ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΛΩΝΙΤΗ ΣΤΟΝ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟ

Δυο είναι τα χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στη συλλογική μας προσωπογραφία: η επιθετική αμάθεια και η καταπιεσμένη φιληδόντα (που μεταμορφώνεται τάχιστα σε υποκριτικό ευσεβισμό). Η περίπτωση του πρώην γ. γραμματέα και έμπιστου του πρωθυπουργού μ’ άλλα λόγια. Ο οποίος, με τη μικρόψυχη στάση του αφ’ ότου ανένηψε, απώλεσε όλη την συμπάθεια που κέρδισε αυτοτιμωρούμενος. Γιατί, διάβολε, δεν μας έχουν συνηθίσει οι δημόσιοι άντρες να βουτάνε από μπαλκόνια όταν αποκαλύπτονται τα έργα, οι ημέρες (και προ παντός οι νύκτες τους). Ο κ. Ζαχόπουλος, καθηγητής της επαρχίας, όπως θα έλεγε ποιητικά ο Apollinaire, έκανε εγκαίρως τη σωστή κίνηση: προσκολλήθηκε σ’ ένα κόμμα εξουσίας και επέλεξε το πιο επώνυμο πουλαίν του για να το «υπηρετήσει». Μετά όλα τ’ άλλα ήρθαν εύκολα. Επειδή εξουσία είναι ένα πράγμα που οργανώνεται μέσα από την αλληλεγγύη των μετρίων και στηρίζεται στην άγνοια ή την παραπληροφόρηση των πολλών. Ο κ. φιλόλογος έφιαξε πολιτιστικές ομάδες, διοργάνωσε καλλιτεχνικά γεγονότα, ενέπλεξε μεθοδικά πρόσωπα που θα τον οδηγούσαν στη κορυφή, προώθησε στα κρίσιμα κέντρα αποφάσεων τους «δικούς» του, σφυρηλάτησε, τέλος, δεσμούς μόνον με εκείνους που θα γίνονταν «εξουσία». Ως δάσκαλος της (μελλοντικής) συζύγου του (μελλοντικού) αρχηγού την ΝΔ έπιασε το δέκα το καλό. Από τούδε και στο εξής ο Ζαχόπουλος ήξερε τι έπρεπε να υπερασπισθεί: Μα βέβαια το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»· με μια λέξη τον «Καραμανλισμό». Επειδή στην Ελλάδα τα κόμματα κληροδοτούνται εν είδει προικώου (Δες και την περίπτωση Γιωργάκη). Όταν, σε χρόνο ανύποπτο, του πρότεινα για νομικό του σύμβουλο ένα παραγκωνισμένο αδάμαντα της δημόσιας διοίκησης μ’ ερώτησε σκαιά: «Είναι δεξιός;». Με τον Ζαχόπουλο, πρέπει να πω εδώ –όπως με πολλούς άλλους Ζαχόπουλους –είχα συνεργασία –και συχνές οχλήσεις –πριν καταστεί εξουσία και λησμονήθηκα διακριτικά όταν ο ίδιος απέκτησε επιτέλους υπηρεσιακό αυτοκίνητο με σοφέρ.
Ο παρ ολίγον αυτόχειρας υπήρξε τέσσερα χρόνια ο αναμφισβήτητος δυνάστης του ΥΠΠΟ, το «δώρο» του μεταρρυθμιστή Καραμανλή στον τόπο και το φρένο για την όποια, δημιουργική προσπάθεια του ανήσυχου υφυπουργού Π. Τατούλη. Οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνώριζαν από καιρό το τραγελαφικό αδιέξοδο της οδού Μπουμπουλίνας αλλά ο Χρηστάρας έχαιρε της εμπιστοσύνης του Μαξίμου στο μάξιμουμ. Για το πολιτικό θα νοιαστούμε τώρα; Οι κυρίες (του Μαξίμ) εμφανίσθηκαν, φευ, αργότερα. Όπως κάθε καταπιεσμένος μικροαστός ο κ. Χρήστος διεκήρυσσε βέβαια per mare per terra το δόγμα «πνεύμα και ηθική» αλλά και διαπίστωνε γρήγορα πόσο ηδονικά εύκολη είναι η … εξουσία ιδιαίτερα όταν ασκείται σε ανθρώπους οι οποίοι εξαρτώνται άμεσα από αυτήν. Σήμερα ο τ. γενικός δεν ντρέπεται να κατηγορεί την συμβασιούχο υφισταμένη και μια εκ των ερωμένων του στο υπουργείο ότι τον εξώθησε στην αυτοκτονία. Ενώ η πικρή αλήθεια είναι πως το τζέτ λαγκ του προήλθε μόνον από την δραματική στέρηση του οφίκιου. Η μοιραία πτώση του δηλαδή προκλήθηκε από την απότομη πολιτική του προσεδάφιση. Αφήστε το πόσο πασιφανώς σκοπιμολογική είναι η αγριότητα της πολιτείας όταν κρατάει ακόμη προφυλακισμένη το, ουσιαστικό, θύμα όλης αυτής της αποκαλυπτικά άγριας, για τα ούτως ή άλλως εξαγριωμένη ήθη μας, ιστορίας.

ΥΓ. Στη γνωστή ταινία, ο πρόεδρος του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική», ο αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης συμπεριφέρεται στο τέλος πιο ανθρώπινα. Και δεν αφήνει αυτή τη κωμωδία των ηθών να καταστεί ανήθικη τραγωδία.