Ο κυρ Βασίλης μέσα μας

Ο Βασίλης, μέσα μας

Ο Βασίλης, ο μοιραίος σταθμάρχης της Λάρισας, είναι στην πραγματικότητα μία κωμική, μία γκροτέσκα φιγούρα. Γι' αυτό ακριβώς και οι πράξεις του και οι συνέπειες τους είναι τόσο βαθιά τραγικές. Ο Βασίλης συνοψίζει την κοινοτοπία του ασήμαντου που, όμως μπορεί να καταστεί τη κρίσιμη στιγμή, εφιάλτης με την ανοχή όλων μας. Να γιατί μάς άγγιξε τόσο και συνεχίζει να μάς αγγίζει το πένθος των Τεμπών. Ιδού γιατί έχουμε όλοι ταυτιστεί με τους νεκρούς του δυστυχήματος,  αλλά και γιατί κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα με κύριο στόχο και δικαίως την νυν κυβέρνηση που στη "βάρδια" της "έκατσε η στραβή", λησμονώντας όμως να ψέξουμε τον εαυτό μας τον ίδιο... Επειδή, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο Βασίλης - το γνωρίζουμε πλέον καλά - κατά βάθος είμαστε όλοι εμείς. Ο Βασίλης είναι το κράτος που ψηφίζουμε, ο Βασίλης είναι η κοινωνία που ανέχεται υστερόβουλα και δικαιολογεί όσα θα έπρεπε να καταδικάσει, ο Βασίλης είναι τα κόμματα με τους αρχηγούς και όλο το πολιτικό προσωπικό τους, ο Βασίλης είναι ο ανεπίληπτος άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο χαλαρός, ο "δε βαριέσαι", ο τόσο βαρυσήμαντα ασήμαντος. Ο Βασίλης είμαστε εμείς. 

Χτες, κατεβαίνοντας με το αυτοκίνητο από την Κηφισιά στον Πειραιά συνάντησα έξι, τουλάχιστον, εποχούμενους Βασίληδες γυναίκες και άντρες σε διάστημα μισής ώρας. Ο πρώτος έβγαινε από διασταύρωση που είχε stop χωρίς να κοιτάξει, χωρίς να μειώσει ταχύτητα και παραλίγο να χτυπήσει έναν δικυκλιστή που έχασε την ισορροπία του, ευτυχώς χωρίς χειρότερα αποτελέσματα. Ο συγκεκριμένος Βασίλης ήταν τυχερός και δεν "έγινε τράκα". Στη συνέχεια παρατήρησα έντρομος όχι ένα, όχι δύο αλλά τρία  αυτοκίνητα που παραβίασαν με μεγάλη ταχύτητα ένα κεντρικό κόκκινο φανάρι και αν εγώ δεν είχα την πρόνοια να περιμένω ίσως σ'έναν άλλο Βασίλη να τύχαινε "μια ακόμα στραβή". Πολύ εξ άλλου θέλει για να γίνει το κακό; Ρωτήστε και τον επιθεωρητή του μοιραίου σταθμάρχη. Μη μου πείτε όμως ότι και εσείς δεν είστε καθημερινοί μάρτυρες τέτοιων γεγονότων. Μη μου πείτε ότι και εσείς δεν έχετε μπει, έστω μία φορά, στον πειρασμό να παραβιάσετε το κόκκινο όταν είναι πολύ αργά τη νύχτα, όταν ο δρόμος είναι έρημος ή όταν δεν υπάρχει λόγος, έτσι νομίζετε, να περιμένει κανείς. 

Άρα είμαστε η χώρα όπου χιλιάδες χιλιάδων Βασίληδες είναι έτοιμοι να διαπράξουν ανά πάσα στιγμή την μικρή, την ασήμαντη, κατά τη γνώμη τους, παρανομία αφού ως γνωστόν οι νόμοι στον τόπο μας ισχύουν αποκλειστικά για τους άλλους. Και ποτέ για μας! Η ανοχή και η ανεκτικότητα στη μικρή ή την μεγάλη παράβαση ως την απόλυτη αρνησιδικία και την κατάρα της ανομίας. Όμως έτσι έπονται τα Τέμπη και το, μοιρολατρικά προαναγγελθέν, εθνικό πένθος. Επιστρέφοντας σπίτι δεν παρέλειψα να διαπράξω και την δική μου, μικρή παρανομία του τύπου "δεν βαριέσαι" οδηγώντας δέκα περίπου μέτρα ανάποδα σε δρόμο μονής κατεύθυνσης γιατί έτσι με βόλευε στο παρκάρισμα. Είναι κάτι που το συνηθίζουν όλοι οι γείτονες σαν σε σιωπηρή συμφωνία. Αλλιώς έπρεπε να κάνω βόλτα το τετράγωνο. Για αυτό σας λέω: Μήπως ήρθε η ώρα να σκοτώσουμε τον Βασίλη μέσα μας μήπως και αναστηθεί κάποτε η χώρα; Όλοι μας, χωρίς εξαιρέσεις;

ΥΓ. Με τρομάζει η βία στα σχολεία. Μια βία που αναμεταδίδεται τελετουργικά από τα κοινωνικά δίκτυα που τόσο γουστάρουν και αξιοποιούν οι έφηβοι. Εμπρός στα φοβισμένα ή αδιάφορα μάτια καθηγητών και γονέων. Με τρομάζει αυτός ο καινούργιος, άγνωστος κόσμος. Το ψυχρό, αποξενωμένο βλέμμα των νέων. Η γλώσσα, δηλαδή ο κώδικας τους, τον οποίο δεν κατανοώ.