Ιστορίες με σκύλους

Ι.

Με συγκινεί βαθιά αυτός ο διακριτικός τρόπος
με τον οποίο συνοδεύει ο γέρο σκύλος το αφεντικό του
όταν βγαίνουν βόλτα στο πάρκο οι δυο τους.
Πως του αφήνει τη πρωτοβουλία ώστε να νομίζει
ότι αυτός τον οδηγεί ενώ συμβαίνει το αντίθετο.
Απλά ο γέρο σκύλος βγάζει βόλτα, κάθε μέρα,
τον ηλικιωμένο του ιδιοκτήτη στο πάρκο.
Τους βλέπω να κινούνται αργά στο πεζοδρόμιο
να περιμένουν το φανάρι κοιτώντας ο ένας
τον άλλον στοργικά, θαρρείς και είναι οι μόνοι
τρυφεροί σ' έναν σκληρό κι αδιάφορο κόσμο.


Ο γέρο σκύλος κάθε τόσο κοντοστέκεται
και κοιτάζει τον συνοδό του αν ακολουθεί
αν κουράστηκε, αν λαχανιάζει, αν τον πιέζει το λουρί.
Κάνει, τάχα μου, πως χαζεύει ένα λουλούδι,
ή, πως σηκώνει το πόδι για πιπί στο δέντρο.
Συνθηματικά είναι όλα αυτά και σαν κινήσεις
αβροφροσύνης. Συμπεριφορές είναι που
συνηθίζουν, ακόμη, οι σκύλοι κι έχουν ξεχάσει
πολλοί άνθρωποι. Πάνω απ' όλα προσέχει
τον γέρικο σύντροφό του να μην εκθέσει,
να νοιώθει πως αυτός έχει την πρωτοβουλία
ώσπου να γυρίσουν και οι δυο ασφαλείς
στο σπίτι για μιαν, ακόμα, ημέρα...
 

ΙΙ

Ήταν εκείνος κι ήταν κι ο σκύλος του.
Το σκύλο του έβγαζε εκείνος βόλτα
καθημερινά στο πάρκο, το ψωραλέο.
Κι ήταν κι ο άλλος που ήταν μόνος του.
Τόσο μόνος όσο όλοι οι άλλοι, οι μοναχοί του κόσμου.
Και έβγαζε ο άλλος βόλτα τον εαυτό του μόνο
καθημερινά στο ψωραλέο πάρκο.
Μα φτάνει ο καιρός που η ευτυχία εκλείπει.
Πέθανε ο σκύλος κι εκείνος μόνος κι ανήμπορος.
Τότε ο άλλος, ο τόσο μόνος, ίσως να σκέφτηκε
ή, πάλι, ο εαυτός του ήταν που σκέφτηκε κι είπε
εκείνον να έβγαζε στο πάρκο βόλτα.

-Ψωραλέο εσύ πάρκο, τι είδους χαρά μπορείς να δώσεις;
Κι όμως. Εκείνος έλαμψε τότε από ευχαρίστηση,
από ευχαρίστηση, τότε, έλαμψε κι ο άλλος
-από ευχαρίστηση κι ο εαυτός του πλάι-.

Τήνος 28/8/11