ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ (ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ)

 

Αγγέλικα Βαξεβανίδου, Πρίγκηπας (λεπτομέρεια), μικτή τεχνική,152x157εκ. γκαλερί Τεχνοχώρος.

Η ζωγράφος γεννήθηκε στο Νταχάου της Γερμανίας το 1974. Σπούδασε γλυπτική στην Αθήνα με τον Θόδωρο Παπαγιάννη και μετεκπαιδεύτηκε το Βερολίνο και το Μόναχο. Τα έργα της αποδίδουν γυμνές φιγούρες ενηλίκων σαν να είναι βρέφη ενώ στο φόντο χαράζονται γκράφιτι στίχων από νανουρίσματα: “Schlaf Kindlein, schlaf” (Κοιμήσου μωρό μου). Η αντίθεση είναι εντυπωσιακή. Εδώ η γυμνότητα φοριέται σαν ρούχο σημαίνοντας την επιστροφή στην επώδυνη αθωότητα.

 

 

 

 

 

Όταν μοίραζαν οφίτσια,

Εγώ είχα άλλα βίτσια.

 

            Σας το λέω ευθέως, κι εσείς ενημερώστε σχετικά τον Αϊ Βασίλη ή το Χριστούλη στη φάτνη για να κάνει το θαύμα Του: Θέλω να γίνω Προβόπουλος στη θέση του Προβόπουλου. Ούτως ή άλλως ο κ. Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος αργά ή γρήγορα θα αποχωρήσει. Γιατί κάποιος άλλος κι όχι εγώ; Νομίζω πως διαθέτω όλα τα απαραίτητα προσόντα. Μπορώ να παραμένω ανέκφραστος επί ώρες όταν προεδρεύω σε βαρετές συσκέψεις και να γίνομαι τόσο δυσοίωνος όταν μιλάω ώστε να με ζηλεύει κι αυτή ακόμη η Κασσάνδρα, η πρώτη εισηγήτρια των κακών ειδήσεων.

            Το μόνο που πρέπει επειγόντως να κάνω, είναι ν’ αγοράσω δυο-τρία κοστουμάκια μαύρα με ελαφρά αρζάν ρίγα και πολλές σιέλ ή μπλε νουάρ γραβάτες. Όπως και να κάνουμε τα ρούχα κάνουν τον διοικητή. Και οι ανακοινώσεις για την πορεία της οικονομίας μας βεβαίως. Σιγά τα δύσκολα! Θα αρχίζω εισαγωγικά με την επισήμανση του διεθνούς αρνητικού κλίματος και θα μπαίνω στο ψητό διεκτραγωδώντας τα δημοσιονομικά χάλια της χώρας και την ανάγκη επιβολής ακόμη πιο αυστηρών φορολογικών μέτρων. Παιχνιδάκι! Αν μάλιστα μερακλώσω, μπορεί και να αναφερθώ στις ισχυρές πιθανότητες ενός άμεσου κραχ εάν δεν ληφθούν υπ’ όψη οι παραινέσεις μου. Τρέμε Τρόικα. Τρέμε Τρέμη! Όχι παίζουμε! Συνελότι ειπείν που θα έλεγε και ο Πάνος Παναγιωτόπουλος είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος στη κατάλληλη θέση. Και δεν θέλω μεμψιμοιρίες του τύπου πως δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε τραπεζίτης. Τους είδαμε και τους οικονομολόγους ή τους τραπεζίτες! Άντε να μην ανοίξω το στόμα μου. Εξάλλου γιατί να μην δοκιμαστεί κι ένας ιστορικός τέχνης σ’ αυτή τη θέση; Πώς μετείχε ο κ. Αράπογλου στο διοικητικό συμβούλιο της Εθνικής Πινακοθήκης; Είναι φως φανάρι πως υπάρχει κάποια αντιστοιχία. Απ’ την άλλη, εγώ θα εμπλουτίσω τον θεσμό με μιαν νέα πιο ευφάνταστη ορολογία. Θα μιλάω π.χ. για τον «απόλυτο σουρεαλισμό των όποιων οικονομικών προβλέψεων» για την «εξπρεσιονιστικής αγριότητας ύφεση που εμποδίζει την ανάπτυξη» ή για τον «ιμπρεσιονιστικό χαρακτήρα των κυβερνητικών μέτρων που μόνο επιφανειακά στοχεύουν στην πάταξη της ακρίβειας». Ε, κι όταν με καλούν σε διεθνή φόρα θα παίρνω ένα ακόμη πιο απελπισμένο ύφος (αφού έχω πάρει μαζί μου και τη Βερονίκ την Ελβετίδα γυναίκα μου για να με ξεσκονίζει στα γαλλικά). Σας λέω, τα έχω υπολογίσει όλα και περιμένω ο πρωθυπουργός να κάνει κι αυτός το καθήκον του. Να με καταστήσει με δόξα και τιμή Προβόπουλος στη θέση του Προβόπουλου. Αφήστε που το δικό μου επώνυμο είναι πιο σικ, άρα καταλληλότερο για μια τόσο σικ θέση. Ε, κι αν τα βρω δύσκολα, θα ρωτήσω τον φίλο μου τον Γιάννη Δραγασάκη  για να με συνδράμει σε τίποτε τεχνικά ζητήματα. Όμως η θέση την οποία διεκδικώ είναι πρωτίστως πολιτική κι γιαυτό θεωρώ την υποψηφιότητά μου, περίπου, χωρίς αντίπαλο. Σιγά τώρα μην αφήσουμε τόσο κρίσιμα θέματα πολιτικής οικονομίας σε τεχνοκράτες οικονομολόγους. Εδώ που φτάσαμε, χρειάζονται γνήσια ποιητική φλέβα, δραματικό ταλέντο, τραγικός οίστρος για να αποδώσουν σ’ όλη τους την ένταση τα πάθη που μαστίζουν την οικονομία μας.  Ο μόνος που θα μπορούσε να μου φάει τη θέση είναι ο Λάκης Λαζόπουλος. Αλλά αυτός εξ όσων γνωρίζω δεν ενδιαφέρεται. Πάει, κατ’ ευθείαν, για πρωθυπουργός.

 

ΥΓ. 1 Το άκρον άωτον της υποκρισίας: «προοδευτικοί» να ικανοποιούνται από το status quo των πανεπιστήμιων μας και να μην επιθυμούν να αλλάξει τίποτε.

ΥΓ2 Το κακό με τους ανθρώπους της εξουσίας διαχρονικά είναι πως ξεχνάνε πού πηγαίνουν οι προκάτοχοί τους όταν εγκαταλείπουν ή τους εγκαταλείπει ο θώκος. Μια τέτοια συνειδητοποίηση θα τους καθιστούσε πολύ πιο ανθρώπινους, δηλαδή πολύ πιο συμπαθείς...

ΥΓ. 3 Ονειρεύομαι μιαν εποχή που οι άνθρωποι θα περιφρονούν τον πλούτο και την επίδειξη, θα αγαπούν τη γνώση, θα εμπιστεύονται την αξιοκρατία και θα μισούν τη βία υπό οποιοδήποτε ιδεολογικό πρόσημο. Καλά Χριστούγεννα!

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στις "6μέρες" του Σαββατου 22/12/2012.