Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Και οι ψηφοφόροι τους;






Και ας πούμε ότι με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής και τους τραμπούκους της εν υπηρεσία ξεμπερδεύουμε. Οι λοιποί ψηφοφόροι της όμως;
Τι θα γίνει με αυτό το 10% του ελληνικού πληθυσμού που δηλώνουν εθνικιστές-πατριώτες ενώ είναι απλώς τρομαγμένοι ξενοφοβικοί,  διαποτισμένοι από μίσος για κάθε τι που είτε τους ξεπερνά είτε δεν το καταλαβαίνουν; Ακόμη χειρότερα τι θα γίνει με όλους αυτούς που προσήλθαν στη Χρυσή Αυγή επειδή το Σύστημα τους ξέρασε; Επειδή αισθάνονται ότι δεν υπάρχει κράτος να τους παράσχει στοιχειώδη ασφάλεια; Σε αυτό το τομέα χρειάζεται υπομονή, συστηματική δουλειά και παιδεία κι όχι κραυγές και γενικευμένη δαιμονοποίηση. Πόσο μάλλον που η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να δηλωθεί αθώα. 

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!


Επιτέλους η Ελληνική πολιτεία έπραξε, έστω και με καθυστέρηση ετών, το στοιχειώδες καθήκον της. Να προστατεύσει όχι μόνο τη δημοκρατία αλλά και την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη. Επιτέλους συνελήφθησαν οι φονιάδες της Χρυσής Αυγής αφού βέβαια πρώτα χύθηκε ελληνικό αίμα. Επί χρόνια οι νεοναζί τρομοκρατούσαν, χάραζαν μελαψά δέρματα και ξυλοφόρτωναν έως θανάτου τους δυστυχισμένους παρίες που συστηματικά απομόνωναν στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Τα ίδια ανθρωποειδή επί μήνες προπηλάκιζαν τους πολιτικούς τους αντίπαλους και ασχημονούσαν μέσα στο Κοινοβούλιο. Η πικρή αλήθεια βέβαια είναι πως τουλάχιστον οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας δεν διαθέτουν το ηθικό κύρος ν' απαντήσουν στους χρυσαυγίτες όταν οι τελευταίοι τους φωνάζουν κλέφτες. Θυμηθείτε πως απάλλαξαν τον Τσοχατζόπουλο οι Βενιζέλος - Λοβέρδος. Το ότι ακόμα το πολιτικό σύστημα και η δικαιοσύνη δεν έχουν προχωρήσει τη κάθαρση συνετέλεσε στο γιγάντωμα της Χρυσής Αυγής. Όπως επίσης και η έλλειψη σαφούς πολιτικής και ο αμφίσημος λόγος της Αριστεράς απέναντι στο υπαρκτό όσο και επώδυνο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης και της τεράστιας δυσφορίας, ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων. Κατά τα άλλα εάν η Δεξιά κατορθώσει να διαλύσει την εγκληματική ακροδεξιά, θα επωφεληθεί τα μάλα, μακροπρόθεσμα. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει κανέναν από την ως τώρα ολιγωρία του κράτους. Κατά τα άλλα ο Δένδιας εξελίσσεται σε άγγελο φύλακα του Σαμαρά. Κι ας μην ξεχνάμε: η βία της Χρυσής Αυγής αντλούσε νομιμοποίηση από την βία διαφόρων κουκουλοφόρων, μπαχαλάκηδων ή ακροαριστερών τρομοκρατών. Κι επειδή πάντα υπάρχει το ορατό πρόβλημα μιας προβοκάτσιας από μυστικές υπηρεσίες κλπ., η Αριστερά οφείλει σταθερά να καταγγέλλει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Αυτό θα είναι το τελικό και το μοιραίο χτύπημα εναντίον των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής.

ΥΓ. Όσο για τον Παύλο Φύσσα, νομίζω πως γίνεται ο Σωτήρης Πέτρουλας της εποχής μας. Το χυμένο του αίμα είναι μια πολύτιμη θυσία που αφορά στον κάθε Έλληνα και που διασώζει την χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Τι γίνεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο;

Απάντηση σε θυμωμένους φίλους


Τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι στην άκρως συγκινητική αλλά και δυσχερέστατη θέση να στήνω μια έκθεση σύγχρονων έργων στους ιερούς χώρους του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Η σύγκριση είναι βέβαια καταλυτική υπέρ των αρχαίων εκθεμάτων αλλά κι ο σκοπός των σύγχρονων "φιλοξενουμένων" πολύ σημαντικός: Τα έργα προσφέρονται προς δημοπράτηση για να ενισχυθεί το Μουσείο. Ήδη οι πρώτες αντιδράσεις έχουν καταγραφεί.

  
-Τι θέλουν "αυτοί" στα Άγια των Αγίων;
Κατ' αρχάς ψυχραιμία. Η έκθεση ακόμα στήνεται. Άρα όχι εύκολα συμπεράσματα. Επίσης τα αριστουργήματα του παρελθόντος δεν έχουν να πάθουν τίποτε από τους "εισβολείς" του σήμερα. Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να παρουσιάσεις ζωγραφική σ' ένα κάτασπρο μουσείο πάλλευκων αγαλμάτων και με δεδομένη επίσης την απαγόρευση του οποιουδήποτε καρφιού στον τοίχο, επέλεξα να στήσω τους πίνακες διακριτικά σε γωνίες και σε καβαλέτα. Έκανα ελάχιστη χρήση των πανώ που ενέκρινε το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) επειδή μπούκωναν αντιαισθητικά το χώρο. Με τα γλυπτά τα πράγματα ήσαν εμφανώς καλύτερα και οι συσχετισμοί ευκολότεροι. Σε αυτή τη "κοινωνία" των εβδομήντα έργων που, το επαναλαμβάνω, προσφέρονται, υπάρχουν πράγματα πιο αδύναμα  και άλλα εξαιρετικά. Όλα πάντως δίνουν μια εικόνα της ελληνικής τέχνης σήμερα. Δίπλα στους παλιούς οι νέοι, δίπλα στους κλασικότροπους οι νεωτεριστές, δίπλα στα παραδοσιακά μέσα οι πρωτοποριακές εφαρμογές. Για αυτό και είναι άδικο να λέμε ισοπεδωτικά πως όλα τα έργα είναι άθλια. Θα έλεγα μάλιστα πως δεν υπάρχουν άθλια έργα αλλά υπάρχουν άθλια, δηλαδή φοβικά, βλέμματα. Ακόμα και η πιο ασήμαντη καλλιτεχνική έκφραση έχει κάποια αισθητική υπόσταση. Όσοι μυκτηρίζουν αυτά τα "ασήμαντα" έργα τέχνης κυρίως θρηνούν αυτό που δεν έχουν. Επίσης ας μην ξεχνάμε πως κάθε ομαδική έκθεση και κάθε επιλογή που γίνεται από επιτροπή είναι αναγκαστικά προϊόν συμβιβασμού. Προσωπικά αποδέχομαι όλες τις αδυναμίες της έκθεσης "Κρήδεμνον", αρκεί η κριτική να γίνεται με στοιχειώδη αμεροληψία.
Τα έργα στήθηκαν έτσι, ακουμπώντας στον τοίχο ή σε καβαλέτα για να υπογραμμίζεται ότι βρίσκονται στο χώρο προσωρινά. Γι αυτό λοιπόν δώστε χρόνο και στα έργα και στον εαυτό σας, ενθυμούμενοι πως το όποιο έργο γίνεται έργο τέχνης με το χρόνο. Σκεφτείτε πώς πρωτοαντιμετωπίστηκαν οι "Φωβ" ή ακόμα και ο Καραβάτζιο.
- Πόσο χρόνο όμως χρειάζονται τα έργα για να ολοκληρωθούν; Τον χρόνο που χρειάζεται ένα νεογνό ώστε να δώσει το πρώτο του πλατύ χαμόγελο.
 - Από την άλλη, ποιος αρχαιόπληκτος δικαιούται να απαγορεύσει στα αρχαιογνωστικά μουσεία να πειραματίζονται με σύγχρονα έργα; Ποιος "εστέτ" μπορεί να αρνηθεί στους Έλληνες δημιουργούς του σήμερα το δικαίωμα να σταθούν για ελάχιστο χρονικό διάστημα υπό τη σκιάν των προγόνων τους; Τα μουσεία έχουν ένα ευρύτερο παιδαγωγικό και παρεμβατικό ρόλο. Κι ό, τι είναι καινούριο και διαφορετικό είναι μοιραίο να προκαλεί. Η φιγούρα του Βλάση Κανιάρη με την αναπεπταμένη σημαία ζήτησε "διαμονητήριο" λίγων ημερών από τον μεγαλόθυμο Θεό του Αρτεμισίου κι αυτός το παραχώρησε! Εξ άλλου δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από τη γειτνίαση...
Κι αφού μιλάμε για αισθητική, ας γίνουμε κι εμείς λίγο μίζεροι: Προσέξτε το γυμνό παράθυρο πίσω από το άγαλμα πως θυμίζει φυλακή. Ένα απλό λευκό πέτασμα θα απογείωνε ποιητικά το χώρο.
Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο να ξαναβρείς το χαμένο νόημα, το νήμα, ούτε να ξαναδέσεις τη κομμένη κλωστή. Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο να υφάνεις ένα κρήδεμνον για το σήμερα.
Αξίζει όμως η προσπάθεια να διεκδικήσουμε τη συνέχεια. Έστω, και με ασθματικό τρόπο...

ΥΓ.
Προσέξτε πως τοποθετείται ένα γυμνό του Ανδρέα Δεβετζή που μοιάζει κάτι να απωθεί δίπλα στην ελληνιστική Αφροδίτη που απωθεί τον Πάνα. Λεπτομέρεια: Το καβαλέτο έχει στηθεί μπροστά από το κλιματιστικό ώστε να το κρύψει.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Τα φυλλοβόλα




Κοίταζα το παλιό μου εαυτό
Που μ' εγκατέλειπε σιγά - σιγά.
- Πότε άλλαξα; Γιατί άλλαξα;
(Αλλάζουμε, νομίζω, κάθε λεπτό
Για να ξαναλλάξουμε το επόμενο).
Μοιάζουμε, εγώ και ο πρώην εαυτός μου
Μ' επιτύμβιο που ζωντανός δεξιώνεται νεκρό. 
Έτσι αποχαιρετά κι ο νέος μου εαυτός 
Τον παλιό. Που δεν πρόλαβε να παλιώσει.
-Αυτή θα είναι πλέον η ζωή μου;
Ένα πρόσωπο που είμαι και δεν είμαι; 
Αυτή θα είναι πλέον η ζωή μου
Που είναι και δεν είναι η δική μου.
Καμμένες καστανιές μέσα στο δάσος
Κι αειθαλή που έγιναν φυλλοβόλα. 
Το τοπίο συμπληρώνει κυνηγός
Που πυροβολεί τα σκυλιά του.
Αυτό θα είναι πλέον η ζωή μου
Να βλέπω εμένα ενώ φεύγω.

26/11

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Βομβίδια πολιτισμικής αφασίας

Max Beckmann, die Nacht, 1918, 
Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf

Οι καλλιτέχνες έγκαιρα προειδοποιούσαν την αυτάρεσκη Δημοκρατία της Βαϊμάρης σε όλη την διάρκεια του Μεσοπολέμου αλλά αυτή προφασιζόταν συνταγματικά κωλύματα.

 
  • Ο Μπάμπης τώρα δικαιώνεται. Όχι και δεν είναι σοβαρή η Χρυσή Αυγή. Απλώς οι άλλοι είναι τραγικά γελοίοι.
  • Περιμένουμε τον Τράγκα με σχετική εκπομπή.
  • Πολύ ορθά τα είπε ο Δένδιας αλλά κι ο ίδιος ας ψάξει θυλάκους της ΧΑ στους υφισταμένους του. Εκεί θα βρει φοβερό υλικό.
  • Τι να λέει άραγε ο απόστολος της θεωρίας των δυο άκρων Άρης Πορτοσάλτε; Αφού την άποψη του ευαγγελιστή Χρύσανθου την ακούσαμε και την εμπεδώσαμε.
  • Άρα, τα χειρότερα έπονται.
  • Με τέτοια ΜΜΕ που όταν δεν φασίζουν ή δεν ανοηταίνουν απροκάλυπτα ... απεργούν, το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε ήδη.
  • Από την άλλη δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω πως με κλειστά σχολεία, κλειστά πανεπιστήμια ή καταλήψεις δεν βελτιώνεται στο παραμικρό η παιδεία και δεν δικαιώνεται κανένας αγώνας με τέτοιο μπαγιάτικο, το τρώμε 30 χρόνια τώρα, φαγητό.
  • Αντίθετα το σύστημα ενισχύεται εξασφαλίζοντας αφενός αγράμματους και αφετέρου εξαχρειωμένους για τις ανάγκες του. Οι πρυτάνεις της διαρκούς άρνησης και οι συνδικαλιστές της πεπαλαιωμένης νοοτροπίας πρέπει να είναι πολύ πιο προσεχτικοί.
  • Γενικότερα, φοβάμαι πως μερικά γραμμάρια αλήθειας κρύβονται συχνά πίσω από τόνους ψεμάτων και υποκρισίας.
  • Δυστυχώς συνηθίσαμε πια τα ιδεολογικοποιημένα ψεύδη, χρόνια τώρα, σε βαθμό ώστε η πικρή αλήθεια να μην γίνεται πιστευτή.
  • Για μένα η κατάληψη ενός σχολείου από υποκινούμενους πιτσιρικάδες που έχουν αίτημα την κατάργηση του Μνημονίου είναι πράξη βίας.
  • Μεθαύριο θα μετράμε πάλι τα καμμένα.

Κρήδεμνον* ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ


Αγαπητή/έ φίλη/ε,

Σ’ ευχαριστούμε θερμά για την συμμετοχή σου στην έκθεση «Κρήδεμνον,  70 σύγχρονοι έλληνες δημιουργοί» στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 14 Οκτωβρίου 2013. Θα δοθεί συνέντευξη τύπου στο  Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο την Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013 και ώρα 12:00.

Σε παρακαλούμε  να αποστείλεις στην ηλεκτρονική διεύθυνση της, «ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»  info@symmaxiagiatinellada.gr  καθώς και των εκδόσεων ΜΙΛΗΤΟΣ, info@militos.gr
Α) σύντομο βιογραφικό σημείωμα (1 παράγραφος) στα ελληνικά και στα αγγλικά,
Β)ψηφιακή μορφή του έργου με τις διαστάσεις, το υλικό και τη χρονολογία (λεζάντα για τον κατάλογο) επίσης στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Έχετε υπ’όψιν σας , τα έργα θα παραλειφθούν από τους  υπεύθυνους του Μουσείου (Κα Αλεξάνδρα  Χριστοπούλου, τους αρχιφύλακες  Κο Τσικίνη και Κα Μπουγιούκα καθώς και τον επιμελητή της έκθεσης Κο Μάνο Στεφανίδη), από την είσοδο της οδού Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας. Για το λόγο αυτό να συνοδεύονται από Δελτίο Αποστολής  προς το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, για την έκθεση «Κρήδεμνον , 70 σύγχρονοι έλληνες δημιουργοί»,
Τοσίτσα 1,
 ΑΦΜ: 090283815,
 ΔΟΥ:  Δ’ ΑΘΗΝΩΝ.
 Τα έργα θα παραλαμβάνονται από τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013 μέχρι και την Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 9:οο-16:00

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε μ ε:
ΕΘΝ.ΑΡΧ.ΜΟΥΣΕΙΟ: 2108217724,2108217717, eam@culture.gr
«ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» Κα Έλλη Πρινιανάκη:
2130230137, 2130230138, info@symmaxiagiatinellada.gr

*Προσέξτε πως τοποθετείται ένα γυμνό του Ανδρέα Δεβετζή που μοιάζει κάτι να απωθεί δίπλα στην ελληνιστική Αφροδίτη που απωθεί τον Πάνα. Λεπτομέρεια: Το καβαλέτο έχει στηθεί μπροστά απο το κλιματιστικό ωστε να το κρύψει.

Η Έκθεση αφιερώνεται στη μνήμη του Βλάση Κανιάρη και υπερασπίζεται την ιστορία του ελληνικού μοντερνισμού.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΝΑ



ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΣΤΗ θΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ
Λίγα πράγματα που ξέρω για αυτήν“
Το δράμα έχει πολλά πρόσωπα. Το δράμα κρύβεται στις πτυχές του φωτός για να μην αποκαλύψει τα μυστικά του. Το δράμα ισορροπεί, με όρους ζωγραφικής, ανάμεσα στην αφήγηση και τη σιωπή, την αναπαράσταση και την αφαίρεση.Το δράμα είναι δράση συν μελαγχολία: Η ζωγραφική της Ειρήνης Κανά δηλαδή. Μιά ζωγραφική που μοιράζεται σε δύο πατρίδες, σε δύο λιμάνια, σε βορρά και νότο, σε νύχτες και μεσημέρια, σε τοπία και φιγούρες, σε πρόσωπα και ταξίδια, σε γραφές τρυφερές και σκληρές, σε φωτεινά και μελαγχολικά βλέμματα. Το βλέμμα της βλεμμα της ζωγράφου, η ματιά του θεατή.
Τι ζωγραφίζει κατά βάθος η Ειρήνη Κανά όταν πυρπολεί τους καμβάδες της με τέρες και όμπρες, με βερμιγιόν και όχρες, με θερμά, με πορτοκαλιά χρώματα και μπλε βιολέ, βαθιές συμφωνίες; Ζωγραφίζει κατά τη γνώμη μου τη μνήμη που χάνεται, τις ηδονικές, υγρές στιγμές που πέρασαν, τις ιδανικές εικόνες μιάς εφηβικής ονειροφαντασίας.
Φιλοδοξία της ζωγράφου είναι να καταστήσει εικόνα κάθε μορφή έρωτα. Έρωτα για τη ζωή, για τους ανθρώπους, για τα πράγματα. Ισως, γι αυτό οι πίνακές της είναι τόσο αισθησιακοί, τόσο χυμώδεις με τις ανάγλυφες, παστόζικες πινελιές τους.
Δεν υπάρχει εδώ όμως μιά αντίφαση από τη στιγμή που μιλάω ταυτοχρόνως για δράμα ή μελαγχολία παράλληλα με τη χαρά της ζωής της, joie de vivre, και την έκρηξη των χρωμάτων? Νομίζω, όχι. Εφ’ όσον η τέχνη γενικά είναι η μελαγχολική ασπίδα μας απέναντι στη βαρβαρότητα της ζωής. Εφ’ όσον είναι ο τρόπος μας να κοιτάμε την καθημερινότητα. Ή, είναι ο τρόπος της Ειρήνης Κανά ακόμα κι όταν οι ποδηλάτες της ή τα ιστιοφόρα, ξεκινάνε από ένα λιμάνι του Αιγαίου για να φτάσουν στον ουρανό…
Από τη μιά ο χρόνος που έγινε μνήμη και από την άλλη ο χρόνος που αποκτά μορφή μέσα από μιά εικαστική καταγραφή. Όποιος δεν ατενίζει τον καθηλωμένο χρόνο στις συνθέσεις της Ειρήνης, μάλλον πρέπει να κοιτάξει προσεκτικότερα. Τότε και τα, όποια, κύματα της μελαγχολίας θα μεταμορφωθούν στα μάτια του σε συγκατάβαση, σε βαθύτερη ηρεμία.
Θα γίνουν φως εκ φωτός…
Υ.Γ. Μιλώντας τυπικά για ζωγραφική, ο μελετητής των έργων της Ειρήνης Κανά, οφείλει να υπογραμμίσει τις συνηχήσεις του Νικολάου Λύτρα και του Παναγιώτη Τέτση στις συνθέσεις της ή το χρώμα των φωβ και ιδιαίτερα του Kees van Dongen στα παιδικά της πορτραίτα. Περισσότερο όμως από δάνεια, αγάπες ή αναφορές, αυτό που κυριαρχεί σ ‘ αυτές είναι το εντελώς προσωπικό ύφος που έχει κατακτήσει η ίδια. Με πολλή δουλειά. Με πολλή αυτοσυγκέντρωση. Με το πείσμα, εν τέλει, κάποιου που θέλει να φέρει στο φως μια μισοβυθισμένη πολιτεία…
3-9-2013 Μάνος Στεφανίδης 

 
THE ART OF IRENE KANA
Light from Light
A few things I know about her“
Drama is multifaceted. Drama is hidden in the folds of light in order not to reveal its secrets. Drama balances, in painting terms, between narrative and silence, representation and abstraction. Drama is action plus melancholy: The art of Irene Kana, in other words. A type of painting divided between two “homes”, two harbours, in the north and in the south, in nights and afternoons, in landscapes and figures, in faces and journeys, in scriptures tender and tough, in bright and melancholic gazes. The gaze of the painter, the glance of the spectator.
What does Irene Kana paint when she ignites her canvases with terras and umbers, with vermilion and ochre, with warm, orange and blue violet colours, deep harmonies? In my opinion, she paints the memory that fades, the hedonic, liquid moments that have gone by, the ideal images of a teenager dreamlike fantasy.
The painter’s ambition is to create the image of every form of love. Love for life, for humans, for things. Maybe that’s why her paintings are so sensual, so rich with reliefs, with thick brushstrokes of paste.
Is it a contradiction that I simultaneously discuss drama, melancholy and the joy of life, joie de vivre, and the explosion of colour? I think not. Because art generally is our melancholic shield against the barbarity of life. Because it is our way of looking at daily life. Or, it is simply Irene Kana’s way, as when her cyclists or her sailing ships begin their trips from an Aegean port to reach the sky…
On the one hand time that has become a memory, and on the other, time that acquires form through an artistic record. Anyone who doesn’t see time standing still in the compositions of Irene, should probably look closer. In that moment, any waves of melancholy will be transformed in his eyes to acceptance, and yield to a deeper calmness.
They will be light from light…
P.S. Formally speaking about painting, anyone studying the works of Irene kana must stress the resonances of Nikolaos Lytras and Panayiotis Tetsis in her compositions, or the colour of the fauvists and especially that of Kees van Dongen in her portraits of children. But more than what she borrows, loves, or alludes to, what prevails in them is the completely personal style she has managed to master. With a lot of work. With a lot of focus. With the tenacity of one who wants to bring a half sunken city back into light…
3-9-2013

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Κρήδεμνον*



70 ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ



ΣΤΟ
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Οκτώβριος 2013 – Ιανουάριος 2014



Ομάδα εργασίας: Μαρία Ξανθάκου, Παύλος Σάμιος,
Γιώργος Καλούδης για την Συμμαχία για την Ελλάδα.

Επιμελητής: Μάνος Στεφανίδης







*Κρήδεμνον (<κάρα + δέω) = κάλυμμα κεφαλής, πέπλο, κεφαλόδεσμος, καλύπτρα, επάλξεις (μεταφορικά), κρηδεμνόκομος (παράγωγο)

Κρήδεμνον επίσης ονομάζει ο Όμηρος το πανί που έδωσε η Ινώ ή Λευκοθέα, η κόρη της Αρμονίας και του Κάδμου, στον Οδυσσέα για να σωθεί από την οργή των κυμάτων.
Κρήδεμνον ήταν τέλος η ταινία που κρεμόταν από το ράμφος του γλάρου, την οποία άρπαξε ο πολυμήχανος ήρωας και την τύλιξε στη μέση του σαν σχεδία και σαν φυλαχτό για το θυμό του Ποσειδώνα. Άρα το κρήδεμνον είναι ένα αρχετυπικό ύφασμα, μια οθόνη σωτηρίας, το διάφανο πέρασμα από το ανθρώπινο στο θεϊκό, το ιερό ίχνος-μαγνάδι, το νήμα που συνδέει τα διεστώτα, που ενώνει το παρελθόν και το παρόν. Ως συμβολικός τίτλος της Έκθεσης είναι το αφιέρωμα των σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών προς τους προπάτορες, η κορδέλα που προσφέρουν όλοι μαζί στο Διαδούμενο να τη δέσει επιτέλους γύρω από το λαμπερό του μέτωπο σαν μια πράξη εγκαρτέρησης, συμφιλίωσης, συγκατάβασης αλλά και ελπίδας. Το κρήδεμνον, τέλος, ας λειτουργήσει σαν μια κλωστή που θα ανασύρει από φρέαρ μυστικό εκείνες τις εικόνες που σήμερα υπαρξιακά χρειαζόμαστε...

ΥΓ. Δεν χρειάζεται να υπογραμμίσω τη συγκίνηση που με διακατέχει εν όψει μιας τέτοιας παρέμβασης στο ΕΑΜ, στο σημαντικότερο μουσείο της αρχαιοελληνικής γλυπτικής του κόσμου. Παρακαλώ όλους του συμμετέχοντες που μας εμπιστεύονται τα έργα τους και που τα προσφέρουν προς ενίσχυση του ΕΑΜ, να συνεργαστούν μαζί μας με σεμνότητα και μετριοπάθεια σεβόμενοι την ιερότητα του χώρου αλλά και τον υψηλό συμβολισμό του όλου εγχειρήματος.



Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:



Βλάσης Κανιάρης


Αγγελίδης Νίκος
Αγγελίδου Δάφνη
Αδαμάκης Γιάννης
Αλτουνιάν Γκάγκικ
Ανανίδας Κώστας
Αναστασάκος Μανώλης
Αναστασίου Μαρία
Ανδρουτσάκης Στάθης
Αντωνόπουλος Άγγελος
Αντωνόπουλος Γιάννης
Ασημακόπουλος Γιάννης
Βατανίδης Στάθης
Βενιέρη Λυδία
Βέργη Χρύσα
Γαβαλάς Στέλιος
Γεωργίου Κωστής
Γιαγιάννος Απόστολος
Δαββέτας Δημοσθένης
Δεβετζής Ανδρέας
Δημητράκης Γιάννης
Δημητρακοπούλου Βένια
Διακουμής Σταύρος
Διαμάντης Γιάννης
Ελευθεριάδη Νίκη
Ζουμπουλάκης Πέτρος
Ιόττοφ Βέντζι
Κalos & Klio
Κανά Ειρήνη
Κατσατσίδης Μπάμπης
Κηπουρός Δήμος
Κούκος Δημήτρης
Κουτρούλης Γιάννης
Λεμπέσης Άλκης – Σαρακηνός Ανδρέας
(Ελληνικό Ινστιτούτο Ολογραφίας)
Μανουσάκης Μιχάλης
Ματζαβίνος Τάσος
Μασμουλίδης Χρυσόστομος
Μεραμπελιώτης Μανώλης
Μεράντζας Δημήτριος
Μπαλτογιάννης Σταύρος
Οικονόμου Ελένη
Παλλαντζάς Χρήστος
Παναγιωτίδης Άγγελος
Παπαγιάννη Σύνη
Παπαγιάννης Θόδωρος
Παπαδημητρίου Άγγελος
Παπαμιχαλόπουλος Κωνσταντίνος
Παπατζανάκη Αντωνία
Παρχαρίδης Ηρακλής
Παυλοπούλου Ελένη
Πουλόπουλος Τάκης
Πουρσανίδης Σάββας
Ραζής Άγγελος
Σάμιος Παύλος 
Σανταμούρης Χρήστος
Σιδέρης Γιάννης 
Σκούρτης Άγγελος
Σπάρταλης Άγγελος
Σπυρόπουλος Τάκης
Στεφάνου Τάκης
Σχοινάς Παναγιώτης
Τανιμανίδης Παναγιώτης
Τζερμιάς Γιάννης
Τούντα Σοφία
Τρανός Νίκος
Τσαλαματά Βίκυ
Χάρος Μανώλης
Χρυσικός Θοδωρής

Συμμαχία για την Ελλάδα




Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

ΠΑΣΟΚαρία και αστακομακαρονάδα




Μνήμη Βλάση Κανιάρη (1928-2011)


Κατακλυσμός οι αναμνήσεις για το σαραντάχρονο κιτς λόγω της λαοπρόβλητης 3 Σεπτεμβρίου: Πυλώνες -τι λέξη, ανάλογη προς το "διακύβευμα"- του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν σταθερά η ευτέλεια, ο επιθετικός λαϊκισμός, η αγραμματοσύνη, η χυδαία επίδειξη, ο νεποτισμός, ο φαβοριτισμός, η πλήρης αντιστροφή των εννοιών και των νοημάτων, η πολιτική αλητεία, η γιαλαντζή επανάσταση των μικροαστών, το λουμπεναριό των Βορείων προαστίων και της Μυκόνου, το ξεπούλημα των αξιών πλάι στο ξεπούλημα και την δήωση της χώρας. Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε και να έχουμε ακόμη πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη που αθώωσε τον ´Ακη στο Κοινοβούλιο και την αθώα Φώφη στο υπουργείο άμυνας. Σαν να μην διαθέτει ιστορική μνήμη και πολιτικό ένστικτο αυτός εδώ ο τόπος. Σαν να είναι ο μαζοχισμός η υψίστη κοινωνική μας αρετή.
Τέτοιος ξεπεσμός δεν μπορούσε να αφήσει την τέχνη ανεπηρέαστη και ιδιαίτερα τα εικαστικά που εκ φύσεως παράγουν "έργα", δηλαδή φετίχ υψηλής χρηματιστηριακής αξίας. Το αξιοθρήνητο φαίνεσθαι της εποχής αντιστοιχήθηκε προς μια ρεαλιστική βιρτουόζικη ζωγραφική που ξετρέλαινε τους αδαείς νεόπλουτους προσφέροντάς τους άλλοθι παιδείας και τεκμήρια καλλιεργημένου γούστου. Ακόμη και ο τρόμος των εικόνων υπήρξε σαφώς σκηνοθετημένος χωρίς εσωτερική δόνηση και πνευματική αγωνία. Απ´ την άλλη, το δήθεν των καιρών ενέπνευσε την ανάλογη ψευδο-εννοιολογική έκφραση την οποίαν θα απορροφήσουν οι πιο πονηρεμένοι φιλότεχνοι, δηλαδή οι επενδυτές της χρηματιστηριακής φούσκας και της τραπεζικής αυθαιρεσίας. Εύκολο χρήμα, εύκολες σχέσεις, εύκολη συναισθηματική τέχνη, εύκολες συλλογές και συλλέκτες που εκστασιάζονταν εμπρός στο προφανές ταυτίζοντας την αισθητική με τη διακόσμηση. Τραπεζίτες, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλολαμόγια και λοιποί εθνικοί επιχειρηματίες βρήκαν τον απόλυτο τρόπο για να ξεπλύνουν χρήμα και παλιές αμαρτίες. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες: ο αδικημένος
Θόδωρος Πάντος, ο ξεχασμένος Κώστας Κλουβάτος, ο διαρκώς ανήσυχος και ανικανοποίητος Βλάσης Κανιάρης, ο Ηλίας Δεκουλάκος, από αυτούς που έφυγαν. Και από τους ενεργούς και ακόμη παρεμβατικούς ο Δημήτρης Αληθεινός, ο Νίκος Μπάικας, ο Κυριάκος Κατζουράκης, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης. Βέβαια κανείς δεν γούσταρε δυσάρεστα έργα. Κορυφαίο παράδειγμα το "Ό, τι θέλει ο λαός, από πίσω κι από μπρος" του Κανιάρη που το κατάλαβαν ελάχιστοι και το αξιοποίησαν ακόμη πιο λίγοι. Ή, η εγκατάσταση με τα τσιμέντα Τιτάν και την Ελληνική σημαία έξω από την Εθνική Πινακοθήκη ως βαρυσήμαντο πολιτικό σχόλιο. Έφριξαν τότε από ιερή οργή όσοι τάχα μου δεν καταλάβαιναν. Βλέπετε, τέτοιες παρεμβάσεις δεν συνέφεραν στο γενικευμένο κλίμα της συναίνεσης και της διατεταγμένης ευτυχίας. Την ίδια στιγμή, οι "μεγάλοι" καλλιτέχνες μεγαλουργούσαν. Ακόμα μεγαλουργούν, τα καλοκαίρια, στα μεγάλα ξενοδοχεία και τα τουριστικά θέρετρα. Τέχνη της αρπαχτής, τέχνη για άμεση κατανάλωση, η οποία, βέβαια, ενδείκνυται για νύχτες με πανσέληνο και μετά από μιαν αστακομακαρονάδα...!


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Ρέκβιεμ για μιαν εποχή


Στο Ν. Γ. Ξυδάκη και στο Ν. Σεβαστάκη

Τέτοιαν ημέραν αδελφοί,
Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάει
Μνημονεύετε Άκη, τον Μεγαλομάρτυρα
Και Μαλέσιο και Τσουκάτο και Λαλιώτη
Και τ' άλλα τα παιδιά. Πλην Ρουμελιώτη,
Του Αποστάτη και πλην Βαγγέλη,
Του Αχόρταγου, και Αρχολίπαρου.
Μνημονεύετε Μιμή και Φώφη και Άντζελα,
Και Γιωργάκη και Άντα και Μαργαρίτα
Και Βέλτσο και Τσουκαλά και Σημίτη,
Και Γιάννο και πάλι Λαλιώτη, τον Αόρατο
Και Καγιέν και Κλικ και Κωστόπουλο
Και Ψυχάρη και Θέμο καθώς προετάχθη.
Μνημόσυνο σήμερα όχι τόσο
Για αυτούς αλλά για εσάς
Που τους ψηφίσατε και τους ψηφίζετε
Και πιθανόν να τους ξαναψηφίζετε
Μεταλλαγμενους σε Μητρόπουλους και Κουρουμπλήδες
Και Σακκοράφες επειδή
Μια φορά Πάσοκ για πάντα ΠΑΣΟΚ
Αδελφοί μου κλεπτοαμφιφυλόφιλοι
Και αδελφές του λάιφστάιλ
Και της Πινακοθήκης Πιερίδη -μέρα που είναι σήμερα-
Και του Ψινάκη και του MEGA και του Πρετέντερη,
Και του Κωστάλα με την άψογη προφορά
Στα αγγλικά. Τα ελληνικά
Ας τα μιλάνε πλέον οι Αλβανοί.
Τι μας χρειάζονται στη Ψαρού
Και το Σουπερπαραντάιζ;



Μαντινάδα για τον Γιάννη Σμαραγδή

Γαϊδούρι ξεσαμάρωτο
Τον Σαμαρά γυρεύει.
Μα δεν τον βλέπει τον γκρεμνό
Και πέφτει στα Ερέβη.

Τον πόνο που' χω στη καρδιά
Αμπώχνω με το γέλιο
Μα όντε μοναχός μου βρεθώ,
Χτυπιέμαι με φραγγέλιο.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks – WebTV » Ο Νίκος Μπάικας Εκθέτει Στο Λονδίνο

Μνήμη Αυγούστου

Θα ήθελα να αποχαιρετήσω τον Αύγουστο που μόλις εξέπνευσε με δυο παλαιότερα κείμενά μου εμπνευσμένα από το πολυδιάστατο πρόσωπό του.
Καλό φθινόπωρο...


Υ.Γ. Εντάξει κ. Σμαραγδή να μην ξέρετε να φτιάχνετε ταινίες. Αλλά ούτε μια ρημάδα (ή, μάλλον, ριμάδα) μαντινάδα;






Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ



Τέλος πάντων, ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία.

Δ. Δημητριάδης


ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, τρομακτικές οι αλλαγές, αφανείς ή φανερές. Οι άνθρωποι διεκδικούν απελπισμένοι ό,τι η διαφήμιση της ευτυχίας τούς υπόσχεται, λίγες ανέφελες δηλαδή διακοπές, ένα ταξίδι που θα ισοφαρίσει όλα τα προηγούμενα κακά, έναν άνθρωπο που θα έχει όλες τις αρετές των lifestyle περιοδικών και καμιά, ανθρώπινη, αδυναμία, μια ευκαιρία να ξεφύγουν από την εγκλωβισμένη ζωή τους, τον παγιδευμένο τους εαυτό. Ο Αύγουστος καθίσταται έτσι ένας περιφραγμένος ιδιωτικός παράδεισος, στον οποίο ο καθένας θέλει να τρυπώσει. Έστω για λίγο. Φυγή, απόδραση, απομάκρυνση, άγονη γραμμή, κατασκευή του «εξωτικού», αντικατοπτρισμός του μακρινού ορίζοντα που παρασύρει και ελευθερώνει. Προσωπικά, κάνω τον Αύγουστο τις σκέψεις ή τους απολογισμούς που οι άλλοι πραγματοποιούν την Πρωτοχρονιά. Αυτόν το μήνα είναι όλες μου οι επέτειοι, οι επιτυχίες και οι ήττες. Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου. Αύγουστο αποφασίζω ν' αλλάξω, κι όσο πιο σοφός, δηλαδή πιο μεγάλος γίνομαι, συνειδητοποιώ ακόμη πιο βαθιά πόσο ανώφελες είναι όλες αυτές οι αλλαγές. Είμαστε οι επιθυμίες και οι αδυναμίες μας, είμαστε οι κερδισμένες στιγμές που όμως κάποτε θα πληρωθούν με το παραπάνω, είμαστε κάτι χαρακωμένοι ανάποδοι καθρέφτες, μάσκες πληγωμένες, ατελείς υποκριτές που οφείλουν, πάντως, να υποδυθούν τέλειους ρόλους. Κι οι αγάπες μας πάντα αρχίζουν και τελειώνουν τον Αύγουστο, την εποχή των ορίων που παραβιάζονται και του κρεσέντο που διεκδικεί για μια στιγμή και μόνη την ένταση της αιωνιότητας. Μισές οι χαρές, κολοβές οι λύπες, εφόσον το κακό σέρνεται υπόγειο και ανεξέλεγκτο. Κάθε φορά που τολμάς να δεις έξω απ' το καβούκι σου, το home-castle του χειμώνα, το σκάφανδρο των διακοπών που λέγεται "καλοκαίρι", ο τρόμος του πραγματικού σε συντρίβει. Στις κοινωνίες των μαζικών ατομισμών η ζωή η ίδια είναι πρόβλημα μέγα, γι' αυτό και επισημοποιούνται τα λογής υποκατάστατα. Οι μοναξιές βαφτίζονται σχέσεις, οι ευκαιριακές συνευρέσεις δύο φιδιών κάτω απ' το ίδιο ξερολίθαρο οικογένειες, τα παραισθητικά παιχνίδια που δημιουργεί ο κάθετος ήλιος όταν φωτίζει έκκεντρα τα πρόσωπα έρωτες, κ.ο.κ. Μεγαλωμένοι με μελό και happy end και με πάθη τόσης διάρκειας όση χωράει ένα σίριαλ, καταθλιβόμαστε αθεράπευτα όταν βλέπουμε πόσο άσχημη είναι η ζωή όταν την ομορφιά την ψάχνεις σ' ένα ηλιοβασίλεμα, κάπου πέρα μακριά κι όχι σε όσα εσωτερικά πράγματα σού επιτρέπουν να την δικαιούσαι. Άνθρωποι σε δίπολα, σε τρίγωνα, σε ασύμπτωτες ευθείες, σε φαύλους κύκλους, υποκρίνονται πως αγαπάνε χαζεύοντας απλώς τον καθρέφτη τους, και τότε η ίδια τους η εικόνα ετοιμάζεται να τους κατασπαράξει.

ΝΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Το απορροφητικό γυαλί που μας προστατεύει από την αδήριτη πραγματικότητα και, κυρίως, από την αναπόφευκτη έκλειψή της. Κοιτάμε μέσα απ' αυτό σαν από δίχτυ ασφαλείας και προσομοιώνουμε τις όποιες απόψεις μας για τα πράγματα που μας βομβαρδίζουν σύμφωνα με τα μέτρια μέτρα και τα υπονομευμένα σταθμά της. Η εξάρτηση όλων από το ληθαργικό γυάλινο μάτι της δεν είναι απλώς μια παραδοχή αδυναμίας. Είναι η «ζώνη αγνότητας» που επιτηρεί τις δυτικές, κυρίως, κοινωνίες ώστε να μην έλθουν σ' επαφή με τον αληθινό κόσμο και τα προβλήματά του. Τη σκηνοθεσία της απάτης ανέλαβαν όσοι νέμονται την εξουσία των ΜΜΕ. Μια δράκα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που αφορούν σ' όλο τον πλανήτη, που τον χειραγωγούν και τον εξανδραποδίζουν. Κι ας μην ξεχνάμε: ο «ολόκληρος κόσμος» αρχίζει πάντα απ' τον διπλανό μας. Από τον ξένο του πεζοδρομίου που αγνοήσαμε, αγνοώντας κυρίως πόσο ξένοι είμαστε όλοι μας σ' έναν αφιλόξενο κόσμο. Δος μοι τούτον τον ξένον, ζωντανό όμως, έστω κι αν είναι ρυπαρός ή πληγιασμένος, κι όχι το αποστειρωμένο είδωλο της θλίψης μέσα από τη μικρή οθόνη (δες, Λάμπρου Καμπερίδη, «Δος μοι τούτον τον ξένον», «Ινδικτος» 2006, στην εύγλωττη σειρά «Εκτός Συνόρων»).

ΕΜΠΡΟΣ ΜΟΥ κινείται αργά ένας ταξιτζής, το γνωστό μπαφιασμένο οδήγημα και το χέρι να κρέμεται έξω. Τον προσπερνάω βιαστικά και με κοιτάει σαν να μου λέει «εσύ πας κάπου, εγώ πουθενά». Λίγο πιο κάτω νεαρός οδηγεί μηχανή μεγάλου κυβισμού και μιλάει στο κινητό. Τον παρακολουθώ όσο μπορώ να ελίσσεται ταχύτατα ανάμεσα στις λωρίδες. Σαν να με κατάλαβε, χάνεται στην ανηφοριά με μια θριαμβευτική σούζα. Στα ρείθρα των πεζοδρομίων, στα διαχωριστικά των λεωφόρων, στα κάγκελα των δρόμων πληθαίνουν τα καρφιτσωμένα μπουκέτα in memoriam. Ο βλακώδης, ο άδικος θάνατος χιλιάδων (!) ανθρώπων, κυρίως νέων, έχει καταντήσει ο εθνικός μας παροξυσμός. Τα λύτρα της ευμάρειας και της ανίας. Ναρκωτικά και τροχαία, η θλιβερή μας πρωτιά. Πολύστροφα αυτοκινητάκια και μηχανές enduro διακοσμούν, αναποδογυρισμένα, σαν τεράστιες κατσαρίδες που τις έλιωσε ελέφαντας, κυρίως την παραλιακή, κυρίως τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Στανική, καθ' υπαγόρευσιν, τυποποιημένη διασκέδαση και ο ανάλογος φόρος της. Και μη μου πείτε τις ανοησίες περί αστυνόμευσης, μέτρων, ανάλγητης πολιτείας και τα ρέστα. Σε κάθε ηλίθιο ή κτηνώδη φόνο οπουδήποτε στον πλανήτη είμαστε όλοι ανεξαιρέτως παρόντες· θύματα μαζί και θύτες. Απωθήσαμε τον ορθό λόγο, καταπνίξαμε το ένστικτο, κάναμε αλγόριθμο το συναίσθημα και κουρελού τη συλλογικότητα. Ιδού τα επίχειρα των επιτευγμάτων μας. Κάθε Αύγουστο κηδεύω τον νεκρό που σκότωνα έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Μην περιμένετε λοιπόν χαρούλες.

Ελευθεροτυπία 2006

Cimabue, Dormitio, Assisi


ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Στον κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο, του ΣΕΒ.



Προχώρα ρε κοιμισμένε!

Οδηγικό Δημώδες

ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ. Και δεν εορτάζουν μόνο οι Παναγιώτες, οι Παναγιώτηδες ή οι Παναγιωταρέες (με το συμπάθιο μέρα που είναι). Λίγο πολύ γιορτάζουμε όλοι μας, αφού μετέχουμε κάπως στον «Μεγάλο Ύπνο» που θα 'λεγε και ο Καραγάτσης ή ζούμε σ' ένα συμβολικό «Σπίτι του Ύπνου» όπως είναι ο τίτλος νεότερου αγγλικού μυθιστορήματος, το οποίο περιγράφει την Αγγλία της Θάτσερ προαναγγέλλοντας τη Βρετανία του Μπλερ. Όπως οι μπούφοι, κοιμόμαστε μακάρια στο κλαδί μας, έστω κι αν αυτό είναι έτοιμο να σπάσει, ναρκωμένοι από τα παραμύθια που τόσο εύκολα και σε τόσο ληθαργικές δόσεις καταναλώνουμε. Είναι κι αυτός ο ζεστός καιρός που βοηθάει το πατροπαράδοτο καλοκαίρι της λήθης και της αποκάρωσης, των καρπουζιών και της ραστώνης. Των παντοίων φρούτων που μας προμηθεύουν οι Λωτοφάγοι και Λαιστρυγόνες τελικά. Τρως για να ξεχάσεις και ξεχνάς κοιμώμενος. Αυτή την τελετή του ύπνου, της μακάριας βύθισης στον κόσμο των ονείρων και του εξορκισμού της πραγματικότητας την επικροτούν και την υποβοηθούν ποικίλες δυνάμεις, εξουσίες, τηλε-δημοκρατίες και τηλε-αρχηγοί που υπεραμύνονται του εθνικού μας δικαιώματος στον νήδυμον ύπνο. Προς το συμφέρον τους, βέβαια. Κοιμισμένοι, βλέπετε, βλέπουμε καλύτερα τα προγράμματά τους, γινόμαστε πιο ευχειραγώγητοι, σαν την Sonnambula της γνωστής όπερας, αληθινοί υπνοβάτες του ίδιου μας του βίου, θιασώτες μιας χαρούμενης νύστας, μιας κοιμήσεως, μιας λησμονιάς που καταπραΰνει και βολεύει. Το πολύ πολύ να βαφτίσεις τους εφιάλτες σου «όνειρα» και να ξεμπερδέψεις. Καλά είναι κι έτσι. Με ελάχιστες προσδοκίες κι ακόμη πιο λίγα αιτήματα απ' τον ουρανό. Κοιμήσου και παρήγγειλα (στον πρόεδρο της ΕΡΤ) το νέο πρόγραμμα που θα σε ξυπνήσει και θα σε αναβαθμίσει. Χρόνια σας πολλά, κυρία Παναγιωταρέα μου. Είπα «Θάτσερ» και σας θυμήθηκα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΠΑΝΤΩΣ, που κοιμόμαστε. Το κακό είναι που ενώ κοιμόμαστε, νομίζουμε ότι είμαστε ξύπνιοι και έξυπνοι. Όλα αυτά, βέβαια, ώσπου να φωνήσει ο ρημάδης ο αλέκτωρ. Και τότε δεν αρκούν τα πικρά δάκρυα και η μεταμέλεια της Πέτρας Φον Καντ. Έλα Αλέκτορ! (Πήγα να γράψω «Ακτωρ» από κεκτημένη συνήθεια. Ή Χάνιμπαλ Λέκτορ). Απ' την άλλη, σε μια κοινωνία της ύπνωσης και του λήθαργου η κοιμισμένη παραγωγή γενικά και η ξάγρυπνη ανεργία είναι φυσικά επακόλουθα του υπνωτικού ντελίριου που περιέγραψα πιο πάνω. Το κράτος καθεύδει πάνω στα σκήπτρα της εξουσίας του, νωθρό, υστερόβουλο, άβουλο και παρωχημένο. Κοντά σ' αυτό κοιμάται και η πατρίδα που σήμερα, της Κοιμήσεως, εορτάζει καθ' άπασαν την επικράτειαν με γουρουνόπουλα, πατάτες στο φούρνο, ουζάκια, μπίρες και λοιπά μεσημεριανού ύπνου σημαντικά. Σσσσ! Τουλάχιστον σήμερα μην την ξυπνάτε. Ηρεμήστε και σεις ω βροντώδη μηχανάκια με τους αμήχανους οδηγούς σας και σεβαστείτε τη σιέστα του Έθνους. Στα πόδια της Θεοτόκου έχουν ακουμπήσει τρυφερά τα κεφαλάκια τους, πλάι στο Θείο Βρέφος, οι αρχηγοί των κομμάτων και οι διοικητές των τραπεζών, οι πρόεδροι του ΣΕΒ και του Χρηματιστηρίου, οι ιδιοκτήτες των μιντιακών συγκροτημάτων, οι προσφιλείς μας επικεφαλής των κρατικών καναλιών και κοιμούνται τρυφερά. Η Θεοτόκος τούς χαϊδεύει μητρικά τα καραφλά κρανία που της θυμίζουν κάρες μοναχών στα οστεοφυλάκια του Αγίου Όρους και τους νανουρίζει με τι-ρι-ρεμ, ριρέμ. Κάνουν που δεν κάνουν τίποτε, ας κοιμηθούν λίγο παραπάνω. Ισως έτσι βοηθήσουν και την πατρίδα περισσότερο. Εξάλλου για μερικούς ανθρώπους τα όνειρά τους είναι η τιμωρία τους.

 Ελ Γκρέκο, Κοίμησις, Σύρος

Ο ΥΠΝΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ από τη μεταφυσική του θανάτου και την οντολογία της Ανάστασης. Εξάλλου η «Κοίμησις» της Θεοτόκου συνοδεύεται στην εικονογραφία Ανατολής και Δύσης από την «Μετάστασιν». Το θριαμβικό δηλαδή ανέβασμά της στον ουρανό πάνω σε γελαστά σύννεφα και σεβίζοντες αγγέλους. Στην ορθοδοξία μάλιστα η Κοίμηση διατυπώνεται πληθωρικά με τους Αποστόλους που έρχονται να θρηνήσουν εκ περάτων στη Γεθσημανή ή τον ασεβή εκείνον Ιεφωνία που ήθελε -ο κακόφωνος- να ψαύσει την παρθενία της Αειπαρθένου και ρομφαία Κυρίου του έκοψε σύρριζα τα ξερά του όπως θα 'λεγαν με θυμό ο Κόντογλου και ο Πεντζίκης... Όλα αυτά στο κάτω μέρος. Γιατί στο επάνω, αλλά στον ίδιο χωροχρόνο, κυριαρχεί η επιβλητική ενσώματος αποκατάσταση της ταπεινής Μαρίας πλάι στο θρόνο του Υιού της. Τέτοια δικαίωση των φτωχών και καταφρονεμένων κανένας Μαρξ, κανένας Λένιν δεν θα μπορούσαν τόσο χειροπιαστά να φανταστούν. Συνεκτικό στοιχείο όλης της σύνθεσης ο ίδιος ο Χριστός που παραστέκεται πάνω απ' το νεκροκρέβατο της μάνας του κρατώντας μάλιστα μια πλαγγόνα, μια Παναγίτσα αγκαλιά, το σύμβολο της ψυχής της. Άσπιλη, μικρή και σεμνή σαν την ως τώρα πορεία της Ν.Δ., βοήθειά της. Και βοήθειά μας. Χρόνια πολλά!
Ελευθεροτυπία 2005


Αριάδνη στη "Νάξο" με γατούλη