Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Ο Αλέξης πάει Μουσείο ;

Η Ελλάδα μου θυμίζει το ΕΜΣΤ που σήμερα ανοίγει τις πύλες του με μία περιοδική, φλαμανδοελληνική έκθεση, κληρονομιά του Φαμπρ. Τα μόνιμα εκθέματα του οποίου αναμένονται στο άδηλο αλλά καθόλου άδολο μέλλον.
Απέξω λοιπόν Σαμπρίνα, το εθνικό μας κιτς και από μέσα Δανάη , το εθνικό μας δήθεν. Εν τω μεταξύ η Ιστορία προς το παρόν σχολάζει αφού δεν φαίνεται να την έχουν πολλή ανάγκη στην χώρα των Λωτοφάγων. 
Χωρίς μνήμη, χωρίς παιδεία, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς φόβο Ιστορίας, χωρίς τρόμο του κενού  πορευόμαστε μέσα σε μιαν χαζοχαρούμενη φαντασμαγορία με τα θαύματα όμως να μας χλευάζουν και τις εικόνες να μας τιμωρούν.

Εδώ ΕΣΡ δεν μπορεί να στήσει, πόσο μάλλον ανασχηματισμό. Παρόλα αυτά επιμένει... Ο Αλέξης απόψε μάλλον θα υποδυθεί έναν ρόλο που του αρέσει : τον πολιτιστικά ενήμερο. Πλάι στον δυσανεκτικό κύριο Μπαλτά. Παρότι η παιδεία του είναι δήθεν και η κουλτούρα του κιτς. Και παρότι ο γόρδιος δεσμός του πολιτισμού δεν κόβεται με μπαλτάδες. Απαιτούνται όπλα πιο λεπτεπίλεπτα.
Εν τω μεταξύ η μαύρη οικονομία έχει ισοφαρίσει εφιαλτικά το άνοιγμα και το εύρος των νόμιμων συναλλαγών  στη χώρα. Και αυτό συμβαίνει τόσο λόγω της τεράστιας φοροδιαφυγής όσο και λόγω του ανείσπρακτου ΦΠΑ. Επειδή ουδείς πλέον κόβει απόδειξη πουθενά  αλλά πάντες οι συναλλασσόμενοι απλώς παζαρεύουν τη χαμηλότερη τιμή. Επιστρέψαμε στην αρχαία εποχή των ανταλλαγών και του παζαριού καθώς το πλοίο που λέγεται Ευρώπη απομακρύνεται αργά τόσο χωρικά όσο και ψυχικά από τον τόπο. 
Εξ ου και ο κατήφορος των εσόδων. Η παραοικονομία στην Ελλάδα θα μπορούσε να τυπώσει παράλληλο νόμισμα!!!  Αυτό και αν είναι πολιτιστική κατρακύλα. Επειδή πολιτισμός σημαίνει πρωτίστως ποιότητα ζωής. Το σχέδιο Λαφαζάνη - Βαρουφάκη από την ανάποδη.  Επαναλαμβάνω : ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΝΌΜΙΣΜΑ. Και ενώ ο Βαρουφάκης βρίσκεται πλέον στα αζήτητα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό - εκεί βρήκαν ήδη νέους, άφθαρτους κλόουν - η εικαστικός σύζυγός του θα λάμψει απόψε στα θυρανοίξια του ΕΜΣΤ. Όλα κι όλα. Πάνω από όλα οι καλλιτεχνικές αξίες στη χώρα του Σύριζα. Έστω και αν η λειτουργία του νέου - παλαιού Μουσείου υπονομεύεται από την πρώτη στιγμή εξ αιτίας του οικονομικού αδιεξόδου. Ούτως ή άλλως στην φίλη μου Κατερίνα πολλές ευχές και επιτυχία σήμερα και για συνέχεια αύριο. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αρκεί να θυμάται πάντα ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό μοντερνισμό και όχι τις σειρήνες ευκαιρίας. 

ΥΓ. Εντυπωσιακότατο το εσωτερικό του ΕΜΣΤ με το κλιμακοστάσιο να δημιουργεί γοητευτικό ίλιγγο και και την έσχαρα του φωταγωγού στην οροφή να απογειώνει δυναμικά και το βλέμμα και τη φαντασία. Οι εικόνες τιμωρούν, οι εικόνες καταπραΰνουν.

 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Όταν δεν βγαίνει η πασιέντζα (Πάλι περί ανασχηματισμού)



Όσοι τον γνωρίζουν, παραδέχονται πως τον τελευταίο καιρό ο Αλέξης έχει αλλάξει πολύ. Έχει γίνει δύσθυμος, νευρικός και έχει απολέσει το διάσημο ανά την υφήλιο χαμόγελο του. Έχει αποκτήσει παραξενιές και και συμπεριφέρεται συχνά σαν μισάνθρωπος. Οχυρώνεται στο Μαξίμου ζωσμένος με τις αστυνομικές κλούβες γύρω του όπως ζώνονται οι τζιχαντιστές τα εκρηκτικά. Και δεν έχει άδικο. Η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική. Όλα τον ενοχλούν και κυρίως το κόμμα το ίδιο που επιμένει να τον τραβάει το μανίκι. Που θέλει να κάνει εκείνο τον ανασχηματισμό επιβάλλοντας του πρόσωπα και γραμμή. Ο Αλέξης ξέρει πλέον πως όλο και περισσότερο είναι ένας πρωθυπουργός χωρίς αρμοδιότητες, ένας πρωθυπουργός υπό προθεσμία, αποκομμένος από την πραγματικότητα που τον υπερβαίνει και πως με τον υπό διαμόρφωση ανασχηματισμό παίζει το τελευταίο του χαρτί. Όσο όμως κι αν ανακατεύει την τράπουλα αποκλεισμένος στο γραφείο του απέναντι από τον πίνακα του Κοκκινίδη, η πασιέντζα δεν του βγαίνει.
Πρώτον γιατί κανένας νουνεχής από την ευρύτερη κεντροαριστερά δεν τον εμπιστεύεται εκτός από μερικά ρετάλια του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Μπορείς όμως να κερδίσεις τις εντυπώσεις μόνο με την Ξινό -Γιαννακό - πως - την - λένε ή τον παντός καιρού Ρουμελιώτη; Όχι βέβαια! Πόσα ορφανά, τέλος, του Γιωργάκη ή του Κοσκωτά να χωρέσει η φιλόξενη όσο και οπισθόβουλη,καιροσκοπική αγκαλιά σου; Δεύτερον, ενώ ξέρει πως μόνο εάν αλλάξει όλο, συλλήβδην, το υπουργικό συμβούλιο έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Βλέπετε, ο Αλέξης, εγκλωβισμένος στις δικές του, άκρως αποτυχημένες επιλογές, δεν μπορεί να απαλλαγεί ούτε από τον Παππά, ούτε από τον Σκουρλέτη, ούτε από τον Τσακαλώτο, ούτε από τον Κατρούγκαλο, ούτε καν κι από αυτόν τον δυστυχή Φλαμπουράρη ο οποίος μετά δυστύχημα της Αίγινας έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αλλά και από θαλάσσης, μπορώ να πω.
Όλα κι όλα όμως ο Αλέξης είναι σιγουράκιας όπως και οι δύο πολιτικοί του πάτρονες, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωστάκης Καραμανλής. Μέχρι πρότινος μάλιστα ήταν αληθινός Γκαστόνε, δηλαδή όλα του έβγαιναν και η τύχη του εμφανιζόταν σκανδαλωδώς προκλητική. Τώρα όμως το φύλλο έχει αλλάξει και η τύχη μοιάζει να τον εγκαταλείπει όπως ο Οδυσσέας την Καλυψώ, μονάχη της πάνω στο νησί του παραδείσου.(Ξέρω ότι η παρομοίωση δεν πολυταιριάζει αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι πιο επιτυχημένο. Έχουμε κι εμείς οι συγγραφείς τις κακές μας στιγμές ...).
Είναι αλήθεια λοιπόν πως ένας σαρωτικός ανασχηματισμός θα άλλαζε κάπως την άθλια εικόνα της κυβέρνησης και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Κυρίως εκεί. Ακόμα περισσότερο ένας σαρωτικός ανασχηματισμός θα λειτουργούσε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος έτσι θα απαλλασσόταν από τα δικά του ολέθρια λάθη τα οποία θα τα φόρτωνε όλα στους καρατομηθέντες υπουργούς του. Και βέβαια θα παρουσιαζόταν ο ίδιος άμωμος και αμόλυντος, έτοιμος να κάνει μια νέα αρχή, να γυρίσει καινούργια, λευκή σελίδα. Όλα κιόλα ο Αλέξης ξέρει από αυτά. Μπορεί να μην διαθέτει πολιτική εμπειρία, πολιτικό ένστικτο και πολιτική γνώση, όμως είναι άριστος τακτικιστής και γνωρίζει να μανιπουλάρει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τους σκληρούς της κεντρικής Επιτροπής. Τέλος, ο Αλέξης γνωρίζει από πατροκτονίες και τώρα είναι ψυχολογικά έτοιμος να εμβαθύνει και στο κεφάλαιο των αδελφοκτονιών. Για να εξασφαλίσει λοιπόν το πολιτικό του μέλλον, μπορεί να προβεί σε κομματικούς φόνους, συντροφικές εκκαθαρίσεις, ακόμα και σε διαπόμπευση των πρώην συντρόφων και νυν αντιπάλων. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και δεν υπάρχει λόγος να τα απαριθμήσουμε εδώ. Αναφέρω μόνο χάρη παραδείγματος τα ονόματα του Αλέκου Αλαβάνου και της ζωής Κωνσταντοπούλου. 
Θα μου πείτε, υπάρχει και το φαινόμενο Κουβέλης, δηλαδή η περίπτωση ενός κομματικού πατέρα του Αλέξη τον οποίον ο τελευταίος καρατόμησε, διακωμώδησε, εξευτέλισε και τώρα είναι έτοιμος να τον ξαναχρησιμοποιήσει για τους δικούς του ιδιοτελείς, πολιτικούς σκοπούς. Και ο κυρ Φώτης είναι έτοιμος, με αυτό το ατάραχο ύφος που προδιαθέτει για τα χειρότερα και μ' αυτόν τον λόγο που θυμίζει κατηχητή του '50, να υποστεί ξανά την δοκιμασία της διαπόμπευσης. Βλέπετε για αυτού του είδους την αριστερά και για αυτούς τους αριστερούς πολιτικούς η εξουσία δεν είναι μέσον αλλά αυτοσκοπός. Με αλλά λόγια οι αγώνες και τα όνειρα κάποιων - όχι λίγων - δικαιώνονται απολύτως με το να είναι ο Αλέξης πρωθυπουργός και ο Φώτης υπουργός. Τόσο απλά, τόσο χυδαία.
Όμως όλα αυτά δεν μας αφορούν καθόλου πόσο μάλλον που όλα αυτά μας αφήνουν παγερά πιά αδιάφορους. Τα παιχνίδια της μικροεξουσίας και τα κόλπα των πολιτικάντηδων, είτε από αριστερά είτε από δεξιά, δεν έχουν να συνεισφέρουν ούτε το ελάχιστο στο πολύχρονο δράμα που ταλανίζει την χώρα και τους πολίτες της. Τα αδιέξοδα του Αλέξη δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τα αδιέξοδα της χώρας. Και η αδυναμία του να προχωρήσει σε έναν ανασχηματισμό της προκοπής, δείχνει απλώς πόσο επίκαιρο είναι το ρητό "ώδινεν όρος και έτεκεν μυν".

ΥΓ.1 Κατ´ ουσίαν πρόκειται για έναν ανασχηματισμό που απέτυχε προτού ακόμη πραγματοποιηθεί.
ΥΓ.2 Ο πανικός της κυβέρνησης δεν προιωνίζεται τίποτε καλό. Επειδή δεν είναι πια λύση ο ανασχηματισμός αλλά οι εκλογές. Κι αυτό την δεδομένη στιγμή συνιστά την χειρότερη εξέλιξη. Η παρούσα κυβέρνηση οδεύει προς την έξοδο έχοντας σπαταλήσει άδικα δύο πολύτιμα χρόνια και περί τα ογδόντα τόσα δισεκατομμύρια ευρώ και μη προσφέροντας ουσιαστικά τίποτε στη χώρα (πλην ίσως της "επανάστασης" στα θρησκευτικά).
Όλοι οι νυν υπουργοί είναι βαρίδια για τον πρωθυπουργό και ο πρωθυπουργός, ο ίδιος το μεγαλύτερο βαρίδι του εαυτού του.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Αλέξη, ιδού ο ανασχηματισμός σου!

Λίγο πριν την υπουργοποίησή μου (φωτο: Αριάδνη Στεφανίδη)

Αφού δεν τον έχει ακόμη αποφασίσει ο Αλέξης, αφού διστάσει και αφού το βασανίζει τόσο, θα τον πραγματοποιήσω εγώ. Τον ανασχηματισμό ντε! Εξάλλου ξέρω τι συμβαίνει καλά μέσα στο μυαλό του. Ή, καλύτερα τι δεν συμβαίνει. Τι δεν συνέβαινε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Παίρνουμε την γνωστή τράπουλα με τα σημαδεμένα χαρτιά και την ανακατεύουμε καλά. Ούτως ή άλλως ούτε τα πρόσωπα, ούτε τα χαρτιά, ούτε οι βαλέδες, ούτε οι χαλέδες, ούτε οι ιταμές ντάμες, ούτε οι κούπες, ούτε τα σπαθιά, ούτε οι από κούπες έχουν καμιάν ιδιαίτερη σημασία αλλά το παν είναι το ...ανακάτεμα, η διαδικασία, το πολιτικώς ενεργείν. Ή, καλύτερα το πολιτικώς φαίνεσθαι ότι κάτι κάνουμε και ότι έχουμε επίγνωση των αληθινών προβλημάτων (που δεν έχουμε). Ούτως ειπείν το "νάχαμε να λέγαμε" ή το επίσης πολύ αποδοτικό επικοινωνιακά" νάχαμε να κάναμε" που θα πει με αλλά λόγια ανασχηματισμός!
Και σας ερωτώ και περιμένω από σας μια τίμια και ειλικρινή απάντηση. Πως ξεφεύγουμε από αυτόν τον κυκεώνα των τηλεοπτικών αδειών και του πολλαπλού αδιεξόδου του, της εμπλοκής σε αυτόν του Συμβουλίου Επικρατείας αλλά και της κατά περίπτωση απονομής της Δικαιοσύνης; Πώς ξεφεύγουμε από την απόφαση της δικαιοσύνης της ίδιας να μην επιτελεί το έργο της επειδή ακριβώς επηρεάζεται από το περιρρέον κλίμα αλλά να ασχοληθεί σεμνά με τα οικονομικά της; Ήταν το κλίμα στραβό το έφαγε και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας κύριος Σακελλαρίου. 
Γι'αυτό σας λέω: Ανασχηματισμός εδώ και τώρα. Αλλιώς, τι είχαμε, τι χάσαμε, αφήστε που επιπλέον κερδίζουμε πολιτικό χρόνο, μπερδεύουμε την αξιωματική και την λοιπή αντιπολίτευση και φουντώνουμε ως το μη περαιτέρω τον κύριο Βενιζέλο που τελευταία δείχνει πολύ εκνευρισμένος. Επιπλέον ανανεώνουμε τις ελπίδες τόσο εντός όσο και εκτός - λέμε τώρα - ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Πράγμα που βέβαια ούτε θα  γίνει, ούτε και θα αλλάξει κάτι ποτέ. Ιδιοφυές! Αλέξη μεγάλε τιμονιέρη και Νίκο δεξί, λάθος,αριστερό χέρι του μεγάλου τιμονιέρη, πάμε τώρα για έναν σαρωτικό α-να- σχη- μα - τι- σμό για να ξαναμπούν στο καβούκι της συντήρησης όλοι οι φιλελέδες και οι κούληδες του Συστήματος -  Αποστήματος (δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε αλλά κεντάω σήμερα)!
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Παίρνουμε τον Καμμένο από το υπουργείο Άμυνας και τον μεταφέρουμε στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με το δικαίωμα να μπορεί να φοράει όποτε γουστάρει, αρχιερατική στολή. Συγκεκριμένος λόγος για την μετακίνηση δεν υπάρχει αλλά έν πάση περιπτώσει είναι ανάλογου κυβισμού με τον Φίλη και επιπλέον ξέρει και ορθογραφία. Παίρνουμε τώρα τον Φίλη που είναι μαχητικός και ιδεολόγος και τον κάνουμε υπουργό Οικονομικών. Γιατί ; Δεν θέλω ανόητες ερωτήσεις. Ο Φίλης μιλάει καλά ελληνικά, δεν χάνει την ψυχραιμία του και αφού τα έχει βάλει με τους παπάδες, δεν θα μπορέσει να κάνει με τα κρομμυδάκια (γειά σου Κώστα Κρεμμύδα!) τον Σόιμπλε, το Δ.Ν.Τ. ή τον Ντράγκι ; Αστείον ποσόν.
Στη συνέχεια παίρνουμε τον Θοδωρή Δρίτσα που τα έχει κάνει θάλασσα στο υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας και θαλασσών και τον μεταθέτουμε ... κάτσε να δεις, κάτσε να δεις που τον μεταθέτουμε. Α, το βρήκα ...στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων, Εκχωματισμών, Εκβραχισμών και ... γαία πυρί μιχθήτω! Μας έχει μείνει όμως αμανάτι ο Τσακαλώτος. Αυτόν τι να τον κάνουμε; Τον αναβαθμίζουμε σε κυβερνητικό εκπρόσωπο στην θέση της Γεροβασίλη επειδή διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα και επειδή έχει λέγειν ώστε να περνάει καλύτερα τη γραμμή της κυβέρνησης. Την Γεροβασίλη τώρα την παντρεύουμε με τον Καρανίκα για να οργανώσουμε επ' ευκαιρία ένα παρτάκι στου Μαξίμου. (Αυτό δεν ήταν δική μου ιδέα αλλά του Φλαμπουράρη). Τον Φλαμπουράρη από την άλλη τον κάνουμε υπουργό νεολαίας, άθλησης, ταχύπλοων και νησιωτικής πολιτικής. (Το πιάσατε το υπονοούμενο)! 
Και τώρα η κίνηση ματ : Πολάκης στο υπουργείο Πολιτισμού! Πολ Πολ! (Το ξαναπιάσατε το υπονοούμενο;) Όπως Πολ Ποτ! Αυτό και αν είναι πολιτιστική επανάσταση, προσκυνημένοι των μνημονίων. Συνεχίζω, Υπουργός αναπληρωτής Πολιτισμού, για λόγους ισορροπίας, ο εστέτ Κατρούγκαλος, με το συμπάθιο. (Έχει και η πλάκα τα όρια της). Ήρθε, νομίζω, η ώρα για αλλαγή πλεύσης και σκεπτικού με μιαν επίσης κίνηση ματ: Επιστρέφει στην κυβέρνηση η κυρία Τασία μετά από απαίτηση εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών, ΜΚΟ, συλλόγων μεταναστών, ακτιβιστών και του υιού Βούτση. Στο σημείο αυτό παιανίζει η μπάντα του Λιμενικού Σώματος την οποία διέθεσε τιμής ένεκεν ο Θοδωρής!
Υπουργός Εξωτερικών χωρίς αναπληρωτές, υφυπουργούς και λοιπούς αργόσχολους που θα τον μπερδεύουν,ο Νίκος, ο Ξυδάκης! Ένας ποιητής της εικόνας. Μόνος του !!!Επειδή έχει γράψει ιστορία. Στο να βρίσκεται πάντα πίσω από τον πρωθυπουργό την στιγμή που τον φωτογραφίζουν. Τον Αλέξη. Και επειδή ο Αλέξης ξέρει και ανταμείβει αξίες. Όλα κι όλα.
Να συνεχίσω; Βαρέθηκα. Κάπως έτσι πρέπει να γίνει η δουλειά. Έχουμε ακόμα Σταθάκη, Δραγασάκη, Χουλιαράκη, Φωτίου, Άντζυ Σαμίου, Πελέ και τα αλλά τα παιδιά. Νίκο ανάλαβε τώρα εσύ αγόρι μου. Ως συνήθως ...

ΥΓ. Ένα ζήτημα είναι βέβαια το αν και το που θα μετακινηθεί ο σ. Παππάς. Θα μπορούσα να τον αλλάξω με την Θεοδώρα Τζάκρη, αλλά φοβάμαι ότι θα έχει αντιρρήσεις η αμερικανική Πρεσβεία. Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Πήλινος Στρατός - Ξύλινες Γνώμες




Κόρη Φρασίκλεια, 550-540 π.χ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο


 
Bodhisattva debout, monastère de Shahbaz-Garhi, art du Gandhara, 1er-3ème siècle, schiste, Hauteur: 120 cm. Mission Foucher. Musée Guimet, Paris.


Πήλινος στρατιώτης, Μαυσωλείο  του αυτοκράτορα Κιν, 210 π.Χ.


Δεν καταλαβαίνω. Υπάρχουν στοιχεία που πρόσφατα επαναβεβαιώνονται από την διεθνή επιστημονική κοινότητα ότι δηλαδή η εσωστρεφής Κίνα γνώριζε τον κλασικό πολιτισμό τουλάχιστον από την εποχή της μεγάλης ελληνιστικής διείσδυσης στην καρδιά της Ασίας. Τα γλυπτά της Γκαντάρα (ανατολικό  Αφγανιστάν, δυτικό Πακιστάν έως την κοιλάδα του Ινδού και την Αλεξανδρινή πόλη Takshashila - Τάξιλα) το αποδεικνύουν περίτρανα. Πρόκειται για έργα γλυπτικής εντόπιων δημιουργών με έντονη Αλεξανδρινή αισθητική τα οποία αποτελούν επί δεκαετίες γοητευτική πρόκληση που ζητεί πειστική ερμηνεία. 
Εν ολίγοις η μνημειακή γλυπτική και οι τεχνικές εφαρμογές της είναι ένα δώρο των Ελλήνων στους λαούς της κεντρώας Ασίας. Από την άλλη η επίδραση της είναι τόσο έντονη που ισχύει εντοπιζόμενη ως τον 6ο αι. μ.Χ ! 
Άρα δεν είναι διόλου απίθανη η επίδραση της και στην αχανή Κίνα μέσω των διαδρομών του Μεταξιού. Και για αυτό είναι αξιοπερίεργο το ότι Έλληνες επιστήμονες βιάστηκαν να μηδενίσουν αμέσως την ανακοίνωση. Οι μορφές τέχνης ταξιδεύουν ταχύτατα μέσα στο μυαλό, τη μνήμη ή το υποσυνείδητο των ανθρώπων με εκπληκτικά αποτελέσματα. Η συγκίνηση είναι ο ταχύτερος τρόπος επικοινωνίας. Οι καλλιτεχνικές φόρμες συνεχώς μας αιφνιδιάζουν με το εύρος της επίδρασης τους. Ο δε στρατός του Αυτοκράτορα αισθητικά διαφοροποιείται από κάθε άλλη μορφή της προγενέστερης και μεταγενέστερης κινέζικης έκφρασης.
Ως ιστορικός τέχνης έχω γράψει παλιότερα αλλά και πιο πρόσφατα για την μορφολογική σχέση των γλυπτών της Gandhara  και του πήλινου στρατού. Αντιγράφω :
"... Ακόμη και στην τεχνοτροπία του θαμμένου στρατού στην Xi'an διαπιστώνει κανείς την επίδραση της αισθητικής της Gandhara, δηλαδή έναν κομψό ρεαλισμό που συχνά φτάνει στα όρια του νατουραλισμού ως προς την απόδοση σωμάτων και φυσιογνωμιών. Υπενθυμίζεται ότι στην περιοχή της Gandhara επιτυγχάνεται η ώσμωση ανάμεσα στην ελληνιστική και την βουδιστική κουλτούρα, σε τρόπον ώστε συχνά τα αγάλματα του "Πεφωτισμένου", δηλαδή του Βούδα, να θυμίζουν τον Απόλλωνα και ο Σίβα που χορεύει να μοιάζει του Ερμή..."

(Από το βιβλίο: Μάνος Στεφανίδης, "Ο δρόμος του Μεταξιού, Jamal", έκδοση Μουσείο Μπενάκη, 2015, σέλ. 42.)

ΥΓ. Μια τέτοια "ανακάλυψη" έστω και ως γοητευτική υπόθεση εργασίας που πήρε αμέσως τέτοια παγκόσμια διάσταση, αποτελεί επίσης και πολιτικό επιχείρημα μείζονος σημασίας. Ιδιαίτερα αυτή την στιγμή που αναβαθμίζονται οι ελληνοκινεζικές σχέσεις. Καταλαβαίνει κανείς; Μιλάει η πολιτική μας ηγεσία άλλη γλώσσα πλην της ξύλινης;


Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Ανασχηματισμός τώρα !

Λίγο πριν την υπουργοποίησή μου (φωτο: Αριάδνη Στεφανίδη)

Αφού δεν τον έχει ακόμη αποφασίσει ο Αλέξης, αφού διστάσει και αφού το βασανίζει τόσο, θα τον πραγματοποιήσω εγώ. Τον ανασχηματισμό ντε! Εξάλλου ξέρω τι συμβαίνει καλά μέσα στο μυαλό του. Ή, καλύτερα τι δεν συμβαίνει. Τι δεν συνέβαινε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Παίρνουμε την γνωστή τράπουλα με τα σημαδεμένα χαρτιά και την ανακατεύουμε καλά. Ούτως ή άλλως ούτε τα πρόσωπα, ούτε τα χαρτιά, ούτε οι βαλέδες, ούτε οι χαλέδες, ούτε οι ιταμές ντάμες, ούτε οι κούπες, ούτε τα σπαθιά, ούτε οι από κούπες έχουν καμιάν ιδιαίτερη σημασία αλλά το παν είναι το ...ανακάτεμα, η διαδικασία, το πολιτικώς ενεργείν. Ή, καλύτερα το πολιτικώς φαίνεσθαι ότι κάτι κάνουμε και ότι έχουμε επίγνωση των αληθινών προβλημάτων (που δεν έχουμε). Ούτως ειπείν το "νάχαμε να λέγαμε" ή το επίσης πολύ αποδοτικό επικοινωνιακά" νάχαμε να κάναμε" που θα πει με αλλά λόγια ανασχηματισμός!
Και σας ερωτώ και περιμένω από σας μια τίμια και ειλικρινή απάντηση. Πως ξεφεύγουμε από αυτόν τον κυκεώνα των τηλεοπτικών αδειών και του πολλαπλού αδιεξόδου του, της εμπλοκής σε αυτόν του Συμβουλίου Επικρατείας αλλά και της κατά περίπτωση απονομής της Δικαιοσύνης; Πώς ξεφεύγουμε από την απόφαση της δικαιοσύνης της ίδιας να μην επιτελεί το έργο της επειδή ακριβώς επηρεάζεται από το περιρρέον κλίμα αλλά να ασχοληθεί σεμνά με τα οικονομικά της; Ήταν το κλίμα στραβό το έφαγε και ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας κύριος Σακελλαρίου. 
Γι'αυτό σας λέω: Ανασχηματισμός εδώ και τώρα. Αλλιώς, τι είχαμε, τι χάσαμε, αφήστε που επιπλέον κερδίζουμε πολιτικό χρόνο, μπερδεύουμε την αξιωματική και την λοιπή αντιπολίτευση και φουντώνουμε ως το μη περαιτέρω τον κύριο Βενιζέλο που τελευταία δείχνει πολύ εκνευρισμένος. Επιπλέον ανανεώνουμε τις ελπίδες τόσο εντός όσο και εκτός - λέμε τώρα - ότι κάτι μπορεί να γίνει, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Πράγμα που βέβαια ούτε θα  γίνει, ούτε και θα αλλάξει κάτι ποτέ. Ιδιοφυές! Αλέξη μεγάλε τιμονιέρη και Νίκο δεξί, λάθος,αριστερό χέρι του μεγάλου τιμονιέρη, πάμε τώρα για έναν σαρωτικό α-να- σχη- μα - τι- σμό για να ξαναμπούν στο καβούκι της συντήρησης όλοι οι φιλελέδες και οι κούληδες του Συστήματος -  Αποστήματος (δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε αλλά κεντάω σήμερα)!
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Παίρνουμε τον Καμμένο από το υπουργείο Άμυνας και τον μεταφέρουμε στο υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων με το δικαίωμα να μπορεί να φοράει όποτε γουστάρει, αρχιερατική στολή. Συγκεκριμένος λόγος για την μετακίνηση δεν υπάρχει αλλά έν πάση περιπτώσει είναι ανάλογου κυβισμού με τον Φίλη και επιπλέον ξέρει και ορθογραφία. Παίρνουμε τώρα τον Φίλη που είναι μαχητικός και ιδεολόγος και τον κάνουμε υπουργό Οικονομικών. Γιατί ; Δεν θέλω ανόητες ερωτήσεις. Ο Φίλης μιλάει καλά ελληνικά, δεν χάνει την ψυχραιμία του και αφού τα έχει βάλει με τους παπάδες, δεν θα μπορέσει να κάνει με τα κρομμυδάκια (γειά σου Κώστα Κρεμμύδα!) τον Σόιμπλε, το Δ.Ν.Τ. ή τον Ντράγκι ; Αστείον ποσόν.
Στη συνέχεια παίρνουμε τον Θοδωρή Δρίτσα που τα έχει κάνει θάλασσα στο υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας και θαλασσών και τον μεταθέτουμε ... κάτσε να δεις, κάτσε να δεις που τον μεταθέτουμε. Α, το βρήκα ...στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων, Εκχωματισμών, Εκβραχισμών και ... γαία πυρί μιχθήτω! Μας έχει μείνει όμως αμανάτι ο Τσακαλώτος. Αυτόν τι να τον κάνουμε; Τον αναβαθμίζουμε σε κυβερνητικό εκπρόσωπο στην θέση της Γεροβασίλη επειδή διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα και επειδή έχει λέγειν ώστε να περνάει καλύτερα τη γραμμή της κυβέρνησης. Την Γεροβασίλη τώρα την παντρεύουμε με τον Καρανίκα για να οργανώσουμε επ' ευκαιρία ένα παρτάκι στου Μαξίμου. (Αυτό δεν ήταν δική μου ιδέα αλλά του Φλαμπουράρη). Τον Φλαμπουράρη από την άλλη τον κάνουμε υπουργό νεολαίας, άθλησης, ταχύπλοων και νησιωτικής πολιτικής. (Το πιάσατε το υπονοούμενο)! 
Και τώρα η κίνηση ματ : Πολάκης στο υπουργείο Πολιτισμού! Πολ Πολ! (Το ξαναπιάσατε το υπονοούμενο;) Όπως Πολ Ποτ! Αυτό και αν είναι πολιτιστική επανάσταση, προσκυνημένοι των μνημονίων. Συνεχίζω, Υπουργός αναπληρωτής Πολιτισμού, για λόγους ισορροπίας, ο εστέτ Κατρούγκαλος, με το συμπάθιο. (Έχει και η πλάκα τα όρια της). Ήρθε, νομίζω, η ώρα για αλλαγή πλεύσης και σκεπτικού με μιαν επίσης κίνηση ματ: Επιστρέφει στην κυβέρνηση η κυρία Τασία μετά από απαίτηση εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών, ΜΚΟ, συλλόγων μεταναστών, ακτιβιστών και του υιού Βούτση. Στο σημείο αυτό παιανίζει η μπάντα του Λιμενικού Σώματος την οποία διέθεσε τιμής ένεκεν ο Θοδωρής!
Υπουργός Εξωτερικών χωρίς αναπληρωτές, υφυπουργούς και λοιπούς αργόσχολους που θα τον μπερδεύουν,ο Νίκος, ο Ξυδάκης! Ένας ποιητής της εικόνας. Μόνος του !!!Επειδή έχει γράψει ιστορία. Στο να βρίσκεται πάντα πίσω από τον πρωθυπουργό την στιγμή που τον φωτογραφίζουν. Τον Αλέξη. Και επειδή ο Αλέξης ξέρει και ανταμείβει αξίες. Όλα κι όλα.
Να συνεχίσω; Βαρέθηκα. Κάπως έτσι πρέπει να γίνει η δουλειά. Έχουμε ακόμα Σταθάκη, Δραγασάκη, Χουλιαράκη, Φωτίου, Άντζυ Σαμίου, Πελέ και τα αλλά τα παιδιά. Νίκο ανάλαβε τώρα εσύ αγόρι μου. Ως συνήθως ...

ΥΓ. Ένα ζήτημα είναι βέβαια το αν και το που θα μετακινηθεί ο σ. Παππάς. Θα μπορούσα να τον αλλάξω με την Θεοδώρα Τζάκρη, αλλά φοβάμαι ότι θα έχει αντιρρήσεις η αμερικανική Πρεσβεία. Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Η απομάγευση της εξουσίας (πάλι)

 Βλάσης Κανιάρης, Σπουδή για ένα μνημείο της εξουσίας, 1968
 
Μα είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν να χάσει ποτέ η εξουσία τη μαγεία της, τη σαγήνη της, την ιδιαίτερη της λάμψη; Ίσως το πιο ισχυρό αφροδισιακό της εξουσίας να είναι αυτή η ιδιαίτερη άλως που διαθέτει. Μπορεί λοιπόν ποτέ να την απολέσει; Μα τότε θα συνέβαιναν τα ύστερα του κόσμου όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Μήτια Καραγάτσης. Έχουμε ξαναπεί ότι η εξουσία τελικά είναι εξουσία είτε με δεξιό είτε αριστερό πρόσημο. Όσο κυνικός και αν είναι αυτός ο σολιψισμός, όσο απογοητευτική κι αν φαίνεται μια τέτοια διαπίστωση, δυστυχώς συνιστά την πιο πικρή πολιτική αλήθεια. Δείτε τους Συριζανέλ που σήμερα  κυβερνάνε με τον τρόπο που παλιά κατήγγελλαν, δηλαδή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τους "μισθωτούς" της Βουλής σε διακοσμητικό ρόλο.
Όμως στην Ελλάδα της πρώτης φθοράς αριστερά συμβαίνει πασίδηλα αυτό ακριβώς το γεγονός:  Η εξουσία απομυθοποιείται, χάνει τη μαγεία της για να θυμηθούμε τον δημοφιλή όρο του Max Weber, κάθε μέρα περισσότερο. Ίσως είναι η πρώτη φορά που όλα, συλλήβδην, τα μαζικά μέσα επικοινωνίας αλλά και τα λεγόμενα social media χρησιμοποιούν το υποκοριστικό όνομα του προέδρου της Δημοκρατίας -και μάλιστα σχετλιαστικά, ειρωνικά, απαξιωτικά- όταν αναφέρονται στον ανώτατο άρχοντα της χώρας. Πρώτη φορά ο ανώτατος πολιτειακός άρχων απλά δεν εμπνέει σεβασμό ως πρόσωπο. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, σε ποιον σήμερα εμπνέει τον ελάχιστο σεβασμό, ποιος σήμερα ζηλεύει τη θέση του; Ακόμα και ο πιο ματαιόδοξος, ο πιο αρχομανής, ακόμα και ο τελευταίος ηγετίσκος της αντιπολίτευσης, ειδικά τη στιγμή αυτή, δεν ζηλεύει τον Αλέξη, δεν θα ήθελε επ' ουδενί να είναι στη θέση του. Το Μαξίμου μοιάζει τόπος τιμωρίας. Μα θα μου πείτε, ο Αλέξης ταξίδεψε ταξίδεψε στην Κίνα, συναντάται συχνά με τον Γιουγκέρ ή την Μέρκελ, μιλούσε την προηγούμενη εβδομάδα με τον Πούτιν ενώ τον έχει δεξιωθεί ο ίδιος ο Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Θέλουμε, δεν θέλουμε ο Αλέξης είναι ένας διεθνής σταρ, έστω και αναλώσιμος. Αφού έχει εξασφαλίσει τα 15 λεπτά  δημοσιότητας του Άντι Γουόρχολ για πολύ μεγαλύτερο, χρονικό διάστημα και με σαφώς πιο εντυπωσιακή,με παγκόσμια εμβέλεια. Μετά όμως τι; Ποιό θα είναι το τέλος όλης αυτής της φαντασμαγορίας, αυτής της αυταπάτης όπως θα έλεγε κι ο ίδιος;
Αν δεν έχουμε χάσει εντελώς το μυαλό μας και αν δεν μας έχει απορροφήσει αυτός ο υδαρής πολτός της καθημερινότητας και των ηλιθίων προτύπων που τα media προβάλλουν, όλη αυτή η "δόξα" του Αλέξη είναι και ανώφελη για το κοινωνικό σύνολο και επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας. Ποιος αμφιβάλλει σήμερα πως ο Αλέξης, έστω και αν δεν αντιμετώπισει στο προσεχές μέλλον κάποιο ειδικό δικαστήριο, δεν θα υποστεί την αμείλικτη ετυμηγορία της ιστορίας; Προσωπικά συμπονώ το παλιό μου φίλο, τον ενθουσιώδη κομσομόλο του κόμματος, τον Αλεξάκη με το πλατύ αθώο χαμόγελο και τα πλατιά όνειρα, τώρα που αποδείχτηκαν πως δεν είναι καθόλου αθώα όνειρα και φιλοδοξίες αλλά μάλλον εφιάλτες για όλους μας. Δεν τον ζηλεύω λοιπόν καθόλου έστω κι αν πήγε στην Γουάσινγκτον ή την Νέα Υόρκη και είδε να γελάει πίσω από την πλάτη του ο ίδιος ο Clinton με τα γέλια του Ρασπούτιν. Ή, αν οι φίλοι του στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση μετά από κάθε μυστική ή φανερή συνάντηση τους, μετά από κάθε καινούργια παραχώρηση του, μετά από κάθε αναμενόμενη ή απρόβλεπτη κωλοτούμπα τόσο του ίδιου όσο και της κυβέρνησης που εκείνος κανοναρχεί. Ποιός ζηλεύει πια τον έλληνα πρωθυπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα, ή τους περίφημους υπουργούς του, ή την συμπαγή, διορισμένη λόγω λίστας, κοινοβουλευτική του ομάδα στην οποία βασιλεύει η δημοκρατία του νεκροταφείου; Σε τι διαφέρει ο δεξιός αστός Βουλγαράκης από τον αριστερό αστό Φλαμπουράρη; Απλώς ο τελευταίος φρουρείται από περισσότερους μπάτσους και χρησιμοποιεί περισσότερα αυτοκίνητα. Μαξιμαλισμός! 
Ποτέ άλλοτε, το επαναλαμβάνω, ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν είχε μια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση τόσο χαμηλού, τόσο αγοραίου επιπέδου, ποτέ άλλοτε τόσο ασήμαντοι, μικρονοϊκοί άνθρωποι δεν είχαν εισβάλει για να κορδακίζονται ξεδιάντροπα στο ναό της δημοκρατίας. Και δεν εννοώ μόνο τους Χρυσαυγίτες. Και ούτε βέβαια διαθέταμε ποτέ τόσο ασήμαντους, τόσο ανυπόληπτους, τόσο συμπλεγματικούς υπουργούς ή ανώτατους κρατικούς λειτουργούς όπως σήμερα. 
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα παραδεχόμασταν ότι ανέκαθεν η εξουσία έβγαζε γέλιο. Ανέκαθεν ενέπνεε γελοιογράφους, επιθεωρησιογράφους, κωμωδιογράφους και ηθοποιούς που ανέβαιναν στη σκηνή μόνο και μόνο για να σατιρίσουν τα τρέχοντα πρόσωπα της κυβέρνησης ή τους παρδαλούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης. Θυμάμαι εδώ την κότα που συνοδεύει πάντα τον Κωνσταντίνο Τσάτσο εις ανάμνησιν της άστοχης παρέμβασης του ως προς το κατέβασμα των Ορνίθων των Κουν, Χατζιδάκι, Ρώτα, Ραλλούς Μάνου από το Ηρώδειο αλλά και το παρδαλό κατσίκι, πάλι του Φωκίωνα Δημητριάδη, που ακολουθούσε σταθερά τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο ή ακόμα τα φρύδια του Καραμανλή όπως τα ζωγράφιζε ο αμίμητος- αμείλικτος Μποστ ή τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Τρίτο Δρόμο του δια χειρός Γιώργου Ιωάννου ή τον θείο Καραμανλή - προτομή και τον ανιψιό - εξουσία σε συνδυασμό με τον μπαμπά Αντρέα και τον υιό Γεωργάκη από το ιδιοφυές πενάκι του Δημήτρη Χαντζόπουλου.
Και τώρα; Μα τώρα έχουν στομώσει και οι εμπνεύσεις και τα μολύβια τόσο των γελοιογράφων όσο και των κωμωδιογράφων. Καμιά επιθεώρηση το καλοκαίρι δε θα γελοιοποίησει τον Τσίπρα, ούτε θα παίξει με το επώνυμό του και την ομόηχη λέξη τσίπα στον τίτλο της ή κάτι ανάλογο. Τώρα, η ίδια η πραγματικότητα είναι γεμάτη από κωμικά  γκανγκς, γκάφες, γελοιότητες σε τρόπον ώστε να προκαλείται αυθόρμητος κλαυσίγελως αλλά και βαθύτατη οργή και απύθμενη απογοήτευση. Φερ´ ειπείν η διαπίστωση της Γεροβασίλη ότι είναι αντισυνταγματική μια αντικυβερνητική διαδήλωση στο Σύνταγμα. Η κοινωνία διακατέχεται από μια απογοήτευση τέτοια που κανένα κριτικό σχόλιο ή γελιογραφικό σκίτσο δεν μπορεί να ξεπεράσει... Το Μαξίμου είναι, μήνες τώρα, σταθερά αποκλεισμένο από οποιαδήποτε πρόσβαση και είναι φρουρούμενο από διμοιρίες και θωρακισμένα των ΜΑΤ, κανένας υπουργός δεν μπορεί εύκολα να κυκλοφορήσει δημόσια και πολύ περισσότερο να εμφανιστεί και να εκφωνήσει λόγους σε κομματικά ή μη ακροατήρια. Η αριστερή κυβέρνηση τρέμει πλέον και δεν θέλει πολλά-πολλά με τον λαό της! Η πλήρης απομυθοποίηση της εξουσίας!  
Η απόλυτη αποτυχία, η απόλυτη γελοιοποίηση, ο απόλυτος εκπεσμός της κυβέρνησης των Συριζανέλ, του Τέρενς, του Σπίρτζη, του Σκουρλέτη ή της Τζάκρη, η άκρα της απομάγευση έχει στερήσει από κωμωδιογράφους και σατιρικούς τα απαραίτητα εργαλεία, τα όπλα της εργασίας τους. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

ΥΓ. Ο Νίκος Φίλης τείνει να γίνει, με όποιο κόστος σημαίνει αυτό, ο Άδωνις του Τσίπρα. Αδολέσχης και παντογνώστης, λαϊκιστής και προβοκάτορας μιλάει για πράγματα που αγνοεί υποκαθιστώντας  ως μη έδει σεβάσμιους ακαδημαϊκούς δασκάλους ξεφτιλίζοντας διδακτορικά και εξειδικεύσεις και καθιστάμενος το πιο ισχυρό επιχείρημα της αντιπολίτευσης. Ενώ ο Μητσοτάκης έχει μόνο έναν αδύναμο κρίκο, ο Τσίπρας διαθέτει περισσότερους. Όταν, κάποτε κατάκοπος κοιμάται ο Φίλης, ξυπνάει ευδιάθετος και έτοιμος για όλα ο Σπίρτζης και πάει λέγοντας. Ο θίασος της γελοιότητας μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Έτσι λοιπόν ο Φίλης με το σοβαροφανές, αυστηρό όσο και βαρετό ύφος του κατηχητή, κατάφερε να προσδώσει  στο απολίτικο κίνημα των "Παραιτηθείτε" μια σοβαρή θεωρητική ραχοκοκαλιά. Κατέστησε πάλι επίκαιρο τον σεφερικό λόγο: "Κύριε, όχι με αυτούς, ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου". Ο Φίλης, αφού κατάφερε ως διευθυντής της να μειώσει στο ήμισυ την κυκλοφορία της ήδη αποδεκατισμένης "Αυγής", τώρα θέλει να επιτύχει το ίδιο και στο κόμμα του. 

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2016

Ανοιχτή επιστολή στην κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα






Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,

Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν "χώρεσαν" στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο "Μπαζιάνα" εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της "Πρώτης Φοράς Αριστερά". Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.; Πως μπορείς να πείσεις όλον αυτόν τον θυμωμένο και αποκλεισμένο κόσμο, ότι οι ακαδημαϊκοί εκλογείς σου  δεν επηρεάστηκαν από την τόσο στενή σου σχέση με την εξουσία; Γιατί περί αυτού πρόκειται. 

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση "Κόκκινο" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του "πρότυπου βασιλείου" (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας. 

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα άρα από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Θα έχεις όλο τον χρόνο να τις εκπληρώσεις μετά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά τις αξίζεις. Με απογοήτευσες, λοιπόν, όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και ... σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, τότε, όταν βρίσκεσαι μακριά από την εξουσία, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μετ' ευχών προσωπικών.

ΜΣ