Όταν οι πολιτικοί μιλάνε για πολιτισμό αοηδιάζω. Με όλους. Ακόμη και εκείνους της Αριστεράς. Επειδή καμώνονται ότι ενδιαφέρονται ενώ απλώς τους ενδιαφέρει το μηντιακό αποτέλεσμα. Υποκρισία. Επίσης ανησυχώ όταν γνωμοδοτούν οι συνταγματολόγοι. Επειδή δεν υπάρχει πια –ποτέ δεν υπήρχε –«αθώα» τέχνη και αδέκαστη επιστήμη. Ιδιοτέλεια. Επίσης στην Ελλάδα οι συνταγματολόγοι συνδέονται περίεργα με συγκεκριμένα συγκροτήματα. Ενώ συνήθως οπουδήποτε αλλού τα συγκροτήματα σχετίζονται με μεζονέτες, πολυκατοικίες κλπ. Έτσι λοιπόν επιστημονικά μιλώντας, λέει, μερικοί συνταγματολόγοι αρνούνται στην αξιωματική αντιπολίτευση να προκαλέσει εκλογές για να μην εκτίθεται δήθεν ο ήδη εκτεθειμένος ως απόλυτα διακοσμητικός, θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Πώς να το κάνουμε; Κάποια συγκροτήματα δεν θέλουν τώρα εκλογές έστω κιαν η παρούσα κυβέρνηση σωρεύει τη μια αποτυχία μετά την άλλη. Έστω κιαν διαβάζουμε ήδη το χρονικό ενός προαγγελθέντος θανάτου. Δηλαδή η επιστήμη αξιώνει ο πρωθυπουργός μόνο να ζητάει πρόωρες εκλογές προβάλλοντας γελοίες δικαιολογίες αλλά όχι κι η αξιωματική αντιπολίτευση, ο έτερος πόλος της δημοκρατικής λειτουργίας. Πιο απλά: Η κ. Τρέμη τρέμει τις εκλογές. Και ο κ. Πρετεντέρης επίσης. Παρότι αυτές θα έφερναν τους πάντες έγκαιρα προ των ευθυνών τους. Και κυρίως την Αριστερά. Που πορεύεται ακόμη με το αυτόματο πιλότο του ΄80. Και αρνείται να προσαρμόσει τις παλαιές πολιτικές της στις καινούργιες συνθήκες. Το θέμα λοιπόν, όπως είπαν ορθά οι Μανιτάκης – Κουβέλης, είναι απλώς πολιτικό. Όπως είναι απλώς ηλίθιοι όσοι συνταγματολόγοι-αποτυχόντες αρχηγοί δεν το καταλαβαίνουν. Θα μου πείτε μήπως κατάλαβαν κι από πολιτισμό; Όταν ο πολιτισμός ασφυκτιούσε κάτω από το πέλμα τους; Το πρόσφατο ρεζιλίκι με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και το ταινιάκι του Γαβρά αποδεικνύει πόσο η πολιτική ηγεσία της χώρας ήταν και παραμένει δέσμια της πιο συντηρητικής παπαδοκρατίας. Γι αυτό επείγει ο Γιωργάκης να δεσμευθεί από τώρα για τον άμεσο, χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Οι Γάλλοι, φίλοι και σύμμαχοι του πρωθυπουργού, το εφάρμοσαν ήδη από το 1905. Και στα σχολεία από το 1881. Laïcité ! Οι Έλληνες πολιτικοί του 21ου δεν μπορούν να πράξουν το αυτονόητο σε αυτό το μεσαιωνικό παράδεισο που είναι η πατρίδα μας; Εκτός κιαν είχε άδικο ο Νίτσε όταν έγραφε πως η θρησκεία θεωρώντας τον κόσμο άσχημο και κακό, άσχημο και κακό έκανε τον κόσμο. Και μερικούς συνταγματολόγους…
ΚΕΡΑΜΟΙ ΚΑΙ ΛΙΘΟΙ ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΕΝΟΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΑΛΛΩΣ, ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ, ΚΑΘ'Ω
" ΤΟ,ΓΑΡ, ΠΟΛΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ".
οι πολιτικοί, όπως είπε και ο Pinter στην ομιλία του για το nobel, ενδιαφέρονται για τη δύναμη: να την αποκτήσουν και να την κρατήσουν. Συμφέρον τους είναι η απόκρυψη της αλήθειας, όχι η αποκάλυψή της. Άμα τους συνδυάσεις με τον πολιτισμό το μόνο που μπορείς να καταφέρει8ς, είναι να καταλήξεις σε έννοιες ανάλογες με "την ηλιόλουστη νύχτα", ή "τον τετράγωνο κύκλο". Facts της γλώσσας που ποτέ δεν θα γίνουν facts της εμπειρίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μία κατανοώ την αηδία σου και τη συμμερίζομαι. Από την άλλη, θυμάμαι μια ιστοριούλα για ένα πείραμα που έγινε σε κάποιο πανεπιστήμιο, όπου ερευνούσαν, λέει, τη διαφορά ανάμεσα στο πώς βρίσκουν το δρόμο τους μέσα σε έναν λαβύρινθο τα ποντίκια και οι άνθρωποι.
Στο τέλος του λαβύρινθου είχαν βάλει για τα ποντίκια ένα κομμάτι τυρί και για τους ανθρώπους ένα εικοσαδόλαρο. Η παρατήρηση έδειξε ότι πράγματι οι άνθρωποι μπόρεσαν να βρουν το δρόμο τους κάπως γρηγορότερα από ότι τα ποντίκια, αλλά η διαφορές δεν ήταν και τόσο μεγάλες.
Η πραγματική διαφορά φάνηκε μετά το τέλος του πειράματος: Αφού έβγαλαν από το λαβύρινθο τις ανταμοιβές, αφού απέσυραν το τυρί και το εικοσαδόλαρο, τα ποντίκια έπαψαν μετά από λίγες απόπειρες να ασχολούνται. Οι άνθρωποι είναι ακόμα εκεί και συνεχίζουν να ψάχνουν. Ακόμα μπαίνουν κρυφά τις νύχτες στο εργαστήριο και ψάχνουν με μανία το λαβύρινθο, μπας και αυτή τη φορά βρουν το εικοσαδόλαρο.
Se non e vero e ben trovato...
το τυρί μυρίζει ένα τυρί,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο εικοσαδόλαρο πολλά τυριά,
η αισθητική χάνεται στις τρύπες του τυριού.
κ.Στεφανίδη σας ζητώ χίλια συγγνώμη για το γεγονός οτι μου ζητήσατε να αναδημοσιεύσετε ένα σχόλιό μου (από τις 11 Μαίου !)και εγώ εκ παραδρομής δεν το πρόσεξα. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη και πάλι. Μα και φυσικά μπορείτε. Ισως και να ταιριάζει, μέρες πούναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή