ΔΗΛΩΣΗ – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ἵππους δὲν ἐπιβαίνουσι,
ἀμὴ τὴν ἐξουσίαν
καὶ τοῦ λαοῦ τὸν τράχηλον,
ἰδού, μάχονται οἱ ἥρωες
μέσα εἰς τὰ ντάνσιγκ.

Κ. Καρυωτάκης (Ωδή εις Ανδρέαν Κάλβον)

Οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. (Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση) είχαν αποφασίσει από τον περασμένο ήδη Ιούνιο την αυτόνομη κάθοδο τους στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας με πλήρη συνδυασμό και με πρόγραμμα που φιλοδοξούσε να συμβάλει στην θεραπεία των χρόνιων πληγών της πρωτεύουσας.

Ως όνομα της προσπάθειας είχε επιλεγεί «Για μίαν Αθήνα της αισθητικής και των χρωμάτων», ακριβώς για να υπογραμμιστεί ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της πρότασης μας και η εμμονή μας στην τόσο υποβαθμισμένη, αισθητική της πόλης του Περικλή (αλλά φευ και του Αβραμόπουλου, της Ντόρας ή του Νικήτα).

Έχοντας απόλυτη συνείδηση της κατρακύλας που ακολουθεί η Αθήνα τα τελευταία είκοσι χρόνια, κατρακύλας που οφείλεται στην en bloc άσκηση της δημοτικής αρχής από την ίδια συντηρητική παράταξη, την ίδια πολιτική αλλά και τα ίδια πρόσωπα – μόνο τα προσωπεία των δημάρχων αλλάζουν – πιστεύουμε ακράδαντα πως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανακοπή αυτής της παρακμής είναι η απομάκρυνση από την πλατεία Κοτζιά όλου αυτού του «στρατού εξουσίας» που περνάει από δήμαρχο σε δήμαρχο αναλλοίωτος και που σχετίζεται εκτός των άλλων με την μαφία των σκουπιδιών, με την βιομηχανία των τραπεζοκαθισμάτων ή την μικροπολιτική των πεζοδρομίων (μεταφορικά αλλά και κατά κυριολεξία).

Ο δήμος της Αθήνας εδώ και δεκαετίες βρίσκεται όμηρος των παιχνιδιών της κεντρικής εξουσίας ενώ στον θώκο του εκκολάπτονται μεν μελλοντικοί αρχηγοί (φύσει ή και παραφύσιν), αλλά όχι και πραγματικοί ηγέτες του άστεως που θα πειθαναγκάσουν την κυβέρνηση να ασχοληθεί πραγματικά με αυτή την πόλη – τέρας που ασφυκτιά και αργοπεθαίνει:

Με τις εγκαταλελειμμένες γειτονιές, τις συνοικίες στις οποίες σιγοβράζει το φυλετικό μίσος, με τη βρώμα και τη δυσωδία να κυριαρχούν ακόμα και στα πιο σεσημασμένα τουριστικά σημεία, με την έλλειψη πολιτιστικών υποδομών, με την απρόσκοπτη διακίνηση ναρκωτικών και λευκής ( ημίλευκης ή μαύρης, ανάλογα τις προτιμήσεις) σάρκας κυριολεκτικά κάτω από την μύτη του δημάρχου και την «καντονοποίηση» του ιστορικού κέντρου το οποίο πλέον ορίζουν εθνικές μαφίες οι οποίες καταδυναστεύουν τόσο τους ντόπιους όσο και τους οικονομικούς μετανάστες.

Κάποιος οφείλει να αντιμετωπίσει το φλέγον αυτό ζήτημα χωρίς παρωπίδες.

Η αυτόνομη κάθοδος μας στις δημοτικές εκλογές με συμβολική υποψηφιότητα δημάρχου τον κριτικό τέχνης Μάνο Στεφανίδη είχε ως στόχο, εκτός των άλλων να διεκδικήσει την άμεση αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου και την προστασία του από την προϊούσα ερήμωση λόγω αφενός του εξοντωτικού κυνηγητού και των φοροεισπρακτικών μέτρων εναντίον των μικροεπαγγελματιών που του έδιναν ζωή και αφετέρου στην ιδιότυπη ασυλία που απολαμβάνουν τα κάθε λογής εξτρεμιστικά και αντιδημοκρατικά στοιχεία ώστε να διώκουν, να καταστρέφουν ακόμη και να εγκληματούν ατιμώρητα.

Επίσης θα θέλαμε να εγκαλέσουμε έστω και καθυστερημένα τον πρώην δήμαρχο κύριο Αβραμόπουλο σχετικά με τις πανάκριβες αλλά μηδέποτε λειτουργήσασες ηλεκτρονικές μπάρες τις οποίες τοποθέτησε μεν αλλά αμέλησε να εγκαινιάσει επειγόμενος να ηγηθεί του νεότευκτου, τότε, κόμματος του. Θα μας ενδιέφερε να μάθουμε πόσο στοίχισαν (το ποιος πλήρωσε τις μπάρες το ξέρουμε).

Αλλά εγκαλούμε και τον κύριο Κακλαμάνη, τον «Ομέρ – Πριόνη» της συνειδητοποιημένης νεολαίας και τον δήμαρχο – αφέντη του μπετόν επειδή στην απόλυτη πολυπραγμοσύνη του έπραξε το απόλυτο μηδέν στον πολύπαθο δήμο. Έναν δήμο που ακόμη περιμένει την λειτουργία μιας συμφωνικής δημοτικής ορχήστρας αληθινά υψηλού επιπέδου, μίας σύγχρονης δημοτικής βιβλιοθήκης, μιας αναβαθμισμένης δημοτικής πινακοθήκης (στο πρότυπο π.χ. των γερμανικών Kunsthalle), ενός κέντρου σύγχρονης τέχνης στο οποίο δεν θα πληρώνει κανείς για να εκθέσει (όπως συμβαίνει στο Γκάζι), των ποδηλατοδρόμων, των πεζοδρόμων, των πάρκων πρασίνου κτλ., ώστε να καταστεί η Αθήνα ισάξιο κέντρο πολιτισμού με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά. Κι όλα αυτά όχι για την ναρκισσευόμενη βιτρίνα του δημάρχου αλλά για την συμμετοχή και τη δημιουργική εμπλοκή των πολιτών.

Θα έπρεπε τέλος ο κύριος Κακλαμάνης να μας εξηγήσει γιατί έβγαλε τα τρία κινητικά γλυπτά του Τάκι από τις αρχές της Διον. Αρεοπαγίτου όταν μάλιστα τα δύο ήταν προσφορά του καλλιτέχνη προς τους πολίτες της Αθήνας; Και βέβαια ποια δημόσια γλυπτική έστησε ο ίδιος.

Νισάφι πια με την συντήρηση, την υποβάθμιση και την κατασπατάληση των δημοτικών εσόδων σε έργα βιτρίνας και προσωπικής σπέκουλας.

Τέλος, επιτέλους, με την φανερή και αφανή βία που δεσπόζει στην πόλη και την στραγγαλίζει. Με τη βία που ιδεολογικοποιείται νομιμοποιώντας τις όποιες φασίζουσες ενέργειες.

Δια όλους αυτούς τους λόγους, και ακόμη περισσότερους, οι Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. είχαν αποφασίσει την αυτόνομη κάθοδο τους καθώς και την εκπόνηση πλήρους συνδυασμού και αναλόγου προγράμματος, έχοντας ως διακηρυγμένο στόχο την απομάκρυνση της δεξιάς από τον δήμο της Αθήνας.

Η υπερκομματική όμως κάθοδος μίας υποψηφιότητας τόσο πειστικής όσο αυτή του Γιώργου Καμίνη αλλά και η στήριξη της από χώρους συγγενείς προς τις ιδέες μας όπως είναι η δημοκρατική αριστερά, μας επιβάλλουν να μην πολυδιασπάσουμε το εκλογικό σώμα και να μην αποπροσανατολίσουμε τους προοδευτικούς ψηφοφόρους. Για αυτή την μάχη κάθε ψήφος είναι πολύτιμη.

Αποφασίσαμε λοιπόν να στηρίξουμε θερμά την υποψηφιότητα του Γιώργου Καμίνη και να μην κατέλθουμε αυτόνομοι στις προσεχείς δημοτικές εκλογές πιστεύοντας ότι έτσι συμβάλλουμε στην ανάδειξη ενός αληθινά προοδευτικού δημάρχου, απαλλαγμένου από κομματικές εξαρτήσεις και ικανού να χτυπήσει ουσιαστικά τις τοπικές μαφίες του δήμου της Αθήνας και τα από χρόνια εγκατεστημένα εκεί καπετανάτα του. Ενός δημάρχου που θα εργαστεί φιλότιμα για την Αθήνα της αισθητικής και των χρωμάτων που ονειρευόμαστε…

… την χώραν νέμεται

η στρατιά της ήττης,

του λαού την αποφασιν,

άτεγκτον, φοβέραν,

περιφρονούσα

Κ. Καρυωτάκης

Για τις Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.

Νίκος Λούβρος

Μάνος Στεφανίδης