Αίμα μου!

(Η επιφυλλίδα μου στο Βήμα)

Διαβάζω από την εφημερίδα Τα Νέα:

"Υπάρχουν πάνω από 2.700 διαφορετικά είδη κουνουπιών σε όλο τον κόσμο. Τα κουνούπια είναι περισσότερο γνωστά για τα ενοχλητικά τσιμπήματα τα οποία προκαλούν κυρίως στον άνθρωπο. Εκτός από αυτό, όμως, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία για το οικοσύστημα, μια και όταν είναι στο στάδιο του αυγού ή της πούπας αποτελούν τροφή για πολλά ζώα του νερού, ενώ όταν είναι ενήλικα είναι βασική τροφή αμφιβίων και πουλιών.

Τα κουνούπια διαθέτουν τρία διαφορετικά συστήματα ανίχνευσης γι’ αυτό μπορούν πολύ εύκολα να βρουν τον στόχο τους.

Συγκεκριμένα, έχουν χημικούς ανιχνευτές, οπτικούς ανιχνευτές και ανιχνευτές θερμότητας. Ταυτόχρονα, διαθέτουν πολύ καλή σωματική διαμόρφωση για πέταγμα. Δεν τσιμπούν όλα τα κουνούπια παρά μόνο τα θηλυκά. Τα αρσενικά κουνούπια έχουν διαφορετική μορφολογία στο κεφάλι και τρέφονται από το νέκταρ των φυτών.

Τα θηλυκά κουνούπια διαθέτουν μια μυτερή και λεπτή προβοσκίδα που εισάγουν στο δέρμα και με την οποία ρουφούν το αίμα, το οποίο στη συνέχεια αποθηκεύουν στην κοιλιά τους. Τα θηλυκά χρειάζονται το αίμα γιατί περιέχει πρωτεΐνες απαραίτητες για την ανάπτυξη των αυγών που φέρουν. Ένα τσίμπημα μπορεί να περιέχει και 5 χιλιοστά του λίτρου αίμα. Ταυτόχρονα με το τσίμπημα, τα κουνούπια αφήνουν και κάποιες δικές τους πρωτεΐνες στο σημείο που τσιμπούν, οι οποίες δημιουργούν και όλα τα προβλήματα μια και σε αυτές μπορεί να κρύβονται μεταδοτικές ασθένειες, αλλά είναι και υπεύθυνες για την απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος με αποτέλεσμα τον κνησμό και το κοκκίνισμα της περιοχής".

Το ανωτέρω δημοσίευμα δεν με προβλημάτισε απλώς - επειδή, οφείλω να το ομολογήσω, υποφέρω από τα τσιμπήματα των κουνουπιών κάθε θέρος - αλλά για ένα περίεργο λόγο που θα σας εξηγήσω αμέσως,  μ' έκανε υπερήφανο. Ναι, με κατέστησε υπερήφανα συγκινημένο! Ο λόγος είναι απλός όσο και βαθιά συναισθηματικός. Πιο συγκεκριμένα:

Υπολογίζω πως μόλις φέτος το καλοκαίρι πρέπει να με τσίμπησαν πολλές δεκάδες κουνουπιών τα οποία, όπως ήδη μάθαμε, είναι αποκλειστικά θηλυκού γένους.  Άρα  τετρακόσιες και βάλε κουνουπίνες  (υπολογίζω 5 ή 6 ημερησίως επί 3 ή 4 μήνες) ακολουθώντας το μητρικό τους ένστικτο μού έχουν επιτεθεί ως τώρα, από την αρχή του καλοκαιριού, με την μυτερή προβοσκίδα τους να διατρυπά την σιτεμένη αλλά παρόλα αυτά επιθυμητή - όπως φαίνεται - σάρκα μου έτσι ώστε να απομυζήσουν μεθοδικά και επίμονα το πολύτιμο μου αίμα. Αίμα το οποίο όπως ήδη εμπεδώσαμε, είναι απολύτως απαραίτητο για την αναπαραγωγή τους. Την εκκόλαψη των αυγών τους. Θεωρείτε τον αριθμό υπερβολικό;

 Σκεφτείτε: Όπως ήδη δήλωσα, όπου βρεθώ το θέρος, γίνομαι ο εύκολος στόχος κάθε - θηλυκής -  κουνουπίνας. Αν λοιπόν με τρυπήσουν - κυριολεκτώ, το ρήμα "τσιμπώ" δεν με καλύπτει - κατά τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς όπως προείπα τέσσερα με πέντε κουνούπια την ημέρα - που σας διαβεβαιώ στην πραγματικότητα είναι πολλά περισσότερα - πόσα κουνούπια μάς κάνουν συνολικά; Δεδομένου ότι οι καλοκαιρινοί μήνες στην πατρίδα μας,όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι πάντα περισσότεροι από τρεις;  Βλέπετε λοιπόν πως δεν υπερβάλλω καθόλου.

Από άλλα πάλι δημοσιεύματα πληροφορούμαι ότι τα κουνούπια, το τονίζω τα θηλυκά, δεν τσιμπάνε τον κάθε άνθρωπο αλλά αντίθετα επιλέγουν πολύ προσεκτικά - τις οίδε με ποια, λιβιδινικά κριτήρια - τη λεία τους. Ήγουν εμένα! Είναι δυνατόν να μην αισθάνομαι τουλάχιστον κολακευμένος απ' αυτό το ερωτικό κατά βάθος γεγονός; Είναι εύκολο, και μάλιστα στα εξήντα τόσα χρόνια σου, να σε κυνηγούν δεκάδες θηλυκά, έστω και κουνούπια και να θέλουν, κυριολεκτικά, να σε ρουφήξουν; Να διακινδυνεύουν - επίσης κυριολεκτικά - τα πάντα για λίγα δευτερόλεπτα ηδονής πάνω στο σώμα σου αφού κι εγώ δεν είμαι βλάκας αλλά αμύνομαι για τις ρανίδες του αίματος μου κι έχω σκοτώσει cool blood αρκετές από τις επίδοξες συζύγους μου; Δηλαδή αυτά τα υπέροχα πλάσματα που το μόνο που επιθύμησαν, ήταν να ακουμπήσουν λίγο το δέρμα μου και να γευτούν το υπέροχο, όπως πίστεψαν, αίμα μου; Πόσος Μαρκήσιος Σαντ και πόσος Μπατάιγ χρειάζονται για να περιγράψουνμία τόσο αισθησιακή σκηνή!

Με άλλα λόγια, επιστρέφοντας από τον υπερρεαλισμό στον ρεαλισμό, το αίμα μου, αυτό το καλοκαίρι, γέννησε εκατοντάδες εκατοντάδων κουνουπάκια - αφού η κάθε κουνουπίτσα γεννάει ένα μεγάλο αριθμό αυγών, 200 με 300 τη φορά, οχτώ φορές τον χρόνο! - τα οποία σήμερα είναι εγκατεσπαρμένα σε όλη την επικράτεια.  Όπου δηλαδή ταξίδεψα ή πήγα διακοπές συνεχίζοντας τα μεν θηλυκά το αιμοδιψές έργο των μαμάδων τους, ή ακολουθώντας τα αρσενικά ενστικτωδώς την υψηλή - διαφημιστικό μήνυμα - αισθητική του μπαμπά τους. Είναι δυνατόν μετά από μία τέτοια συνειδητοποίηση να μην σκιρτά εντός μου το πατρικό μου φίλτρο; Το φαντάζεστε; Από το Παλαιό Φάληρο ως την Αίγινα και από τη Χίο ως την Κεφαλονιά όπου δηλαδή βρέθηκα φέτος, τα χιλιάδες (;)ζωηρά και χαριτωμένα κουνουπάκια μου - δεν μπορεί να είναι διαφορετικά αφού είναι παιδιά μου, αίμα από το αίμα μου - απολαμβάνουν ζουζουνίζοντας το ελληνικό καλοκαίρι! Χωρίς τους κοπετούς του κ. Καλύβα ή τις οιμωγές του κ. Μαραντζίδη περί δήθεν θανάτου του. Και μάλιστα χωρίς να κάνουν διάκριση ημέρας ή νύχτας, εσωτερικών ή εξωτερικών χώρων, υγρασίας ή παγωνιάς. Ζουζουνοτρυπούν ακάθεκτα πάντες και παντού!

Και να κάτι που το γνωρίζω από προσωπική πείρα: Τα σύγχρονα κουνούπια, τα παιδιά μου, καλύτερα οι κόρες μου, είναι εντελώς εξελιγμένα και δουλεύουν όλο το 24ωρο σαν ρομπότ, χωρίς να διεκδικούν τίποτα περισσότερο από λίγο αίμα για την αναπαραγωγή τους. Η χαρά δηλαδή κάθε φιλελεύθερου Υπουργού Εργασίας. Δεν είναι πραγματικά συγκινητικό; Εάν πάλι οι ζωηρές αυτές θυγατέρες μου ταλαιπωρούν, ή και βασανίζουν μερικούς από σας, το καταλαβαίνω, αλλά τι να κάνουμε, παιδιά είναι! Αίμα μου!

Μάνος Στεφανίδης

Ομότιμος καθηγητής του ΕΚΠΑ

Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων

Τελευταίο του λογοτεχνικό βιβλίο " Έρωτες μισοί, Μίση ολόκληρα, σαν διηγήματα" εκδόσεις Νίκας, 2022.