Kουίζ

ΚΙ όμως. Πάρα τις δύσκολες μέρες που περνάμε ως χώρα και εις πείσμα των σκουντούφλικων προσώπων που συναντάμε στο δρόμο, υπάρχει ένας κύριος ανάμεσα μας που είναι ευτυχής και ανέμελος. Και που το ολοστρόγγυλο προσωπάκι του λάμπει από χαρά και ανακούφιση. Ποιος είναι; Θα σας βοηθήσω: Λέγεται Κώστας, όμως όλοι τον φωνάζουν στη Ραφήνα «πρόεδρο». Αγαπάει το τσίπουρο, κάνει ποδήλατο και έχει δύο δίδυμα τα οποία ονειρεύεται όπως όλοι οι πατεράδες να τα δει πρωθυπουργούς. Κάποτε. Ο άνθρωπος αυτός, απαλλαγμένος από τις ευθύνες της και τη φθορά της εξουσίας, την πίεση των Βρυξελλών και τα καψόνια της Ουάσιγκτον, ζει πλέον αληθινό μήνα του μέλιτος με τον εαυτό του. Είναι ανέμελος, χαρούμενος, ισορροπημένος μετά από πολύ καιρό και το δείχνει. Κάποιοι φωστήρες της Δεξιάς, το «τσακάλι» Έβερτ, η «γάτα» Βαρβιτσιώτης και ο «νονός» Κεφαλογιάννης τον προώθησαν στην ηγεσία ενός κόμματος γερασμένου, ξεπερασμένου και μα ανακλαστικά του ’60. Εκεί λοιπόν ο Κωστάκης την είδε αρχηγός εκών άκων, έκανε πρόβα εμπρός στον καθρέφτη, άλλαξε ελαφρώς τον τόνο της φωνής του κι έμαθε να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. Ήταν δηλαδή έτοιμος για πρωθυπουργός. Την συνέχεια την ξέρετε. Όσο κυβερνούσε ο Θοδωρής τα πράγματα ήσαν σκατά αλλά δεν φαίνονταν. Όταν ανέλαβε ο Προκόπης τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι σκατά, τώρα όμως φαίνονταν κιόλας. Ο Κώστας σταδιακά κατέστησε απαραίτητο τον Γιώργο και ο Γιώργος δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ήρθε κι αυτός με τα κολεγιόπαιδα του και με το εξίσου ντεφορμέ κόμμα του να μας σώσει. Το τι θα γίνει στο μέλλον το διδάσκει η ιστορία του παρελθόντος. Ποιος όμως διαβάζει ιστορία; Πάνω στη σύγχυση πέθανε κι ο Λαμπράκης σε τρόπον ώστε το κενό εξουσίας να διευρύνεται. Οι επιτροπές των Βρυξελλών αλληλοσπρώχνονται πια για μια γρήγορη αρπαχτή στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ ο Κωστάκης φιλοδοξεί να γίνει πρόεδρος του κλαμπ ποδηλασίας Ελλάδος. Μπορεί να μην έμαθε πώς να κυβερνά ένα κράτος, από ποδήλατο όμως… (Ποδήλατο, η αχίλλειος πτέρνα του Γιωργάκη) Κατά βάθος, αυτό που σφοδρά θέλει τώρα είναι να ξεχάσει και να ξεχαστεί. Τι λέτε, δεν του κάνουμε το χατίρι; Δεν τον καθιστούμε αμέσως άνθρωπο χωρίς επώνυμο;