Ad hominem

Εγώ τάχω με ανθρώπους προ-σω-πι-κά. Όλα τ’ άλλα είναι υποκρισίες. Όπως επίσης λατρεύω συγκεκριμένους ανθρώπους. Το αν αυτοί είναι επί το πλείστον νεκροί, λίγη έχει σημασία. Αρχίζω: Τώρα που έχουμε δημοτικές εκλογές μήπως ο νυν δήμαρχος Αθηνών –πρώην γιατρός και αποτυχημένος υπουργός υγείας- μπορεί να μας πει πόσο στοίχισαν οι ηλεκτρονικές μπάρες που υποτίθεται θα απέκλειαν το ιστορικό κέντρο από τα τροχοφόρα και τις οποίες ακριβοπληρώσαμε και που ουδέποτε λειτούργησαν αλλά παραμένουν ακόμη καρφωμένες στην άσφαλτο; Υπενθυμίζω πως τις τοποθέτησε ο επίσης αποτυχημένος υπουργός υγείας και αρχηγός κόμματος κ. Αβραμόπουλος. Η αποτυχία τους ως δήμαρχων είναι περισσότερο από χειροπιαστή. Επειδή στον τόπο μας εύκολα ξεχνάμε, συγχωρούμε, κι ακόμα ευκολότερα διαπράττουμε τα ίδια λάθη. Συνεχίζω: Ξέρετε ποιος είναι ο πιο σημαντικός Έλληνας συλλέκτης διεθνούς σύγχρονης τέχνης; Ο κ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ. Πρόκειται για τον κύριο εκείνο που αφού πούλησε την πατρική του επιχείρηση στον «εθνικό» αγοραστή Βγενόπουλο τώρα δίνει συμβουλές-εντολές στην κυβέρνηση περί του πρακτέου και σηκώνει το δάχτυλο, ευκαιρίας δοθείσης στους μισθοσυντήρητους. Αυτός ο τύπος θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει σε ποια Ελβετική τράπεζα έχει τα εισοδήματά του κι αν είναι ειλικρινής τότε να τον κάνουμε πρόεδρο του ΔΣ της Εθνικής Πινακοθήκης τιμής ένεκεν. Ούτως ή άλλως ο νυν πρόεδρος είναι ένας άχρωμος και άσχετος πρώην δικαστικός. Πρόεδρος όμως του ΣΕΒ τη στιγμή που δεν είναι πλέον βιομήχανος, γιατί; Εκτός κι αν έτσι συμβολικά υποδηλώνει την ανυπαρξία του είδους στην ελληνική κοινωνία ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτή την αιχμηρή στιγμή της κρίσης. Λεπτομέρεια: Ο προειρημένος Βγενόπουλος αρχικά προέλαβε τον Δασκαλόπουλο στις πρώην επιχειρήσεις του ως διευθύνοντα σύμβουλο αλλά έπειτα τον απέλυσε επειδή δεν προσερχόταν τακτικά στην εργασία του! Όπως δηλαδή πράττει η πλειοψηφία των δημόσιων υπαλλήλων. Δασκαλόπουλε, είσαι ένας από μας! Σε αυτόν τον τόπο κανείς δεν βρίσκεται στη θέση του κι όλοι (θέλουν να) κάτι άλλο: Από τον Κωνσταντόπουλο ως τον Κραουνάκη. Αυτή η σύγχυση ρόλων και αποστολών στ’ όνομα μιας αισθητικής και μιας πολιτικής λίγο πολύ τηλεοπτικής, δηλαδή χυδαία επιφανειακής και εγωπαθούς, είναι και η βασική αιτία της σοβούσας κρίσης. Οι τράπεζες και οι νομοταγείς κομπίνες τους ήρθαν αργότερα. Η ανακάλυψη του εγώ συντελέστηκε στην αυγή της νεωτερικότητας. Αλλά και η λατρεία του, le culte που θα έλεγε ο Rousseau. Τώρα που η δύση (της νεωτερικότητας) κρύβεται στα μαύρα σύννεφα ενός παγκόσμιου, αργού θανάτου, ποιο «εγώ» είναι σε θέση ν’ ανακόψει τη ραγδαία εξαφάνιση του «εμείς», ποιο συλλογικό όραμα θα αναβάλλει τους μυριάδες προαποφασισμένους ατομικούς θανάτους;

Να γιατί τάχω με τους ανωτέρους εντιμότατους, κατά τ’ άλλα, συμπολίτες μας. Γιατί ενώ ήξεραν δεν έκαναν τίποτε πέρα από τη μύτη τους, τίποτε το στοιχειώδη πατριωτικό. Όπως και άλλοι πάρα πολλοί εξάλλου. Ενδεχομένως κι εγώ.