ΑΛΛΟ ΣΥΡΙΖΑ, ΑΛΛΟ ΤΣΙΡΙΖΑ

 

 

Εξαιρετική η έκθεση του Στέργιου Στάμου στη "Μέδουσα". 

Και άκρως πολιτική, με την Ελλάδα στον Ορό και τα συγκλονιστικά κείμενα των μεταναστών που προσπαθούν να περάσουν το Αιγαίο. Και τραγικά επίκαιρη πάλι σήμερα. Στοίχημα: δεν παίρνουν χαμπάρι στο ΣΥΡΙΖΑ!

• Που πηγαίνει η αντιδογματική Αριστερά;
• Ποια πρωτοπορία εκφράζει και με ποιούς (ελπίζω όχι με τον ... Λαζόπουλο);
• Κατανοεί η ηγεσία της και η φιλόδοξη νεολαία που την περιβάλλει, την ιστορική της ευθύνη αλλά και τον κίνδυνο άλλης μιας χαμένης ευκαιρίας;

• Γιατί παρά την ορθή κεντρική της πολιτική – το χρέος παρά την ωραιοποίηση δεν αντιμετωπίζεται – κάνει συνεχώς προκλητικά λάθη στην πολιτική διαχείριση της καθημερινότητας με αποτέλεσμα να παραμένει δημοσκοπικά στάσιμη;

• Της έγινε το πάθημα με τη μουσουλμανική μειονότητα μάθημα ή θα συνεχίζει να παίζει εν ου παικτοίς εμπιστευόμενη απίθανους τύπους όπως ο υποψήφιος εκείνος που μίλησε για “τούρκικο πράγμα”;
• Αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας πως με τούτα και με τ' άλλα, με τους χρυσοκάνθαρους βουλευτές των εκατομμυρίων σε αμαρτωλές τράπεζες, τη διγλωσσία ή τις γραφικότητες τύπου Τζάκρη και Σταμούλη, με την αντιαισθητική όσο και ευκαιριακή χρησιμοποίηση των ανθρώπων του πολιτισμού – παράλληλα με την “συγκομιδή” τους από τη Δούρου – χάνει την επαφή του με τη κρίσιμη μάζα των προοδευτικών, κεντροαριστερών ψηφοφόρων;
• Κατανοεί η Κουμουνδούρου πως το συγκριτικό της πλεονέκτημα απέναντι στα κυβερνητικά κόμματα, δηλαδή το ό, τι δεν έχει ασκήσει εξουσία και άρα δεν βαρύνεται από το έγκλημα της χρεοκοπίας της χώρας, γίνεται πλέον μπούμερανγκ;
• Μ' άλλα λόγια ό, τι καταλογίζεται στο ΣΥΡΙΖΑ επιπολαιότητα και άγνοια ως προς τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων και άρα ακαταλληλότητα για να καταστεί κυβέρνηση;
• Μετά την κατάφωρη ήττα της κυβερνητικής συμμαχίας από την υπόθεση Μπαλτάκου, την προεκλογική, αντιπαραγωγική χρήση του πλεονάσματος προς ... ενστόλους, το αμφισβητούμενο success story και την προβοκατόρικη επανεμφάνιση του Forrest ΓΑΠ είναι δυνατόν να παραμένει ακόμη ο Σαμαράς ο πιο αξιόπιστος για πρωθυπουργός στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης; Και όχι ο Αλέξης;
• Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να ποδηγετείται ακόμη ιδεολογικά από το Δίκτυο 21 και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει βρει το ιδεολογικό-πολιτιστικό αντίδοτο ώστε να τον αντιμετωπίσει πολιτικά και όχι λαϊκιστικά, με ιδέες κι όχι τσιρίδες; Είπαμε άλλο ΣΥΡΙΖΑ και άλλο ΤΣΙΡΙΖΑ.
• Έχουν τη ψυχραιμία εκεί στη Κουμουνδούρου ν' ακούσουν και κριτικές εκτός από λιβανωτούς;
• Τελευταίο ερώτημα: Αν ήσασταν εσείς Ευρωπαϊκή Ένωση και Μέρκελ, με ποιόν πρωθυπουργό θα προτιμούσατε να συζητήσετε την περικοπή του χρέους; Με το Σαμαρά ή το Τσίπρα; Θέλω να πω ότι στην πολιτική υπάρχει πάντα ένας τρόπος και να πεις και τα πιο δυσάρεστα πράγματα.

ΥΓ.1  Η Ρένα Δούρου έκανε συγκέντρωση ανθρώπων του πολιτισμού στο Μπενάκη. Το πρόβλημα με τους τρέχοντες πολιτικούς είναι ότι αντιμετωπίζουν τους καλλιτέχνες, τους θεωρητικούς και τα συναφή επιτηδεύματα ως αναγκαίο κακό, σαν το “κερασάκι” κάθε προεκλογικής περιόδου. Ήδη ο διαχωρισμός σε πολιτικούς και σε “ανθρώπους του πολιτισμού” είναι κακόζηλος όσο και αφελής. Στην πραγματικότητα οι “άνθρωποι του πολιτισμού” είναι ταυτόχρονα πολιτικά όντα υψηλής οξυδέρκειας ενώ οι σημερινοί πολιτικοί σπάνια διαθέτουν στοιχειώδη κουλτούρα και άρα πολιτιστική και κοινωνική ευαισθησία. Ουσιαστική, τέλος, επαφή με τη βάση του πολιτικού σώματος. Η εποχή του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου αλλά και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη ή του Νίκου Κωνσταντόπουλου παρήλθε. Ανεπιστρεπτί;

ΥΓ. 2 Σου λέει, κυβέρνησε ο ΔΟΛ και ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας και ο “Πήγασος”. Κυβέρνησαν η Βλάχου και οι Αλαφούζοι με τη Καθημερινή. Ακόμη και ο Καρατζαφέρης με τον Άδωνι απόκτησαν υπόσταση μέσα από το Τελε άστυ. Γιατί και να μην κυβερνήσει και το Protagon που είναι και μοντέρνο μέσο; Μήπως ο Σταύρος έχει, λίγο, δίκιο; Όχι ο Ψυχάρης, ο άλλος.

ΥΓ. 3 Υπάρχει ένα οιονεί μεταφυσικό λάθος, ένα λογικό χάσμα: Επειδή η ιδεολογία της Αριστεράς ταυτίζεται με την ηθική και το βολονταρισμό ενός καλύτερου και πιο δίκαιου κόσμου και επειδή τέτοια προτάγματα ανέκαθεν γοήτευαν τους ποιητές και τους αλλοπαρμένους, προπαγανδίζεται σκόπιμα η ταύτιση της ηθικής με άπαντα συλλήβδην τα υποκείμενα της Αριστεράς, δηλαδή όλους τους επαγγελματίες αριστερούς. Όπερ άτοπον... Επειδή έχουν και αυτοί τις ίδιες αδυναμίες ή μικρότητες με τα υπόλοιπα ζώα της πολιτικής πανίδας. Θέλω να πω πως δεν αρκεί να δηλώνεις “Αριστερός”, να τσιρίζεις εξαλλότητες ή να εφαρμόζεις το “αριστερόμετρο” σε όποιον ασκεί κριτική στα τρέχοντα πολιτικά πρόσωπα και τις πολιτικές τους αρνούμενος ακόμα και την παραμικρή διαλεκτική σύνθεση. Αριστερά σημαίνει κυρίως στάση, γνώση, ανάλυση και παράδειγμα. Ακούει κανείς;