Το γαϊτανάκι της ντροπής

Αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι ξεχνάμε τόσο εύκολα σ’ αυτό τον τόπο. Οτι το παρελθόν δεν αποτελεί μάθημα για όσους διαχειρίζονται το παρόν ή προγραμματίζουν το μέλλον. Οτι τα κύρια oνόματα «Νεονάκης», «Πάχτας», «Μαντέλης», «Τσουκάτος» ή Four Seasons αντιμετωπίζονται από την τρέχουσα νομενκλατούρα ως ουσιαστικά και μάλιστα αφηρημένα. Οτι, τέλος, ομοθυμαδόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ασκούν αφ’ υψηλού κριτική για τις χρόνιες πληγές της χώρας, την έλλειψη παραγωγικότητας ή επενδύσεων, το αργοκίνητο πανάκριβο κράτος, τις στρατιές των αργόμισθων ή των ομήρων συμβασιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, την ανεργία, την ακρίβεια, το χάλι της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, την ανασφάλεια, τη διαφθορά, τη γενικευμένη παραβατικότητα και ανομία, την, την, την... 

Λες και δεν ευθύνονται αμφότεροι για τα σημερινά μας χάλια ή λες και το πρόβλημα του μέσου πολίτη δεν είναι πώς θα τα φέρει βόλτα, αλλά το ποιος φταίει περισσότερο που κατάντησε τόσο άδοξα η ευρωπαϊκή Ελλάδα... Ελλαδιστάν. Και που το απύθμενο δημόσιο χρέος και ο αλόγιστος υπερδανεισμός θα βαρύνουν ακόμα και τα εγγόνια μας. Το σύστημα εξεμέτρησε το ζην, έκλεισε τον κύκλο του, εξάντλησε κάθε ισχύ ακόμη και των εφεδρικών του δυνατοτήτων. Δεν έχει πια κύρος –είναι προφανές– επειδή δεν διαθέτει όραμα και γιατί δεν μπορεί ούτε να εμπνεύσει ούτε να εμπνευστεί. Στη Βουλή συνωθούνται κάτι βλοσυροί μπάρμπες, κάτι συμπέθεροι με πονηρό χαμόγελο –ίσως επειδή προσώρας δεν έχουν την τύχη του Παυλίδη– και κάποιες ξανθές κυρίες που απασχολούν το εκλογικό σώμα περισσότερο με τους συντρόφους τους παρά με τις πολιτικές τους παρεμβάσεις. Οι σύντροφοι της Αριστεράς, πάλι, καταγγέλλουν την πλουτοκρατία αλλά όχι και το σύμμαχό της κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό. Ή προτείνουν εναλλακτικές πολιτικές χωρίς όμως να διασαφηνίζουν πώς διάβολο μπορούν να υλοποιηθούν. 

Επειτα, ικανοποιημένοι, πηγαίνουν στον Μάκη. Τι να σου κάνει όμως κι αυτός; Κουράστηκε. Ο αέρας της Εκάλης στόμωσε το κοφτερό τηλε-σπαθί του. Ετσι, η φυλή των Κιμάκη κατάντησε να καταγγέλλει μόνο τον Γαϊτάνο. Ομως το γαϊτανάκι της κυρίαρχης ξεφτίλας παραμένει στο απυρόβλητο. Ετσι βολεύει καλύτερα. 

ΥΓ.1: Πέραν του οικονομικού, το έλλειμμα του πολιτισμού πώς θα το αντιμετωπίσουμε;

ΥΓ.2: Στην Ελλάδα, πάντως, έχουμε ανοσία στα γουρούνια.