Μελαγχολία χωρίς προοπτική

Ο Βασίλι Καντίνσκι έγραφε στις αρχές του ΧΧ αιώνα πως «όσο πιο τρομαχτικός γίνεται ο κόσμος τόσο πιο αφηρημένη καθίσταται η Τέχνη, κι όσο πιο χαρούμενος τόσο πιο ρεαλιστική». Στις μέρες μας η απόλυτη ισχύς του προφανούς, δηλαδή οι ποικίλες εκδοχές του ρεαλισμού, δύσκολα συγκαλύπτει τον τρόμο που υποβόσκει. Ζούμε, λοιπόν, δράματα, χωρίς όμως την έξαρση του τραγικού, και κωμωδίες η γελοιότητα των οποίων πάντα οδηγεί ή στο γκροτέσκο ή στο κλάμα.

Μέχρι προχθές οι πολιτικοί αρχηγοί πόζαραν χαρούμενοι και σίγουροι για τον εαυτό τους φορώντας τα ανάλογα χαμόγελα που τους προμήθευσε το, ακριβοπληρωμένο, μάρκετινγκ.

Τώρα φοράνε τις μάσκες του δυσαρεστημένου, υποκρινόμενοι εκφράσεις ευθύνης ή περισυλλογής. Στην πραγματικότητα η φάρσα των ευρωεκλογών, που όμως στοίχισε πανάκριβα, απέδειξε όσα γνωρίζαμε: ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά παραπαίει και απαξιώνεται κυρίως λόγω των δικών του αντινομιών και της χαμηλής ποιότητας των εκπροσώπων του. Οτι αργά και σταθερά απομακρυνόμαστε από την Ευρώπη και η Ευρώπη βρίσκεται πολύ μακριά από μας. Οτι οι νέοι εξοπλίζουν την απελπισία τους με παντελή άρνηση των πάντων. Οτι η Δεξιά απέτυχε ως διαχείριση και η Αριστερά ως όραμα με εφικτές αναφορές. Κι ότι η κοινωνία, τέλος, διστάζει να αντιδράσει δυναμικά στην κρίση που σοβεί. Κι αυτό είναι το χειρότερο συμπέρασμα.

Κατά τα άλλα, οι οπαδοί των νικητών ξεδίπλωσαν τις σημαίες κάνοντας πάλι όνειρα, ενώ οι οπαδοί των ηττημένων έσβησαν τα φώτα και πήγαν για ύπνο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Δυστυχώς τίποτα επί της ουσίας. Το πελατειακό σύστημα δίνει την (ύστατη) μάχη διαρπαγής του κράτους και οι πολίτες αρνούνται να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Κι αυτό είναι πολύ κακός οιωνός. Ο Κώστας «χτίζει» τον Γιώργο ανταποδίδοντας τα όσα ο Γιώργος έκανε για εκείνον πριν από λίγα χρόνια.

Η εθνική μας παρακμή σε δύο ονόματα. Να ελπίσουμε πως αντί των δημοσκοπήσεων και των δημοσκόπων θα πρυτανεύσουν πολιτικές και δουλειά σε όλα τα επίπεδα; Να περιμένουμε πως θα σιωπήσουν για λίγο τα τηλε-παπαγαλάκια και οι κομματικοί κεκράχτες και πως η Δικαιοσύνη θα διαχωρίσει την αποστολή της από τα πολιτικά παιχνίδια; Πως το έλλειμμα δημοκρατίας και η σκανδαλολογία θα αντιμετωπιστούν θεσμικά και όχι ευκαιριακά, δηλαδή επικοινωνιακά; Πως η Πολιτεία θα δείξει επιτέλους το κοινωνικό της πρόσωπο στο ένα τρίτο της κοινωνίας που πένεται; Εγώ δεν ελπίζω πολλά πράγματα... Εσείς;