ΑΘΑΝΑΣΙΑ

... θάνατος και αθανασία κάνουν ένα αχώριστο ζευγάρι εραστών...
Κούντερα
Από τα μαθήματα μου που αρχίζουν σήμερα: Η πρόσοψη του altes Theater της Λειψίας σε φωτογραφία του 1906. Ρυθμός, κλασικίζων ρομαντισμός. Εγκαινιάστηκε στις 7 Οκτωβρίου 1766 με την παράσταση Hermann του Johannes Elias Schlegel. Δύο χρόνια αργότερα ο Lessing ανεβάζει την Mina von Barnhelm. Ανάμεσα στους θεατές ήταν και ο νεαρός Goethe ο οποίος θαυμάζοντας το θέμα της αυλαίας Der Tempel des Ruhmes (ο ναός της Φήμης) με όλους τους μεγάλους δραματουργούς απεικονισμένους γράφει με ζήλια :
"Ένας άντρας με κοντό σακάκι πορεύεται μόνος. Είναι ο Σαίξπηρ που χωρίς πρόδρομους ή πρότυπα, χωρίς υποστήριξη βαδίζει αποφασιστικά προς την αθανασία ..."
Την ιστορία ξαναθυμίζει ο Κούντερα στην δική του " Αθανασία". Σκέφτομαι πως ούτε αυτός ούτε ο άλλος αγαπημένος μου συγγραφέας, ο Φίλιπ Ροθ δεν θα πάρουν το Νόμπελ. Αδικία. Όπως αδικία και με το θέατρο της Λειψίας που ισοπεδώθηκε σε έναν βομβαρδισμό στις 4 Δεκεμβρίου 1943. Αφού γνώρισε πιένες και σκάνδαλα όπως αυτό με τον Baal του Μπρεχτ παράσταση που απαγόρευσε ο δήμαρχος (Δεκέμβριος του 1923).
Θέατρο, εφήμερη τέχνη κι όμως ταυτισμένο με την αθανασία, ανταγωνισμοί, πάθη και μεγάλη δημιουργία ... Ζωή και ένταση κάποτε για πρόσωπα που υπήρξαν και τώρα είναι πια σελίδες ιστορίας ή προτομές. Ο δεκαεννιάχρονος Goethe είναι ήδη ερωτευμένος και με την τέχνη και με την ζωή, ζηλεύει όμως και μέσα στην υποβολή του θεάτρου ονειρεύεται την αθανασία ...