Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Το καμπανάκι ηχεί δραματικά

Τη βραδιά που το έθνος ριγούσε από αγωνία λόγω Sakis και η ΕΡΤ δικαιωνόταν για την παιδευτική της προσφορά προς την πατρίδα, εγώ έβλεπα το υποδειγματικό ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για τον Ελ. Βενιζέλο. Και αναρωτιόμουν αν αυτός ο μεθοδικός εκμαυλισμός των πολλών από τους λίγους ανάγεται στην κυρίαρχη συνωμοσιολογική μόδα ή αν απλώς είναι η αδυναμία μας να αντιληφθούμε την εποχή μας και να αντιδράσουμε στις προκλήσεις της. Αν αφήσαμε την καλλιέργεια των παιδιών μας και τις τύχες του τόπου στους τυχαίους, αν εμπιστευτήκαμε και παιδεία και πολιτική σε αιώνιους παλίμπαιδες που ούτε να ωριμάσουν μπορούν ούτε να κατανοήσουν επιθυμούν. Οπως π.χ. οι εκπρόσωποι της Δράσης. Εβλεπα λοιπόν τον επαρκέστατο Πέτρο Τατσόπουλο να ξετυλίγει σαν μυθιστόρημα το βίο του εθνάρχη και το άλμα προς τη Μεγάλη Ελλάδα, τη δικαίωση αλλά και τη συμφορά, και διαπίστωσα τι μεγάλο σχολείο θα ήταν η τηλεόραση, αν δεν την είχαν καταλάβει οι έμποροι και οι κρετίνοι. Κι ενώ έχω σοβαρές ενστάσεις στη «ρεαλιτοποίηση» της Ιστορίας και την «αλητοποίηση» της διαδικασίας που βγάζει τους «μεγάλους», απήλαυσα μιαν εκπομπή υψηλού επιπέδου. Κυρίως γιατί το πολιτικό της περιεχόμενο ήταν απείρως επικαιρότερο από την τρέχουσα προεκλογική φλυαρία. Τι Ελλάδα θέλουμε; Πώς φανταζόμαστε τον τόπο μας στη νέα εποχή; Ποιο (σημερινό) όραμα μας καθοδηγεί; Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν αποτύχει παταγωδώς ως προς αυτό και αρκούνται σε μια υπαλληλική διεκπεραίωση. Και σε προσωπικά παιχνίδια επιβολής. Από την ατζέντα τους έχουν εξορίσει την έννοια «πολιτισμός» ως σύμφυτη της πολιτικής πράξης. Δεξιόστροφοι και αριστερόστροφοι γιάπηδες αγνοούν την Ιστορία ή τον πολιτισμό του τόπου και προγραμματίζουν τις εικονικές μεταρρυθμίσεις και τους διατεταγμένους εκσυγχρονισμούς τους ερήμην των δύο αυτών θεμελιωδών παραμέτρων. Κάτι που είναι αυτονόητο για ξένους ηγέτες. Είτε πρόκειται για τον Σαρκοζί είτε για τον Ερντογάν. Δείτε τα προεκλογικά προγράμματα. Το πόσο νεφελωδώς τοποθετούν μιαν, υποβαθμισμένη, Ελλάδα σε ένα θολό τοπίο. Βουλιάζουμε στην κοινωνική και ηθική κρίση χωρίς συνείδηση κινδύνου και χωρίς στρατηγική σωτηρίας. Το καμπανάκι ηχεί δραματικά. Ακούει κανείς;
ΥΓ.: Συμπέρασμα: Επαναφέρετε τον πολιτισμό στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ο μόνος τρόπος να προληφθούν η πλήρης απαξίωση της πολιτικής και ο ολοσχερής εκχυδαϊσμός των πολιτών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου