ΤΟ ΤΕΡΑΣ

Ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός αποφάσισε δημοκρατικά να καρατομήσει τον νωθρό και αναβλητικό Λουδοβίκο 16^ο για να φέρει στην εξουσία τον χαριτωμένο και ζωηρό Λουδοβίκο 15^ο. Τέτοιοι γοητευτικοί αναχρονισμοί είναι συνηθισμένοι στην πολιτική ιστορία του τόπου εφόσον κανείς κατά βάθος δεν επιθυμεί να προχωρήσει σε Επανάσταση. Ή, έστω σε κάποια μορφή ανατροπής. Σ’ αυτόν τον καρκινικό βηματισμό γαντζωμένοι οι Έλληνες εν έτει 2009 αδυνατούν να προχωρήσουν έστω κι λίγο εμπρός ενώ το 1789 δεν συμπεριλαμβάνεται στο χρονολόγιο τους.

Το συνηθίσαμε πια το τέρας οι Νεοέλληνες, όπως θάλεγε κι ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι όχι μόνο δεν μας τρομάζει, αλλά αρχίσαμε να του μοιάζουμε. Όπως σε λίγο θα μοιάζουν, απελπιστικά πολύ, οι καινούργιοι, θριαμβευτές υπουργοί με τους προηγούμενους, τους αποτυχημένους. Εκτός κιαν πιστεύετε πως με σημαδεμένα υλικά μπορεί να κατασκευαστεί γλυκό χωρίς σκουλήκια. Κι αν δεν έχετε πλέον μάθει πως είναι η ίδια η εξουσία που προκαλεί τη διαφθορά, ή πως τα σκάνδαλα αποτελούν το απαραίτητο λιπαντικό της, όποιας, κυβερνητικής μηχανής. Ας μην είμαστε όμως εξαρχής μηδενιστές. Εξάλλου γι’ αυτό γίνονται οι εκλογές. Σαν μια ένεση αισιοδοξίας σε κάποιον που βρίσκεται χρόνια στην εντατική. Επειδή είναι σαφώς αισιόδοξο το γεγονός ότι ξεμπερδέψαμε με τους «υπεύθυνους» και τους «σεμνούς» της ΝΔ. Κι επίσης ότι απολαύσαμε την άτακτη φυγή ονομάτων όπως ο Σουφλιάς, ο Αλογοσκούφης και πάνω απ’ όλα, ο Καραμανλής, φιγούρα κωμικοτραγική κατά βάθος. Όπως απολαύσαμε τις ποικίλες κωλοτούμπες φυλλάδων αλλά και την επαναληπτική δικαίωση της «Αυριανής». Η οποία, έστω άθελά της ξαναγκρέμισε τον «Καραμανλισμό» με τους τίτλους των τελευταίων μηνών. Τι τα θέλετε, η πολιτική οξυδέρκεια και εντιμότης δεν κρύβονται. Ο Γιωργάκης, πάλι, βαδίζοντας προς την πρωθυπουργία σαν υπνοβάτης, μπορεί εκ του ασφαλούς να υπόσχεται αξιοκρατία σ’ αυτή τη κόλαση της συναλλαγής και της κομματικής ιδιοτέλειας που ζούμε. Όντας ευνοημένος γόνος πορφυρογέννητων χρυσόψαρων, μπορεί να καταλάβει πως αισθάνεται η χρονίως περιθωριοποιημένη μαρίδα και να είναι φιλάνθρωπος. Εξάλλου η ελεημοσύνη ήταν ανέκαθεν βασική αρετή των Χριστιανών και των διαδόχων τους, των σοσιαλιστών.

Κατά τα άλλα το 80% του λαού υπερψήφισε τα κόμματα που αποδεδειγμένα έπαιξαν τις οικονομίες του στο χρηματιστήριο ή ξεπουλήθηκαν στη Siemens. Είπαμε, αρχίσαμε να μοιάζουμε στο τέρας.

Τέλος κάτι που δεν σχολιάστηκε ιδιαίτερα ήταν η αποχή που άγγιξε το 30%. Αηδιασμένοι, ή απλώς αδιάφοροι, οι απέχοντες έπαιξαν κι αυτοί το παιχνίδι του τέρατος, ένα παιχνίδι στο οποίο ουδείς μπορεί να δηλώνει αθώος.