Αχ η αγάπη...

ΑΧ, Η ΑΓΑΠΗ...

"Αυτό που μετράει δεν είναι οι λέξεις που λες, ούτε εκείνο που έχεις στο νου σου όταν τις λες, αλλά το πόσο οι λέξεις αλλάζουν τη ζωή σου στις διάφορες στιγμές της". 

                                              ...Wittgenstein

Χαϊδεύοντας εξημερώνεται η αφή. Και μαθαίνει καλύτερα κανείς την αγάπη μεγαλώνοντας. Όπως και την ποίηση εξάλλου. Έτσι όπως δοκιμάζεται σ' αυτές ενώ αναμετριέται με τον εαυτό του. Την αγάπη και την ποίηση. Την ποίηση και την αγάπη.

 Θέλει χρόνο για να μάθεις. Όσο περισσότερος χρόνος, τόσο πιο καλά. Πιο αληθινά. Αν παρ' όλα αυτά δεν έμαθες, δηλαδή δεν έγινες καλύτερος αγαπώντας, σημαίνει ότι γέρασες χωρίς να μεγαλώσεις. Κι αυτό είναι λάθος. Επειδή σπατάλησες τον χρόνο σου ανώφελα. Αγαπώντας περισσότερο τον καθρέφτη σου κι όχι ένα ζωντανό πλάσμα. 

Στην αγάπη ένα αγόρι αγαπάει ένα κορίτσι, μία γυναίκα έναν άντρα, ένας μεγαλύτερος μια μεγαλύτερη ή έναν μεγαλύτερο ή μια μικρότερη και ούτω καθεξής. 

Ή, πάλι μπορεί να αγαπάει ένα κορίτσι ένα κορίτσι κι ένα αγόρι ένα αγόρι και ένας άντρας έναν άντρα και μια γυναίκα μια μικρότερη γυναίκα ή μια μεγαλύτερη... Άπειροι οι συνδυασμοί, αμέτρητες οι παραλλαγές όπως άπειροι είναι οι άνθρωποι και απείρως άπειρες οι ανάγκες τους. Μόνο η αγάπη είναι μια. Και δεν περιορίζεται. Ούτε κι ορίζεται με μέτρα και σταθμά.

 Αφού μπορεί ένας σκύλος ν' αγαπάει έναν άνθρωπο ή μια γάτα ή και τους δύο μαζί ή και άλλους ανθρώπους και ένα παιδί ν' αγαπάει ένα κουτάβι και το κουτάβι να αγαπάει με όλο του το είναι και το παιδί και τους γονείς του και μια γυναίκα να λατρεύει τις γάτες της και εκείνες το ίδιο κι ένας παππούς το καναρίνι του ή μια γιαγιά τον παπαγάλο της κι οι όλοι μαζί να αγαπιούνται ανά δύο ή ανά τρεις ή ανά τέσσερις. Κι όλοι σαν ένας. Σημασία έχει να αγαπιούνται. Σημασία έχει να αγαπάς.

ΥΓ 1. 

"Γιατί δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι. Υπάρχουν μόνο έρωτες, χωρίς επίθετο."  

 Α. Εμπειρίκος, ο εμπειρικός!

...Κάθε χτες φορτώνει στην χωματερή των ερώτων τα αισθήματα του σήμερα. Κι αύριο; 

 Το απόσταγμα της ωριμότητας λέει πως αύριο δεν υπάρχει. Σύννεφα από χώμα είναι γεμάτος κι ο ουρανός του μέλλοντος. Χώμα κι οι ανάλαφρες, οι διάφανες, οι ταξιδιάρες νεφέλες. Με τον ουρανό, έναν φριγμένο αγρό για να τον σκάψεις. Με σκέψεις κι επιθυμίες.

Επειδή ο έρωτας είναι η μέγιστη, η πρώτη ψευδαίσθηση, δηλαδή η μεγαλύτερη μυθοποίηση. Αγάπη πάλι είναι ό τι απομένει μετά την απομυθοποίηση του έρωτα. Γνωστά πράγματα για όσους έχουν ζήσει τον καύσωνα του Αυγούστου χωρίς να φοβηθούν τα εγκαύματα της ψυχής.

ΥΓ 2. 

Δεν γράφουν τα ποιήματα οι ποιητές. Ποτέ δεν τ' έγραφαν. Απλώς έχουν την ευαισθησία και τα βρίσκουν εκεί που κανένας δεν ψάχνει. Αυτό κάνει τη διαφορά. 

Αίφνης οι ποιητές ξυπνάνε σ' ένα ασήμαντο, σκονισμένο δωμάτιο για ν' ανακαλύπτουν έκθαμβοι πως αυτό είναι γεμάτο από λέξεις. Και εικόνες βέβαια. Και ποταμούς από χαρτί και σύννεφα κάτω από το μαξιλάρι τους. Κι άλλες λέξεις, κι άλλα σύννεφα, παντού λέξεις που να τις πνίγουν τα ερμάρια ή μέσα κι επάνω στην εταζέρα. Κι άλλες εικόνες με θάλασσες, ναυάγια και τη βασίλισσα - γοργόνα ριγμένες στο τραπέζι ή το χαλί. Επειδή είναι απαραίτητο να θυμώσει η βασίλισσα - γοργόνα και να πνίξει το καράβι για να γραφτεί ένα ποίημα.

 Οι ποιητές, πάλι, για να διασχίσουν την κρεβατοκάμαρα ως το σαλόνι, πρέπει να παραμερίσουν λέξεις, να σαρώσουν φράσεις ολόκληρες, να ποδοπατήσουν προτάσεις. Κι όταν επιτέλους φτάσουν στο γραφείο τους παραπατώντας σαν μεθυσμένοι, δεν έχουν παρά να βάλουν όλον αυτόν τον ορυμαγδό σε σε μίαν ορισμένη τάξη. Τόσο ορισμένη που να μη διαφέρει από την αταξία. Την πιο όμορφη καταστροφή που έκρυβε το κουτί της Πανδώρας.

Οι καλοί ποιητές μοιάζουν με τις καλές, τις τακτικές νοικοκυρές. Οι πολύ καλοί ποιητές πάλι μοιάζουν με τις ρέμπελες και τις ακατατάστατες. Μια λέξη εδώ κι αλλού η άλλη, χωρίς σχέση, φαινομενικά, μεταξύ τους. Μια φράση, τέλος, κρεμάμενη στον αέρα σαν νυμφίος που καθυστέρησε. Ή, ένα όνομα που μοιάζει αναστημένο. 

Κάπως έτσι φτιάχνονται τα αριστουργήματα. Σαν ένα ζευγάρι χοντρά, δίπλα άρβυλα. Χωρίς καν ο ποιητής τους να το καταλαβαίνει έτσι αγχωμένος από τον κυκεώνα των τόσων λέξεων. Τόσων θανάτων που κρύβονται μέσα ή πίσω από τις λέξεις...Τόσων φράσεων σκονισμένων, πολυκαιρισμένων, βουτηγμένων στην υγρασία, κάποτε - κάποτε σκουριασμένων. Και συχνά με μια βαριά μυρωδιά θείου και αμμωνίας. (Ίσως ο ιδρώτας ή και τα ούρα παλιότερων ποιητών. Του Καβάφη ή του γέρο Πάουντ για παράδειγμα). 

Όλα αυτά τώρα οφείλουν να λάμψουν ξανά και να λάμψουν αλλιώς. Σαν σάρκα που πριν αρρωστήσει και σαπίσει, πριν πεθάνει, ξανακαινουργιώθηκε. Σαν ανάσταση χωρίς φιλοδοξίες αθανασίας. Γιατί η ποίηση είναι η τρέλα χωρίς την αρρώστια. Μια ανάσταση που φτιάχνουν άνθρωποι με τα ίδια τους τα χέρια κι όχι θεοί.

Ο ποιητής δεν έχει πολύ χρόνο και το ξέρει. Γι' αυτό βιάζεται. Μοιάζει με το ναυαγό στην άκρη του ωκεανού που ξέρει πως ό,τι αγκαλιάζει το μάτι του, δεν είναι ούτε  πολλοστημόριο αυτού που πραγματικά υπάρχει. Και που σελαγίζει το άφθαρτο και το απόλυτο εκεί, στα βάθη...

Εικόνες με τρεις ζωγράφους: Στην πρώτη, η εκδήλωση μνήμης για τον Ηρακλή Παρχαρίδη (1956 - 2017) που οργανώσαμε στο Δήμο Κερατσινίου το Πάσχα του 2019. Δίπλα μου ο φίλος Γιάννης Αδαμάκης. Στην άλλη ένα από τα αγαπημένα μου έργα του Τζουλιάνο Καγκλή. Μια ναϊάδα, μια νεράιδα σε δάσος μυστικό...