Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Η Εύα δεν αμάρτησε !

(Υποκρισία και καταστολή)

Aγαπητέ κ. Βουλγαράκη, άλλο πράγμα η Αυτονομία της Τέχνης και άλλο η Αστυνομία Πόλεων.

Στην Ελλάδα της άγνοιας και της υποκρισίας ασχολούμαστε με την τέχνη μόνο όταν αποκαθηλώνονται τα έργα της και όχι όταν βρίσκονται αναρτημένα. Αυτή είναι η κουλτούρα μας.

Οχι διαλεκτική αλλά ανασταλτική. Επίσης εφόσον αδυνατεί η Εταιρεία Τεχνοκριτών να διαπλάσει αισθητικά το ευρύτερο κοινό, Δράση τεχνοκρίτη αξιωματικά αναλαμβάνουν η Αμεση δράση και ο αξιωματικός υπηρεσίας. Οποτε θίγονται τυχόν ακροδεξιά ανακλαστικά. Πράγμα που συμβαίνει, ω της συμπτώσεως, σε προεκλογικές περιόδους. Θυμηθείτε, ο σάλος με το Outlook ξέσπασε παραμονές των εκλογών του 2004. Οπότε και τα έργα του Τ. de Cordier αποκαθηλώθηκαν με εντολή Ευ. Βενιζέλου από τον χώρο της ΑΣΚΤ. Δηλαδή από πανεπιστημιακό άσυλο! Το κράτος του Ωραίου επαγρυπνά.

Στην παρούσα περίπτωση, τα video της Εύας Στεφανή, είχαμε αποκαθήλωση, προσωποκράτηση και αυτόφωρο, με τον υπουργό Πολιτισμού να υπερασπίζεται μεν την αυτονομία της τέχνης αλλά και να δηλώνει πως η συγκεκριμένη δημιουργία δεν τον καλύπτει αισθητικά -κι άλλος τεχνοκριτικός! Επιπλέον δεν εμπόδισε την Αστυνομία να εισβάλει στην ArtAthina, θεσμό επιτροπευόμενο από το ΥΠΠΟ, και να διαπράξει βαρύτατη μορφή λογοκρισίας. Λογοκρισία την οποία ο κ. Βουλγαράκης δεν καυτηρίασε. Βλέπετε, έρχονται εκλογές. Και δεν παίζει κανείς με τα «σύμβολα». Ιδιαίτερα όταν λέγεσαι «Μπομπ Σφουγγαράκης».

Εμένα πάλι μ' ενοχλεί να παίζεται ο εθνικός ύμνος προς τιμήν της Παπαρίζου και του Σαμπρέλ και να τυλίγεται η Γαλανόλευκη στα πόδια του Καραγκούνη. Γούστα είναι αυτά! Επειδή το kitsch κατοικοεδρεύει σε κάθε έκφανση της τηλε-δημοκρατίας μας κι είναι ντροπή η τέχνη να μετριέται με όρους και επιχειρήματα Τράγκα. Τουλάχιστον ας μείνει αυτός ο χώρος αλώβητος από την επικυριαρχία του δικομματικού λαϊκισμού που μας κυβερνά.

Ετσι, αντί να μιλάμε για το λίγο και το δήθεν της ArtAthina και τις life style εισαγόμενες «μοντερνιές» της, επιχειρηματολογούμε σχετικά με το ότι τα «όρια» της, τέχνης δεν (πρέπει να) τα ορίζουν οι «εισαγγελείς» ή οι «αγανακτισμένοι πολίτες»· όπως εξάλλου και τα όρια της γλώσσας. Το επίσης λυπηρό είναι πως οι «μοντέρνοι» συμμετέχοντες και οι διοργανωτές αυτής της σύναξης των γκαλερί. ΔΕΝ σταμάτησαν τις δραστηριότητές τους, ούτε κατέβασαν τα έργα αλλά προσπάθησαν να επωφεληθούν από την απρόοπτη (;) διαφήμιση. Μοναδική, τιμητική εξαίρεση ο Γιάννης Ζιώγας.

Είπαμε: Χωρίς άποψη και χωρίς στάση καμία προοδευτική ιδέα δεν μπορεί να υποστηριχθεί όπως και χωρίς θεωρία δεν συγκροτείται κανένα αυθεντικό έργο τέχνης.

Επί της ουσίας τώρα: Η Εύα Στεφανή μοντάρει μιαν οπτική εικόνα (γυμνή γυναίκα = μητρότητα, ερωτισμός αλλά και πορνογραφική εκμετάλλευση) και μια ηχητική (Εθνικός Υμνος, από εκτέλεση μπάντας επί χούντας = ολοκληρωτικό κράτος, πατριδοκαπηλία, κενή ρητορεία). Αυτά τα δύο, αυτοϊκανοποιούμενο σώμα και κρατικό σύμβολο, αντιπαρατιθέμενα «μιλούν» για το ιδιωτικό και το δημόσιο, για τον αποκλεισμό και την αυθαιρεσία. Κι όλα αυτά διατυπωμένα με τον τρυφερό και υπαινικτικό τρόπο της Στεφανή. Μέσα από μια φθαρμένη κόπια του '70 διαρκείας 40'' μόλις. Με απαγόρευση της εισόδου σε άτομα κάτω των 18 ετών. Και με υπόκρουση του Υμνου μέσα από ειδικά ακουστικά. Υπενθυμίζω πως το γυμνό, θήλυ φύλο παρουσιάζει από το 1860 ο Κουρμπέ στον πίνακα «Οι απαρχές του κόσμου» και ο Ντισάν στο Etant Donnes (1946-66). Οπου, από μια κλειδαρότρυπα βλέπει κανείς ένα εφηβαίο. Οπως ακριβώς και στο έργο της Στεφανή. Εξάλλου ο Σολωμός θίγει τον ερωτισμό στη «Γυναίκα της Ζάκυνθος», ενώ τον αποθεώνει σ' όλο του το έργο ο Εμπειρίκος.

Συγγνώμη, κύριε Αστυφύλαξ!

Το έργο της Στεφανή επίσης μιλάει για την ανδρική αυθαιρεσία πάνω στο γυναικείο σώμα αλλά και για την αυθαιρεσία του κράτους πάνω στους πολίτες. Και γι' αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Επειδή ενοχλεί τους υποκριτές και τους επαγγελματίες «Ελληνες». Αυτούς που εθελοτυφλούν μη αντιλαμβανόμενοι πως το ίδιο το κράτος είναι αυτό που ασχημονεί πάνω στα εθνικά μας σύμβολα με το απαράδεκτο λ.χ. σωφρωνιστικό ή ιατροφαρμακευτικό του σύστημα. Πόσοι «αυτοκτόνησαν» τον περασμένο μήνα στις φυλακές; Πόσοι πέθαναν στα νοσοκομεία; Ποια μαφία εμποδίζει την πρόσβαση στις ακτές;

Τη βαθύτερη κρίση που μαστίζει αυτόν τον τόπο κανείς δεν αποφασίζει να την θίξει ουσιαστικά· χωρίς γραφικότητες ή μελοδραματισμούς. Εκεί έγκειται η μεγάλη υποκρισία. Πάντων.Ενα έργο τέχνης τώρα μπορεί να μιλά συμβολικά και με μια μεταγλώσσα που ασκεί βία στην κοινότοπη χρήση της γλώσσας. Εξου και το όποιο σοκ. Μπορεί επίσης να υμνεί ή και να καταγγέλλει συγκινώντας και αμφισβητώντας εδραίες, δηλαδή μεταφυσικές, αντιλήψεις. Φανταστείτε για παράδειγμα πώς άκουγαν τον Εθνικό Υμνο, απ' τα μεγάφωνα του στρατοπέδου τους, οι εξόριστοι στη Γυάρο. Ή πώς έβλεπαν τη σημαία οι μελλοθάνατοι της Ακροναυπλίας. Το ότι αγαπάμε την πατρίδα μας δεν σημαίνει ότι δεν την κρίνουμε ή δεν μας πικραίνει. Η τέχνη πάλι, άλλης τάξης πατρίδα αυτή -όπως εξάλλου και η γλώσσα- μας μαθαίνει να βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς. Δηλαδή ξανά απ' την αρχή. Και χωρίς στεγανά...

ΥΓ.: Το άρθρο 16 του Συντάγματος κατοχυρώνει την ελευθερία της τέχνης και της έρευνας. Ενώ ο Συνήγορος του Πολίτη καταδίκασε τελεσίδικα ζως παράνομη την αποκαθήλωση του έργου στο Outlook (Ιούνιος 2005, συνήγορος Α. Τάκης).

ΥΓ.2: Βέβαια και οι υπεύθυνοι του ArtAthina «λογόκριναν», αποκλείοντας τη ζωγραφική του Ευ. Κουζούνη με τρόπο ήκιστα καλλιτεχνικό. Επειδή τα πράγματα έχουν σχεδόν πάντα δύο όψεις.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/06/2007

3 σχόλια:

  1. Χαίρομαι γιατί διαβάζω ένα κείμενο εξαιρετικό. Εξαίρεση στις ευκαιριακές κοινοτοπίες της διαφήμισης μέσα από τον θόρυβο των τιποτένιων. Κι αυτός είναι κι ο λόγος που για πρώτη φορά σχολιάζω(;) σε blog. Χαίρομαι γιατί κάποιος που δεν τον ξέρω προσωπικά, με εκφράζει απόλυτα. Χαίρομαι γιατί θεωρώ εξαιρετικής ευαισθησίας το έργο της Εύας. Λυπάμαι γιατί ανήκω στο ευρύτερο κοινό, αυτό που η Εταιρεία Τεχνοκριτών δεν έχει διαπλάσει αισθητικά. Και ντρέπομαι γιατί δεν έχω φροντίσει εγώ γι' αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για ένα άλλο προβληματισμό.
    Ας πούμε ότι παίρνουμε έναν άνεργο. Κανείς δεν τον ξέρει και κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ζήσει ή πεθάνει. Ας τον υποθέσουμε έλληνα ή ακόμη χειρότερα μετανάστη. Ασχολείται ο δύστυχος με ότι του τύχει. Με δουλείες του ποδαριού. Μπορεί να είναι άνδρας ή γυναίκα. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε στην υπόθεσή μας και έναν ιδιόρρυθμο ή εξεζητημένο τύπο της Αθήνας ή της κοσμικής ζωής, και τέλος πάντων ας τον τοποθετήσει κανείς όπως νομίζει. Μέχρι εδώ δεν σας λέω κάτι καινούργιο.
    Ας υποθέσουμε τώρα ότι για δικούς του λόγους, δεν μας ενδιαφέρει ποιούς, εάν είναι αγανάκτησης, σεξουαλικής στέρησης, απονενοημένης προσπάθειας να τραβήξει το όποιο ενδιαφέρον, να βρει δουλειά, ας προσθέσει κανείς όποιο λόγο θέλει και όποια αιτία φανταστεί, δολιευμένη ή αθώα, σκοπούμενη ή αυθόρμητη, κάθεται γυμνός στην Κουμουνδούρου, στο Μοναστηράκι, στο μετρό ή όπου αλλού θέλετε, και αρχίζει να ρίχνει περιττώματα επάνω του και να αυνανίζεται πάνω σε μια σημαία ελληνική και ας τον βάλουμε να βρίζει κιόλας ή ότι άλλο θέλετε. Μόλις τώρα αρχίζει να αποκτάει ένα ενδιαφέρον το κείμενο. Το ίδιο και η ιστορία της τέχνης.
    Τον μαζεύει η αστυνομία, τον κακομεταχειρίζεται, γράφουν οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις και ότι λοιπά. Το ερώτημα. Αυτός τώρα τι είναι; Καλλιτέχνης; Θα τον παίρνουν τώρα πιά στις γκαλερί, θα γίνει διάσημος, θα βγάζει χρήματα, θα γνωρίζει να ζωγραφίζει , να παίζει θέατρο, να φτιάχνει αγάλματα. Πιθανόν μάλιστα να εκφράσουν κάποιοι την απορία, τότε γιατί να μην βάζουμε κάθε τόσο έναν όποιο άνεργο να κουτσοβολευτεί κι αυτός. Να κάνει τις γνωριμίες του και όλα τα λοιπά συνακολουθούντα. Είναι η μόνη διαφωνία μου. Καμία άλλη, ως το πώς υποκριτικά, απαγορευτικά, τάχα ηθικά ή εθνικά τρομάρα τους, λειτούργησε η εξουσία.
    Αυτά μπορεί να τα κάνει ο καθένας. Ο καλλιτέχνης χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο. Χρειάζεται να κοπιάσει, να ιδρώσει για την τέχνη του, να ξενυχτήσει για αυτήν, να πονέσει και να κλάψει γιατί νιώθει τις απαντήσεις μέσα του και δεν μπορεί να τις βγάλει. Και πάλι από την αρχή και όλο από την αρχή. Να αποδείξει στον εαυτό του πρώτα και μόνο ότι έχει βάσανο μέσα του για αυτόν τον κόσμο και αυτό τον οδηγεί. Να διαφυλάξει μακριά την ψυχή του και το πνεύμα του από τις φάρσες της εποχής του. Από διπλώματα, από τίτλους, από διατριβές πού απέκτησε στη Ρουμανία ή στην Γαλλία και τα Ι.Ε.Κ. Από την απάτη του εαυτού του. Από το τάχα και το δήθεν. Εγώ τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει για τέχνη. Να πάρει κάτι λίγο από τον Παρθένη και τον Θεόφιλο τους πεισματάρηδες, που δεν τους άρεσαν τα σούρτα φέρτα των γκαλερί και των μπιενάλε και κλινόταν μέσα και δούλευαν. Και τότε θα μιλήσει η αξία του όσο κι αν αργήσει. Με σκάνδαλα δεν γίνεται τέχνη. Δεν γίνεται παρά μόνο σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε.
    Αυτά κύριε Στεφανίδη, εμένα μου θυμίζουν ακριβώς τους έλληνες επιχειρηματίες, που χωρίς κόπο και μηδενικό κεφάλαιο θέλουν να τα κονομήσουν σε τρία χρόνια χωρίς προσφορά και κόπο και τα καταφέρνουν. Με τις σχέσεις, τις επικοινωνίες, τα δείπνα, τους αξιοσέβαστους πολιτικούς, τις διαπλοκές. Να κάνουν καριέρα στα γρήγορα. Αυτό είναι πιά το πρότυπο, που σαν πλανητικό δηλητηριώδες νέφος έχει απλωθεί και στην τέχνη. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω αλλιώς αυτό το μεγαλείο του ανθρώπου, που εφευρίσκει την τέχνη και καταφεύγει σε αυτήν να γλιτώσει, να πει πράγματα για αυτόν τον θαυμαστό και κατάδικο κόσμο. Να τον παλέψει, να τον ομορφύνει με το τραγικό του και την κωμωδία του. Με την εφευριτικότητά του και την εφυία του. Και δεν απαιτώ Μιχαλάγγελους ή Αισχύλους και Λανκ ή Ταρκόφσκι από τους συνανθρώπους μου. Κάθε άλλο. Την οδύνη τους θέλω να δω. Την τιμιότητά τους, να με βοηθήσουν και εμένα. Να πάρω κουράγιο.
    Φιλικά
    Νεφέστορας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ταλαίπωροι Νεοέλληνες! Πόσο απόλυτα δικαιώνεται ο Κίσινγκερ! Τώρα πού τίποτε δέν άφησαν... όρθιο κάτι "Στεφανήδες" καί οι ομοϊδεάτες τους, δέν μένει παρά νά... αλλάξουμε απλώς τήν... σημαία. Ήδη αυτή η καρικατούρα πού θεωρεί "τέχνη" ό,τι ακόμη καί οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν "ύβριν" δέν μυρίζει πιά... Ελλάδα! Άλλωστε τί άλλο νά περιμέναμε από την... Εύα; Αμερικανάκι είναι σάν καί κάποιους άλλους πού είχαν ορκισθεί στήν αμερικάνικη σημαία καί μετά κορόϊδευαν το λαό μέ τον δήθεν αντιαμερικανισμό τους!
    Είναι τελικά μεγάλη αλήθεια ότι τά άκρα πάντοτε συναντιούνται ή, γιά νά το πούμε καλύτερα, τό ένα τροφοδοτεί τό άλλο. Κάτι τέτοιες αθλιότητες κάνουν οι ψευτοκουλτουριάρηδες καί δίνουν αφορμή στους "χρυσαυγίτες" καί πάει λέγοντας... Απόλυτη καί αγαστή συνεργασία καί συνενοχή στό βιασμό αυτής της δόλιας πατρίδας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή