ΤΩι ΔΗΜΗΤΡΙΩι ΤΡΙΚΑι
Αυτό που συνέβαινε ανέκαθεν πάντως ήταν η καύση των ονείρων. Η δαιμονοποίηση της επιθυμίας, η ταύτιση της ερωτικής πράξης με την αμαρτία. Ο φόβος του σώματος. Ο τρόμος για το σώμα. Εδώ ο Χριστιανισμός πρωτοστάτησε ταυτίζοντας τη γυναίκα με το κακό και την παρθενία, δηλαδή την άρνηση της φύσης, με την αρετή. Ο υιός του Θεού έπρεπε να γεννηθεί από μία παρθένα. Χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη, χωρίς καν σώμα! Αφού η πιο όμορφη, η πιο φυσική διαδικασία έπρεπε να αμαυρωθεί και να συρθεί στην πυρά. Από τον ηλιακό, τον ελεύθερο Έρωτα των αρχαίων, στο σεληνιακό, ενοχικό σεξ του Μεσαίωνα. Το σεξ ως αναγκαίο κακό και η αγνεία ως ύψιστη αρετή. Η ζωή ως τιμωρία και η ευχαρίστηση ως αμάρτημα. Ακόμα και οι λέξεις που αφορούν στα όργανα αναπαραγωγής καθίστανται απαγορευμένες!
Η καύση των ονείρων και η ακύρωση του ορμέμφυτου με άλλα λόγια. Φυσικά και μεταφορικά από τον Μεσαίωνα ως την Αναγέννηση. Η ζωή ως βάρος και ο θάνατος ως απαλλαγή. Οι χριστιανοί ζούνε μόνο και μόνο για να πεθάνουν. Και να διεκδικήσουν την Παράδεισο που θα 'λεγε κι ο Νίκος Καζαντζάκης.
Εξουσίες, θρησκείες, ιδεολογίες φρόντισαν συστηματικά για αυτό. Για την μεθοδική διαστρέβλωση και την θεσμοποίηση της δυστυχίας ως φυσικής, ανθρώπινης συνθήκης μέσα από τα θρησκευτικά κλισέ της απαγόρευσης και της τιμωρίας. Του φόβου της αιωνίου κολάσεως.
Έβλεπα στο Netflix την εξαιρετική, πολωνική ταινία The art of loving, του 2017, στηριγμένη στην προσπάθειά μιας γυναίκας γιατρού, Michalina Wislosca, στην εποχή του Σοσιαλισμού, να ενημερώσει ένα φοβισμένο κοινό για την χαρά του οργασμού σε συνδυασμό με την πρόληψη των γεννήσεων και να συναντά λυσσαλέα αντίδραση. Πρωτίστως από το Κόμμα και δευτερευόντως από την Καθολική Εκκλησία!
Καύση της επιθυμίας παντού. Όσο για την αλήθεια, αυτή κατάντησε να είναι εκείνο που περισσεύει ανάμεσα στα θραύσματα των κατηγορικών προσταγών και τις ρωγμές των θηριωδών βεβαιοτήτων. Ανάμεσα στα κενά και τα ίχνη του τίποτε που όμως διατυπώνουν λόγο.
Εκεί ακριβώς, στο μεταίχμιο των ορίων, εν κενώ και εν κρυπτώ, κυοφορείται και το έργο τέχνης. Καρπός του έρωτα και της ανάγκης. Της μοναξιάς και της επιθυμίας. Το έργο τέχνης συνιστά πάντα και παρ' όλες τις συμβάσεις, μιαν επιστροφή στο ερωτικό σώμα. Το καιόμενο αλλά μην κατακαιόμενο. Αλλά και της λαγνείας εκείνης που προκαλεί τον θάνατο. Πολλαπλώς. Ένα πεισιθάνατο, δύσμορφο νεογνό που όμως διεκδικεί αθανασία. Τη μόνη, εξάλλου, που δικαιούται τα ανθρώπινα όντα.
ΥΓ. Η τεράστια διαφορά κοσμοαντίληψης ανάμεσα στον αρχαίο κόσμο και τον χριστιανισμό αποδίδεται εύγλωττα στο παρακάτω απόσπασμα. Οι Έλληνες του Ομήρου ή των αλεξανδρινών χρόνων απολαμβάνουν τη ζωή σωματικά, χωρίς ενοχές για την επιθυμία ή τον έρωτα. Και βέβαια με εγκαρτέρηση του θανάτου:
...That life was a vale of tears, in which nothing could matter very much, was an idea in which very few Greeks entertained.They had the keenest appetite for activity of all kinds, physical, mental, emotional; a never-ending delight in doing things and in seeing how they were done. Almost any page of Homer will bear testimony to this.The undercurrent of tragedy is assuredly not due to any feeling that life is not worth while; it was a feeling of tragedy,
not of melancholy...
H.D.F. Kitto, The Greeks, Penguin, p. 59
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου