Οικονομία στο νερό, βρε!

Τρώτε κόλλυβα! Ψηφίστε δολοφόνους

Το πρόβλημα είναι ότι παίρνουμε τους εαυτούς μας -και τα έργα ημών- πολύ στα σοβαρά. Χωρίς τον ελάχιστο αυτοσαρκασμό ή υποψία χιούμορ. Ο φόβος μήπως και δεν ανταποκριθούμε στις προδιαγραφές τις οποίες οι ίδιοι -και οι μαμάδες ημών, ασφαλώς- έχουμε θέσει για το «εγώ» μας, είναι οι δυνάστες του καθημερινού μας βίου. Στις κοινωνίες του «μανιακού καπιταλισμού» (Ουίλιαμ Γκρέιντερ) και του αξιοθρήνητου, συμπλεγματικού ατομισμού η τήρηση μιας στοιχειώδους ηθικής ωφελεί άμεσα την οικονομική πρακτική (Αμάρτια Σεν). Ολα τ' άλλα είναι αμαρτίες νεοφιλελεύθερων που αναλφάβητοι όντας απέτυχαν τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Και γέρασαν στη μικροπολιτική, στην κομματοκομραδορική διεκπεραίωση. Πράγμα που επιτέλους άρχισε ν' αντιλαμβάνεται η αντιδογματική αριστερά, η οποία παραδεχόμενη τις αδυναμίες της, μπορεί να κοιτάει τον πολίτη στα μάτια εξορκίζοντας τον καταναλωτή μέσα του. Αρκεί βέβαια κι η ίδια να εξορκίσει τα μικροαστικά ανακλαστικά της και ν' απαλλαγεί από τη μέγκενη των οργανωμένων συντεχνιών, υπέρ του συνόλου. Το οποίο σύνολο, κατακερματισμένο και τηλε-διαφωτιζόμενο, οφείλει να γίνει πάλι από μάζα συλλογικός μηχανισμός που συγκρούεται και που αμφισβητεί. Βλέπετε, τίποτε δεν παραδίδεται έτοιμο. Ούτε καν η παρακμή μας.

Οι φτηνές πόρνες απ' τον πρώην σοσιαλιστικό παράδεισο που αποκατέστησαν τον ερειπωμένο ανδρισμό της Δύσης αλλάζοντας συγχρόνως και τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της «αγίας οικογένειας», δεν πρέπει να μας κάνουν να λησμονούμε πως στο Μεσοπόλεμο και κατά τον Εμφύλιο οι ελληνίδες πουτάνες κυριαρχούσαν στα «σπίτια» της Εγγύς Ανατολής, στη Βηρυτό ή το Κάιρο. Και πως στο «Αλεξανδρινό κουαρτέτο» του L. Durrell πρωταγωνιστούν τέσσερις, αντίστοιχα, εκδιδόμενες συμπατριώτισσές μας. Σε βαθμό ώστε κάποιο διδακτορικό του εγγύς μέλλοντος να συγγράψει μιαν οικονομική ιστορία της Ευρώπης υπό το πρίσμα της πορνείας. Εκεί δηλαδή που η ελληνική παραγωγικότης πρόσφερε πολλά.

' Η αλλιώς το πώς η φτώχεια καταγράφεται πρωτίστως στο σώμα του άλλου μισού τ' ουρανού. Και πώς το ευνουχισμένο αρσενικό μαθαίνει τον έρωτα κυρίως ως «πελάτης». Απ' αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε το Internet με τους προχωρημένους χρήστες του. Και κάτι τελευταίο: Μισώ την εργαλειακή και επίπεδη έκφραση «κάνω έρωτα», ανέμπνευστη μεταφορά του, επίσης πεζού, «make love». Φίλοι μου στην Κύπρο μου 'λεγαν τα αντίστοιχα, πολύ πιο επιτυχή, ιδιόλεκτα: «έπεσαν μαζί», «επήρεν την», «έπιασέ την», «έσμιξαν», αλλά και τα κάπως καταστροφολογικά «επείραξέν την» ή «εχάλασέ την». Και σ' αυτά όμως κυριαρχεί το δρων αρσενικό, ενώ το παθητικό θήλυ μένει άφωνο. Μου άρεσε πολύ επίσης η φράση που είπε ο ζωγράφος Στας Παράσκος: «Οι σπουργίτες πεθανίσκουσι κάμνοντες έρωτα. Πάνε κι έρχονται στην σπουργίτα 15-20 φορές». Η επιθυμία δηλαδή και η δημοκρατία των στρουθίων. Οι γενναίοι της ΕΛ.ΑΣ., πάλι, και οι κουκουλοφόροι των Εξαρχείων είναι οι πιο σοβαροί, άρρενες επαγγελματίες αυτής της χώρας. Αν ξεχάσουμε το αρχαιότερο επάγγελμα. Πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτε. Ή, μάλλον, για να προσποιούνται ότι προστατεύουν οι μεν την τάξη, ενώ οι δε ότι την ανατρέπουν. Κοινό στοιχείο πορνών και αστυφυλάκων, η προσποίηση. Εβλεπα προχθές δύο νεαρούς μπάτσους στην Κολοκοτρώνη να τρομοκρατούν φραστικά μια φοβισμένη μετανάστρια. Επειτα θα πήγαιναν να φυλάξουν υπερήφανοι τ' αφεντικά τους στου Μαξίμου, στον ΣΕΒ, στο «Διογένης Παλάς». Ηγουν το κυρίαρχο σύστημα. Οι «αναρχικοί», πάλι, πριμοδοτώντας τον μικροαστικό πανικό συμβάλλουν στην επαύξηση των μέτρων καταστολής. Ολα αυτά σημαίνουν νέες θέσεις εργασίας για άνεργους νέους της Χρυσής Αυγής στα Σώματα Ασφαλείας ή τις ιδιωτικές Σεκιούριτι. Αλλά και μποντιμπιλντεράς σε νυχτερινό κέντρο δεν είναι άσχημα. Αρκεί να 'χεις προϋπηρεσία σε διαδηλώσεις. Με τα ΜΑΤ και μετά ξύλου. Εφόσον οι οργισμένοι οικοδόμοι του ΚΚΕ είναι πλέον μύθος. Στην Ελλάδα χτίζουν πια μόνο Αλβανοί και μπογιατίζουν Πολωνοί. Οι Πολωνέζες, πάλι, ξέρετε τι κάνουν. Ζήτω το ΝΑΤΟ! Ζήτω η Ε.Ε.! Ζήτω τα 4 χρόνια της Ν.Δ.! Ζήτω ο κ. Σουφλιάς και τα μέτρα του για το περιβάλλον, τους βιότοπους, τον Αχελώο και την εξοικονόμηση υδάτινων πόρων! Και εσύ όμως γελοίε γιωταχή πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι, για να πλένεις με τις ώρες το κονσερβοκούτι σου σπαταλώντας κάτι που δεν σου ανήκει. Στην Κύπρο ήδη ανακοίνωσαν διακοπές στην υδροδότηση. Η λειψυδρία ενδημεί στη Μεσόγειο.

Το άλλο θαύμα: Στην Ελλάδα με τις ακτογραμμές που υπερβαίνουν τα 15.000 χιλιόμετρα και τα 6.000 νησιά έχουμε 100.000 πισίνες. Ενώ μόλις φέτος φιάχτηκαν άλλες 7.000. Είμεθα λαός πισινών. Το νερό που χρειάζονται όλες αυτές συν το νερό που εξατμίζεται (7-8 κυβ. μέτρα εβδομαδιαίως) θα πότιζε τον, ούτως ή άλλως ανοικονόμητο, κάμπο. Κι αυτό δεν είναι λαϊκισμός, κ. Μάνο. Εγώ πάντως το καλοκαίρι θα κολυμπάω στη νεότευκτη πισίνα του κ. Κούγια. Για να την έχει διαφημίσει τόσο η τιβί, θα είναι μοναδική.

ΥΓ1. Ο Κώστας Καραμανλής, ο χειρότερος υπουργός Πολιτισμού από τη Μεταπολίτευση. Ξεπέρασε και τον Ευάγ. Βενιζέλο. Ο Λιάπης πάλι, αναλόγως, δεν τα πάει άσχημα. Η εκδήλωση με την UNESCO είναι ελπιδοφόρα.

ΥΓ2. Το καλύτερο μνημόσυνο για τη Μελίνα, να φέρετε πίσω τα Ελγίνεια. Να πιστέψετε, επιτέλους, σε κάτι (Κι ας μη το πιστεύετε κατά βάθος, ούτε εσείς ούτε οι μεταμοντέρνοι «κοσμοπολίτες» που σας αβαντάρουν). Αχρηστοι!

Ιωάννα Φίλιου, γκαλερί 7, επειδή ο τόπος εκτός από Ελληνες διαθέτει και... ελληνάκια.