Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019

Πραξικόπημα στο Προεδρικό Μέγαρο!





(Όλα τα συγκλονιστικά γεγονότα καρέ καρέ από τον ρεπόρτερ Καρέτα Καρέτα)

Η αποκλειστική φωτογραφία που βλέπετε εδώ, προέρχεται από την εισβολή - κάθοδο - ρίψη του εικονιζόμενου αλεξιπτωτιστή χτες το βράδυ στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου κι ενώ ήταν σε εξέλιξη η ψευδεπίγραφη - στην πλάτη της Κύπρου - εορτή της πολλαπλώς ταλαιπωρημένης Δημοκρατίας ημών και κυρίως αυτών. Ήταν προφανές πως ο εναέριος ακτιβισμός του νεαρού και χαμογελαστού ρουβίκωνα είχε πρόθεση να διαλύσει τη φιέστα στέλνοντας ποικίλα μηνύματα προς πάσαν κατεύθυνση. Στόχο που κατάφερε χωρίς μεγάλη προσπάθεια.
 Όπως ήταν φυσικό δημιουργήθηκε πανικός. Οι εύζωνοι όρμησαν αμέσως προς τον πραξικοπηματία έφ' όπλου λόγχης ενώ οι νεοδιορισμένοι αστυφύλακες αιφνιδιασθέντες ακροβολίστηκαν καλού κακού στα πρανή του κήπου. Όμως ενός αδαούς το περίστροφο εκπυρσοκρότησε, η σφαίρα διαπέρασε τον μαστό της Νόνης Δούνια (από την έκδοση για ενηλίκους) και καρφώθηκε στον εγκέφαλο του Πέτρου Κωστόπουλου - ό τι απέμεινε τέλος πάντων - που παρακολούθησε αμέριμνος την τελετή από την τηλεόραση του. Σοκ αυτομάτως στο πανελλήνιο με τον κύριο Σαββόπουλο να κρύβεται περιδεής κάτω από τον μπουφέ με τα καναπεδάκια και το κατάλευκο υποκάμισο του να γεμίζει κέτσαπ. ( Ή, τον καναπέ με τα μπουφεδάκια, θα σας γελάσω. Το κέτσαπ δεν αμφισβητείται).
Η συνέχεια είναι αδύνατον να περιγραφεί και μόνο οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ του Σκάι έχουν, ως συνήθως, το ακριβές ρεπορτάζ. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έμεινε ακίνητος ως στήλη άλατος, δηλαδή ψυχραιμότατος, στην πολυθρόνα του όπως τότε στην εκπομπή του ΑΝΤ1. Αμέσως βρήκε την ευκαιρία ο πραξικοπηματίας να οχυρωθεί πίσω από τον θεσμό - δηλαδή την πολυθρόνα του - που συμβολίζει την ενότητα του έθνους και να εκτοξεύει πίτσες, μπομπίτσες και τυροκροκέτες προς τους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου και τους νεόκοπους υπουργούς. Τα προστρέξαντα γκαρσόνια δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να προσφέρουν λίγο νερό στον κύριο Παυλόπουλο. Εκείνος το ήπιε πελιδνός και είπε σαν τον Εσταυρωμένο Ιησού προς τον ληστή, ήγουν στον νεαρό ακτιβιστή: 
_ Τέκνον θέλεις και εσύ λίγο; Η ανθρωπιστική αυτή η ενέργεια του Προέδρου συγκίνησε όπως ήταν φυσικό το πανελλήνιο και δημιούργησε ένα κλίμα αυτόματα αλληλοκατανόησης και αγάπης εκτονώνοντας κάπως την δραματική ατμόσφαιρα. 
Όμως σε άλλα σημεία του κήπου λάμβαναν χώρα σκηνές αλλοφροσύνης και παράνοιας. Η ασφάλεια του πρωθυπουργού έσπρωχνε τον κύριο Μητσοτάκη προς την έξοδο όπως στις ταινίες του Χόλυγουντ ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας αναγνωρίζοντας με συγκίνηση τον παλιό σύντροφο και μέντορά του φώναζε καταχαρούμενος: Κοίτα να δεις! Βρε Μάνο, εσύ εδώ; Τώρα θα κάνουμε την επανάσταση! Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους! Την κρίσιμη αυτή στιγμή τα ηνία της χώρας ανέλαβε προσωπικώς η Ντόρα αντ' αυτού, εν είδει coup d' état, η οποία και έδωσε εντολή στον αρχηγό στρατού να κατεβάσει τα τανκς εμπρός στο Προεδρικό Μέγαρο. "Η δημοκρατία εν κινδύνω" και "Θα γίνει του Αλιέντε" φώναζε βροντερά η κ. Μπακογιάννη όπως τότε η Ζωή στα κάγκελα της ΕΡΤ. Για να εκπληρωθεί το ρηθέν που δήθεν λέει ότι η ζωή αντιγράφει πάντα την ζωή. 
Εν τω μεταξύ ο κύριος Βαρουφάκης έτρεχε να κρυφτεί στις τουαλέτες του θεσμού μονολογώντας θεατρικά: Τι μέρα 25 και κουροφέξαλα! Η μέρα 24, μάς πήρε τα σώβρακα! ( Και τα εμπριμέ πουκάμισα, συμπληρώνω). Οπως, εξάλλου, βλέπετε και στη φωτογραφία του ΑΠΕ, ο τολμητίας έφηβος αφού ενέσπειρε τον τρόμο και τη σύγχυση αμαυρώνοντας την Πανήγυριν της Δημοκρατίας μας, όχι μόνον αποχώρησε ανενόχλητος, με το χαμόγελο στα χείλη,  αλλά και άρχισε να βγάζει selfie εμπρός στο σεμνό όσο και πολυτελές εγκαθίδρυμα του θεσμικού άρχοντος και τον Ελαιώνα του!  Αλήται! Παλαιόπαιδα! Ατίθασα νιάτα!

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

Μνήμη Γιάννη Βαρβέρη - 
Σπύρου Στεφανίδη 

Ο πατέρας μου δεν έπινε ποτέ ή για να ακριβολολογήσω, έπινε ένα ποτηράκι λευκό κρασί μόνο και μόνο για να τραγουδήσει στις σπάνιες, οικογενειακές μας συνάξεις το αγαπημένο του τραγούδι : 
"Ρετσίνα μου αγνή, αγάπη μου ξανθιά κεχριμπαρένια..."
Ο πατέρας μου περιφρονούσε τους πότες ως αδύναμους επειδή ο ίδιος ήταν αλκοολικός του καθήκοντος και της σταχανοβίτικης εργασίας. Δούλευε παντού όπου και όπως μπορούσε, για να μην μας λείψει τίποτε. Δούλευε συνεχώς. Γιαυτό κι εγώ μεγάλωσα σαν πρίγκιπας χωρίς ποτέ να νιώσω ανέχεια στην φτωχική γειτονιά των Ταμπουρίων.
Χτες όμως το βράδυ ο πατέρας μου μπήκε στον ύπνο μου τρεκλίζοντας. Κουτρουβαλώντας σε φεγγαρόπετρες και μαξιλάρια πρησμένα από ύπνο που μύριζαν οινόπνευμα.
- "Πατέρα, είναι δυνατόν, εσύ πίνεις"; τον ρώτησα έκπληκτος... "Πατέρα, επιτέλους μού 'μοιασες", συμπλήρωσα  προσπαθώντας να αστειευτώ. 
"Στον ουρανό όλοι πίνουν" μού απάντησε εκείνος σοβαρά."Δεν γίνεται αλλιώς. Ο άλλος κόσμος είναι γεμάτος μεθυσμένους".
"Πίνετε εκεί για να ξεχάσετε;" ξαναρώτησα αμήχανα. "Όχι" αποκρίθηκε με κατακόκκινα μάτια. "Πίνουμε μήπως και θυμηθούμε". 
Μούσκεψα τότε με δάκρυα το μαξιλάρι μου κι ο πατέρας άπλωσε το χέρι του σαν για να με παρηγορήσει.
"Πίνε, πίνε όσο μπορείς περισσότερο μη τυχόν και έρθεις νηφάλιος εκεί επάνω."
Ξύπνησα αμέσως κάθιδρος προσπαθώντας να βρω  κάποιες άφθαρτες λέξεις. Λέξεις έψαχνα μήπως και καταλάβω. Δεν τις βρήκα. 



Φωτογραφία : Διόνυσος υποβασταζόμενος από Σιληνό ενώ γάτα στραγγίζει το κρασί από το κροντήρι του.
 Γος αι. π.Χ. Μουσείο Αντιοχείας.

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2019

Κώστας Παπανικολάου, Το σκιόφως της ποθεινής πατρίδας




Από ό, τι είναι ξεκάθαρο, να κρατάς μόνο το σκοτεινό
Martin Heidegger

Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως η ζωγραφική που είναι άξια του ονόματός της, σήμερα υπερασπίζεται πρωτίστως την τιμή της εικόνας στην εποχή ακριβώς της ακράτειας και της εικόνας και της εικονοποιητικής διαδικασίας. Μιλώ λοιπόν για εκείνη τη ζωγραφική που ενσωματώνει κατά τη λειτουργία της ένα είδος θαύματος μεταμορφώνοντας λόγου χάρη το βερμιγιόν του σωληνάριου σε ανεμώνη ή αίμα ή σημαία σ’ ένα πλοίο όπως ακριβώς ο Χριστός μετέτρεψε σε κρασί το νερό στα πιθάρια. Αυτή η μαγεία, μπορείτε να την πείτε και ποίηση ή μεταφυσική, είναι που με γοητεύει στη ζωγραφική εμπειρία. Πράγματα που συναντάω πολύ συχνά στους πίνακες του Κώστα Παπανικολάου, ένα ιδιάζον αμάλγαμα δηλαδή, ενστίκτου και χειροποίητης σοφίας, οράματος και πεισματικής εμμονής στα θαύματα που εγκυμονεί το φως στη διαπάλη του με το σκοτάδι. Στην αντηλιά και το σκιόφως. Επειδή υπάρχει σχεδόν πάντα στις εικόνες που χτίζει με πειθαρχημένη ακρίβεια ο ζωγράφος μια αντηλιά τοποθετημένη λες για να φωτοδοτεί τα φαντάσματα της μνήμης και όλα εκείνα τα πλάσματα που αναγκάσαμε να ζούνε στο σκιόφως. Είτε αγκαλιασμένα είτε κατά μόνας. Σε αυτόν τον κόσμο το μικρό και μέγα.
Γιατί έτσι γεννιέται η τέχνη: Από τους ακράτητους έρωτες κι από τους αναπόφευκτους θανάτους των ερώτων. Φως και σκοτάδι. Από το τέλος των αγκαλιασμάτων είτε των ανθρώπων είτε των πραγμάτων και από το ειμαρμένο πένθος τους. Και τότε έρχεται η τέχνη να διεκδικήσει το αιώνιο στο όνομα του εφημέριου. Αρκεί να πιστεύεις πως τα πάντα, πράγματα, ιδέες, άνθρωποι, τοπία, θάλασσες και νερά διαθέτουν ένα είδος ψυχής. Ο Σεφέρης το διατύπωσε αλλιώς με το βαρυσήμαντο λόγο του: «Ό, τι πέρασε, πέρασε σωστά». Ούτως ή άλλως, όλα ήταν κι όλα παραμένουν ατελείωτα -ευτυχώς- και στη ζωή και στη ζωγραφική.
Προσωπικά στις εύτακτες, καθαρές συνθέσεις του Παπανικολάου, σε αυτόν τον αρχαϊκό, πρωτόγονο, κλασικισμό ενός ιδανικού κόσμου που ο ίδιος υπερασπίζεται, διαβλέπω την παρουσία των «Κλασικών Εικονογραφημένων» του ’60, αλλά και το μοντάζ του κινηματογράφου που εξιστορεί τις εικόνες του με υπαινιγμούς, gros plan, flashback, βάζοντας το χρόνο και τη ροή του στην υπηρεσία της νοσταλγίας, της ζωηφόρου μνήμης. Ο Παπανικολάου είναι ένας ορεσίβιος που ονειρεύεται τη θάλασσα, ένας χωρικός που μελετά το αστικό τοπίο σαν ηθογραφία, ένας έγκλειστος της ζωής του της ίδιας που ονειρεύεται ένα ταξίδι στα νησιά: το κατάστρωμα του καραβιού για τον Πόρο, ο φράχτης εκείνου του κήπου τα ξύλα του οποίου του δάνεισε ο Bonnard και ο Κόντογλου στο Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη, το μακροβούτι για τον Σταυρό των Θεοφανίων, εκείνο το κοιμητήρι που το βρέχει το ενάλιο κύμα ενώ μια φώκια μοιρολογεί στα βαθιά. Επειδή ο κόσμος παύει να είναι σκοτεινός και απροσπέλαστος όταν τον αφηγούμαστε ενώ τα χρώματα ή οι λέξεις είναι εκείνο το υπερβατικό φως που μπορούν να δουν μόνο άγιοι και καλλιτέχνες.
Ο φίλος μου Κώστας Παπανικολάου, ζωγράφος μνημών κι εμμονών, των
ενσταντέ του φωτός που έχουν φόντο τη μοναξιά, δεν φοβάται ν' αναμετρηθεί καλλιτεχνικά με τα ιδεολογικά και τα αισθητικά μας στερεότυπα ενώ συγχρόνως υπερασπίζεται και την ζώσα παράδοση και τον εγχώριο Μύθο. Το genius loci. Το αόρατο που όμως υπάρχει... Όχι εκεί ψηλά αλλά εδώ κάτω, βαθιά. Επίσης στο οπτικό μυθιστόρημα του Παπανικολάου χωράνε - πλην του τώρα που πάλλεται λαμπρό και ζοφερό στους πίνακες του εδώ και τώρα - και τα πλάσματα της φαντασίας και της μνήμης, εκείνες οι μορφές των νεκρών φίλων, των δασκάλων, των αγαπημένων που ζούνε μέσα μας, εις πείσμα του θανάτου και μάς βασανίζουνε γλυκά. Μάς ανασταίνουν. «Και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με» ακούμε στο ελληνικό ρέκβιεμ, τη νεκρώσιμη ακολουθία.



Ο Παπανικολάου, ως πρωταγωνιστής πια της σύγχρονης ζωγραφικής μας, εκκινεί από την μικρολεπτομέρεια για να συνθέσει μετά τον μεγάκοσμο που ονειρεύεται ρεμβάζοντας και ανοίγοντας σιγά σιγά το πλάνο. Επειδή οι ιστορίες πρέπει να παραμένουν ανοιχτές, αποσπασματικές, ατελείς, με το τέλος τους στην διάκριση του κάθε συνένοχου θεατή. Το θάμπος και η μαγεία του κόσμου κάτω από ένα φως που δεν τελειώνει ακόμα κι όταν δύει. Ο ζωγράφος συχνά κατοπτεύει τον κόσμο από ψηλά όπως ο Μακρυγιάννης, αλλά όχι αφ’ υψηλού, ενδιαφερόμενος τόσο για το όλον όσο και για τις λεπτομέρειες. Τα χρώματα όσο το δυνατόν με λιτότητα, επίπεδα, με ελάχιστο πλάσιμο, για να μην φτηναίνει η καθαρότητά τους (ούτως ή άλλως, η λαμπρότητα είναι υπόθεση εσωτερικής ματιάς). Όμοια και το σχέδιο, υπαινικτικό χωρίς λεπτομέρειες, ώστε να μην τρομάξουν το αγκαλιασμένο ζευγάρι που φιλιέται, ο Αη Γιώργης και ο δράκοντας, οι πνιγμένοι,  το παιδί που τρέχει με τον αετό του, ο επιβάτης που κοιτά αμέριμνος το ιδεατό τοπίο, τα κορίτσια που παίζουν τένις, τα αγόρια που παίζουν ποδόσφαιρο,  ή η γάτα που γυροφέρνει τα μνήματα κάνοντας παρέα στους πεθαμένους. Έτσι είναι. Η επιτυχημένη ζωγραφική γεννάει κι άλλες εικόνες που ορισμένως δεν είδε καν ο ζωγράφος αλλά που ξεπήδησαν αιφνίδια από την άκρη του τελάρου για να μπουν αργότερα σε μιαν άλλη σύνθεση (εν προκειμένω εδώ μιλάμε για κοντραπλακέ θαλάσσης, δηλαδή ένα σκληρό υλικό που δεν στέργει σε ιλουζιονιστικές λεπτομέρειες ή γλυκασμούς του χρωστήρα). Θα έλεγα πως εδώ το ξύλο αφηγείται από μόνο του τις ιστορίες και τις ελεγείες της φύσης ενώ μια απειλή πάντα καραδοκεί κάπου μακριά. Επειδή αυτά που δεν ζήσαμε μάς βασανίζουν περισσότερο. Σαν ιερόσυλες εικονογραφίες μαρτυρίου και κάθαρσης όπου ο χώρος γίνεται χρόνος στερεοποιημένος. Αφού κάθε θάλασσα δεν έχει μόνο γλάρους, έχει και τους πνιγμένους της.
Επιστροφή σε μια ζωγραφική της αθωότητας; Υπάρχει πια αθωότητα; Κατηγορηματικά όχι. Και όσοι υποκρίνονται τους αθώους, είναι τουλάχιστον βλάσφημοι, αν δεν είναι μπουφόνοι. Τότε; Απλώς πρόκειται για μια κατάδυση σ’ εκείνες τις μνημονικές εικόνες που είναι, για τη συνείδηση του ζωγράφου, άφθαρτες κι ανόλεθρες. Και λοιπόν; Και λοιπόν η ιστορία από την αρχή. Οι πρώτες εικόνες της παιδικότητας -συνειρμοί επί συνειρμών- που θα μας προστατεύουν ως το ποθεινό τέλος. Στην τελευταία ενότητα πινάκων του με κορυφαίο το πολυδιάστατο τρόπτυχο της «Πομπηίας», ο Κώστας Παπανικολάου επιμένει περισσότερο από ποτέ άλλοτε, ότι η δωρικότητα είναι η κατ’ εξοχήν ιδιότητα του δράματος ενώ το πένθος πρέπει να γιορτάζεται. Με όλα τα φώτα αναμμένα…
ΥΓ. Θα ήταν υπερβολή αν ισχυριζόμουν πως οι τωρινές ζωγραφιές του Παπανικολάου με τις αναφορές στον Hockney και τον Παπαλουκά, με το αβυσσαλέο φως στ’ αταξίδευτα καράβια, προορίζονται για το Αναγνωστικό της Α’ δημοτικού του μέλλοντος;


Καθαρά Δευτέρα του 2019

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

Πως δεν έγινα εγώ υπουργός αλλά ο Κικίλιας

Στον Δημήτρη Τάσιο, τη μούσα μου!

Αγαπημένοι μου φίλοι στο facebook δεν θέλω να έχω από εσάς μυστικά για αυτό και θα σας αποκαλύψω όλη την αλήθεια για την μη υπουργοποίησή μου. Αλλά και όλο το καυτό παρασκήνιο της υπουργοποίησής Κικίλια. Και τούτο διότι οι ανυπόστατες φήμες που κυκλοφορούν περί το άτομο μου, πρέπει επιτέλους να διαψευσθούν από τα πλέον αρμόδια χείλη. Λοιπόν ναι, ήταν στις προθέσεις του πρωθυπουργού, το επιβεβαιώνω, να με υπουργοποιήσει, ναι, ήθελε να μού δώσει ένα υπουργείο στο οποίο το διακύβευμα να είναι εξαιρετικά σοβαρό, ναι, ήθελε κάποιον αντιΠολάκη στη θέση του Πολάκη. Ναι, ήθελε εμένα. Εμένα! Εν ολίγοις ιδού η πάσα αλήθεια:
Ήταν μόλις προχτές τη Δευτέρα και είχα μόλις φτάσει στην Τήνο για διακοπές όταν χτύπησε το κινητό μου επίμονα. Επρόκειτο για έναν αριθμό άγνωστο μου. Όταν ένας αριθμός είναι άγνωστος, συνήθως δεν προμηνύεται τίποτε καλό, πρόκειται συχνά για δουλειά ή και αγγαρεία, για αυτό και δεν απάντησα. Ήμουν σε διακοπές, ήμουν χαλαρός, με συνόδευε ένα τοπ μόντελ της Βικτώρια Μπέκαμ, άρα δεν ήθελα ενοχλήσεις και περισπασμούς. Λογικό; Λο - γι - κό - τα - το! Νομίζω...
Ήταν, θυμάμαι τώρα και μελαγχολώ, προχωρημένο μεσημέρι όταν το κινητό μου ξαναχτύπησε και για δεύτερη φορά. Επρόκειτο για το ίδιο επίμονο, ενοχλητικό θα λεγα, και συμβολικό, εν τέλει, χτύπημα. Τώρα ξέρω. Επρόκειτο για το χτύπημα της μοίρας. Εγώ, ανίδεος και αθώος σαν τον Οιδίποδα, για τους παραπάνω λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλάβω, πάλι δεν απάντησα. Δεν απάντησα!
Ήταν το μοιραίο μου σφάλμα. Όταν, αργά το απόγευμα έβλεπα ειδήσεις, πληροφορήθηκα ενεός* ότι το γραφείο του νέου πρωθυπουργού, εκείνες ακριβώς τις ώρες, έκανε πολλές κλήσεις σε γνωστούς και αγνώστους εξωκοινοβουλευτικούς για να τους ενημερώσει πως ο κύριος Μητσοτάκης ήθελε να τούς υπουργοποιήσει. Το πράγμα ήταν φως φανάρι. Με καλούσαν από το πρωθυπουργικό γραφείο, έχει ξαναγίνει εξάλλου και στο παρελθόν, για να μού προτείνουν κάποιο υπουργείο κι εγώ ο ανόητος και αυτάρκης αιθεροβάμων δεν απαντούσα. Γαμώ την ατυχία μου, γαμώ. Δεν απαντούσα στο Πεπρωμένο μου! Κάπως έτσι όμως γράφεται η ιστορία πολλές φορές. ( Μουσικό φόντο από το τέλος του Ντον Τζιοβάνι με τον Κομεντατόρε**). Όταν σε καλεί το πεπρωμένο σου και εσύ αρνείσαι να το ακούσεις Το κάλεσμα της μοίρας που λένε κι οι ποιητές. Το αφηγούμαι τώρα και μού σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. 
Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο νέος πρωθυπουργός έψαχνε για το Υπουργείο Υγείας κάποιον καλοφτιαγμένο, αθλητικό τύπο που να σκαμπάζει και λίγα πράγματα από ιατρική, να έχει κάποια σχέση με τα φάρμακα, να είναι σέξι και αψίκορος - ένα είδος Πολάκη της Δεξιάς -  για να τον κάνει υπουργό Υγείας. Έψαχνε, τέλος, κάποιον που να έχει τηλεοπτική εμπειρία, να είναι επικοινωνιακός, να έχει σχέση με την ακαδημαϊκή κοινότητα και να του αρέσουν οι ωραίες γυναίκες. Επίσης να αρέσει κι αυτός στο ωραίο φύλο. Ήταν ηλίου φαεινότερον πως επρόκειτο για μένα. Ο πρωθυπουργός έψαχνε εμένα! Όμως εγώ δεν ήμουν εκεί. Εγώ δεν σήκωνα το γ@μημένο τηλέφωνο. Εγώ και η αιώνια ραστώνη μου, η αναβλητικότητα μου, η αντιπάθεια μου προς τις τηλεφωνικές κλήσεις, το μίσος μου προς τα κινητά. Όλοι οι φίλοι μου το ξέρουν, ο Μητσοτάκης όμως το αγνοούσε. Και αυτό ήταν νομίζω μοιραίο ... ήτο fatal. Σε συνδυασμό δε με την femme fatale*** που συνήθως με συνοδεύει, ήταν ο ορισμός της τραγωδίας. Φαταλισμός.
Η υπόλοιπη ιστορία είναι πια γνωστή σε όλους. Το γραφείο του πρωθυπουργού παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες του - αυτό οφείλω να το ομολογήσω - δεν με εντόπισε εγκαίρως, η ευκαιρία χάθηκε και τότε υποχρεώθηκαν να ψάξουν για μίαν εναλλακτική λύση. Το ίδιο εξ άλλου συνέβη και με την Όλγα Κεφαλογιάννη. Δεν την έβρισκαν γιατί είχε ξεχαστεί στο μπάνιο.
 Κάπως έτσι λοιπόν υπουργοποιήθηκε ένα αντίγραφο μου. Ένα copy paste μου, χλωμό, υποτονικό, σχεδόν αδιάφορο. Ο, κατά τα άλλα συμπαθής, κ. Κικίλιας. Ανθ' ημών Βασιλάκης! Είναι να τρελαίνεσαι! Από τη θέση αυτή πάντως δεν μπορώ παρά να τού ευχηθώ - είναι εξάλλου γνωστή η μεγαθυμία μου - επιτυχία και ευόδωση των προσπαθειών του. Εξάλλου πρόκειται για τον αντικαταστάτη μου στο υπουργείο Υγείας το οποίο, όπως ήδη περιέγραψα, προοριζόταν για μένα. Έχουμε πλέον κάτι κοινό. Εκτός της Τζένης.
Κατακλείδα του δράματος: 
Δεν πειράζει πρόεδρε ... Να είσαι σίγουρος πως την επόμενη  - και ελπίζω ο ανασχηματισμός να γίνει γρήγορα - θα σηκώσω το καταραμένο τηλέφωνο. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Όμως οφείλω να σε ενημερώσω πως την  προσεχή φορά θα προτιμούσα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Κατά βάθος είμαι στρατιωτικός τύπος.

ΥΓ. Πολλοί τέως υπουργοί υπογράφουν τ. υπουργοί. Άρα μπορώ κι εγώ να υπογράφω παρολίγον υπουργός;

* Αν δεν ξέρετε τη λέξη δεν πειράζει. Συνεχίστε την ανάγνωση και θα την αντιληφθείτε από τα συμφραζόμενα.
** Αν δεν ξέρετε το κομμάτι, συνεχίστε την ανάγνωση, χωρίς να λάβετε υπόψη το μουσικό φόντο.
***Συνήθως αυτές οι γυναίκες εξελίσσονται σε φαμ φαταούλ.

Φωτογραφία: Έβαλα αυτόν γιατί δεν έβρισκα τον άλλο. Πάνω από όλα η αισθητική.



Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019

Η επιστροφή της γραβάτας Ή, Όλοι νίκησαν!


Νομίζω ότι συμβολικά η εποχή των Συριζανέλ τελείωσε χτες με την αποτρόπαια πράξη της κλοπής μιας κάλπης στα Εξάρχεια. Η διάλυση, έργω και λόγω, του κράτους αφενός, η κατάλυση της δημοκρατίας αφετέρου. Και βέβαια η ανέξοδη επίδειξη ενός άθλιου ψευδοεπαναστατισμού εκ μέρους εκείνων των ψυχωσικών "ερυθρόδερμων" που έδιναν σταθερά άλλοθι στον μαύρο φασισμό όλα αυτά τα χρόνια.
Κατά τα άλλα το αποτέλεσμα ήταν ισορροπημένο και ορθολογικό αφ' ης στιγμής παρουσιάζονται όλοι ως νικητές. Ή περίπου.
Καταρχήν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος πιστώνεται τη νίκη προσωπικά καθώς ξεπέρασε εκτός των άλλων και τα εμπόδια ή την υπόγεια αμφισβήτηση των καραμανλικών και των σαμαρικών μέσα στο κόμμα που τον εξέλεξε πριν 3,5 χρόνια. Κατάφερε επίσης να ανανεώσει τις λίστες της παραδοσιακά συντηρητικής Ν.Δ φέρνοντας νέα πρόσωπα σε μια Βουλή που δεινοπάθησε αισθητικά και ιδεολογικά τα τελευταία χρόνια. Το στοίχημα είναι μπροστά του και η ευρεία του νίκη, η αυτοδυναμία, δεν τού επιτρέπουν ούτε εφησυχασμό, ούτε δικαιολογίες. Ο νέος πρωθυπουργός νίκησε καθαρά παρά το δυσπρόφερτο, για την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, επώνυμο του. Η επιτυχία του είναι ευρύτερη από εκείνη του πατέρα του το 1990 ενώ συγχρόνως σηματοδοτεί ανάλογη επιστροφή στην ομαλότητα και την λογική. Οι Έλληνες ψήφισαν το μη χείρον βέλτιστον και αποδέχτηκαν το αποτέλεσμα όχι με ενθουσιασμό αλλά με ανακούφιση. Επειδή την δεξιά την γνώριζαν και τώρα έμαθαν και την αριστερά.
Όμοια νικητής κατά την άποψη μου είναι και ο, μοιραίος για την αριστερά, Αλέξης Τσίπρας. Κράτησε το κόμμα του όρθιο στο αξιοθαύμαστο ποσοστό του 31,6% παρ' όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις παραμένοντας ο ισχυρότερος ηγέτης της διασπασμένης, προς το παρόν, κεντροαριστεράς. Όλες του οι πρόσφατες κινήσεις αλλά και οι μετριοπαθείς του δηλώσεις χτες στο Ζάππειο αποδεικνύουν ότι διατηρεί το πολιτικό του ένστικτο, προσαρμόζεται εύκολα και παραμένει επικίνδυνος - με κάθε σημασία της λέξης. Μιλώντας συναισθηματικά κερδίζει πολιτικά το κατά κανόνα κρατικοδίαιτο κοινό του. Μόνο που ο συναισθηματισμός από μόνος του δεν επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Αλέξης απέτυχε μεν αλλά δεν χρεώθηκε την αποτυχία του παραμένοντας η αδιαμφισβήτητη, συγκολλητική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κι αυτό ένα από τα ταλέντα του.
Νικήτρια είναι, mutatis mutandis, και η Φώφη Γεννηματά, με μία νίκη όμως κατά τη γνώμη μου πύρρειο. Το ποσοστό που πέτυχε, τής δίνει το φιλί της ζωής και δικαιώνει την κίνηση υψηλού ρίσκου την οποία έλαβε. Αναφέρομαι βέβαια στην απομάκρυνση του Ευάγγελου Βενιζέλου, γεγονός που τρομοκράτησε τους ψηφοφόρους του Κινάλ όπως τουλάχιστον μάς διαβεβαίωναν τα ΜΜΕ. Φαίνεται όμως ότι ο εκ Θεσσαλονίκης τ. υπουργός, άλλοτε πρώτος των πρώτων, τώρα δεν θα εκλεγόταν καν στην εκλογική του περιφέρεια ενώ η δυσανεξία που δημιουργεί στο ευρύ κοινό, είναι προδήλως ανάλογη του πολιτικού του εκτοπίσματος. Ή, καλύτερα της ιδέας που ο ίδιος τρέφει για το πολιτικό του εκτόπισμα.
Νικητές ασφαλώς και χωρίς περαιτέρω σχολιασμό και οι Βελόπουλος και Βαρουφάκης, προσωπικότητες, κατά την άποψή μου, ανάλογα φαιδρής διάστασης. Αμφότεροι πάντως προσέφεραν ένα μεγάλο δώρο στη δημοκρατία. Ο ένας απέκλεισε την Χρυσή Αυγή από το κοινοβούλιο εγκλωβίζοντας  δυνητικούς ψηφοφόρους της ενώ ο έτερος κράτησε την απόσταση των δύο πρώτων κομμάτων σε λογικά επίπεδα έτσι ώστε η αλαζονεία να μην κυριαρχήσει εν τέλει. Μέτρον άριστον δηλαδή! Βελόπουλος και Βαρουφάκης καταλαμβάνουν πλέον επάξια τις κενές θέσεις του Καμμένου και του Λεβέντη. Και μπράβο τους!
Ως προς το ΚΚΕ τέλος αφού το ίδιο δηλώνει πώς νίκησε, εμείς δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε.  Δεδομένου μάλιστα ότι παραμένει ένα κόμμα θεολογικό, μεταφυσικό, με προσήλωση στο δόγμα και την ορθοδοξία. Παρ' ότι βρίσκεται αγκυρωμένο στο 5%, εκπροσωπεί τον λόγον της απολύτου αληθείας εν ονόματι του λαού. Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά με τους τρόπους του Λένιν και την πειθώ του Στάλιν.
Κατά τα άλλα η τηλεοπτική, μαζική και προαποφασισμένη μας Δημοκρατία ας προσθέσει στα προβλήματα της και το 42% της αποχής. Τεράστιο ποσοστό αν σκεφτεί κανείς την κρισιμότητα αλλά και την πόλωση των τωρινών εκλογών. Αποπολιτικοποίηση, απογοήτευση, αβδηριτισμός η απλή και άδολη αδιαφορία είναι οι αιτίες του απαράδεκτου, αυτού φαινομένου.

ΥΓ. 1 Οι συμφιλιωτικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού και  οι μετριοπαθείς του απερχόμενου κατά την βραδιά των εκλογών, κινούνταν στο πλαίσιο ενός πολιτικού πολιτισμού, πράγμα εξαιρετικά παρήγορο μετά το έντονο όσο και αχρείαστο, νεοεμφυλιακό κλίμα που είχε κυριαρχήσει κατά την προεκλογική περίοδο. 
ΥΓ. 2 Ειλικρινά θλίβομαι που δεν βρίσκεται ο Αριστείδης Μπαλτάς στη νέα Βουλή αλλά θα είναι ακόπως ο Βασιλικός ή ο Φλαμπουράρης. Κατά τ' άλλα κάτι τύποι σαν την Μυρσίνη Ζορμπά, πρώην γραμματέα του Σημίτη και σαν τον Γιώργο Σταθάκη, εκατομμυριούχο, παρατρεχάμενο εκατομμυριούχων, από σήμερα θα βρίσκονται στην θέση που τούς αξίζει. Σπίτι τους...



Φωτογραφία: Γωγώ Ιερομονάχου, Ο Υποψήφιος, ελαιογραφία σε μουσαμά, 2019

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2019

Προσοχή, πολιτικό μήνυμα

Σήμερα είναι η αποφράδα ημέρα του μοιραίου δημοψηφίσματος. Του όχι που έγινε ναι. Των δακρύων της Περιστέρας (λες κι εμείς οι υπόλοιποι δεν κλαίμε. Χρόνια τώρα). Του πολιτικού "ρεαλισμού" που δημιούργησε τον διεθνή νεολογισμό "kolotoumpa". Η εθνική μας ταπείνωση.
Σε δύο μέρες ψηφίζουμε. Μακριά από εμένα η όποια καθοδήγηση. Ας ψηφίσει ο καθένας κατά την τιμή, την συνείδηση του, τις ανάγκες του. Εξ άλλου αυτό ήθελε κι ο Μαρξ. Ο οποίος μάλιστα δεν δήλωνε μαρξιστής! Ας ψηφίσει ο καθένας χωρίς να ξεχάσει τίποτα και χωρίς να συγχωρήσει κανέναν. Ας ψηφίσει, έστω, βουλώνοντας τη μύτη του. Ας ψηφίσει πέρα από κόμματα, τα πιο κατάλληλα, τα πιο ενημερωμένα, τα πιο αδιάφθορα πρόσωπα. Μακριά από σταρηλίκια και μόδες. Από τις αναγνωρίσιμες βεντέτες της μικρής οθόνης. Ας περιορίσουμε όσο γίνεται, την ολέθρια επίδραση της τηλεόρασης στον πολιτικό βίο και την αισθητική μας. Η δημοκρατία μας είναι εν πολλοίς φαλκιδευμένη, προαποφασισμένη, δεσμευμένη για 99 χρόνια (!) ένα είδος τηλεκοινοβουλευτισμού υπό επιτροπεία. Η ντροπή δηλαδή της πολιτικής. Κανόνας: Δεν ψηφίζουμε πρώην και νυν δημοσιογράφους επειδή η θέση τους είναι απέναντι και όχι επί της εξουσίας. Ο ρόλος τους δεν είναι στο κοινοβούλιο αλλά στο μετερίζι που το ελέγχει. Ψηφίζουμε, τέλος, για τα παιδιά μας. Για το υπονομευμένο μέλλον τους. Τα οποία ενώ δεν φταίνε, θα κληρονομήσουν μιαν καταπτοημένη, καταχρεωμένη πατρίδα. Ψηφίζουμε εγγράμματους, ψηφίζουμε και με αισθητικά κριτήρια, ψηφίζουμε κόμματα που έχουν, έστω, ψελλίσει κάτι ουσιώδες για τον πολιτισμό και την παιδεία. Έξω από σπέκουλες και λαϊκισμούς. Ψηφίζουμε χωρίς παρωπίδες, διχαστικά αδιέξοδα και μπαγιάτικα συνθήματα. Χωρίς ψευδοεπαναστατικές αυταπάτες. Αυτές οι εκλογές είναι, φευ, μια διαδικασία μειωμένων προσδοκιών με κυρίαρχο το μη χείρον, βέλτιστον.
Και το κυριότερο: Ψηφίζουμε! Δεν απέχουμε. Έκαστος, εκάστη, όλοι κατά τις πεποιθήσεις μας. Χωρίς φανατισμό αλλά με πείσμα. Είναι η στιγμή μας. Είναι η ώρα που πρωταγωνιστούμε εμείς. Και η φωνή μας. Μην καταδολιεύσετε ένα τέτοιο όπλο. Σιχαίνομαι όλους όσοι εκλιπαρούν τους ψηφοφόρους να μην πάνε για μπάνιο, να διακόψουν την σχόλη τους λες και οι εκλογές είναι αγγαρεία. Όχι! Οι εκλογές είναι γιορτή των συνειδητών, ελεύθερων πολιτών. Ψηφίστε και δείξτε την περιφρόνηση σας αλλά και το γεγονός ότι είστε εδώ, παρόντες. Κι ότι το σύστημα δεν σάς μεταμόρφωσε σε ζόμπι. 

ΥΓ. Μακάρι οι πολιτικοί να σκέφτονταν την μοιραία και αναπόφευκτη στιγμή της πτώσης τους από την πρώτη κιόλας στιγμή της ανόδου τους. Την σχετικότητα δηλαδή των πραγμάτων. Θα ήσαν πολύ ταπεινότεροι. Δηλαδή ουσιαστικότεροι.






Φωτογραφίες 1.Στο λιμάνι των Χανίων ενώ πέφτει το βραδάκι, ένα κορίτσι ζωγραφίζει κι ένα άλλο παίζει τσέλο. Συμπέρασμα: Η ζωή είναι τόσο ωραία για την αφήνουμε στα χέρια τυχάρπαστων και χυδαίων.
2. Γι' αυτό γουστάρω τον φίλο μου, τον Θανάση. Γιατί ενώ υπήρξε σταρ δημοσιογράφος, αντί να πάει στη Βουλή, ήρθε στην ζωγραφική! Στα  χέρια μου το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο Λάλα με ένα παραμύθι για το τίποτα που μπορεί να γίνει κάτι.
Εδώ, συμβολικά ένα έτοιμο έργο κι ένα άδειο τελάρο. Που θα πει πως όλα μπορούν να ξαναγίνουν από την αρχή ...

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019

Ρέκβιεμ για μια πατρίδα;

Για την γλυπτική εγκατάσταση του Παπαγιάννη στο Τζαμί των Χανίων,
Τετάρτη, 3 Ιουλίου, στις 8 το βράδυ

Στη γλυπτική του Θόδωρου Παπαγιάννη συνδυάζονται πολλά και ετερόκλητα στοιχεία: Αξιοποίηση της παράδοσης, λαϊκής και λόγιας, αλλά και πειραματισμός που αναφέρεται στο μοντέρνο κίνημα και τις μεγάλες κατακτήσεις του 20ού αιώνα, αίσθηση του μνημειώδους, δωρικότητα και, πολύ συχνά, συνείδηση εκείνου του σιωπηλού δράματος που αποτελεί και το βαθύτερο περιεχομένο της τέχνης. Θα το αποκαλούσα δράμα και συγχρόνως συνείδηση της ιστορίας.
Στην έκθεση αυτή ο καλλιτέχνης σκηνοθετεί πάλι ένα υπαινικτικό, θεατρικό περιβάλλον χωρίς λόγια, με τον κύκλιο χορό των επιβλητικών ξοάνων και προσωπίδων να πρωταγωνιστεί όπως ακριβώς και στην αττική τραγωδία. Με μια  πεσμένη - ηττημένη; - φιγούρα στο κέντρο - την πατρίδα, ίσως, που απόκαμε; - και δώδεκα παραστάτες - θεούς, ήρωες, μάντεις, θρηνωδούς ή προφήτες - γύρω της να συλλογίζονται τη Μοίρα της, τη μοίρα μας. 
Lamentum, Pietà και Requiem μέσω της ύλης και των μορφών. Μέσα από το ξύλο, το μέταλλο, τον πηλό. Μέσα απ'τα χωμάτινα πρόσωπα των κεκοιμημένων προγόνων, μέσα από τις μάσκες των ξεχασμένων πια Ατρειδών που άλλοτε μάς σκέπουν κι άλλοτε μάς μέμφονται ή και μάς οικτίρουν για την αδυναμία και την κάμψη του όποιου αντιστασιακού φρονήματος.
 Ο Παπαγιάννης ήξερε ανέκαθεν να συνδυάζει στη δουλειά του το επικαιρικό με το διαχρονικό, την ιστορία με τον μύθο, το πολιτικό με το συμβολικό χωρίς να καταφεύγει σ' εύκολα συνθήματα ή μπανάλ εικόνες. Οι μορφές του επειδή έρχονται από πολύ παλιά και προχωρούν γενναία εμπρός, προς το μέλλον δεν κρύβουν, δεν αποκαλύπτουν αλλά, πρωτίστως, σημαίνουν. Η υποβολή και το αίνιγμα είναι η προστασία τους. Η άμυνα τους σ' εύκολες ερμηνείες. 
Πρόκειται για ιδέες που τον απασχολούν από παλιά και τις μορφοποιεί συχνά με διαφορετικά πρόσωπα - προσωπεία, διαφορετικά περιεχόμενα αλλά την ίδια πάντα αγωνία για τον τόπο και την τύχη του.
 Κολοφώνας αυτών των προτάσεων εκ μέρους του γλύπτη στάθηκε το πολυθέαμα
 " Τα Φαντάσματα μου" που παρουσιάστηκε το 2012 στο Μουσείο Μπενάκη με την θερμή υποστήριξη τότε του αείμνηστου Άγγελου Δεληβοριά. Έκτοτε διοργανώθηκαν πολλές άλλες, σχετικές εκθέσεις με τελευταία την παρούσα, το "Ρέκβιεμ για μια πατρίδα" στο Τζαμί των Χανίων που συμπυκνώνει, νομίζω, τον προβληματισμό και τα έργα σχεδόν μίας τριακονταετίας. Αλλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τον χαλκέντερο Παπαγιάννη και με καινούργια έργα, νέα πειράματα, άλλες προτάσεις!
 Ήδη, από τον Νοέμβριο του 1993 όταν τα αποκαΐδια και τα ξύλινα σκέλεθρα του Πολυτεχνείου και της Σχολής Καλών Τεχνών τον οδήγησαν να φιλοτεχνήσει τα πρώτα του Ξόανα. Τώρα εκείνος ο θρήνος συνεχίζεται αλλιώς. Διαφορετικές πληγές, όμοιος θρήνος. Σαν μανιάτικο μοιρολόι, σαν ηπειρωτικό, μονοφωνικό χορικό...
Πώς πορεύτηκε έκτοτε, πώς πορεύεται σήμερα αυτή η  πατρίδα που ποτέ δεν πεθαίνει αλλά τόσο συχνά ψυχορραγεί; 
_ Πώς πορευόμαστε όλοι μας; 
Η έκθεση προσφέρει τέλος συμβολικά στον θεατή ψωμί κι αλάτι. Τον άρτον της Μετάληψης ή των Νεκρόδειπνων αλλά και του ζην μαζί με το άλας που γλυκαίνει το ζην. Που το καθιστά ευ ζην.. Δηλαδή ευχαριστίες εκ μέρους του γλύπτη για την φιλοξενία σ' αυτή τη σημαδιακή για τη χώρα, συγκυρία και βέβαια και πρωτίστως ελπίδα. Εδώ, στην Κρήτη, την αρχέγονη πατρίδα. Ελπίδα για τον τόπο και τις γενιές που θα έρθουν. Για την τέχνη που παρηγορεί και που εξαγνίζει. Φτάνει μόνον αυτή; Απαντήστε καλύτερα εσείς ...







ΥΓ.  " Έρεβος

Σκύβοντας πάνω
ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.

Κική Δημουλά"

9/6/2019