Αντίο Θόδωρε

Ο ζωγράφος Θόδωρος Πάντος (1932-2013) έφυγε σεμνά και αθόρυβα όπως έζησε σε σε όλο του το βίο. Τον γνώρισα όταν οργάνωσε την ομάδα ΣΥΝ στα Εξάρχεια, την δεκαετία του '70, και έκτοτε παρακολουθούσα γοητεύμενος τα ανοιχτά μαθήματα ιστορίας της τέχνης που παρέδιδε στη σχολή Βελουδάκη ,στη Φιλελλήνων. Υπό την έννοια αυτή υπήρξε δάσκαλος μου,  και τολμώ να πω, παρά τις συνεχείς διαφωνίες μας, ο πιο ουσιαστικός στο χώρο της αισθητικής. Αν και αστικής καταγωγής, ο Θόδωρος έζησε πάντοτε ως μποέμ προλετάριος. Ολιγαρκής, ασκητικός και αδιάφορος για αξιώματα ή χρήματα, είχε μορφή αριστοκράτη και ψυχή επαναστάτη. Η ζωγραφική του, κλασική και υποψιασμένη, ονειρική και παίζουσα, υπηρετούσε πάντα μια ιδέα και ασκούσε σταθερά κριτική σε ό, τι τον πρόσβαλε και ως καλλιτέχνη και ως πολίτη. Ιστορικά θα τον τοποθετούσα ανάμεσα στον σουρρεαλισμό και τον κριτικό ρεαλισμό ενώ ο ίδιος πέτυχε από νωρίς ένα πολύ προσωπικό, εύκολα αναγνωρίσιμο στυλ. Ακριβής μεταφραστής των κειμένων του Delacroix και του Signac, μαχητικός αρθρογράφος,  εμπειρικός ιστορικός ,εκδότης εικαστικών περιοδικών ήταν- ο πρώτος που απέδειξε ότι η "Συναυλία των Αγγέλων" του Γκρέκο είναι περισσότερο του υιού παρά του πατέρα- υπήρξε πρότυπο ασυμβίβαστου διανοούμενου και χαρισματικού δασκάλου. Παρά ταύτα δεν δίδαξε ποτέ στην ΑΣΚΤ. Τόσο το χειρότερο για την ΑΣΚΤ. Δεκάδες είναι σήμερα οι δρώντες καλλιτέχνες που υπήρξαν μαθητές του.Είμαι σίγουρος πως εκεί απάνω έχει ήδη αρχίσει εντατικά μαθήματα σχεδίου σε ατάλαντους πλην διάσημους επί γης και βαθύπλουτους ζωγράφους. Αχ! Θόδωρε! Επειδή αυτός ο κόσμος είναι ως το μεδούλι άδικος, πρέπει να αναζητούμε με τον πιο ασυμβίβαστο τρόπο την δικαιοσύνη. Αυτό δεν μας δίδαξες;