Γράμμα από την εξοχή.

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

-Τι πρέπει να κάνουμε; -Τι μπορούμε να κάνουμε;
Φοβάμαι πως προσποιούμαστε πίσω από μισές αλήθειες, δηλαδή ολόκληρα ψέματα, καθόλου συμφιλιωμένοι με τις φοβίες μας, ελάχιστα ταπεινοί αν και καταφανώς ταπεινωμένοι, εμπρός στις αντιξόοτητες που μας υπερβαίνουν.
-Μπορούν τα κείμενα να αλλάξουν σε κάτι αυτό τον εξευτελισμένο κόσμο;
Προσωπικά φοβάμαι πως όχι.
-Τότε γιατί γράφουμε; -Γιατί εμπλεκόμαστε σε αυτή τη περιπέτεια είτε ως γραφιάδες κατ´ επιλογήν είτε ως υποψιασμένοι αναγνώστες (πράγμα που σημαίνει συνενοχή);
Για τους ίδιους λόγους που οι ναυαγοί πετάνε μποτίλιες στο πέλαγος. Συνυπάρχουν ισόποσα ο ναρκισσισμός και η απελπισία σε αυτή την ενέργεια. Η πατρίδα μας -δηλαδή εμείς οι ίδιοι που έχουμε πάψει προ πολλού όχι να είμαστε νέοι αλλά να νοιώθουμε νέοι- σκοτώνει τα παιδιά της μεθοδικά, χρόνια τώρα. Χωρίς κατ´ ουσίαν καμία αντίδραση. Λες και αυτός ο φόνος δεν μας αφορά. 
-Πού είναι οι "αγανακτισμένοι",  η πνευματική ηγεσία, οι "επαναστάτες", οι εχέφρονες πολίτες, οι γονείς έστω; 
Μοιάζουμε όλοι βολεμένοι στο προσωπικό μας κελί ασφαλείας. Σαν τον Τσοχατζόπουλο, το μόνο, εν τέλει, καταγέλαστο όσο και αξιολύπητο  λόγω folie des grandeurs "θύμα" της σαραντάχρονης κομματίλας. Γεροντοκρατία, αναξιοκρατία, μετριοκρατία -Άδωνι καλημέρα-, κατ´ ευφημισμόν δημοκρατία, με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να μας τυραννούν και ως εικόνες και ως αντιλήψεις, βαθύτατος συντηρητισμός και από δεξιά και από αριστερά,  ναι σε όλα για να μην αλλάξει τίποτε, ευκολίες, εκπτώσεις ιδεών και προγραμμάτων, κερδίζουμε χρόνο όχι για να λύσουμε αλλά για να απωθήσουμε τα προβλήματα που πάντως μας πνίγουν.  Με τις ενδεχόμενες λύσεις είναι να συχνά χειρότερες από τα προβλήματα τα ίδια. 
-Από που πρέπει να αρχίσει κανείς;
Ασφαλώς από την παιδεία, την τυπική και την ουσιαστική. Κατόπιν από τις μεταξύ μας σχέσεις, τις τυπικές και τις ουσιαστικές. Από την καλήμερα που αρνούμαστε στο διπλανό μας. Από το χαμόγελο προς τον γείτονα. Δηλαδή από τα πιο απλά. Από το χέρι βοηθείας σε αυτόν που βρίσκεται σε αδυναμία. Από την αυτοοργάνωση. Αυτό, δηλαδή, που υπήρξε ανέκαθεν, ιδιαίτερο, συλλογικό μας γνώρισμα και παράδοση. Δεν πιστεύω πια στις επαναστάσεις ούτε και στους επαγγελματίες της επανάστασης. Κυρίως σε αυτούς που την επαγγέλλονται αβρόχοις ποσίν. Χωρίς αστική τάξη αλλά με μικροαστικές, πολιτικές ηγεσίες και νεόπλουτους ολιγάρχες, χωρίς εργατική τάξη αλλά με έναν μαλλιαρό συνδικαλισμό και με εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους ο τόπος μοιάζει να μην διαθέτει κοινωνική ραχοκοκαλιά.  Τη ζωή μας κυβερνούν θρασύδειλα ανθρωπάρια που παίρνουν πόζες σχετικά με ό, τι βαθύτατα αγνοούν. "Πάθος-μάθος" έλεγαν οι παλιοί, κι εμείς έχουμε ακόμα να πάθουμε μήπως και κάποτε μάθουμε.

ΥΓ. Όσο για την απώλεια τις εργατικής τάξης στις κοινωνίες τις τριτογενούς οικονομίας, μικρό το κακό. Σε μας όμως; Δεν μας επιτρέπεται μια τόσο αντιπαραγωγική πολυτέλεια. Να παράγουμε 500 θεολόγους περίπου το χρόνο αλλά όχι μηχανοδηγούς ή εξειδικευμένους εργάτες. Προσωπικά βλέπω μόνο εργαζόμενους, ενώ εργάτες είναι οι μετανάστες που δουλεύουν εποχιακά π.χ. στη Βέροια σε εργασίες που δεν συμφέρει να τις εκτελούν ελληνικά χέρια. Από την άλλη, το δημοσιοϋπαλληλικό πνεύμα κυριαρχεί παντού, όχι μόνο στους διορισμένους  της πρώην ΕΡΤ, αλλά και σε εκείνους τους αγρότες που ζουν ακόμα με το όνειρο της επιδότησης. Είμαι γιος εργάτη. Ο πατέρας μου ήταν τορναδόρος σε μηχανουργείο στο Κερατσίνι. Αργότερα ταξίδεψε με ευεργετικό σε γκαζάδικα. Διερωτώμαι αν υπάρχουν ακόμα εκείνες οι ειδικότητες κι αν οι ηγεσίες της αριστεράς έχουν αντίστοιχα βιώματα και ανάλογη καταγωγή ώστε να ομιλούν έγκυρα εξ ονόματος της εργατικής τάξης. Από την μικρό-μεσοαστική ηγεσία της αριστεράς λείπει σήμερα ένας Αντώνης Αμπατιέλος ή ένας Μήτσος Κωστόπουλος. Ίσως για αυτό η πελατεία τους είναι μάλλον οι δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα εκείνοι που καλύπτονται από συνδικαλιστική ομπρέλα.


19/7/2013
Μάνος Στεφανίδης