Την 24η Ιουνίου 2007 παρέδωσα στον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή επιστολή, με την οποία του γνωστοποίησα την εξοδό μου από την ενεργό πολιτική, για λόγους πολιτικής ηθικής και αξιοπρέπειας. Με την επιστολή μου αυτή διαχώριζα έγκαιρα την θέση μου, από όλους εκείνους που κλόνισαν ανεπανόρθωτα τα ηθικά ερείσματα της παράταξης και αποπροσανατόλισαν επιζήμια για την χώρα την ιδεολογική της πυξίδα. Δυστυχώς σήμερα δικαιώνομαι. Η πρόσφατη πολιτική καταδίκη της κυβέρνησης Καραμανλή, ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια της ασέβειας και της ύβρεως των κυβερνώντων προς την κοινωνία, συμπεριφορά, για την οποία οφείλουν – κατ' ελάχιστον – να λογοδοτήσουν.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής μου έχει ως εξής:

Αγαπητέ Πρόεδρε

Με την επιστολή μου αυτή, σε ενημερώνω έγκαιρα για την απόφαση μου να μην πολιτευτώ στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Θέλω να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου έδωσες, επί δυο χρόνια στο ΥΠΕΘΑ να αποδείξω ότι, όταν και όπου υπάρχει ασυμβίβαστη πολιτική βούληση, η μάχη κατά της διαφθοράς στο τέλος κερδίζεται, παρά την απίστευτη εσωτερική υπονόμευση που συνάντησα και τη λυσσαλέα αντίδραση των ισχυρών οργανωμένων και κατά της κάθαρσης διατεταγμένων συμφερόντων.

Με συστηματική και ψύχραιμη εργασία εντοπίστηκαν από μέρους μου όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος, αναμένοντας στη συνέχεια και την πλήρη ενεργοποίηση, ως όφειλαν, όλων των προβλεπόμενων θεσμικών οργάνων, ώστε να επέλθει η κάθαρση. Η συνέχεια είναι γνωστή…

Επιπλέον, εξοικονομήσαμε στη διετία πάνω από 1,5 δις ευρω και υλοποιήσαμε σχεδόν ολόκληρο το κυβερνητικό πρόγραμμα της τετραετίας, πεπραγμένα τα οποία η κυβέρνηση ουδέποτε αξιοποίησε, όπως συνέβη ή συμβαίνει και με πολλές άλλες επιτυχίες της.

Η απόφαση μου, δεν οφείλεται μόνο στην απαράδεκτη προσωπική προσβολή που δέχτηκα και στο υψηλότατο πολιτικό και προσωπικό τίμημα που κατέβαλα, υλοποιώντας πιστά την κυβερνητική πολιτική και υπερασπιζόμενος την καθαρότητά της.

Οφείλεται, κυρίως, στο ότι διέφυγε οριστικά η μεγάλη και μοναδική ευκαιρία της πλήρους κάθαρσης, ώστε να απελευθερωθούν επιτέλους οι υγιείς και παραγωγικές μας δυνάμεις, από τα δεσμά ενός από πολλού χρόνου φθαρμένου και εν πολλοίς διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας. Ποιοί και γιατί συμβιβάστηκαν, ποιοί και γιατί υποχώρησαν, ποιοί και γιατί ενέδωσαν και με ποιά ανταλλάγματα, το μέλλον θα το δείξει.

Έτσι λοιπόν, δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και σήμερα, η πλειοψηφία των άξιων, των ικανών και των έντιμων πολιτών και πολιτικών, εξακολουθεί να καταδυναστεύεται από την μειοψηφία των κάθε λογής επιτηδείων, οι οποίοι, ελισσόμενοι και συναλλασσόμενοι καταλλήλως στους διαδρόμους αυτού του συστήματος εξουσίας, καταφέρνουν και πάλι να παρακάμπτουν ατιμωρητί τούς αδύναμους θεσμικούς του φραγμούς και τις χαλαρές άμυνές του.

Αλλά δεν είναι μονό αυτά. Παρακολουθώντας τον δημόσιο βίο, εύλογα διερωτάται κανείς, πώς είναι δυνατό να θυσιάζεται τόσο εύκολα η ουσία της πολιτικής στο βωμό της επικοινωνιακής της διαχείρισης και πώς η κυβερνητική παράταξη αφήνεται- γιατί άραγε- ανυπεράσπιστη απέναντι σε μια σκόπιμα επίπλαστη και στρεβλή εικόνα, κατά πως βολεύει τα ιδιοτελή συμφέροντα αυτών που επεξεργάζονται σενάρια σε βάρος της ανεξαρτησίας και του κύρους της πολιτικής.

Πώς μπορούμε να ανεχόμαστε αυτούς που επιχειρούν με αυτόν τον τρόπο την χειραγώγηση του πολιτικού κόσμου, του μόνου που διαθέτει την δημοκρατική νομιμοποίηση να αντιπροσωπεύει το έθνος στο Κοινοβούλιο και να κυβερνά την χώρα.

Είναι απαράδεκτη έως υπονομευτική, η συνήθης πλέον, αλλά αήθης τακτική της εξομοίωσης όσων υπηρέτησαν το δημόσιο συμφέρον με εκείνους που λοξοδρόμησαν προς την ιδιοτέλεια και τον συμβιβασμό. Οι ευθύνες όμως πάντοτε προσωποποιούνται, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Φτάσαμε σε τέτοιο σημείο, ώστε οι υπόλογοι του παρελθόντος να εμφανίζονται σήμερα ως οι αδέκαστοι τιμητές μιας ισχυρής κυβέρνησης με πληθώρα αξιολογότατων και εντιμότατων στελεχών εν ενεργεία και εν αναμονή και με θετικότατο έργο. Μέρα με την μέρα δε, καταγραφόμαστε στην συνείδηση των συμπολιτών μας, ως συρόμενοι παθητικά σ΄ ένα ταπεινωτικό συμψηφισμό με τις αμαρτίες του παρελθόντος. Καθόλου κολακευτικό για τον κόσμο της παράταξης μας, που δεν υπηρετεί ιδιοτελή προσωπικά συμφέροντα ή ανωφελείς αντιπαραθέσεις στελεχών, αλλά αρχές και αξίες όπως τις ενστερνίστηκε, τις ανέδειξε και τις καθιέρωσε ο ιδρυτής και εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως το ηθικό υπόβαθρο της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής μας ζωής.

Η παράταξη αυτή, διαθέτει και προβάλλει όταν απαιτείται υψηλές αντιστάσεις, μεγάλες αντοχές και μηδενικές ανοχές, αρκεί να ενεργοποιηθούν τα ισχυρά ηθικά και πολιτικά αντανακλαστικά της.

Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί, καθιστώντας μας υπεύθυνους απέναντι της ιστορίας, είναι το να διαθέτουμε πράγματι όλες τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες να απογειώσουμε τη χώρα και αντί να πετάμε ψηλά, να αρκούμαστε αυτάρεσκα σε μικρά και μετά δυσκολίας βήματα προς τα εμπρός.

Όλη αυτή η κατάσταση, Πρόεδρε, αδικεί κατάφωρα την Ελλάδα και τους Έλληνες και εκθέτει την παράταξη στα μάτια και τη συνείδηση του εκλογικού σώματος ανεπανόρθωτα. Οι ευθύνες έναντι των συμπολιτών μας, χάρη στους οποίους και προς χάρη των οποίων εμείς οι πολιτικοί υπάρχουμε, βαρύνουν όλους μας, στο βαθμό που είτε ασκούμε τέτοιου είδους εξουσία ή συμμετέχουμε σ΄ αυτήν, είτε την ανεχόμαστε και δεν την ανατρέπουμε ως οφείλουμε.

Διαχωρίζοντας την θέση μου από όλα τα παραπάνω απογοητευτικά φαινόμενα, θα στηρίζω πλέον και θα υπηρετώ την παράταξη ως απλό, αλλά ενεργό μέλος, με ισχυρή φωνή και παρουσία, τόσο για την υπεράσπιση της ουσίας και της καθαρότητας της πολιτικής της, όσο και για να κυβερνά με ήθος, με τόλμη και αποφασιστικότητα, σύμφωνα πάντοτε με τις αρχές και τις αξίες της, τιμώντας έτσι την Ελλάδα και τους Έλληνες, όπως πραγματικά τους αξίζει.

Πάτρα, 24 Ιουνίου 2007

Με ιδιαίτερη εκτίμηση

Σπήλιος Π. Σπηλιωτόπουλος