Ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο μουσικός, ο ηθοποιός δεν είναι κάποιο ον διαφορετικό από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι υπεράνθρωπος, δεν είναι εξωγήινος, έστω κι αν είναι ξεχωριστός. Απεναντίας. Είναι βουτηγμένος στον μέσο όρο πολύ πιο πολύ από τον θεωρούμενο, μέσο όρο. Με μία και μόνη διαφορά. Ο ποιητής, ο ζωγράφος κλπ. είναι συνεχώς διαθέσιμος, διημερεύει ακούραστος, είναι ανοιχτός στο θαύμα, στην διαφορετική ερμηνεία. Πολύ περισσότερο. Είναι αυτός που περιμένει νυχθημερόν το θαύμα. Αυτή είναι η περίφημη έμπνευση. Ή, μάλλον αυτό που οι πολλοί ονομάζουν "έμπνευση". Η διαθεσιμότητα, με άλλα λόγια, σε ό τι μάς υπερβαίνει. Στο υπερφυές. Καλλιτέχνης είναι αυτός που αντέχει την καθημερινότητα και δεν βουλιάζει σ'αυτήν.
Και κάτι ακόμα. Ο καλλιτέχνης διαθέτει κάτι μάλλον σπάνιο. Εννοώ την συναισθηματική ευφυία, δηλαδή την ικανότητα να διακρίνεις το πολύτιμο στο ασήμαντο, το διαρκές στο εφήμερο... Αυτό που περνάει απαρατήρητο από τους πολλούς. Κάτι τέτοιο συχνά τον καθιστά αθώο σαν παιδί αλλά και επικίνδυνο σαν κάποιον που είδε το πρόσωπο της Μέδουσας και δεν μαρμάρωσε.
Πολλές φορές, πάλι, τέχνη γίνεται εκείνη η λεπτομέρεια που φάνηκε αδιάφορη ή και βαρετή στο πλήθος. Που δεν συνήγειρε, ούτε ερέθισε τους πολλούς. Επειδή η τέχνη, πριν γίνει ενόραση ή ομορφιά, υπήρξε άσκηση και μόχθος και αποτυχία και αυτοσυγκέντρωση και αγρυπνία. Ισως γι'αυτό ο ποιητής, όντας διαθέσιμος, πάντα διανυκτερεύει...
( Στη φωτογραφία μια προτομή που ανακάλυψα στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Που πηγαίνει αυτός ο νεαρός αξιωματικός, χρόνια ολόκληρα μετά τον θάνατο του; Πού επιστρέφει; Η απάντηση είναι ήδη μια μορφή τέχνης. Γλύπτης του προπλάσματος ο Θόδωρος Παπαγιάννης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου