Κρέοντα!

Κρέοντα! Δεν είμαστε αντάξιοι σου...

Τόσα χρόνια στα σχολεία της αποστήθισης και του χαβαλέ δεν μάθαμε ουσιαστικά ποιος είναι ο Κρέων. Θα το μάθουμε τώρα και απ' αυτούς;

 Ποιός, λοιπόν, γ@μιέται πιο επιτυχημένα σ' αυτή τη χώρα; Ο πρωθυπουργός; Ο Κρέων; Εμείς;  Ή, μήπως εκείνοι οι γελοίοι που αντιλαμβάνονται το τραγικό αποκλειστικά με τους όρους που καταλαβαίνουν, δηλαδή του γελοίου; Σαν μικροαστικό δράμα; Σαν καρικατούρα του τραγικού; Σαν τον "Κατήφορο" του Δαλιανίδη για παράδειγμα ο οποίος ακόμη διαμορφώνει αισθητική;

Κι έπειτα οι ηθοποιοί...Τι τραγωδία κι αυτοί. Χωρίς όμως κάθαρση. Εκεί που έπαιζε ο Θάνος Κωτσόπουλος και η Συνοδινού, παίζει τώρα το καφέ της χαράς και οι άχαροι θαμώνες του. Όμως το "χιούμορ"  τους είναι η ταφόπλακα τους. Και μάλιστα επειδή νομίζουν ότι έτσι κάνουν... αντίσταση! Ως "αριστεροί". Ασήμαντοι και συγχρόνως επικίνδυνοι. Κυρίως για τα νέα παιδιά. Που ξεσηκώνουν από δαύτους παραδείγματα. Ντραπ. Όχι από το ραπ. Ή, το τραπ. Απ'το "ντροπή". (Και να σκεφτεί κανείς πως το συγκεκριμένο t-shirt του ηθοποιού ως προοδευτικό, αναφέρεται απευθείας αν και πονηρά, όχι στον Κρέοντα αλλά στον κύριο Μητσοτάκη, τον ίδιο. Μπράβο! ).

Πώς να εξηγήσεις τώρα και σε ποιούς ότι ο Σοφοκλής δημιουργεί στο πρόσωπο του Κρέοντα ένα απαράμιλλο, τραγικό σύμβολο. Με το οποίο δεν παίζει κανείς. Αφού στην πραγματικότητα η τραγωδία "Αντιγόνη" έπρεπε να λέγεται "Κρέων" γιατί αυτός είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής του δράματος. Ο άνθρωπος που υποστηρίζει το θετό δίκαιο, τους νόμους δηλαδή και το κράτος, απέναντι στο φυσικό δίκαιο. Το δίκαιο των θεών που όμως πια δεν επαρκεί. Γι' αυτό και ο ηθοποιός που θα τον υποδυθεί, πρέπει να έχει εξαιρετικά υψηλές, υποκριτικές δυνατότητες. Να διαθέτει μέγεθος. Αλλιώς ακυρώνεται και η κάπως μονόχορδη και μονοδιάστατη, δραματικά, Αντιγόνη. Αφού οι στιχομυθίες αυτών των δύο πρωταγωνιστών είναι μνημεία και του ποιητικού και του δραματικού λόγου. Διαχρονικά. Είναι, μ' άλλα λόγια, θησαυροί του δυτικού πολιτισμού. Κι όχι βέβαια μια ακόμη καρικατούρα της εποχής των καρτούν και των μετρίων.

Το αρχαίο δράμα, το λέμε όσο πιο απλά γίνεται, δεν είναι ηθογραφία, ούτε ασπρόμαυρο σινεμά αλλά είναι μεγέθη που συγκρούονται με μιαν ανίκητη Μοίρα και γι' αυτό συντρίβονται πέφτοντας "αφ' ψηλά" όπως θα έλεγε και ο Κάλβος. Σήμερα, βέβαια, κατά την εποχή και τα μεγέθη της. Εύκολα, ασήμαντα,  αγοραία. Κι η μαγική, η διαχρονική Επίδαυρος, ένα πανηγυράκι που η συντεχνία των ηθοποιών και των σκηνοθετών σε συνεργασία με ανέμπνευστες, διορισμένες όσο και διεκπεραιωτικές ηγεσίες, στήνει κάθε χρόνο την πραμάτεια της. Κι ο κόσμος, εσείς και εγώ, σπεύδουμε, επίσης κάθε χρόνο, να ψωνίσουμε. Όμως με μειωμένες όλο και λιγότερο, φευ, κάθε χρόνο, τις προσδοκίες μας. Εκτός κι αν φανούν κάποιοι επίσημοι, η υπουργός Πολιτισμού για παράδειγμα - παρότι δεν της αρέσει το θέατρο αλλά μόνο το σινεμά της Βουγιουκλάκη - και αποκτήσει η παράσταση αλλά και η δική μας παρουσία κάποιο νόημα. Κάποιες, έστω, φωτογραφίες. Ούτως ή άλλως η τραγωδία ουσιαστικά δεν μας αφορά. Εμείς έχουμε τα δικά μας.

ΥΓ.Κρέοντα, Κλυταιμνήστρα, Αίγισθε, Δαρείε, Κρέουσα, Φιλοκτήτη, Ελένη, Μενέλαε... Γ@μιέσθε! Είναι το μόνο που μπορεί ο νεοελληνικός πολιτισμός να κάνει για εσάς.