Τρύπιοι τοίχοι, χάρτινοι
σε διάφανα διαμερίσματα
για ν' ακούει ξεκάθαρα
τον πόνο ή τη χαρά του άλλου.
Λυγμούς, ψιθύρους, βογγητά.
Αναφιλητά μέσα στη νύχτα
κι έρωτες πνιχτούς. Τα άσε με
και τα μη σταματάς. Τα σσσς και τα μη.
Κι όσο για τον πόνο, λίγο τον νοιάζει.
Η χαρά όμως...Α, η χαρά των άλλων
τον πονάει βαθιά.
Ερώτηση : Μπορεί ο έρωτας να ζει στην καρδιά ενός κόσμου που πεθαίνει; Κι άλλη ερώτηση :
Μπορεί ο έρωτας να είναι και κάτι άλλο εκτός από ανάμνηση;
ΥΓ. Άνθρωποι που δεν αγαπούν τίποτε και δεν πιστεύουν πουθενά, μπορούν ν' αγαπήσουν την τέχνη και να πιστέψουν στους εργάτες της;
Ο πίνακας είναι του Μιχάλη Μανουσάκη
(Συλλογή Γιώργου Κωστόπουλου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου