Parade

Ο συνδικαλισμός της επιθυμίας 

Πικρή, αλήθεια αλλά αλήθεια: Το αγαπημένο μου αδελφάτο - πολλοί, καλοί μου φίλοι είναι ομοφυλόφιλοι - που αυξάνεται και πληθύνεται, αποενοχοποιημένο πλέον, ως η άμμος της θαλάσσης, μονάχα εμείς οι κατηραμένοι στρέιτ μπορούμε εν τοις πράγμασιν - εννοώ βιολογικώς - να το ανανεώσουμε. Αν εννοείτε, τι εννοώ. Γι' αυτό αδέλφια μου και αδελφές μου αφήστε μας να κάνουμε "σαν αρμηνεύγει η φύση" που λέει κι ο Βιτζέντζος Κορνάρος χωρίς επιπλέον ενοχές. Εμείς, η στρέϊτ μειονότητα. Οι λεγόμενοι και "ομοφοβικοί". Γιατί ακόμη και τον πιο ακτιβιστή ομοφυλόφιλο ένα ετεροφιλόφυλο ζευγάρι τον παρήγαγε ώσπου να αποφασίσει ο ίδιος ποιο θα είναι το "φύλο" του ώστε να πράξει αναλόγως. Αυτά, και με αγάπη και... λόγω της ημέρας. Όσο για τον "ομοφοβικός" είναι τόσο πονηρά αστείος όρος που καταντά προσβλητικά επικίνδυνος (Πονάνε ωρέ τα παληκάρια;). Επειδή υποβάλει ενοχικά μιαν έννοια που δεν υφίσταται. Ποιός φοβάται και τί; Διερωτώμαι. Φοβούνται ωρέ τα παληκάρια; Ετυμολογικά πάντως το διεθνές homophobic σημαίνει τον φόβο του σεξ (sic) με το ίδιο φύλο (από τις ελληνικές λέξεις "όμοιος", "ομού" και "φόβος").

  Προσωπικά, αν με ενοχλεί κάτι στην όλη κατάσταση, είναι ο, συχνά, αντιαισθητικός συνδικαλισμός της επιθυμίας και η επιθετική εκείνη προπαγάνδα που προβάλλει, καλά και σώνει, την ομοφυλοφιλία ως must. Ενώ είναι παρέκκλιση. Επίσης η...ποσόστωση αφού ακόμη και υπουργικές θέσεις διανέμονται όχι με κριτήριο την προσωπική αξία αλλά την σεξουαλική επιλογή. Τέλος το ότι ένας συνδικαλισμός της επιθυμίας και μια κοινωνική κορεκτίλα ξενερώνουν την γοητεία της αμαρτίας, το μέγα μυστήριο της κρεβατοκάμαρας. 

Από την άλλη όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα για μια θέση στον ήλιο. Στον έρωτα. Οι μικροαστοί μάλιστα - κάθε φύλου και κάθε φυλής - μια θέση περισσότερο γιατί και καταπιεσμένοι έχουν υπάρξει και βαθιά εκτεθειμένοι ως προς το κιτς το επιούσιον βρίσκονται.

Εικόνες: Ετοιμαζόμαστε για το Parade!

(Φωτογραφία, σχέδια, Αριάδνη Στεφανίδη)