Έγραψε πρόσφατα ο Δημήτρης Δημητριάδης και ξεσηκώθηκε το πανελλήνιο: «Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα… Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα για να γεννάει μόνο τέρατα…»
Ειλικρινά περίμενα πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα από τη λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου να αντιδράσει για τα φαινόμενα σήψης και παρακμής που κατατρύχουν αυτόν τον τόπο. Με ενοχλούσε η βουβαμάρα ή αλλιώς η σιωπή των αμνών που είχαν μάλλον καταστεί με το αζημίωτο αμνοερίφια. Δηλαδή περίμεναν να πιάσουν καλύτερη τιμή του προϊόντος τους στην αγορά αξιών του πνεύματος και βέβαια δεν είχαν χρόνο για να τον σπαταλήσουν σε οιμωγές , ιερεμιάδες ή κασσανδρισμούς. Βλέπετε όταν τρώμε , δεν μιλάμε (και η πνευματική ηγεσία όπως κάθε μορφής ηγεσία είναι σταθερά σε πλεονεκτική θέση. Θέση ισχύος).
Όμως το κείμενο του Δημητριάδη δεν με τάραξε, όπως ας πούμε είχε συμβεί με το «Πεθαίνω σαν χώρα» ή ανάλογα κείμενα του Χειμωνά π.χ.τους «Χτίστες». Περισσότερο το εξέλαβα σαν μια ρομαντική εξομολόγηση προς μιαν ερωμένη πατρίδα που είναι κατώτερη των προσδοκιών του εραστή της και που τον υποχρεώνει να διατυπώνει πικρά λόγια μπας και τη νουθετήσει. Κοντολογίς πρόκειται για ένα κείμενο ερωτικό, έστω κι απ’ την ανάποδη, ένας «Φιλόπατρις» που δεν είναι ωδή, ούτε καν ελεγεία αλλά λόγος αυτεπίστροφος που δεν ελπίζει ούτε σε αναγνώστες ούτε σε συζητητές. Πιστεύω τέλος πως ο Δημήτρης Δημητριάδης, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλα του τα κείμενα και εδώ θηρεύει ύφος. Μόνο που η αγάπη του για το θέμα του τον προδίδει. Το μίσος το «καλό» του Χειμωνά γίνεται απλώς πόζα ή μονόχορδο παραλήρημα π.χ.«…η απόλυτη σύμπνοια των βδελυγμάτων, τα αλληλοκαθρεφτιζόμενα εμέσματα. Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό που είναι. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική…»
Τόσος και τέτοιος ατόφιος ρομαντισμός, τόση και τέτοια πίστη σε μιαν έννοια – σκιά που συνεχώς αναθεωρείται ιστορικά όπως είναι η έννοια «λαός», καταντούν άκρως συγκινητικά αλλά όχι ανατρεπτικά.Ο Δημητριάδης αποτυγχάνει σε αυτόν τον κόντρα ρόλο του "κακού" αφού η όποια του βδελυγμία, δύσκολα αποκρύπτει την βαθύτερή του αγάπη. Μ' άλλα λόγια πονάει περισσότερο κι από τον πιο πονεμένο ή εξοργισμένο αναγνώστη του.Παραμένοντας πάντα μοναδικός στυλίστας σ´ έναν τόπο η αμορφωσιά του οποίου αντιμετωπίζει το στυλ σαν βδέλυγμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου