Ego

Ego, Ατομικοί παράδεισοι, συλλογική κόλαση 

(Το άρθρο μου σήμερα στα Νέα)

Ελλάδα είναι ο τόπος που πάντα υπάρχει ένας λόγος για να θρηνεί κανείς. Μόνο που σήμερα οι αιτίες για θρήνους έχουν πολλαπλασιαστεί. Λίγο να ξύσεις την γυαλισμένη κρούστα του κράτους, τρέχει αμέσως πύον. Σκεφτείτε πόσες χιλιάδες άνθρωποι (sic) έχουν σκοτωθεί στην Αθηνών - Πατρών από το 2000 ως το 2020. Σκεφτείτε πόσοι αξονικοί τομογράφοι που τοποθετήθηκαν πριν χρόνια ακόμη να λειτουργήσουν στα κρατικά νοσοκομεία ή πόσους μήνες καθυστερούν οι εγχειρήσεις στο Παίδων. Πόσα χιλιόμετρα (!) σιδηροτροχιών έχουν κλέψει οι γνωστές, ευπαθείς ομάδες τα τελευταία χρόνια. Πόσες χιλιάδες πανάκριβα πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά τέλος, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς μέλλον, μοιράζονται κατ' έτος στη χώρα προς δόξαν της πολυεπίπεδης μαφίας των ΑΕΙ.

 Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι ανταλάσσουν καλημέρες με μάτια βουρκωμένα γιατί νιώθουν προσωπικά το συλλογικό πένθος αλλά και γιατί όλοι αισθάνονται εκτεθειμένοι στη κοινή μοίρα. Αφού η επόμενη συμφορά νομοτελειακά βρίσκεται ante portas. "Μη ρωτάς για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, χτυπάει για σένα", ο στίχος που ενέπνευσε τον Χέμινγουεϊ. Μιας και καταφέραμε στις εποχές της ευμάρειας να χτίσουμε ιδιωτικούς παραδείσους, νομοτελειακά τώρα, στην επικράτεια της κρίσης βιώνουμε τη συλλογική κόλαση.

 Τί όμως μπορεί πραγματικά να περιμένει κανείς από μία κοινωνία που περιμένει να πάρει το ασανσέρ για να ανέβει σ' έναν όροφο;  Ακόμη και παιδιά δεκαπέντε ετών! (Στην πολυκατοικία μου χρησιμοποιώ το κλιμακοστάσιο σχεδόν αποκλειστικά ως άσκηση. Μόνον εγώ). Κλινικώς τίποτε. Πρόκειται μόνο για τεμπελιά; Όχι, πρόκειται για κάτι χειρότερο. Για πνευματική οκνηρία και κατατονία, για αυτό τον συλλογικό μας εθισμό στην ήσσονα προσπάθεια, στο έτοιμο, στην μη προσπάθεια, στην μη σκέψη... Το δράμα ενός τόπου που έμαθε στην ευκολία της αδράνειας ή τα επιδόματα και όχι στον αγώνα για την υπέρβαση της δυσκολίας. Που πιστεύει στο φροντιστήριο αλλά όχι στο σχολείο. Στο κόμμα - πατερούλη που μεριμνά. Μέχρι να κάτσει η στραβή. Οπότε εμφανίζονται οι επαγγελματίες ανάρχιδοι και οι ερασιτέχνες σταρχιδιστές. Αυτή είναι η κουλτούρα, αυτή είναι η καθημερινή μας πρακτική, αυτή είναι η παιδεία μας. Το λυσάρι, η ετοιματζίδικη λύση, η αποφυγή της δυσκολίας, ο χαβαλές, το "δε βαριέσαι", το "πάμε κι ό τι γίνει". Το "έχει ο Θεός". Δηλαδή η άρνηση της μαθητείας, της υπακοής σε έναν κανόνα, της πειθαρχίας σε έναν δάσκαλο. Του a priori,  δηλαδή χωρίς ανθρωπολογικά πρόσημα, σεβασμού του άλλου. Το εγώ ως μόνιμη, υστερική ταυτολογία. Έτσι ώστε ακόμη κι χειρότερη τραγωδία να καταλήγει σ'ένα υστερικό μπουρλέσκ. Και... συγγνώμη που θα έλεγε και κάποιος, αν δεν το καταλάβατε. 

 Σκεφτείτε ότι ακόμη δεν έχουμε αποκτήσει στοιχειώδη, οικολογική συνείδηση παρ' ότι είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα που πρέπει να επιβιώσει από το δραματικό υστέρημα κι όχι το πληθωρικό πλεόνασμα. Αυτό που είναι αυτονόητο ως κοινωνική αλλά και πολιτική υποχρέωση για τους λοιπούς Ευρωπαίους, σε μας παραμένει ζητούμενο. Προτιμάμε να πετάξουμε ή να καταστρέψουμε αντί  να προνοήσουμε ή να αποθηκεύσουμε. Όπως εξάλλου και η οδηγική συμπεριφορά. Το κινείσθαι δημοσίως. Η στοιχειώδης δηλαδή  αποδοχή όχι της προτεραιότητας του άλλου αλλά του ίδιου του δικαιώματος του για να υπάρχει. Όταν κινείται η αυτού μεγαλειότης το εγώ μας, τίποτα δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να το εμποδίσει. Εξ ου και οι εκατόμβες των θυμάτων στην άσφαλτο, διαχρονικά. Ή, στις ράγες των τρένων πρόσφατα. Γιατί περί αυτού πρόκειται ...

Κι όμως. Εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στον απλό μου συμπολίτη που πενθεί και θρηνεί χωρίς την ιδιοτέλεια των επαγγελματιών. Που ακόμα ψάχνει, έστω με απόγνωση, εκείνο το κάτι που αδυνατούν να του δώσουν οι ποικίλες, δοτές ηγεσίες. Πολιτικές, πνευματικές και άλλες. Για αυτό και νομίζω πως δεν μας αξίζει αυτό το αδιέξοδο, συλλογικό αυτομαστίγωμα. Επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε!

 Είναι νωρίς το πρωί και βλέπω στη γειτονιά μου τον κόσμο της εργασίας να ξεκινάει για τον επιούσιο. Να ανοίγουν τα μαγαζιά, οι εναπομείνασες βιοτεχνίες, τα διάφορα μικροκαταστήματα, τα μηχανουργεία κι οι λοιπές επιχειρήσεις με τους εργαζόμενους στις θέσεις τους. Επειδή δεν είναι όλοι ούτε αργόσχολοι, ούτε αργόμισθοι του δημοσίου. Κι ούτε κομματόσκυλα εθισμένα στη σπέκουλα. Κυκλοφορώντας στην πόλη διαπιστώνω πως οι περισσότεροι δήμοι έχουν προσλάβει ως επί το πλείστον γυναίκες στις υπηρεσίες καθαριότητας. Να υποθέσω πως η πλειονότητα τους είναι αλλοδαπές; Τις βλέπω λοιπόν ανεβασμένες στη σκουπιδιάρες να δίνουν τον τίμιο αγώνα τους από τα άγρια μεσάνυχτα και σκέφτομαι πως ενδεχομένως με τέτοια βροντερά στην σιωπή τους παραδείγματα, υπάρχει ακόμα ελπίδα για αυτή τη χώρα ...