Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές

Η προβολή και η "ιστορικοποίηση" της ελληνικής τέχνης, δηλαδή η ένταξη της σε ένα ευρύτερο, υπερτοπικό πλαίσιο,  μάς αφορά όλους και τίθεται υπεράνω προσώπων, συμμαχιών επιβίωσης, φιλικών σχέσεων κλπ. Αυτός ο στόχος νομιμοποιεί και τον ρόλο όλων όσοι δηλώνουν ιστορικοί ή κριτικοί τέχνης εν Ελλάδι.

Θυμάμαι τώρα με την ευκαιρία αυτής της δυσάρεστης αντιπαράθεσης Ντένη Ζαχαρόπουλου, διευθυντή της Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών και Κατερίνας Κοσκινά, διευθύντριας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης σχετικά με την επιτυχία ή μη της έκθεσης στο Κάσελ  - στην Ελλάδα πάντως η κριτική οφείλει είτε να είναι συμπεφωνημένη είτε ανύπαρκτη -  τους δύο συναδέλφους  πριν δέκα περίπου χρόνια να απορρίπτουν ως επιτροπή του ΥΠΠΟ για την Μπιενάλε Βενετίας την πρόταση μου για τον Λουκά Σαμαρά ως ανεπαρκώς αιτιολογημένη!

 Παρά την υποστηρικτική επιστολή του Προέδρου της πανίσχυρης  Pace Gallery και την θετική παρέμβαση του τότε υπουργού Πολιτισμού . Κανιβαλισμός προς κάποιον σταθερά ενοχλητικό; Ίσως. Ο Σαμαράς πήγε τελικά στην επόμενη διοργάνωση με αλλοδαπό επιμελητή και χωρίς εμένα φυσικά 

( sic)... Η Δικαιοσύνη του σιναφιού. 

 Είναι μία αδικία που μού επεφύλαξαν οι συνάδελφοι με την λογική " ο θάνατος σου η ζωή μου " την πικρία της οποίας δεν θα ξεπεράσω - ούτε θα συγχωρήσω - όσο ζω. Τα αναφέρω αυτά για να αντιληφθούν οι απέξω πόσα απωθημένα συντηρούν οι από μέσα και πόσο σύνθετος και πόσο προβληματικός είναι ο χώρος της σύγχρονης τέχνης μας αν σβήσει κανείς φωτοστέφανα και προβολείς. Διαγκωνισμοί έως τελικής πτώσης, ατελείωτη ίντριγκα για να φάει ο ένας την θέση του άλλου - το ΕΜΣΤ και ο τρόπος που επιλέγονται οι διευθύνσεις του αποτελεί  χαρακτηριστικό παράδειγμα - και εξόντωση όποιου δεν ταυτίζεται με την κυρίαρχη μετριότητα. 

Από την άλλη πλευρά το πρόβλημα παραμένει επί τάπητος όσο και αν τεχνηέντως αποσιωπάται ή μπαίνει κάτω από το χαλάκι... Πώς πρέπει να στηθεί το ΕΜΣΤ και ποιοί διαθέτουν την ανάλογη γνώση και άποψη χωρίς φαβοριτισμούς ή αποκλεισμούς; 

Το ότι το Μουσείο άνοιξε όπως άνοιξε πρώτα με Φλαμανδούς και έπειτα με Γερμανούς για να κλείσει  (;) με το πέρας της ντοκουμέντα 14 δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν. Ή το ότι δεν παρουσιάστηκε και μια ελληνική ενότητα μέσα στο ΕΜΣΤ, στο κλειστό υπόγειο ίσως ή στην ΑΣΚΤ. Η ντοκουμέντα έκανε την Αθήνα διεθνές  επίκεντρο αποκαλύπτοντας μοιραία δυνατότητες αλλά και αδυναμίες. Αξιοποιήσαμε όσο θα μπορούσαμε την ευκαιρία; Δεν είμαι σίγουρος. Κυρίως γιατί τα ίδια πρόσωπα ανακύκλωσαν εαυτούς και αλλήλους. Τί θα μείνει μετά;  

Γιαυτό περιμένω αντί πικρών σχολίων θέσεις και προτάσεις. Και επιμένω. Κανείς δεν βρίσκεται υπεράνω κριτικής. Ιδιαίτερα όταν κατέχει δημόσια θέση. Εγώ έχω έγκαιρα καταθέσει τις δικές μου προτάσεις ( ακόμα και στο πρόσφατο πολιτικό μου βιβλίο)... Σε ώτα μη ακουόντων;