Έχουμε και λέμε: Ο Κώστας Καραμανλής, έχοντας ευρύτατη λαϊκή υποστήριξη υπερκομματικής χροιάς για να πατάξει το πασοκικό άγος, επιβεβαίωσε πλήρως την μαρξιστική κριτική στη σοσιαλδημοκρατία, λειτούργησε σαν alter ego του σημιτισμού -χρησιμοποιώντας αντί της καραμέλας "εκσυγχρονισμό" την τσίχλα της μεταρρύθμισης- και έφαγε κυριολεκτικά τρία κρισιμότατα χρόνια διχάζοντας οπαδούς και μη με το ψευδοπρόβλημα μιας -διαδκαστικής- αναθεώρησης του Συντάγματος, με το κολοφώνα το άρθρο 16. Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν.
Ο κ. πρωθυπουργός ηττήθηκε κατά κράτος, κυρίως γιατί προσπάθησε να "κουρντίσει" μια ελλιπή αλλαγή στην παιδεία οχυρωμένος πίσω από την ψευδοαναγαιότητα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Υπακούοντας δηλαδή στις πελατειακές λογικές και στον ύπατο νόμο του φιλελευθερισμού, που είναι ο νόμος της αγοράς. Την άκαιρη συσχέτιση άρθρου 16 και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης υπογράμμισε πρώτος ο στυλοβάτης του υπουργείο Παισείας κ. Θάνος Βερέμης. Και τώρα τι κάνουμε; Η κατάσταση στα ΑΕΙ είναι άθλια και αθλιότεροι είναι όσοι υπεραμύνονται του υφιστάμενου καθεστώτος. Άρα και η παραμικρότερη αλλαγή είναι ευπρόσδεκτη. Θα'λεγα επίσης πως το νομοσχέδιο της κ. Γιαννάκου έχει θετικά στοιχεία, όμως του λείπει μια κεντρική φιλοσοφία, είναι μια πρόταση-πλαίσιο χώρις πλαίσιο. Αφήστε που χρεώνεται με μια σείρα λαθών τακτικής και κατάντησε να γίνει το διακύβευμα ανάμεσα στους ανθούς του Πολύδωρα και τα μπουμπούκια των Εξαρχείων.
Αν η κεντροδεξιά του κ. Καραμανλή νομίζει πως μπορεί να κυβερνάει με τα ΜΑΤ δέρνοντας τους "αλήτες" και ικανοποιώντας τους "μικρονοικοκυραίους", που ανησυχούν για το έχειν τους, ε, τότε διαβάζει πολύ ρηχά και ειπόλαια τη βαθύτατη κοινωνική δυσαρέσκεια. Ο κ. Καραμανλής αισθάνεται παντοδύναμος γιατί, πρώτον, του το λέει η ALCO, και δεύτερον, γιατί το βλέπει στα μάτια του Γιωργάκη. Έτσι όμως ένιωθε και ο κ. Σημίτης στο τέλος της πρώτης τετραέτιας του. Ο εμφανέστερος εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής μας βασιλείας έχασε πολύτιμο χρόνο μην πραγματοποιώντας τις αναγκαίες τομές όταν έπρεπε. Αντίθετα, αναλώθηκε σε τακτικισμούς, ποντάροντας στα ξεθυμασμένα ανακλαστικά ενός κόσμου δύσπιστου, κουρασμένου και απογοητευμένου. Δεν υποτιμώ το μέγεθος των προβλημάτων που παρέλαβε. Απλώς αμφισβητώ την ετοιμότητα του ως προς τα προβλήματα αυτά, αλλά και το στελεχικό του δυναμικό. Τους ανθρώπους με τους οποίους θέλει ν' αντιμετωπίσει τα καρκινώματα στην υγεία, το ασφαλιστικό, την οικονομία, τη γεωργία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Όταν οι πρόεδροι και τ'ανώτερα στελέχοι της ΟΝΝΕΔ μεγαλώνουν, γίνονται υπουργοί.
Τι θλιβερό μήνυμα για τον τόπο! Τι απαγοήτευσηγια τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους των ανυπόληπτων πτυχίων, της ανεργίας και των πολλαπλών αδιέξοδων! Αυτοί είναι σήμερα έξω στους δρόμους, κ. πρωθυπουργέ. Πρώτον, γιατί ξέρουν πολύ καλα πως δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν, και δεύτερον, γιατί συνειδητοποιούν όλο και πιο πολύ ότι έχουν ελάχιστα νε περιμένουν. Εσείς πιστεύετε ότι όλα σ'αυτή εδώ τη μίζερη πατρίδα είναι γιουροβίζιον. Η δεύτερη τετραετία σας θα είναι δραματική. Και η καθυστερημένη σας μεταμέλεια, ανώφελη.
Μάνος Στεφανίδης 10/3/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου