Πονάει το πόδι μου εδώ και δύο μήνες. Συγκεκριμένα το δεξί μου γόνατο. Το ταλαιπώρησα, βλέπετε, μέσα από μία αδιάκοπη δραστηριότητα, ταξίδια, εκθέσεις, ανεβοκατεβάσματα σκαλιών και ορόφων, αναρτήσεις έργων, πεζοπορία κλπ. Ως μέλλων υπουργός Πολιτισμού και Περιττών Υποθέσεων δεν μπορώ να αποφύγω μερικές υποθέσεις!
Ψιλοκουτσαίνω ενίοτε, πάντα όμως με νάζι, και έχω σταματήσει το τένις αλλά όχι και το κολύμπι. Διαγνώστηκα με χρόνια αρθρίτιδα, η ηλικία βλέπετε, και προσπαθώ μέσα από ενέσεις και εγχύσεις υαλουρονικού και όζοντος ν' αποφύγω το χειρουργείο. Σιχαίνομαι να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι ιδιαίτερα μέσα από το facebook. Παράλληλα σκέπτομαι τη μοίρα του ζωγράφου Ρενουάρ και παρηγοριέμαι.
Ο Ογκίστ Ρενουάρ γεννήθηκε στη Λιμόζ το 1841. Ήταν, μαζί με τον Μονέ τον Σισλέ και τον Μπαζίγ, η ψυχή του ιμπρεσιονισμού. Αυτός, ο τελευταίος, ο Μπαζίγ, σκοτώθηκε νεότατος στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο, το 1871. Ίσως διέθετε το μεγαλύτερο ταλέντο από όλους τους. Ο Ρενουάρ, ήδη από το 1885 όταν ήταν μόλις 44 ετών, είχε αρχίσει να αισθάνεται πόνους στα χέρια ενώ από το 1889 υπέφερε σοβαρά από ολική αρθρίτιδα.
Αφού πέρασε αρκετούς χειμώνες στη γαλλική Ριβιέρα τελικά εγκαταστάθηκε στις Κάννες. Το 1912 τα χέρια και τα πόδια του ήταν σχεδόν παράλυτα και για αυτό εργαζόταν με πινέλα δεμένα στις γροθιές του, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Με την παλέτα στα γόνατά του. Συγκλονιστικό. Μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα; Το πείσμα για ζωή και έκφραση; Συνέχιζε να ζωγραφίζει έτσι μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του, το 1919. Πέθανε σε ηλικία 78 ετών και με φριχτούς πόνους.
Ομολογώ ότι ουδέποτε με ενθουσίασε ο Ρενουάρ για αυτό και μου φαίνεται περίεργο ότι σήμερα αρχίζει και με απασχολεί αυτός ο καλλιτέχνης όλο και περισσότερο.
Φωτογραφία: Ο Ρενουάρ στην Κεφαλονιά (από την Αριάδνη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου