Για το μίσος, την υποκρισία και την καταστροφή (ένα περσινό κείμενο οδυνηρά επίκαιρο και σήμερα)

Προς τους πρώην και τους δήθεν συντρόφους: Εκτός από το ταξικό μίσος, ας υπάρξει κάποτε και η ταξική αγάπη.

Μια λοβοτομημένη κοινωνία δέχεται παθητικά και αδιαμαρτύρητα, δεκαετίες τώρα, αυτό τον βιασμό της καθημερινότητας της στις θεσμικές, πλέον, καταστροφές κάθε 17 Νοεμβρίου και κάθε 6 Δεκεμβρίου -με τα προεόρτια και τα μεθεόρτια τους- όπως και τους αναπόφευκτους εμπρησμούς του διαλυμένου κέντρου της Αθήνας όποτε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές αποφασίσουν απεργία -διαδήλωση. Πρόκειται για εκατοντάδες διαδηλώσεις κάθε μέρα, δύο και τρεις φορές την ημέρα, οι οποίες παρά την μαχητικότητα και το εξ ορισμού δίκιο τους(;), δεν κατάφεραν ούτε την χώρα να γλυτώσουν από την πτώχευση ούτε τους Έλληνες από την τρομαχτική ανεργία και την ανάλογη διαπόμπευση από τους εταίρους -συμμάχους ούτε βέβαια την υποχρεωτική μετανάστευση που εξελίσσεται σε γάγγραινα ούτε τα κάπιταλ κοντρόλ να προλάβουν ή, έστω, να ακυρώσουν. 
Θεωρούμε περίπου αυτονόητο ή και αναπόφευκτο πως όποιος μένει στα Εξάρχεια, ζει σε εμπόλεμη ζώνη και πως όποιος έχει ακόμη και ένα μαγαζάκι γύρω από το Πολυτεχνείο, είναι σχεδόν φυσικό να το βρει ένα πρωί καμένο ή λεηλατημένο από την εγχώρια εκδοχή των τζιχαντιστών οι οποίοι μπερδεύουν τον Μπακούνιν με τους αδελφούς Παλαιοκώστα και τους νονούς της κόκας έχοντας ως μόνη άποψη την καταστροφή και το τυφλό μίσος προς οτιδήποτε δεν είναι μαύρο. Και που ομνύουν στο ξεθεμελίωμα όσων πραγμάτων φτιάξαμε εμείς οι «μικροαστοί» χωρίς κατ’ ανάγκη να ξεπουληθούμε ή να πατήσουμε επί πτωμάτων, δουλεύοντας σκληρά, προερχόμενοι από βαθιά φτώχεια -ο γράφων καμαρώνει γιατί είναι γιος εργάτη του Σκαραμαγκά, αν λέει αυτό κάτι στους νεοσσούς της εύκολης επανάστασης- ,και στήνοντας, όχι χωρίς λάθη ή παλινδρομήσεις ό, τι υπάρχει σήμερα σ' αυτό τον τόπο. 
Από την άλλη ντρέπομαι για την υποκρισία όλου του πολιτικού συστήματος που ανέχεται με πρόδηλη σκοπιμότητα όλο αυτό το διαρκές χάος, όλα αυτά τα χρόνια, οι μεν ψαρεύοντας θολές ψήφους από το λούμπεν περιθώριο και οι δε δίνοντας την χρυσή ευκαιρία στις δυνάμεις καταστολής να είναι πάντα "ετοιμοπόλεμες".
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως το κράτος των Εξαρχείων βολεύει όλο το φάσμα εξουσίας στην χώρα. Κυρίως γιατί εκπαιδεύει μεθοδικά εκείνο ακριβώς το παρακράτος που έχει ανάγκη κάθε επίσημο κράτος για να υπάρχει. Από κοντά και τα ΜΜΕ που έδωσαν από πρώτη στιγμή βήμα, άρα κύρος και αύρα, σε τύπους σαν τον Κασιδιάρη πριν ακόμα το μηντιακό σύστημα ipso facto τους καταστήσει σταρ. Σολιψισμός που θα έλεγε και ο κ. Μπογδάνος, από τους πρώτους agents provocateurs του είδους.
Τόσο, μακιαβελικά, απλά! 
Η ανικανότητα και η έλλειψη όρχεων των «υπευθύνων» ως προς την ανάληψη ευθυνών έπονται. Το πρώτιστο είναι πως οι ψυχασθενείς που καίνε κάθε τρεις και λίγο το κέντρο απαξιώνοντας κάθε εμπορική ή κοινωνική δραστηριότητα ως "αμαρτωλή " και διαλύοντας τον τουρισμό - άλλη αμαρτία αυτός - ,είναι απαραίτητοι στους μηχανισμούς του κράτους. Για αυτό και το κράτος τους πλαισιώνει, τους μπαχαλάκηδες, οπότε υπάρχει ανάγκη, από εθελοντές ασφαλίτες. Ποιοι κάψανε τους ξεχασμένους της Μαρφίν, ποιος έκανε στάχτη προχτές μια οικογενειακή επιχείρηση, ποια λογική υπαγορεύει σε μία ολόκληρη βουλή να νομοθετεί προσωπικό, αποκλειστικής χρήσης, νόμο για να απειλεί ο Ρωμανός από την φυλακή ότι θα ξανακάψει ό τι χτίσαμε όλοι μαζί, όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Είναι τύψεις ή είναι ωμό συμφέρον; Απαντήστε μόνοι σας.

ΥΓ 1. Προσωπικά δεν ξέρω ποιος θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. Φοβάμαι όμως πως την μεθεπόμενη θα την κάνει η Χρυσή Αυγή. Και τη στιγμή αυτή ουδείς δικαιούται να δηλώνει ότι δεν καταλαβαίνει. Ας δούμε απλώς τι συμβαίνει γύρω μας, τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Οι φασισμοί σηκώνουν ξανά κεφάλι.
ΥΓ 2. Το γράφω εδώ και χρόνια, ήταν και η άποψη του πολεοδόμου Γιώργου Κανδύλη: Το Πολυτεχνείο να μεταφερθεί στην Πολυτεχνειούπολη, ούτως ή άλλως υπολειτουργεί, και να επεκταθεί στο νεοκλασικό συγκρότημα του Λύσανδρου Καυταντζόγλου το Εθνικό μας Μουσείο. Και το κέντρο θα αναβαθμιστεί και θα αναδειχθούν όπως τους αξίζει οι θησαυροί του παραμελημένου Αρχαιολογικού.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για μια προοδευτική κυβέρνηση που επιλέγει την θέση αντί της άρνησης. Και που έχει τη βούληση εκτός από να φυγομαχεί, να χτίσει και κάτι που μπορεί να αλλάξει την καθημαγμένη εικόνα και την διαβουκολημένη μοίρα αυτού του τόπου.

ΥΓ. 3  Από το 1990 που ξανακάηκε το Πολυτεχνείο και καταστράφηκε η πολύτιμη συλλογή πινάκων της ΑΣΚΤ, ο γλύπτης Θόδωρος Παπαγιάννης συνέλεξε τα καμένα μαδέρια της οροφής και έφτιαξε με αυτά ξόανα μνήμης. Τα δείξαμε πριν από 3 χρόνια στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη. Αυτό μπορούμε να κάνουμε εμείς: να μεταμορφώνουμε το πένθος σε δημιουργία. Εσείς, τι μπορείτε;;;;