Mirage!

Ακου ένα όνειρο Ψυχή μου

Κόντες Διονύσιος

Και νά που πρέπει να ξαναθυμηθείς τα νανουρίσματα που σου έλεγε η μάνα μισόν αιώνα πριν. Λέξεις αρχαίες και μελωδίες ξεχασμένες, που αιφνιδίως καθίστανται επίκαιρες για να διαπαιδαγωγήσουν τα βρεφικά αφτάκια στο μάθημα της γλώσσας-πατρίδας. Εξω, η πρώιμη Ανοιξη πορεύεται στους δρόμους του ήλιου κι ένας δριμύς αέρας κανονίζει τα πώς και τα τι των σύννεφων της θάλασσας και των κυμάτων τ' ουρανού. Η Αριάδνη ρουφάει τον κόσμο και μισοκλείνει τα μάτια στη βασιλική αντηλιά. Τραγουδάω:

Αγιε μου Γιώργη Σκυριανέ/ Μεγαλομάρτυρα τρανέ/ Μαρέ γυιε(δις) μου κανακάρη/ Ποια Μαντόνα θα σε πάρει

Εμείς, οι άνθρωποι της σύγχρονης υπαρξιακής μελαγχολίας, διαπράττουμε ένα -και μόνον- θανάσιμο αμάρτημα. Παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Η επιστημονική αγυρτεία -εφεύρεση της ακύρωσης του θανάτου (μας)- επιβάλλει να διαστείλουμε παρά φύσιν το τώρα και να το ζούμε όχι με όρους αιωνιότητας, αλλά σε ποινή καταναγκαστικής ευτυχίας. Οι άνθρωποι του σήμερα εθίζονται στη ναρκωτική ουσία της εξαφάνισης της δυστυχίας, επειδή την ταυτίζουν με τη δυστυχία (;) των γηρατειών και του θανάτου. Ενώ στην πραγματικότητα ο ένας και μοναδικός μας θάνατος, φύσει και θέσει καλός, είναι ό,τι θα διαρκέσει για πάντα από εμάς κι αυτό που καθιστά το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας πολύτιμο. Ωστε να το δαπανήσουμε άφοβα άμα τη εμφανίσει και να μην το τοκίζουμε μικρόψυχα σε κανένα -μεταμοντέρνο- μέλλον. Αυτή η αίσθηση θα δώσει και στον θάνατό μας το γλυκαντικό εκείνο βάθος που υπαινισσόμουν στο προπροηγούμενο κείμενο. Αγαπητοί μου συνομιλητές όπου γης! Το ότι με διαβάζετε στη Νέα Υόρκη, με συγκίνησε βαθύτατα. Το ότι, επίσης, συχνά διαφωνείτε μαζί μου, είναι θετικό γιατί η αντίρρηση συντηρεί τον διάλογο. Εδώ πάλι στη μητρυιά-πατρίδα μας κανείς δεν συζητεί, ουδείς συγκρούεται. Βλέπετε, τους πιάσαμε την ώρα του φαγητού. Καταναλώνουν, μπλοφάρουν, αρπάζουν, ευτελίζουν, μπουκώνονται, φιλούν με λιγδιασμένα στόματα γιατί νομίζουν πως αυτό θα τους καταστήσει αθάνατους.

Στον δυτικό κόσμο πρέπει επειγόντως να επαναδιαπραγματευτούμε την έννοια του θανάτου αλλά και την αξία της προσφοράς. Του δοσίματος. Επ' αυτού ο αρχαίος ελληνικός κόσμος από τον Ηράκλειτο ώς τον Πλωτίνο -με μια στάση στον φιλέλληνα Μάρκο Αυρήλιο- έχει να μας μάθει πάρα πολλά. Ιδού μια μάχη για το όνομα που έχει ελπίδες να κερδηθεί. Κι όταν οι Ελληνες συνειδητοποιήσουν την αξία του ονόματός τους, θα τους ενδιαφέρει λιγότερο αν αποκαλούνται παράλληλα και Μακεδόνες Μανιάτες ή Πόντιοι. Νά ένα στοίχημα που δεν περνάει από τα χέρια κανενός Νίμιτς, ΟΗΕ ή οποιουδήποτε -παροδικού πάντως- πλανητάρχη. Κάποιοι νομίζουν ότι κατοχυρώνουν το μέλλον με το να κατασκευάζουν το παρελθόν. Εσται, όμως, η εσχάτη πλάνη μείζων της πρώτης.

Ο ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης από την Αμμόχωστο μου έλεγε πως η μητέρα του, όταν έφυγαν άρον-άρον τον Ιούλιο του 1974, ανησυχούσε για το μισό κοτόπουλο που άφησε στο ψυγείο. Μαγική σμίκρυνση μιας τεράστιας τραγωδίας στην πιο ασήμαντη συνέπειά της. Μέσα από την οποία όμως κανείς μπορεί ν' ανιχνεύσει τον σιωπηλό πόνο και των ανθρώπων και των πραγμάτων (τους). Το αδιάκοπο δράμα των προσφύγων όλου του κόσμου. Τον θάνατο που είναι παρών σε κάθε φέτα ζωής. Ενώ... Πάντα μια μισοφαγωμένη φτερούγα περιμένει μήπως και της δοθεί η δυνατότητα να πετάξει ξανά...

ΥΓ1. Είδα στον ύπνο μου (Mirage!) τον μπαρμπα-Γιαννούλη να τρυπάει θυμωμένος τις φουσκωμένες γλυπτικές καρδιές στο Σύνταγμα και την Ακαδημίας. Τη στιγμή που επενέβαιναν τα ΜΑΤ για να τον συλλάβουν, «εγώ είμαι τρελός» και, επιπλέον, πεθαμένος» είπε και δραπέτευσε στα σύννεφα. «Δος μου τη βελόνα σου», φώναξα. «Πρέπει να έχει ο καθένας τη δική του», πρόλαβε να μου απαντήσει.

ΥΓ2. «Θέλω να παντρευτώ μικρή». Μου εξομολογήθηκε μια φοιτήτριά μου. «Για να προλάβω να ξαναπαντρευτώ». Ο καθείς και η βελόνα του.

ΥΓ3. Ο φίλος μου απ' το «Αντί» Μανώλης Βασιλάκης δικαιώθηκε, τελικά, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο και απέρριψε τις δεκάδες αγωγές που είχαν υποβάλει τα μέλη του «Δικτύου 21» εναντίον του. Μέχρι τότε είχε φτάσει στα επαγγελματικά, ηθικά και οικονομικά του όρια. Το ίδιο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποκατέστησε και τον δημοσιογράφο Νικήτα Λιοναράκη, αποφαινόμενο πως «τα δημόσια πρόσωπα είναι περισσότερο δεκτικά κριτικής από οποιονδήποτε άλλον». Και ότι «η αποκατάσταση της τιμής δεν μπορεί να συνδυάζεται με χρηματική αποζημίωση». Οπως επιβάλλει ο, ακόμη εν ισχύι, αμαρτωλός νόμος Βενιζέλου. Αγαπητοί επισκέπτες και συνεργάτες του μουσείου της Πλάκας.

ΥΓ4. Επειδή λέτε πως διαρκώς γκρινιάζω. Δείτε, αν προλαβαίνετε, κάποιες εκθέσεις που θα μπορούσαν να σταθούν παντού στον κόσμο: Του Τζουλιάνο Καγκλή στην «Εκφραση», του Αγγελου Παναγιωτίδη στον «Εικαστικό Κύκλο», της Ελένης Παυλοπούλου στον «Αστρολάβο» και του Τάσου Παυλόπουλου στον Kalfayan.

* Ο Μ. Στεφανίδης είναι επιχειρηματίας, συνεργάζεται με το ΥΠ.ΠΟ., προωθεί τα Mirages και αντιπαθεί τα Eurofighters. Πειράζ';

7 - 16/03/2008