Πιθανοί τίτλοι κειμένων που βαριέμαι αυτή τη στιγμή να γράψω

(Παρακαλούνται οι αναγνώστες να τα γράψουν ή να τα συμπληρώσουν οι ίδιοι)

•Τέχνη είναι συχνά η μορφοποιημένη τύψη μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας.

•Να τους ταράξουμε στον πολιτισμό, σύντροφοι! (Τι περιμένουμε; Εξ άλλου είναι το οικονομικά συμφορότερο τώρα που η αρχή της πραγματικότητας οφείλει να ισχύσει στους λόγους και τις πράξεις της κυβέρνησης.)

•Με άλλα λόγια, τώρα που λεφτά δεν υπάρχουν.

•Τέχνη είναι συχνότερα ο φόβος μας για ό, τι μας ξεπερνάει.

•Του kitsch η μάνα κάθεται ή  Εορτάζοντας την 25η Μαρτίου 2015.

•Ή, Αφιέρωμα στον Γιάνη Keats, Άγγλο ρομαντικό ποιητή (1795-1821)

•Ο λαϊκισμός δεν ειναι προοδευτικότητα. Ποτέ δεν ήταν.

•Η επικράτεια των υποκοριστικών. (Ως τώρα αποκαλούσαμε με τα μικρά τους ονόματα "Κωστάκη", "Γιωργάκη", τους λιποβαρείς πρωθυπουργούς. Τώρα ήρθε η σειρά και του Προέδρου της Δημοκρατίας: "Πάκης"! Όσο χαμηλώνουν τα μεγέθη, τόσο νερουλιάζουν οι θεσμοί.)

•Ποια Αριστερά; καθώς μπαίνουμε ή καθώς βγαίνουμε;

•Το ασίγαστο έπος των τσουκαλάδων ή  Πως ένας αποτυχών βουλευτής γίνεται Γ.Γ του Υπουργείου δημόσιας τάξης (ή, καλύτερα, Πως η Αριστερά μαθαίνει γρήγορα τα κόλπα της Δεξιάς. Ή, ακόμα χειρότερα, Πως η εξουσία διαθέτει αφόρητα ομοειδή ανακλαστικά).

•Κυριακή του Ασώτου ή Πως το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να σπαταληθεί αφρόνως εν μια νυκτί από ποικίλους σταλίνες ή μπαρουφάκηδες (Το παρήγορο είναι ότι ο Αλέξης πάει καλά τόσο εκτός όσο και εκτός. Όσο πιο γρήγορα προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις του υπάρχοντος κυβερνητικού σχήματος, τόσο περισσότερο θα εμπεδωθεί η ηρεμία και στη κοινωνία και στην αγορά που τόσο την έχουνε ανάγκη).

•Το δράμα της προσγείωσης μετά από μιαν υψιπετή πλην σύντομη πτήση στους αιθέρες (μαθαίνοντας από τον Antoine de Saint-Exupéry).

•Το νόημα των λέξεων το δίνουν όσοι διαθέτουν την εξουσία (και των λέξεων).

•Μικρό αφιέρωμα στην Αλίκη και τον Λιούις Κάρολ

•Η ποιητική λεξιλαγνεία του ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται εν μέσω κραταιού ΣΥΡΙΖΑ: Π.χ Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (αρκεί να μην έχεις αυτοκίνητο παρκαρισμένο κοντά στο Πολυτεχνείο και να μην ζεις στα Εξάρχεια).

•Πότε θα απαλλαγούμε από τους τραμπούκους των πανεπιστημίων; Ή, η υποκριτική καραμέλα του ασύλου και πως αυτό καταργείται συστηματικά από τις οργανωμένες μειοψηφίες. 

•Όσο η σύγχρονη Αριστερά συνεχίζει να συνομιλεί υπόγεια με την άκρα Αριστερά ή, ακόμα χειρότερα, με την τρομοκρατία, τόσο η Δεξιά θα νομιμοποιεί την σχέση της με τον ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Το πράγμα είναι πολύ σοβαρό για να αντιμετωπίζεται τόσο ανεύθυνα.

Επαναλαμβάνω: Παιδιά ξέρει κανείς τη δουλειά; 

 

•Δεν υπάρχει πιο χυδαία βία από τη βία εναντίον των αγαλμάτων, εναντίον των μνημείων, εναντίον της ιστορίας της ίδιας.

 

•Όσοι τιμωρούν την ομορφιά στο όνομα της επανάστασης ή της σύγκρουσης με το κατεστημένο, τραυματίζουν όχι μόνο τα παρελθόν αυτού του τόπου αλλά κυρίως το μέλλον του. 

 

•Και άλλη υποκρισία: Η "μουτζουροποίηση" χάριν παιδιάς των αγαλμάτων είναι κοινός τόπος σε κάθε ελληνική πόλη χρόνια τώρα. Είναι η βραδινή διασκέδαση της ανήσυχης νεολαίας που έμαθε στο σχολείο μόνο να μισεί και ποτέ να αγαπά. 

•Κουίζ : Γιατί το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο δεν είναι βανδαλισμός ενώ η επίθεση εναντίον των μνημείων είναι;  Πόση ομορφιά αντέχουμε τελικά; Πόσο κάλλος δικαιούμαστε; Πόσο έχουμε συμφιλιωθεί με τη φρίκη της καθημερινότητας μας;