 |
| Σπύρος Βασιλείου, Το τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας |
Ένα εμβληματικό έργο για τις θέσεις και την αισθητική
της γενιάς του '30, φτιαγμένο από τον "μινόρε" Σπύρο Βασιλείου με
φωτεινή, κολορίστικη διάθεση.
Ενώ πρόκειται για νεκρή φύση, είναι παράλληλα ιδεολογικοποιημένη τοπιογραφία όπου ο τόπος αναδεικνύεται σε απόλυτη αξία, ένα είδος επί γης παραδείσου. Ο μενεξεδένιος Υμηττός του Θεοτοκά, του Τερζάκη , του Καραγάτση, του Κοσμά Πολίτη.
Η παράδοση και τα σύμβολα ή οι τελετουργίες της ιεροποιούνται, η γιορτή αποκτά μεταφυσικό χαρακτήρα, το λαϊκό εξαίρεται ως το κατ' εξοχήν εθνικό. Παγανισμός και χριστιανικό έθος αδελφώνονται , ο αετός της Καθαρής Δευτέρας έτοιμος να απογειωθεί, μεταμορφώνεται σε εικόνα ανάτασης. (Είμαστε λίγα χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης ).
Ακόμη το λαϊκότροπο δεν έχει γίνει φολκλόρ αλλά λάμπει από αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Ως προς τη φόρμα ο Βασιλείου ακολούθησε την "αθώα λογιοσύνη" όλης της γενιάς του '30 , δηλαδή κάτι ανάμεσα στον Ματίς, τον Ντεραίν, τον Πικάσο και την δισδιάστατη, λαϊκή τέχνη.
Βρέθηκα πολλές φορές στην οδό Γουέμπστερ κάτω από την Ακρόπολη, Καθαρή Δευτέρα, στα απίστευτα πάρτι των Βασιλείου. Ήταν εκεί μαζεμένη όλη η πνευματική Αθήνα, αυτή που σήμερα ή απέχει ή απλώς δεν υπάρχει.
Αιωνία η μνήμη του Σπύρου και της Κικής. Άξιοι της μέσα μας πατρίδας!
Ενώ πρόκειται για νεκρή φύση, είναι παράλληλα ιδεολογικοποιημένη τοπιογραφία όπου ο τόπος αναδεικνύεται σε απόλυτη αξία, ένα είδος επί γης παραδείσου. Ο μενεξεδένιος Υμηττός του Θεοτοκά, του Τερζάκη , του Καραγάτση, του Κοσμά Πολίτη.
Η παράδοση και τα σύμβολα ή οι τελετουργίες της ιεροποιούνται, η γιορτή αποκτά μεταφυσικό χαρακτήρα, το λαϊκό εξαίρεται ως το κατ' εξοχήν εθνικό. Παγανισμός και χριστιανικό έθος αδελφώνονται , ο αετός της Καθαρής Δευτέρας έτοιμος να απογειωθεί, μεταμορφώνεται σε εικόνα ανάτασης. (Είμαστε λίγα χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης ).
Ακόμη το λαϊκότροπο δεν έχει γίνει φολκλόρ αλλά λάμπει από αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Ως προς τη φόρμα ο Βασιλείου ακολούθησε την "αθώα λογιοσύνη" όλης της γενιάς του '30 , δηλαδή κάτι ανάμεσα στον Ματίς, τον Ντεραίν, τον Πικάσο και την δισδιάστατη, λαϊκή τέχνη.
Βρέθηκα πολλές φορές στην οδό Γουέμπστερ κάτω από την Ακρόπολη, Καθαρή Δευτέρα, στα απίστευτα πάρτι των Βασιλείου. Ήταν εκεί μαζεμένη όλη η πνευματική Αθήνα, αυτή που σήμερα ή απέχει ή απλώς δεν υπάρχει.
Αιωνία η μνήμη του Σπύρου και της Κικής. Άξιοι της μέσα μας πατρίδας!
ΥΓ. Ζωγραφίζονται εδώ τα
ελάχιστα πράγματα, τα στοιχειώδη όχι ως πόζα όπως συνέβη πρόσφατα από κάποιον
επίγονο αλλά ως βιωμένη καθημερινότητα.
Επειδή είναι άλλο πράγμα να πεινάς και άλλο να υποδύεσαι πως πεινάς . Τέλος, η κάθε εποχή και η τέχνη της. Κανένα δεν έσωσαν οι αναχρονισμοί.
Κάθε τώρα και οι δικές του ανάγκες. Το φολκλόρ, το ρετρό είναι ασφαλή σημάδια παρακμής.
Επειδή είναι άλλο πράγμα να πεινάς και άλλο να υποδύεσαι πως πεινάς . Τέλος, η κάθε εποχή και η τέχνη της. Κανένα δεν έσωσαν οι αναχρονισμοί.
Κάθε τώρα και οι δικές του ανάγκες. Το φολκλόρ, το ρετρό είναι ασφαλή σημάδια παρακμής.
Γράφετε ότι είστε από τον Πειραιά, και μάλλον με καμάρι,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά για τα βιβλία περί Πειραιά του Χαριτόπουλου δεν γράφετε κουβέντα. Μια φανατική Πειραιώτισσα από τη Δραπετσώνα και άκρως Χαριτοπουλική.