. Εφόσον αναφερόμαστε σε βασικά προϊόντα της ελληνικής βιοποικιλότητας. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι δημοσκόπος, πολιτικός αναλυτής, δημοσιογραφικό παπαγαλάκι για να το προβλέψει. Αρκεί να κοιτά τον ουρανό και να πιστεύει στη Θεία Δίκη. Αφ’ ης στιγμής κανένα πρόβλημα δεν λύνεται, καμία αγροτική μεταρρύθμιση δεν προωθείται, καμία νοοτροπία δεν αλλάζει, αλλά απλώς μετατίθενται τα αδιέξοδα και μεγεθύνονται οι ανάγκες ή οι απαιτήσεις των μειοψηφιών, τα μπλόκα θα ξανάρθουν. Σαν φυσικό φαινόμενο. Σαν τα χελιδόνια. Στα μπλόκα των αγροτών οι «κακοί» είναι βέβαια οι αγρότες και οι «καλοί» είναι οι εγκλωβισμένοι νταλικέρηδες που δεν πηγαίνουν τα εμπορεύματα στον προορισμό τους. Σε μιαν άλλην εποχή, όταν ανθίζουν οι πασχαλιές, τα ραπανάκια και οι μπανάνες θερμοκηπίων, θα αποκλείσουν οι νταλικέρηδες την εθνική – καταχρηστική αναφορά σε «εθνικές οδούς», μία την έχουμε και μάλιστα διακεκομμένη – διεκδικώντας το δικό τους «δίκαιο». Και τότε στο ρόλο των «καλών» θα εμφανιστούν οι αγρότες διαμαρτυρόμενοι για τα προϊόντα τους που σαπίζουν. Τα αγγουράκια, με το συμπάθιο. Ετσι είναι οι επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες στην Ελλάδα. Σαν τους παλιούς ζεν πρεμιέ. Αλλοτε ο Μπάρκουλης είναι ο έντιμος που θα το πάρει το κορίτσι και άλλοτε ο γλεντζές φαντάρος που θέλει απλώς να το εκμαυλίσει. Στρίβειν διά του αρραβώνος, δηλαδή, όπως έλεγε και ο Στέφανος Στρατηγός αποποιούμενος την ευθύνη του. Μόνο που ο Στρατηγός ήταν ηθοποιός και όχι πολιτικός (ούτε καν στρατηγός). Αρα εδώ δεν γελάμε, κλαίμε. Εφόσον οι πολιτικοί, σαν αόρατοι σκηνοθέτες, απλώς προεδρεύουν. Δηλαδή, διεκπεραιώνουν μικρομίζερα τις εκκρεμότητες – που συνεχίζουν να εκκρεμούν ούτως ή άλλως σαν το εκκρεμές του Φουκό. Θάβουν προς ώρας τα οικεία κακά σαν τις γάτες και περιμένουν να κυλήσουν οι εποχές, να βγουν τα ραδίκια και να έρθουν βροχές και εκλογές. Ε, τότε είναι η εποχή τους. Φορώντας την πιο αστραφτερή γραβάτα, το πιο λαμπερό χαμόγελο. Τότε χαίρονται αυτοί. Με ό,τι δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι, που κατασπαραζόμαστε μεταξύ μας διεκδικώντας κανιβαλικά τη μισερή πίτα του διπλανού μας, ονομάζουμε «δίσεκτον έτος» και του χρόνου!

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η Τέχνη και η κρίση της

Στη μνήμη του Ιάσονα Μολφέση.

Μερικές φορές η καλαισθησία και η άσκησή της αποτελούν εχθρό της Τέχνης, γιατί αποκοιμίζουν τη συνείδηση του θεατή. Αντίθετα, υπάρχουν φορές που η ασυμμετρία ή η παραφωνία τον ενεργοποιούν καλύτερα. Στην αληθινή Τέχνη –και όχι στη διακόσμηση– τα πράγματα οφείλουν να διεκδικήσουν και την άγρια και τη σκοτεινή όψη τους. Αλλιώς, αυτοακυρώνονται σε ένα χυλό συγκατάνευσης. Από την άλλη, ο επίπεδος ρεαλισμός που δεν απογειώνεται, η εμμονή στο προφανές με άλλα λόγια, ενέχει σπέρματα χυδαιότητας. Γιατί προσφέρει στο κοινό αποκλειστικά ό,τι το κοινό γνωρίζει και αναγνωρίζει. Είναι όμως μέγιστη πλάνη να θεωρούμε το αφανές ανύπαρκτο. Αυτό υπάρχει και μας παραμονεύει. Αλίμονο στην Τέχνη που λειτουργεί μόνο ως παραμυθία. Αλίμονο στην Τέχνη που δεν βιώνει την κρίση της σαν ευλογία. Που δεν την ηδονίζουν ο ίλιγγος και το κενό. Που δεν ζηλεύει την τρέλα του Βαν Γκογκ, τον «ύπνο» του Χαλεπά, το κομμένο πόδι του Ρεμπό. Το τελευταίο του ποίημα ουσιαστικά, αφού σταμάτησε να γράφει στα 19 του. Αποφασίζοντας να ζήσει την ποίηση φτάνοντας ως τις πηγές του Νείλου. Ζώντας αλλιώς. Επειδή λοιπόν ζούμε μόνο μία ζωή και μάλιστα ευθύγραμμη και μονότονη, αξίζει να την απλώσουμε κάθετα στον πεπερασμένο άξονά της διηθίζοντας αυτό τα ερωτηματικό που είναι ο εαυτός μας σε πολλές περσόνες και ρόλους. Εμείς σαν κάποιος άλλος. Ξεχνώντας για λίγο και τους πολιτικούς και τη μίζερη μικροδιαχείρισή τους. Κυρίως γιατί αγνοούν τον πολυσήμαντο στίχο του αυτόχειρα της Πρέβεζας: «Υπάρχω λες και ύστερα δεν υπάρχεις!» Ωστε βαθιά τη νύχτα κοιτώντας τον καθρέφτη να δούμε επιτέλους τον εαυτό μας. Εναν άγνωστο. Κι έχοντας ως εφόδιο της πλάνες μας, το μόνο εργαλείο με το οποίο προχωρούν οι άνθρωποι, να οδεύσουμε προς το επόμενο λάθος. Τον επόμενο χρόνο. Μέχρι το τέλος του χρόνου. Φορώντας κατάσαρκα τα προηγούμενα λάθη, τα προηγούμενα χρόνια. Ως το θΑνατΟ μας. Τίποτε μακάβριο σε αυτό. Θυμηθείτε την Τέχνη των αρχαίων Ελλήνων. Ούτως ή άλλως, δεν θα πεθάνουμε εμείς, μα κάποιος άλλος. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν πεθαίνει ό,τι έζησε.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Η κρίση και η γριά

Εχουμε περάσει σεισμούς, εμφυλίους, διχασμούς, δικτατορίες, χρηματιστήρια… θα επιβιώσουμε και τώρα. Αρκεί να διεκδικήσουμε μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή. Αυτός ο τόπος μεγαλούργησε ξυπόλυτος και σε εποχές ανεργίας. Είναι βλακώδες να κινδυνεύει σε περίοδο, ακόμη, ευμάρειας. Εκτός κι αν εδώ, στην ευμάρεια με κάθε μέσο, έγκειται το πρόβλημα. Επειδή η πέψη συχνά εμποδίζει τη σκέψη. Και επειδή πιο αντιαισθητικά από τα μπουκωμένα στόματα είναι τα μπουκωμένα βλέμματα. Αυτή η μικροαστική πείνα για το επιπλέον, όταν η επιθυμία ταυτίζεται με την επίδειξη. Το νεοπλουτίστικο όνειρο, που ξέρει να γαργαλάει τόσο έντεχνα η γραβατοφορεμένη μαφία των τραπεζών. Και στο οποίο έχουν υποκύψει τόσο η πατροπαράδοτα νοικοκυρεμένη Δεξιά όσο και η ασκητική Αριστερά. Με αποτέλεσμα να περισσεύουν η υποκρισία και ο τυχοδιωκτισμός στις όποιες διεκδικήσεις. Οταν κινδυνεύει ολόκληρο το πλοίο, είναι ηλιθιότητα να θέλει να διασώσει κανείς μόνο την πρύμνη. Η κρίση, όμως, αναδιανεμητική κατ’ ουσίαν διαδικασία, μπορεί να έχει και θετικές πλευρές: Να μας σπρώξει συλλογικά σε μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και οργάνωση. Ως πότε θα τρώμε από τα έτοιμα; Ως πότε θα περιμένουμε τα πάντα από ένα κράτος-πατερούλη, όντες πολίτες-πελάτες του; Ως πότε ο δημόσιος κορβανάς θα σιτίζει από μεγαλοεργολάβους και εταιρίες έως αργόμισθους υπαλλήλους ή αγρότες; Γράφαμε τις προάλλες πως άλλοι ζουν υπό το νόμο, εμείς δίπλα σε αυτόν. Συζούμε σε υπονόμους και παράθυρα νόμων προς ατομική διαφυγή. Προχθές με… νόμο απελευθερώθηκαν υπόδικοι οι οποίοι δεν είχαν εκτίσει την ποινή τους, με αιτία την αποσυμφόρηση των φυλακών. Αλλο όμως οι ανθρώπινες συνθήκες κράτησης –που δεν βελτιώθηκαν– κι άλλο η επαναλαμβανόμενη ανομία. Χθες οι αγρότες έκλεισαν τα σύνορα! Η καραμπινάτη αυτή αυτοδικία επιβραβεύτηκε με εκατομμύρια ευρώ. Αύριο κάποια άλλη χειμαζόμενη ομάδα θα ισοπεδώσει το κέντρο. Κι ακόμη δεν έχει έρθει ο δύσκολος Σεπτέμβρης. Εκτός και αν μας σώσουν πάλι τα αποθέματα της κραταιάς παραοικονομίας. Κι ενώ η κρίση μεγεθύνεται, κάποιοι, κοιτώντας το ίδιον συμφέρον, πιέζουν για εκλογές. Τη χαριστική βολή δηλαδή για τον τόπο. Υπάρχουν όμως και ευχάριστα: Ο πληθωρισμός μειώθηκε στο 1,8%. Μπήκε το Τριώδιο. Μόνο που διάθεση για ξεφάντωμα έχει μόνο η «γριά» της γνωστής διαφήμισης.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Τσιφτετέλληνες

Στο αινιγματικό κείμενό του «Η Γυναίκα της Ζάκυθος», ο Σολωμός γράφει: «Πώς πάει το έθνος; Πώς πάνε οι δουλειές;». Για να απαντήσει: «Είδες να μαδάνε την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Ετσι πάει το έθνος». Η φράση αυτή στοίχειωσε εσχάτως το μυαλό μου σαν παντοδύναμη, προφητική εικόνα, επειδή συστοιχεί ιδιοφυώς τις «δουλειές», το «έθνος» και τα «πούπουλα». Κι ενώ το κεντρικό Μαγαζί απειλείται με φαλιμέντο, τα περιφερειακά μαγαζιά κάνουν παιχνίδι εν ου παικτοίς. Είναι αυτό που επαναλαμβάνει ο Κανιάρης. Μερικά συγκροτήματα Τύπου είναι χειρότερα κι από τη βασιλεία. Για την υπόγεια παραεξουσία που ασκούν. Ετσι ώστε η αυθαιρεσία να βασιλεύει παντού. Για παράδειγμα, ενώ ο Κανιάρης έχει κοσμήσει σταθμό του μετρό στη Ρώμη, δεν έχει προταθεί από την αρμόδια επι-ντροπή για το μετρό της Αθήνας! Η (μικρο)εξουσία της γελοιότητας και η γελοιότητα της εξουσίας. Είπαμε: η δύναμη ένιων δημοσιογράφων είναι να αποσιωπούν. Πρόκειται για τον «πολιτισμό της Μπήλιως» που συνεχίζει το πνεύμα της ΥΕΝΕΔ μέσα στην κρατική τηλεόραση, όπως λέει και ο Τζιμάκος. Τσιφτετέλια και κουλτούρα για Τσιφτετέλληνες, δηλαδή! Κι όμως, η κρίση είναι εδώ. Μόνο οι ηλίθιοι δεν τη βλέπουν. Οι εξουθενωμένοι Λετονοί παρακαλούν τον Αμπράμοβιτς να αγοράσει τη χώρα τους! Εμείς όμως δεν εξαγοραζόμαστε (ίσως γιατί έχουμε πουληθεί ήδη). Βουλιάζουμε ακόμα βαθύτερα την Παιδεία μας στηρίζοντας υποκριτικά ένα άσυλο που το έχει κουρελιάσει η αυθαιρεσία και νομιμοποιώντας τις καταλήψεις που αναπαράγουν σταθερά γενιές αγραμμάτων. Επειδή οι Ελληνες διαβάζουν αποκλειστικά στην τουαλέτα, τα σχολεία τούς είναι πολυτέλεια. Κι άλλες ανοησίες: Γράφεται κατά κόρον, για να μειωθεί η συμβολή μου στην αποστολή -επιτέλους- του Λουκά Σαμαρά στη Βενετία, ότι η πρότασή μου το 2006 ήταν «ελλιπής». Εγώ τους έφερα τον πιο δύσκολο σταρ της Διασποράς κι αυτοί βραχυκύκλωσαν την επιτυχία μου με γραφειοκρατικές γελοιότητες. Επίσης, επαναλαμβάνεται από «σοβαρές» γραφίδες ότι ο Λ.Σ. «δεν είναι ούτε Αμερικανός ούτε Ελληνας». Τότε γιατί εκπροσωπεί την Ελλάδα, ω βέλτιστοι; Εκτός κι αν είναι ούφο, όπως μερικοί από εσάς. Η Ελλάς τσιφτετέλεσται!

Καραμανλής ή πανκ

Αναπνέουμε πλέον τον απόλυτο παραλογισμό. Βλέπετε, φάγαμε τα έτοιμα, δεν προνοήσαμε για το μέλλον και τώρα έρχεται ο λογαριασμός. Ολοι εναντίον όλων σε έναν καρναβαλικό χορό σχιζοφρένειας: κοινωνικές ομάδες, συνδικάτα, φορείς, πολιτικοί. Χτες οι αγροτοσυνδικαλιστές της Κρήτης εγκλωβίστηκαν στο λιμάνι του Πειραιά από τα ΜΑΤ, σε χώρο όμως ευθύνης των λιμενικών. Ηρθαν για να διαμαρτυρηθούν στον υπουργό Γεωργίας. Ο οποίος είχε πεταχτεί στις Βρυξέλλες για να ενημερώσει την αρμόδια επίτροπο, που όμως βρισκόταν στο Στρασβούργο! Κι ενώ ο εισαγγελέας επέτρεψε την άνοδό τους στην πρωτεύουσα, ο κ. Μαρκογιαννάκης έθεσε βέτο. Απ’ την άλλη, φαντάζεστε φάλαγγα τρακτέρ στην Ομόνοια; Από κοντά και ο Αλέκος απαίτησε το βουνό (οι Κρητικοί) να πάει στον Μωάμεθ (Χατζηγάκη). Ο οποίος, λέει, ευνόησε τους «γαλάζιους» του κάμπου έναντι των «πράσινων» της Μεγαλονήσου. Επιδοτώντας τους, πάντως, σαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και με χρήματα που μάλλον θα επισύρουν νέο πρόστιμο από την Ε.Ε. Που βέβαια θα πληρώσουμε όλοι μας. Αλλοι ζουν από το νόμο, εμείς συζούμε με αυτόν. Ανέκαθεν. Για κάποιους «υπευθύνους» το να διαλυθεί έτι περαιτέρω ο κοινωνικός ιστός και να δυναμιτίζεται καθημερινά η ομαλότητα συνιστούν πολιτική σωφροσύνη. Οπως επίσης και η υποστήριξη οποιουδήποτε αιτήματος. Παρά τα άθλια οικονομικά και την ψηλαφητή κρίση, εγχώρια και εισαγόμενη. Παροχές όμως σημαίνουν επιπλέον δυσβάσταχτο – ληστρικό δανεισμό και αγχόνη για τους νέους, που μεγαλώνουν υποθηκευμένοι σε μια ανεργία που αποθηριώνεται. Μεγάλες επιχειρήσεις απειλούνται με κραχ, οι απολυόμενοι πληθαίνουν, τα αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται. Ηρθε η ώρα να πληρώσουμε. Ολοι. Και αυτή την ευθύνη δεν την επωμίζεται κανένας. Ακολουθούμε την πολιτική της… γάτας. Απωθούμε το πρόβλημα όπως αυτή θάβει τα κ… της. Ο μικρός Νικήτας, τέλος, σωστός «Ομέρ Πριόνης», δεν προχωρά κανένα δημοτικό έργο χωρίς να προκαλέσει το κοινό αίσθημα. Εφόσον με την Πάρνηθα καψαλιασμένη, το κάθε δέντρο πια είναι συμβολικά το τελευταίο. Από την άλλη, έχει χαθεί κάθε μέτρο σε σχέση με το τι συμφέρει το σύνολο. Θυμίζω το «ξύρισμα» του Υμηττού για να κατασκευαστεί η Αττική Οδός. Ή του άλσους των Ολυμπιονικών στην Καλλιρρόης για να περάσει το τραμ. Κι ενώ καθεύδει η εξωτερική μας πολιτική – ούτε η ομολογία του Αττίλα Ολγκάτς, δολοφόνου Ελληνοκυπρίων, δεν την αφύπνισε -, ο Ερντογάν κατήγγειλε τον Πέρες για… γενοκτονία! Ο tempora, ω μόρτες!

Delete δημοσιογραφία

Λέγαμε τις προάλλες πως σύγχρονος πολιτικός είναι αυτός που αποφασίζει για πράγματα που συνήθως αγνοεί. Εξ ου και το ομιχλώδες της έννοιας «πολιτική ευθύνη». Παρόμοιος ορισμός θα μπορούσε να ισχύσει και για ένιους δημοσιογράφους. Επειδή και αυτοί γράφουν ή μιλάνε για τα θέματα που δεν ξέρουν. Μόνη εξαίρεση οι αθλητικογράφοι. Λόγου χάρη, γράφουν «θα παίξει με φουνταριστό ο Βαλβέρδε» αλλά δεν θα θεωρήσουν ποτέ ως ανακοινώσιμη την «είδηση» «έφαγε κοτόσουπα ο Παναγόπουλος». Εκτός κι αν είναι πρόεδροι της ΕΣΗΕΑ. Η ιδιότυπη εξουσία λοιπόν των αδελφών δημοσιογράφων έγκειται όχι τόσο σε όσα γράφουν αλλά σε όσα ΔΕΝ γράφουν. Διακονώντας ευλαβικά τη «μη είδηση». Ή την delete δημοσιογραφία. Ως παλαιός παθών του αθλήματος μπορώ πια να αναγνωρίσω γιατί μυθιστοριογράφος -κριτικός βιβλίου που τόσο ζοχαδιάζει τον Ζήρα- ρίχνει στο πυρ το εξώτερον όσα μυθιστορήματα είναι καλύτερα από τα δικά του ή το πώς κυριακάτικη γεροντοκόρη μπορεί να αναφέρεται σε κείμενα από τον κατάλογο του Κανιάρη στο Μπενάκη αλλά να μην αναφέρει το συγγραφέα τους. Γούστο τους- καπέλο τους και για όποιον θυμώνει ξίδι. Πριν από μήνες πάλι, σε μια μεγάλη έρευνα για τους πλαστούς πίνακες ζωγραφικής, νεότερη δημοσιογράφος, «αυταρχική» και εξουσιάστρια, ανέφερε παλιότερη εμπλοκή μου στο ζήτημα, όταν έφερα ενώπιον της δικαιοσύνης σπείρα παραχαρακτών, χωρίς όμως να πει το όνομά μου! Εν προκειμένω, η δεοντολογία αφήνει το γάμο της ενημέρωσης και πηγαίνει για... πουρνάρια. Κανονικά όλοι αυτοί θέλουν μόνο ένα πράγμα. Και οι απαξαπαντάρχες των θεατρικών και ο εθνικός μας παρουσιαστής βιβλίων που υπογράφουν αθλητές ή πολιτικοί -ακόμη και τον Μπομπ Βουλγαράκη έχρισε «συγγραφέα» ο αθεόφοβος- και οι υμνωδοί των λαϊκοέντεχνων θεών μαχαιρομικρούτσικου τύπου επιδιώκουν απλώς... ένα τηλεφώνημα: Να τους πάρεις να τους παρακαλέσεις για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνοντας εμμέσως την εξουσία που διαθέτουν. Επειδή πάντα υπάρχει μια μορφή εξουσίας για να την ασκήσουν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι βδελύσσονται κάθε μορφή εξουσίας. Ιδιαίτερα όσοι συγχέουν την αγραμματοσύνη και το δήθεν με την Αριστερά. Περιμένουν λοιπόν τηλεφωνηματάκι. Αμ, δε...