Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού κι ένα σκάνδαλο!
Πριν από ένα χρόνο περίπου ήμουν ο επιμελητής της πρωτότυπης, και θεωρητικά και τεχνικά, έκθεσης του σκηνοθέτη και ζωγράφου Αγγέλου Σπάρταλη CARRÉ-CARRÉ: (Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού). Η έκθεση του Άγγελου Σπάρταλη φιλοξενήθηκε στην Sianti Gallery από τις 15 Οκτωβρίου έως τις 6 Νοεμβρίου 2021 και πλαισιώθηκε από μία στρογγυλή τράπεζα για τη σχέση σινεμά και ζωγραφικής στην οποία συμμετείχε ο αείμνηστος Χάρης Καμπουρίδης και μία περφόρμανς για τη σχέση ζωγραφικής και θεάτρου στην οποία έλαμψε ο πολυδιάστατος Άγγελος Παπαδημητρίου.
Όπως σημείωνα τότε ενδεικτικά για τον Άγγελο Σπάρταλη: "...Η ενότητα των νέων έργων του με τον γενικό τίτλο CARRÉ-CARRÉ αποτελεί μία καλλιτεχνική αντίδραση στην “ποινικοποίηση” της χειραψίας, της αγκαλιάς, του φιλιού, της ανθρώπινης επαφής γενικά, σε καιρούς επιδημιών, όπως αυτή η επιδημία του θανατηφόρου κορονοϊού που ζούμε τώρα.
Η ενότητα περιλαμβάνει κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους ζωγραφισμένες στο χέρι και προσχέδια ταινιών.
Νεαρά, ερωτευμένα ζευγάρια που αγκαλιάζονται και φιλιούνται με πάθος παρά τον διάχυτο φόβο και την απαγόρευση της επαφής, ένα καναρίνι που κελαηδάει μοναχό στο κλουβί του, ένα παιδί που χαϊδεύει και φιλά τα παιχνίδια του, είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται ο Σπάρταλης στις ταινίες αυτές, στις οποίες το κάθε ένα καρέ είναι ζωγραφισμένο στο χέρι.
Διαδικασία επίπονη και χρονοβόρα, αλλά, απομονωμένοι όπως είμαστε, εγκλωβισμένοι στο σπίτι-φωλιά-σπηλιά μας, μέσα στον επιβεβλημένο “κανιβαλισμό” του εγκλεισμού, υπήρξε ξαφνικά πολύς χρόνος. Δραματικά πολύς και δημιουργικός. Η ενότητα αυτή που άρχισε να φιλοτεχνείται πριν την επιδημία, απέκτησε ξαφνικά και επικαιρότητα αλλά και μιαν έντονη πολιτική διάσταση, ώστε το φιλί και η αγκαλιά να θεωρηθούν σαν πράξη επαναστατική..."
Και ο ίδιος ο καλλιτέχνης: "Φανταστείτε έναν ζωγράφο μέσα σε ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, να ζωγραφίζει με ανατριχιαστική ηρεμία, προσήλωση και μαστοριά την ίδια στιγμή που άλλοι ένοικοι του σφραγισμένου από τις στρατιωτικές υγειονομικές υπηρεσίες κτιρίου ξεσκίζουν τις σάρκες τους απολαυστικά αργά, με σύντομες ταπεινωτικές λέξεις και χορογραφημένες πράξεις βίας".
Το κάθε καρέ των ταινιών του Άγγελου Σπάρταλη είναι ένα αυτόνομο και μοναδικό έργο τέχνης, ενώ παράλληλα συμβάλλει στην πραγμάτωση του μεγάλου σχεδίου, της ταινίας -δηλαδή- στην οποία μετέχει.
Στην ενότητα περιλαμβάνονται καρέ από 12 (!) ταινίες μικρού μήκους μεταξύ των οποίων «Το πρώτο φιλί», «Καναρίνι στο ανθρακωρυχείο», «Κοιμήσου αγγελούδι μου», «Κόκκινη αγκαλιά» και «Το δεύτερο φιλί (Το δάσος)».
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την έκπληξη μου όταν είδα ότι το ΕΜΣΤ εγκαινίασε πρόσφατα μία μεγάλη, ομαδική έκθεση με τίτλο "Η Αγάπη στα χρόνια της συναισθηματικής ψυχρότητας" και μάλιστα την διαφήμισε με την εικόνα ενός αγκαλιασμένου ζευγαριού φωτογραφημένου από τα νώτα. Όπως ακριβώς ήταν το βασικό θέμα, το βασικό έργο και η διαφημιστική αφίσα της έκθεσης του Σπάρταλη. Και ως εδώ καλά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ιδέες μου, κείμενα μου ολόκληρα ή μότο μου έχουν αξιοποιηθεί από νεότερους συνάδελφους χωρίς την στοιχειώδη αναφορά του πόθεν έσχες. Ειλικρινά με χαροποιεί κάτι τέτοιο και δεν με ενοχλεί καθόλου. Είμαι δάσκαλος κι όχι ο Κούγιας. Όμως το θεωρώ ανάξιο ενός κρατικού Μουσείου να μην συμμετέχει - τουλάχιστον - ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης σε μία έκθεση στην ιδέα της οποίας υπήρξε, τουλάχιστον, ο πρόδρομος. Να μην υπάρχει, έστω, ένας πίνακας, μία από τις ταινίες του με τις αγκαλιές, μία σκαλέτα από τα εκατοντάδες σκίτσα που φιλοτέχνησε για τις ανάγκες του "Συναισθηματικού Πανικού" στην πολυέκθεση του Εθνικού Μουσείου - λέμε τώρα - Σύγχρονης Τέχνης.
Ακόμη και ο επεξηγηματικός μου τίτλος στην έκθεση του Σπάρταλη "Καρέ-Καρέ, Οδηγίες για την αντιμετώπιση του συναισθηματικού πανικού" θεωρώ ότι είναι πιο επιτυχημένος από εκείνο του ΕΜΣΤ. Ξέρω, τέλος, κι αυτό θα είναι το πιο θλιβερό ότι οι υπεύθυνοι θα ισχυριστούν - και μάλλον θα είναι αλήθεια - πώς αγνοούν και τον Άγγελο Σπάρταλη και την έκθεση του και την γκαλερί Σιαντή. (Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι αγνοούν και εμένα... παρότι θα το ήθελαν πολύ).
Επειδή έτσι γίνονται τα πράγματα συνήθως στον εικαστικό χώρο. Υπάρχουν κάποιοι που είναι a priori εκλεκτοί και κάποιοι άλλοι που είναι, εξίσου a priori, αποκλεισμένοι. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι όλες, κατηγορηματικά όλες, οι διευθύντριες του ΕΜΣΤ αγνοούν π.χ την gallery Σιαντή, το Αγκάθι, την γκαλερί 7 όπως εξάλλου αγνοούσαν συστηματικά και μεθοδικά την γκαλερί Τιτάνιουμ και δεν την είχαν επισκεφθεί ποτέ!
Το ίδιο συμβαίνει εξ άλλου με τους περισσότερους υπεύθυνους της Εθνικής Πινακοθήκης, μπράβο τους υπουργούς και τους υφυπουργούς πολιτισμού κλπ. Και καινούργιους και παλιότερους.Τέτοια αντικειμενική ενημέρωση, τόσο ενδιαφέρον! Αυτό το ιδιότυπο γκέτο ισχύει για χρόνια και ουδείς διαμαρτύρεται επειδή θεωρείται σχεδόν αυτονόητο ένας κρατικός λειτουργός να σνομπάρει αυτό που δεν είναι συμβατό με το δικό του προσωπικό γούστο. Όσο για την ιστορία και την καταγραφή της αφήστε τα καλύτερα... Στα καθ' ημάς κυριαρχεί αποκλειστικά ό, τι γυαλίζει... ακόμα και ο τενεκές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου