Ερωτικό Ελεγείο, Κοντράστο

Ίσως δεν έρθεις απόψε. Δεν θα κρυφτείς πίσω από την κουρτίνα, στη σκοτεινιά της κρεβατοκάμαρας. Όχι απόψε. Όμως σίγουρα αύριο. Αύριο είναι μάλλον βέβαιο, ναι, ότι

θα ρθεις... Αύριο ή, το αργότερο, μεθαύριο.

Κάποτε θα ρθεις. Θα ρθεις. Ανυπερθέτως.

Όχι, δεν θα ρθεις απόψε. Το κατάλαβα πια.

Κι ας έχει τόσο ωραίο φεγγάρι. Όπως τότε.

Κι ας είναι τόσο γλυκά λυπητερή η νύχτα.

Όχι, όχι απόψε. Αύριο, αν θέλεις, αύριο ...

Τόσα χρόνια, τόσα διαβάσματα, τόση αγωνία

για να μην έχω μάθει τελικά, τίποτα, ποτέ,

για να  παραμένω έτσι αξιοθρήνητα αδαής

αν και με τόση, ανώφελη, στείρα σοφία.

Ένας κουφιοκέφαλος, αστείος παντογνώστης 

που ξεχνάει και το όνομα του ακόμη

και το μόνο που έμαθε, το μόνο που ξέρει,

είναι ότι θα ρθεις, θα εμφανιστείς εξάπαντος.

Θα ρθεις ό τι κι αν γίνει, όποιες κι αν είναι

οι περιστάσεις. Όχι; Πες ναι... Πες ναι, ναι!

(παραλλαγή του ίδιου θέματος)

Αύριο, μεθαύριο, σ'ένα μήνα, ένα χρόνο, σε δύο

τι σημασία έχει; Θα ρθεις οπωσδήποτε...

Ψηλέας, με μαύρη ρεντικότα, κατά τον μύθο,

μ' ένα ξεδιάντροπο χαμόγελο νίκης στα χείλη

και μ' ανοιχτή, κρύα αγκαλιά. Έτσι θα ρθεις.

Θα χτυπάνε βέβαια ως είθισται τα τηλέφωνα,

τα κουδούνια, τα ξυπνητήρια, οι συναγερμοί,

θα γεμίζει το email μηνύματα που κανείς πια

δεν θα διαβάσει ενώ στο μετρό ο τυφλός 

ακορντεονίστας θα ζητιανεύει απτόητος.

Ω πόσο θα θελα να του δώσω ένα κέρμα,

ακόμη κι ένα χαρτονόμισμα, ένα χρυσό 

στατήρα, ένα υπέρπυρο, ένα κωνσταντινάτο,

μια βικτώρια, ένα φιορίνι, ένα λουδοβίκιο.

Μ' αρέσει αιφνίδια τόσο η πικρή μουσική του

όσο καμιά άλλη μουσική σ' όλη τη ζωή μου.

Ένα κομμάτι μουσικής για μια ζωή άμουση.

Πόσο θάθελα να τού ρίξω ένα  ακέραιο κέρμα ευγνωμοσύνης. Ίσως ένα χαρτονόμισμα 

των χιλίων ευρώ. Μα δεν θα μπορώ πια...

(φινάλε)

Θάρθεις; Θέλεις να ρθεις; Αύριο, μεθαύριο;

Ανυπερθέτως μεθαύριο. Θα βρεις το δρόμο;

Φωτογραφίες: 

Επάνω η τελευταία εικόνα του καλοκαιριού. Πάνω από τον διάφανο ουρανό της Σύρου συμπλέκονται δύο σύννεφα. Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα αρσενικό και ένα θηλυκό. Ένας έρωτας σε σκηνοθεσία του απείρου. Προσεγγίζονται άραγε ή χωρίζουν; Θα ενωθούν εις συννεφένια σάρκα μιαν μετά από λίγο ή θα διαλυθούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, υδρατμοί μόνο από τον ιδρώτα της αγάπης; Δεν το έμαθα ποτέ. Δεν είχε και σημασία άλλωστε. Μια φορά έρωτας, για πάντα έρωτας.

Κάτω η πρόσφατη φωτογραφία του φίλου Γιώργου Τσούτσουρα. Το μπουρίνι πάνω από την Αγυιά. Μεγαλειώδες!