Ελεγε ο Γιώργος Βακιρτζής, πολυεπίπεδος δημιουργός, ενεργός πολίτης και πρόδρομος εκείνων των πορτρέτων που αργότερα θα έκαναν διάσημο τον Αντι Γουόρχολ: Ποιος είναι ο καλύτερος χορευτής; Εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει την εποχή του ξεπερνώντας την. Καθιστώντας τα προσωπικά του βιώματα, την ιδιαιτερότητα της εφηβείας ή της γειτονιάς του πανανθρώπινη συνείδηση.
Εξάγοντας, εν τέλει, νόημα από το μηδέν ή το θάνατο και καθιστώντας την Τέχνη μεγαλειώδη μεταφορά της ύπαρξης. Και μάλιστα της ύπαρξης του καθενός. Αφού εδώ έγκειται το πιο βαθύ μυστικό της δημιουργίας: στη μνημείωση της μονάδας, αυτής της έννοιας που απώλεσαν οι μεγάλες επαναστάσεις ομνύοντας στα πλήθη και στις μάζες. Ενώ στην πραγματικότητα την Ιστορία αλλάζουν τα πρόσωπα εκείνα που συνεργάζονται με τις εξίσου προσωποποιημένες συλλογικότητες.
Για να το πω απλά: Οταν ένα παιδί κλαίει κάπου στον πλανήτη, ο παγκόσμιος πολιτισμός ηττάται. Κι όταν πεθαίνει, καταργείται.
Εν τω μεταξύ, η χώρα ετοιμάζεται, εν μέσω ευρωεκλογών αλλά και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, δηλαδή ακυβερνησίας, να εγκαινιάσει το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Δηλαδή ένα διεθνές πολιτιστικό γεγονός, η αληθινή δυναμική του οποίου πιθανόν ακόμη να μας διαφεύγει. Ο κ. Σαμαράς επί του παρόντος τα πηγαίνει καλά. Οπως και ο κ. Παντερμαλής, παρά τα τεράστια προβλήματα. Επαρκούν όμως αυτοί; Τα εγκαίνια θα έπρεπε να κινητοποιήσουν ολόκληρο τον κοσμοπολιτικό ελληνισμό, τους «διασπόρους» που θα έλεγε ο Γιάννης Κουνέλλης. Αγωνίσθηκα για να μας εκπροσωπήσει φέτος ο Λουκάς Σαμαράς, γόνος Καστοριάς - κάτοικος Νέας Υόρκης, στη Βενετία, ως οφειλή στον πολιτισμό της Διασποράς.
Αρα στην τελετή θα ήθελα μόνο ένα ποίημα της Κικής Δημουλά ή του Νάνου Βαλαωρίτη και βέβαια τη μουσική του Νίκου Σκαλκώτα. Διαρκές διαβατήριό μας στην πρωτοπορία του 21ου αιώνα.
Ολα τα άλλα θα ήσαν lifestyle φαντασμαγορίες, κατώτερες της στιγμής. Επειδήτο ηρωικό παρελθόν μόνο με το αίτημα ενός ηρωικού παρόντος μπορεί να ισοφαριστεί.
Οπως στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου