Νέγροι και Ασπρουλιάρηδες

Ο Γιάννης στην Τροία!

(Κείμενο που έγραψα στο αεροπλάνο για το Βήμα αλλά προτίμησα να το δημοσιεύσω εδώ)

Αυτό που κυρίως κατάφερε και καταφέρνει η Εθνική Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ είναι να νικάει ακόμα και όταν οι τρεις Αντετοκούνμπο κάθονται στον πάγκο. Σαν τον Αχιλλέα στην ιλιαδική Τροία που έσπερνε τον τρόμο στους εχθρούς ακόμα και όταν παρέμενε χολωμένος στη σκηνή του. Που νικούσε ακόμα και με την εμφάνιση μόνο των όπλων του. Έτσι συμβαίνει και με τους Αντετοκούμπο. Αυτό συνέβη π.χ με την Αγγλία. Κατάφεραν δηλαδή και μόνο με το άκουσμα του ονόματος τους οι αντίπαλες ομάδες να παραδίνονται πριν ακόμα ξεκινήσει η μάχη. Όταν μάλιστα εμφανίζονται, δεν υπάρχει έλεος. No prisoners που έλεγε κι ο Λώρενς της Αραβίας για τους Τούρκους.

Σαν τον Μέγα Αλέξανδρο ή το Ναπολέοντα, σαν τον Αννίβα ή τον Ιούλιο Καίσαρα. Γιατί η Εθνική μας νικάει όχι επειδή υπερτερεί σε όλα τα σημεία αλλά γιατί έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους της διαθέτοντας ένα υπερόπλο. Σαν τους U2 ή τα πάντζερ του Χίτλερ και τους σαριζοφόρους των Μακεδόνων βασιλιάδων.

 Αιτία βέβαια αυτού του πρωτοφανούς γεγονότος στα χρονικά της καλαθοσφαίρισης είναι ο υπεραθλητής Γιάννης αλλά και όλοι οι συμβολισμοί τους οποίους ο Γιάννης εκπροσωπεί: 

Ξεριζωμός από την πρώτη πατρίδα, προσφυγιά, επανεγκατάσταση, περιθώριο, παρανομία, κυνηγητό, φτώχια από τη μία. Αλλά και από την άλλη αγώνας, σκληρή δουλειά, δίψα για ζωή, πίστη, δεύτερη πατρίδα, επιτυχία, ευγένεια, ταπεινότητα, αναγνώριση, παγκόσμιο είδωλο, ευγνωμοσύνη, ανταπόδοση. Ο Γιάννης είναι ο Ηρακλής του εικοστού πρώτου αιώνα ο οποίος νικάει έστω κι αν εμφανιστεί μόνο η λεοντή του και όχι ο ίδιος. Σε λίγο θα αρκεί ο Ιτούδης να παρουσιάζει στον πάγκο μόνο την τρομερή μητέρα της οικογένειας Αντετοκούμπο και θα έχει σίγουρη τη νίκη! Την σύγχρονη Καλλιπάτειρα. 

Όμως ο ενθουσιασμός που νιώθει κάθε Έλληνας όπου της γης για τους θριάμβους της Εθνικής μπάσκετ δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τι ήταν οι Αντετοκούμπο στην Αθήνα και πως ξεκίνησαν. Ο Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας. Με λίγα λόγια δεν πρέπει να ξεχάσουμε πόσο μίσος και πόσος ρατσισμός έχουν προηγηθεί από μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει να εγκατασταθεί στην πατρίδα μας έχοντας άλλο χρώμα, άλλη χώρα προέλευσης και κυρίως μη έχοντας γεμάτο πορτοφόλι. 

Φαντάζομαι κάνεις δεν ξεχνάει τα κηρύγματα μίσους που εκστόμιζε και εκστομίζει ο αντισημίτης και "καθαρόαιμος άριος" Πλεύρης πατήρ για Εβραίους και Νέγρους τόσο από τα βιβλία όσο και από τις εκπομπές του ως σήμερα. Κανείς, ελπίζω, δεν ξεχνάει πως ο ανωτέρω διανοούμενος και ιστορικός αποκαλεί συλλήβδην υπανθρώπους τους μαύρους αλλά και όλους τους έγχρωμους, με ιδιαίτερη έμφαση σ' εκείνες τις φυλές που συνωθούνται πέριξ της Ομόνοιας. Άρα τουλάχιστον κάποιοι είναι, τουλάχιστον, υποκριτές όταν εκφράζουν την λατρεία τους για τα "ελληνόπουλα" τύπου "Αντετοκούμπο". Και η μεγάλη προσφορά του Αντετοκούμπο είναι ότι πολεμάει στην πατρίδα μας τον ρατσισμό με τα ίδια του τα όπλα: Με την δύναμη, την υπεροχή, τη νίκη σε όλα τα επίπεδα. Το αίμα που ξεχωρίζει!

Ο ίδιος ο Γιάννης δηλώνει, χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν και τίποτε, υπερήφανος και για την φυσική και για την θέτη του πατρίδα. 

Δεν έχει περάσει όμως πολύς καιρός από τότε που ο Άδωνις από τηλοψίας άφηνε προσβλητικά υπονοούμενα αστειευόμενος με το επίθετό του Γιάννη. Ο δε Πλεύρης υιός...

Προσωπικά δεν θα ξεχάσω το εξής επεισόδιο: Είχα στο σπίτι μου καλεσμένο τον γνωστό ζωγράφο Θεόδωρο Μανωλίδη, πρώην σύζυγο της επίσης γνωστής Ευγενίας Μανωλίδου και πατέρα των δύο πρώτων παιδιών της (Προ Σπύρου - Άδωνη). Συζητήσεως γενομένης ο Μανωλίδης απροκάλυπτα δήλωσε στο τραπέζι ότι "αν κατέβετε στην Ομόνοια και στην πλατεία Βικτωρίας θα λιποθυμήσετε από τις μυρωδιές των υπανθρώπων" (sic).

 Όταν τον ρώτησε η Ελβετίδα τότε γυναίκα μου 

"τί ακριβώς εννοείτε κύριε" αυτός της απάντησε ανενδοίαστα πως "προφανώς εννοώ τους βρωμιάρηδες μετανάστες". "Ξέρετε" του απάντησε εκείνη ψύχραιμα "και εγώ είμαι μία μετανάστρια, δεν έχει σημασία αν ήρθα από την Ελβετία, προσπάθησα με πολύ κόπο και αγώνα να ριζώσω εδώ και μάλιστα να πάρω και την Ελληνική υπηκοότητα. Για τον λόγο αυτό δεν είστε ευπρόσδεκτος σπίτι μου.  Επειδή δεν μπορώ όμως να σας διώξω, είστε φιλοξενούμενος του άντρα μου και στην Ελλάδα φιλοξενία είναι ιερή, αποχωρώ εγώ". Και λέγοντας αυτά εγκατέλειψε το δωμάτιο. Ο Μανωλίδης βέβαια δεν άργησε να πάρει κι αυτός το καπέλο του και να αποχωρήσει κακήν κακώς. Χωρίς όμως να ζητήσει συγνώμη και ούτε βέβαια να αλλάξει τις ιδέες του.

 Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μήπως θέλω να αποδώσω συλλογική ή οικογενειακή ευθύνη σε κάποιους; Άπαγε της βλασφημίας. Όμως ξέρω καλά ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και πως λ.χ τα παιδιά όσων έχουν βασανιστεί σε μακρονήσια, κουβαλάνε ακέραιες τις θλιβερές μνήμες των γονιών τους ό,τι κι αν ψηφίζουν σήμερα. Όπως και τα παιδιά των ακροδεξιών σπάνια απαλλάσσονται από την προκαταλήψεις που τους έχει ενσταλάξει το περιβάλλον τους. Ιδιαίτερα εκείνα που πέρασαν από τα σχολεία της Χρυσής Αυγής ή του Καρατζαφέρη. Πληρώνουμε ακόμη τον Εμφύλιο.Τα παραδείγματα πάμπολλα. Ο νηφάλιος λόγος, εν προκειμένω, σπανίζει. Σταματώ εδώ, επειδή όλοι μπορείτε να καταλάβετε τι θα μπορούσα να προσθέσω. Ας μην αμαυρώσουν όμως τη χαρά των αλλεπάλληλων νικών της Εθνικής μας τέτοιες, μαύρες σκέψεις. Ούτως ή άλλως αρκετό μαύρο, συμβολικό και ουσιαστικό,  έχουμε στη ζωή μας.